It's scary outside

Buiten ging het weer als een gek te keer, felle bliksemschichten schoten door de donkere bewolkte nachtlucht en de regen bleef maar komen. Onrustig woelde het kleine poesje in haar eenzame mosnestje. Ze kon absoluut niet goed slapen zo, en eerlijk gezegd was ze ook wel een beetje bang voor onweer. Wat als de bliksem insloeg in een grote boom en die boom omviel en het hele kamp plette? Dan bleef er vast niet veel over van de Windclan, misschien kwam die enge Bloodclan dan wel aan de macht en en en... Een volgende donderslag deed haar geschrokken opspringen en over haar eigen pootjes struikelen. Met een verbaasd miauwtje flopte ze op haar ruggetje en spartelde hulpeloos in de lucht. Na een paar wanhopige mislukte pogingen lukte het haar op weer rechtop te gaan staan. Nu was ze er verdorie klaar mee, ze wilde geen tel langer hier alleen slapen. Met een nieuwe zelfverzekerdheid kroop ze naar de uitgang van de Nursery. Waar was het nou..? Wat ongemakkelijk keek ze rond, en kon het zo gauw niet vinden. Uiteindelijk zag ze het toch, en ze holde door het gras, en viel toen over een uitstekende wortel plat met haar snoetje in de modder. Verdwaasd krabbelde het kleine poesje weer overeind, en wist de Apprentices Den in te hollen. Het duurde niet lang voordat ze haar eindbestemming had bereikt. Hij leek diep in slaap, maar niets kon haar nu nog tegenhouden. Met een pluizig pootje prikte ze in haar broers zij, en keek hem met grote blauwe oogjes en een pruillipje aan. "Kan niet slapen." zei ze met een licht gefrustreerde ondertoon in haar stemmetje. De modder op haar snoetje merkte ze niet eens.

+ Gravelpaw

Het slechte weer, daar kon hij doorslapen. Hij was ingedoelzeld bij het zachte getik van de regen. De redelijk kleine kater had zich neergelegd in zijn nest en al het fluff was er netjes overgevallen. Hij had zijn kop vol vegen op zijn poten neergelegd. Daarna nog een beetje naar het getik geluisterd en had dan ook zijn blauwe ogen gesloten. Niet lang daarna werd hij ronkend in zijn slaap getrokken. De apprentice was een diepe slaper, hij werd van bijna niets wakker. Zijn oren konden spijtig genoeg niet gesloten worden en hij hoorde de donderslagen wel, maar verwerkte die in zijn droom. Hij droomde dat hij zo groot was dat elke pootstap een rommelend geluid maakte. Door de wind werd hij een beetje gepord en opzij geduwd. In zijn droom kwam een kleine kitten aanlopen. "Kan niet slapen." Langzaam werd hij wakker. Had iemand iets gezegd? Het was nog wazig in zijn hoofd en hij wist niet goed of het nu de kitten in zijn droom was of zijn zusje. Want die stem was wel degelijk van zijn lieve kleine meid. Zijn oogleden voelden zwaar aan, maar hij kreeg ze toch open. Ja hoor, daar stond zijn eigenste zusje. Gravelpaw glimlachte. "Hmoi", mompelde hij. Een gevorkte lichtflits baande zich een weg naar de grond toe. In dat licht zag hij de modder op zijn zusjes gezicht en haar bange uiterlijk, hoewel haar stemmetje duidelijk vertelde dat ze ook gefrustreerd was. Toen de bliksem weggestorven was hoorde hij een woest gerommel. Het was aan het donderen. Nu snapte hij waarom Elkkit bij hem stond. "Kom maar." Hij ontrolde zich zodat er een plek ontstond waar ze kon liggen. Zijn lieve schat.

Het duurde eventjes voordat haar grote broer eindelijk wakker werd, en even maakte ze zich zorgen dat er iets met hem aan de hand was. Maar gelukkig bleek dit absoluut niet het geval te zijn. "Hmoi." zei hij met een glimlach, en ze was al direct gerustgesteld. Helaas duurde het niet lang, want er schoot weer een felle lichtflits door de lucht, gevolgd door onrustig gerommel. Ze dook geschrokken in elkaar, en staarde angstig naar de lucht. Haar blauwe oogjes waren zo groot als schoteltjes en ze straalde doodsangst uit. "Kom maar." zei de kater terwijl hij zich ontrolde en er een plekje verscheen waar zij mocht liggen. Het verlossende woord. Snel klauterde ze naar het plekje, en nestelde zich lekker dicht tegen haar broer aan. Het plekje was nog warm en ze spinde tevreden. Het onweer was echter nog niet afgelopen en ze wiebelde nog steeds onrustig met haar oortjes bij elke donderslag, maar ze voelde zich in elk geval een stuk veiliger. Het probleem was nu dat ze niet meer slaperig was. En, wat was dat rare spul op haar neusje? Ze had nog altijd niet door dat er modder op zat, en dat die nu opgedroogd was. "Verhaaltje?" vroeg ze hoopvol.

De doodsbange kitten nestelde zich snel bij zijn buik. Zijn vacht vol vegen viel ook een beetje over haar. Nu leek ze meer op hem. Hij giechelde en legde zijn kop op zijn poten. Het bleef onweren en het maakte dat hij niet echt meer in slaap kon vallen. "Verhaaltje?" Ze keek naar hem op. Haar snoetje was vol modder. Hij glimlachte. "Je hebt modder op je neus, zus." Hij noemde haar altijd zus, niet zusje. Want hij wist dat het haar trots maakte. Met zijn grote roze tong likte hij het goede van haar gezicht. "Zo, nu lijk je weer op een pareltje." Hij greens en legde zijn warme, wollige staart over haar heen. Gravelpaw legde weer zijn kop op zijn poten. "Weet je waar parels vandaan komen?"

"Je hebt modder op je neus, zus." zei hij tegen haar. Huh? Modder? Voor ze het wist voelde ze een grote tong over haar snoetje gaan. "Zo, nu lijk je weer op een pareltje." hij keek haar grijnzend aan, en onder haar vachtje verscheen een grote blos die gelukkig niemand kon zien. Zo knap was ze nou ook weer niet, hoor. Ze keek hem uiterst verbaasd aan, en begon te spinnen toen ze een lekker warme wollige staart over zich heen kreeg. Nu voelde ze zich bijna compleet veilig, hoewel ze nog steeds lichtelijk onrustig werd van het onweer buiten. "Weet je waar parels vandaan komen?" wat een lastige vraag, het kleine poesje pijnigde haar hersentjes en er verscheen een lichte frons op haar koppie, maar ze wist het antwoord niet. Een beetje teleurgesteld in zichzelf schudde ze van nee. "Geen idee." gaf ze met een hoog stemmetje toe.

Elkkit was al een beetje gekalmeerd. Na zijn verhaaltje hopelijk genoeg om te kunnen slapen. Waar parels vandaan komen is interessant, maar een zelfverzonnen verhaal er rond nog meer. Zeker als ze het geloofde. Hij keek haar warm aan en begon zijn verhaal. "Heel vroeger toen er nog geen katten zoals wij hier wandelde, maar tijgers, leeuwen en luipaarden bestond Starclan ook al. Toen liep het daar vol met de grote katten. Maar eentje was heel bijzonder. Het was een leeuw. Geen normale leeuw, hij was zo groot als deze den en hij was puur wit. Geen enkel vuiltje bevlekte zijn prachtige vacht. Iedereen keek naar hem op, ook toen hij dood ging en zich bij de Grote Starclan voegde. Hij had veel macht, maar was ook vriendelijk... Net zoals jij." Hij glimlachte en gaf een lik over haar kop voordat hij verder ging. Ondertussen hing er een gespannen sfeer. "Het rare was dat zijn ogen ook wit waren. De kittens van de grote katten vonden hem dan ook een beetje eng, maar als je goed keek hadden de ogen alle kleuren van de regenboog. Voornamelijk, roze, wit en goudbruin. En toen kwamen wij. De grote katten trokken weg en hun Grote Starclan volgde mee, maar de Grote Witte Leeuw was zo belangrijk geweest dat hij niet zonder iets kon weg gaan. Dus hij knipperde een paar keer met zijn ogen tot er piepkleine traantjes kwamen. Net zo mooi als zijn eigen ogen en die liet hij vallen. Ze vielen recht in de rivier waar een mooie schelp hen opving. Nu kun je nog steeds zijn tranen vinden, in de rivier van Riverclan."