A nightmare coming true ('Tigerpaw)

Nog nooit had Oceanpaw zich zo eenzaam gevoeld. Lizardpaw haar nichtje, waarmee ze niet op fantastische voet leefde was Medicinecatapprentice geworden, waardoor ze niet in de normale Apprenticeden sliep. Haar broertje, die even oud was als haar maar nog niet apprentice was geworden sliep nog in de Nursery. Haar vrienden, of beter gezegd vriendin Abysspaw was nog steeds niet terecht en de nachtmerries gingen maar verder. Ondanks het feit dat ze redelijk goed overweg kon met Swanpaw die haar mentor deelde, maakte ze zich zorgen om de witte kater. Hij was een schim geworden, niet meer de relatief vrolijke kater die ze had ontmoet bij de eerste training. Haar half-broer Whitelion had ze de afgelopen tijd nauwelijks gezien en haar moeder bevond zich waar ze zich ook mocht bevinden. In ieder geval niet bij haar. Haar ademhaling was snel vergeleken met die van de slapende katten. Ze kon niet slapen. Zeker niet nadat ze elke nacht wakker werd en angstig alle mogelijkheden overdacht. Wat als Cyber Abysspaw had gemarteld toen de beide kittens waren verdwenen. Hij was een wolf, misschien dat daarvan zijn bijnaam ook kwam. Zijn acties deden nog steeds pijn, lieten haar angstig achter. Ze had littekens van het gevecht met hem, de dag dat ze ontvoerd waren. Littekens over haar kop, die door haar haren niet te zien waren. Toch waren niet alleen daar littekens achter gebleven, ook geestelijk, emotioneel had ze littekens gekregen, het zwaar gehad. Ze wist niet meer hoe ze het vol moest houden, alles leek moeilijker te worden. In plaats van makkelijker. Ze durfde nu wel het kamp uit, alleen was ze altijd bang voor een vreemdeling op hun territorium. Het was haar geluk geweest dat Tigerpaw ook niet verder was gegaan met zijn pesterijen. Ze wist niet hoe ze het met hem aan had gemoeten als het wel zo was. Raptorpaw had ze al een poosje niet gesproken, ze was nooit alleen met hem geweest. Ze herinnerde zich nog goed hoe Tigerpaw de apprentices allemaal bij elkaar had gekregen voor een training zonder hun mentoren. Het was leerzaam er gezellig geweest. Hij had niets raars uitgehaald. Niets dat haar deed denken aan zijn en haar kittentijd. Haar poten jeukten om weer iets nuttigs te doen. Ze kon toch niet blijven wachten totdat Cyber wraak zou nemen, of totdat er gevaar de kop op zou steken. Ze moest sterker worden, dapperder. Ze was niet dapper, ze rende bij het minste en gerinste al het liefste weg. Wat voor een warrior zou ze worden, beschamend gewoon. Al was het ergens ook wel positief, zo raakte ze minder snel in gevecht met andere katten. Er waren altijd twee katten nodig om te vechten, anders ging het niet. Ze was misschien niet klein gebouwd, toch voelde ze zich klein, nietig. Als een mier gevangen in een miershoop en bang om verpletterd te worden door de poten van een ander dier of door de voeten van tweebeenkinderen die het grappig vonden dieren pijn te doen. Haar kop tilde ze met enige moeite op waarna ze met doffe ogen naar de apprentices om haar heen keek. Ze hees zich overeind en liep met zachte passen richting het nest van haar voormalige pestkop. Tigerpaw. Waarom ze naar hem liep kon ze niet zeggen, ze wist het zelf niet eens. Misschen omdat hij er sterk en dapper uitzag. Niet bang was voor de consequenties van zijn acties. Of omdat hij volwassen had geleken toen ze die training hadden. Hoe ze het ook wende of keerde, ze wist de reden niet met zekerheid te benoemen. Heel voorzichtig tikte ze hem aan met het puntje van haar staart waarna ze haar oortjes nerveus bewoog. 'Tigerpaw?' Fluisterde ze zachtjes, haar stem trillend van nervositeit maar ook van de naweeën van haar nachtmerrie. Ze wou zich alles behalve zwak voordoen. Ze hoopte maar dat Tigerpaw niet al te diep had geslapen, anders zou hij vast niet blij zijn dat ze voor zijn nest stond en hem minden in de nacht wekte.

De kater was op een redelijk acceptabel tijdstip naar zijn nest gegaan. Echt helemaal vol zat zijn maagje niet, maar er was nou eenmaal niet veel prooi in deze periode van het jaar. Zeker niet nu de ShadowClan een deel van hun territorium in had genomen. Hoe dom was hun clan eigenlijk wel niet? Ze lieten gewoon hun eigen stuk grond jatten door die suffe beesten van de schaduwbossen. En dan nog met de hulp van die visvreters, hoe zielig en zwak waren ze wel niet. Whitelion had hun clan naar de knoppen geholpen, of dat was dan tenminste Tigerpaw's standpunt in deze situatie. Hij mocht die witte beer van een haarbal niet, en hij wist dat Whitelion het ook niet zo op hem en zijn arrogante gedrag had. De kater lag languit in zijn nest en had een droom, een vreemde droom als je het hem vroeg. De laatste tijd droomde hij wel vaker. Katten die in zijn dromen voorkwamen waren onder andere Mousepaw, Raptorpaw, zijn siblings en voor de rest verschillend. Maar deze droom was anders. Deze droom was alles behalve leuk. Hij had het geurspoor van Mousepaw gevolgd tot een donderpad waar die vreemde dingen van de tweebenen altijd overheen sjeesden. En daar stond ze dan, midden op het pad, ze zwaaide vrolijk met haar staart en had hem ook gezien. Voor het eerst in tijden verscheen er een glimlach op zijn gezicht, hij zette er opnieuw een pas in en liep op haar af. Bam. Een monster was verschenen en in één klap was Mousepaw weg. De geur van bloed vulde zijn neus en alles in de omgeving leek rood te kleuren. Tigerpaw werd met een halve stuiptrekking wakker omdat iemand hem voorzichtig aan had getikt. Zijn vacht was nat van het zweet en hij keek wild uit zijn ogen, keek wild om zich heen en zat al half overeind. Zijn borstkas ging hevig op en neer en zijn blik kruiste de blauwe van Oceanpaw, ze had hem wakker gemaakt. "Wat?" mauwde hij zo bitter mogelijk en probeerde het feit dat hij buiten adem was een beetje achterwege te laten en dat te verbergen in zijn stem, al zou ze het waarschijnlijk wel kunnen zien aan hem.

De reactie van Oceanpaw was rustig en beheerst, en er kwam de vraag of hij ook zo'n goede nacht had. Een snelle beweging met zijn schouders gaf een onverschillig antwoord zonder dat hij er zijn woorden aan vies hoefde te maken, hij was nog altijd een beetje van slag. Waarom in StarClan's heilige naam droomde hij over haar? Of eerder, kreeg hij nachtmerries over haar? De kater liet zijn blik afglijden naar het nest naast hem, waar zijn maat Raptorpaw lag, en het nest daarnaast, waar Mousepaw lag. Snel ging zijn blik weer terug naar Oceanpaw. Wat wilde ze van hem op dit tijdstip? Hij kreeg eerst te horen dat het goed was wat hij had georganiseerd voor de apprentices pas, waarop hij enkel een keertje knikte met zijn kop. De poes begon erover dat ze nog een vraag voor hem had, behalve als hij nog door wilde slapen. Hij bleef stil, kneep zijn ogen nu lichtjes samen keek naar de langharige poes. "Doe nu maar, aangezien ik nu toch al wakker ben," bromde hij duidelijk wat chagrijnig, maar wel met een rustige ademhaling nu. Maar zijn lichaam verstijfde weer een beetje toen de poes hem plotseling een duwtje tegen zijn schouder gaf met haar kop. Err.. wat? Tigerpaw voelde hoe zijn spieren gespannen waren, terwijl hij haar weer iet wat argwanig aankeek. "Dussss..?" bromde hij.

Hij gaf geen antwoord toen ze indirect begon over zijn nachtmerrie, alleen zijn schouders bewogen snel. Na haar complimentje knikte hij alleen waarna ze zachtjes zuchtte. Tigerpaw was misschien net zo gesloten als niet meer als haar broer Whitelion was geweest. Naar haar was de witte Deputy best open en vriendelijk, hij leek van haar te houden. Natuurlijk hadden ze hun problemen gehad, zoals elke familie dat had. Haar vader had ze nooit gekend, hij was als sterke warrior gestorven in een gevecht toen haar moeder net zwanger was. Zijn ogen knepen ietsjes samen bij haar laatste vraag waarna ze haar kop even schuin hield. 'Doe nu maar, aangezien ik nu toch al wakker ben,' bromde hij chagrijnig als de pest maar nu wel met kalme ademhaling. Waarschijnlijk was de nachtmerrie dan niet te heftig geweest zoals de nachtmerries die zijzelf had. Zijn spieren spande hij aan toen ze hem even met haar neusje aantikte, dat deed ze alleen om zeker te weten dat hij in orde was en niet loog. 'Dussss..?' Bromde de kater verder. Ze knikte voorzichtig voordat ze begon. 'Zou je me willen helpen met de angst voor vechten. Je bent een van de sterkere apprentices en weet er veel van af.' Murmelde de bruine langharige kattin. Haar blauwe ogen sloot ze even terwijl ze gespannen zijn antwoord afwachtte. Haar staart sloeg ze langzaam om haar voorpoten terwijl ze vermoeid de geuren om haar heen opsnoof. Het gesnurk, gesnor en diepe ademhalingen van de katten om hun heen stelde haar enigszins gerust. Ze was niet meer bij de Rogues.

Hij keek haar expres verveeld aan en kon het ook niet laten om nog eens een gaap te laten horen. Oceanpaw was immers geen kat waarvoor hij zich überhaupt wilde uitsloven, kijk als het nou Mousepaw zou zijn. Die gedachte werd echter al snel weer weggeduwd en hij kneep zijn ogen licht samen toen de andere apprentice hem vroeg of hij haar zou kunnen helpen met haar angst voor vechten. "En noem alsjeblieft één goede reden waarom ik jou zou willen helpen met een probleem wat voor mij helemaal niet van belang is?" mauwde hij en liet zijn blik wat afdwalen, het liefst zou hij nu gewoon verder slapen. Daarom liet de kater zich ook weer in het mos zakken en legde zijn kop op de rand van zijn nest, kijkend naar Oceanpaw.

Om eerlijk te zijn begon hij er met de seconde spijt van te krijgen dat hij haar had gezegd dat ze mocht praten. De kater haalde een keer adem en richtte toen zijn ogen op haar. "Je bent mijn tijd niet echt waart. Dus sorry dat ik je teleurstel, maar ik denk dat je beter op kan hoepelen met je domme nachtmerries voordat je een klauw tussen je ogen hebt." Zijn stem was poeslief en duidelijk dat hij geen tegenspraak wilde. "Dus als je me nu excuseert, een kater heeft zijn slaap nodig." Tigerpaw draaide zich met zijn rug naar haar toe, geen zin meer in haar domme gezeur.

De kater leek niet echt blij te zijn met haar vraag, zacht uitgedrukt. Hij haalde een keer diep adem voordat hij haar aankeek. Haar blauwe ogen wende ze niet af, ze was niet bang voor hem. Aanvallen tussen twee clangenoten kwamen niet vaak voor. 'Je bent mijn tijd niet echt waart. Dus sorry als ik je teleurstel, maar ik denk dat je beter op kan hoepelen met je domme nachtmerries voordat je een klauw tussen je ogen hebt.' Verklaarde de andere kat met een stem die geen tegenspraak dulde. 'Dus als je me nu excuseert, een kater heeft zijn slaap nodig.' Ging de kater verder waarna hij zich omdraaide. De jonge kattin knikte voorzichtig voordat ze weer richting haar nest vertrok.