Our love will find us!

Ontelbare sprietjes staken op naar de lucht, wolkenflarden dreven dwaas voorbij en een middelmatig grote kater paradeerde door het groen. Zijn gestreepte vacht flitste hier en daar voorbij en zijn witte pootjes stapte soms op een takje wat een krakend geluidje veroorzaakte. Maar daar trok hij zich niets vanaan, vandaag zou alles anders voor hem worden. Zijn Apprenticeschap liep bijna op een eind en dan zou hij en zijn partner, ja, hij had het geaccepteerd, Silverpool voor altijd samen kunnen zijn. Totin StarClan, wanneer ze samen door de sterren zouden rennen en kagen, ja, alles was uitgestippeld, zelfs als er een obstakel zou komen zouden ze die samen verwijderen. Met ogen gesloten rende hij nu op het zanderige pad, de sterke wind gleed langs zijn kortharige soepele lichaam en koelde zijn kopje af. Maar goed, dat zou nog lang niet gebeuren, ze waren nog jong en hij zelfs nog maar een Apprentice! Eigenlijk wist geen enkele andere kat in alle Clans niet dat zij samen waren, geheim, zou je het kunnen noemen ja. Maar was dat zo erg? Liefde was toch iets wat nie,and kon bedwingen? Iets wat gewoon zijn eigen weg volgde en zelfs de Warrior Code overtreedde? Zij waren toch niet de enige die ooit een keer hun hart hadden gevolgd, om als gevolg eigenlijl de Code te verbreken? Alles ging in een waas aan hem voorbij, vragen doemden in zijn gedachten op, waarbij hij de meeste niet eens kon beantwoorden. Maar toch bleef hij rustig, misschien dat hij vroeger meteen zou yerug krabbelen, maar nu had hij het eenmaal geaccepteerd en zou nooit meer teruggaan! Maar toch, hij hield de herinnering van Darkness, de Rogue die alles in de war had geschud, hij had zich gewoon zo geschaamd. Manenlang durfde hij niet om zijn eigen te volgen en probeerde uit de buurt te blijven van Silverpool. Bang was hij, om nog meer regels te overtreden, maar die tijd was voorbij. Zelfvertrouwen had hij gekregen, precies wat hij nodig had en wat hij zou gebruiken! Met kleinere passen liep hij nu aan de rand van het hogere gras, zijn enige doel nu was om haar te vinden. Hij wilde haar iets zeggen, dat hij tevreden was met zijn gevoelens voor haar. Dat ze samen konden en moesten zijn, dat hun liefde voor eeuwig zou bestaan. Owlpaw zuchtte even tevreden, en hief zijn gestreepte kop op, was ze hier? Of zat hij hier gewoon fout? Had hij wel tijd om dit te doen? Op die vraag had hij voor de verandering wel een antwoord, ja. Zijn nieuwe en derde mentor lag in de Medicine cat's Den. Iets met rook in haar lijf dat eruit noest, maar dit keer vond hij dat niet zo erg. Zo vaak was hij naar buiten gegaan in de tussentijd, om gewoon te proberen om te jagen. Tja, dat ging natuurlijk niet altijd zo goed, maar toch had hij soms gekeken naar volwassen Warriors en had er langzamerhand wat van opgestoken. Door een klein en zacht geluidje keek hij op, op het eerste gezicht dacht hij meteen aan Silverpool. Maar toen hij de geur rook wist hij dat het gewoonmaar een muisje was. Misschien was het wel tijd om zijn eigen jachttechnieken uit te proberen. Hij dook in een en spitste zijn oren, klaar om elk geluidje op te vangen. Zijn witte pootjes baanden zich langzaam en zo zacht mogelijk een weg door het gras en na een paar muizenlengtes zag hij een klein staartje. Zijn ambere ogen gluurden door het hoge gras en zagen al snel een gebogen ruggetje met daarop een rond kopje en vier pootjes. Knabbelend op een zaadje had het diertje zijn rug naar hem gericht, zonder ook maar op te letten bleef het bezig met zijn voedsel. Owlpaw spande zijn spieren en begon zich klaar te maken voor de sprong. Hij hield zijn staart vlak boven de grond en duwde zich van de grond af. Hij voelde de lucht onder zijn poten en al snel weer het gras, met een snelle poging boorde hij zijn kaken in het lijfje en voelde het zwak gaan. Gelukt! Met trots opgeheven staart paradeerde hij zijn weg terug door het gras en schudde zich uit toen hij weer terug was aan de rand. Een klein cadeautje voor Silverpool...

{Silverpool, only!}

Een koele bries streek door de zilverkleurige haren van Silverpool. Ze hief haar hoofd. Wat verbaasd keek ze in het rond. De oudere geur van konijn was haar herkenningspunt. Ze was, na het jagen, er even tussenuit geknepen om wat slaap in te halen. Moeizaam stond ze op. Weer speelde de wind met haar haren. Ze rekte haar poten uit en sloeg daarna haar nagels in een stuk bast om ze aan te scherpen. Langzaam sjokte ze in de richting van het WindClancamp, tot ze opeens een geur oppikte. Ze twijfelde. Het was de geur van Owlpaw. Had ze nu wel zin in hem? Ze hield van hem, maar telkens als ze hem zag kreeg ze pijn in haar hart. Hij had al zoveel meegemaakt, op jonge leeftijd. Als ze hem in zijn ogen keek zag ze een trieste waas. Langzaam draaide ze zich om en volgde het spoor. Ze had eigenlijk al een tijdje geen contact meer met hem gehad en wist niet hou hun relatie nu in elkaar zat. Hij was overigens nog een Apprentice. Maar ook hij werd ouder, het was nu al bijna zijn tijd om de Warriorplichten op zich te nemen. Hij had al een aantal mentors gehad, maar allemaal hadden ze hem laten zitten. Zou hij wel een Warrior worden? Training had hij nooit gehad. Weinig, tenminste. Ze hief haar hoofd weer en proefde de geur. Ze was nog een eind van hem vandaan. Ze zette een wat snellere pas in. De wind suisde in haar oren. Wat zou er gebeuren als hij een Warrior werd? Zou ze een toekomst met hem hebben? Elke avond smeekte ze StarClan om Owlpaw zelfvertouwen te schenken. Elke ochtend stond ze op met een brok in haar keel, alsof ze met tegenzin de dag ging doorbrengen. Bij de Hooggrasvelden hield ze stil. Was Owlpaw hier? Koortsachtig speurde ze de omgeving af, tot ze opeens een opgeheven staart zag, aan de rand van het veldje. Een bruine, jonge toch gespierde tabby kater. Hij had een tevreden glimlach op zijn gezicht en droeg een klein buirn spitsmuisje. Hij zag er goed en gezond uit. Was dat..? "Owlpaw!" riep Silverpool ongelovig. Met grote sprongen doorkruisde ze de hoge grassprieten. Hoe dichterbij ze kwam, hoe beter ze de groene ogen en de donkere pels herkende. "Owlpaw," hijgde ze, "Wat zie je er goed uit," glimlachte ze trots. Ze gaf de kater een kopje en likte hem over zijn voorhoofd. Ze deed weer een stap achteruit. Was hij verandert?

x Inspiratieniveau; 0

- XD, ik nu ook!

Een zacht briesje waaide door zijn kortharige vacht, hijnwierp een blik verderop. Was dat beweging wat hij zag of gewoon zijn op holtedieren verbeelding? Hij deed voorzichtig een klein stapje naar voren om het nog een beetje te bekijken, wie weet was het een vos, das of hond. Dan was hij er echt wel geweest. Seconden gingen voorbij, waarbij hij geen spier veroer en geconcentreerd dat ene punt bleef staren. Toen weer een briesje langs zijn neus kwam, voelde hij zijn hele lichaam tot rust komen. Hij zuchtte opgelucht en sloot zijn ogen, het was Silverpool maar. Zonder dt hij het merkte voelde hij een kopje tegen zijn kop en een lik over zijn hoofd. Owlpaw snorde even en deed precies hetzelfde terug. Na een klein momentje wennen nam hij een grote teug lucht en keek Silverpool doordringend aan. "Silverpool," Begon hij ernstig, niet dat zoiets ging zeggen, maar om aan te duiden dat het serieus was. "Het spijt me echt van wat ik de laatste tijd heb gedaan, ik was er nog niet klaar voor. Ik heb je ontlopen en dat wil ik niet langer. Mijn hart is nu van jou en ik wil voor de rest van mijn leven bij jou zijn. Ik heb mijn keuzes gemaakt, ik ben er nu wel klaar voor!" Hij zuchte weer en staarde voor een tijdje naar zijn poten. Maar was Silverpool er zelf wel klaar voor, hij hij zich nu voor gek gezet. Was het allemaal een grap geweest? Nee?, dat kon gewoon niet! Zulke gevoelens kreeg je niet zomaar, dit moest wel echt zijn! Owlpaw hief zijn kop weer op en hield zijnnkop een beetje schuin, hopelijk zou Silverpool dit ook voelen. Want hij kon gewoon niet meer zonder haar, na al die dingen die ze samen hadden meegemaakt. Hij was haar meer gaan zien dan een vriend, hij wilde zijn liefde duidelijk aan haar maken. Owlpaw ging rustig zitten en duwde met zijn voorpoot het dode muisje naar haar toe, maar als dit allemaal niet zo was, dan had hij toch een leuke tijd met haar doorgebracht. Ja toch? Zijn staart zwiepte over de zanderige grond en hij bleef naar haar mooie zilver-grijze kop kijken, haar mooie blauwe ogen bleven maar in zijn gedachten staan. Hij wilde zich zo de rest van zijn leven voelen hoe dan ook! "Ik wil je voor de rest van mijn leven bij me hebben, maar wil jij dat eigenlijk ook?" Vroeg hij uiteindelijk, zijn stem was een beetje angstig als je goed zou luisteren. Maar dat kon hem niets schelen, het enige wat wel, was het antwoord van haar..

-Gewoon te slecht..

Het was Owlpaw. Hij zah er wat ernstiger uit dan dat hij net leek. "Silverpool," de koele ondertoon deed Silverpool kalmeren, alleen haar hart bonsde als een gek. "Het spijt me echt van wat ik de laatste tijd heb gedaan, ik was er nog niet klaar voor. Ik heb je ontlopen en dat wil ik niet langer. Mijn hart is nu van jou en ik wil voor de rest van mijn leven bij jou zijn. Ik heb mijn keuzes gemaakt, ik ben er nu wel klaar voor!" schichtig zette ze een stap naar achteren. Ze keek diep in de donkere ogen van Owlpaw. Ze stonden serieus. Hij meende het. "Ik wil je voor de rest van mijn leven bij me hebben, maar wil jij dat eigenlijk ook?" Owlpaws schuine kop smeekte haar om antwoord. Haar stemming was totaal verandert. Eindelijk. Eindelijk had hij de boodschap begrepen. Tranen prikten achter de hemelsblauwe ogen. "Owlpaw. Ik houd al zo lang van je. Telkens brak het mijn hart als ik jou zag lijden, wanneer je me ontliep. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik dacht dat je me haatte," Silverpool sloot haar ogen. Er rolde een traan over haar wang. Ze ging langzaam liggen en legde haar kop op haar poten. Haar gevoelens speelden door haar hoofd. Was het niet beter om hem te vergeten? Nee. Ze waren voorbestemd. Na een lange tijd hief Silverpool haar hoofd. Owlpaw had zijn vangst naar haar toegeschoven. Als antwoord pakte ze deze op en slikte het zachte vlees door. "Beloof je dat je me niet in de steek laat?" een flauw glimlachje speelde rond haar lippen. "Mijn krijger,"

Owlpaw wachtte nog even, maar hoefde dit keer jiet lang op zijn antwoord te wachten, hij zag tranen opwekken in de ogen van Silverpool. Zelf moest hij weerstand bieden om zijn tranen tegen te houden, hij wist eigenlijk nu al wat haar antwoord was. Een traan zei al genoeg, maar toch keek hij verbaasd op toen ze het zei. "Owlpaw. Ik houd al zo lang van je. Telkens brak het mijn hart als ik jou zag lijden, wanneer je me ontliep. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik dacht dat je me haatte." Ze sloot haar ogen en Owlpaw voelde een beschuldigende steek in zijn maag. Had zij zo die manen doorgebracht? Elke keer als hij haar de rug toekeerde, met tranen in haar ogen? Hij had er nooit bij stil gestaan dat het zo erg was geweest voor haar, Owlpaw slikte schuldig en sloeg zijn ogen neer naar beneden. Toen hij zijn ogen weer op Silverpool richtte zag hij dat ze was gaan liggen, was ze nu aan het denken om alles weer terug te nemen of probeerde ze die herinneringen te vergeten? Owlpaw wist het niet en ging weer rustig zitten, zijn maag leek wel op en neer te springen van de zenuwen. Bleef dit gevoel voor altijd? Voelde de liefde zo? "Beloof je dat je me niet in de steek laat?" Owlpaw zag een kleine glimlach rond haar lippen spelen, en meteen voelde hij een zware last van zijn schouders afglijden. Ze was eruit en hij ook. Maar bij de laatste woorden die ze sprak voelde hij zijn hele lichaam gloeien. "Mijn krijger," Owlpaw zakte langzaam door zijn poten en gaf haar nog een lik over haar mooie kop. "Nee," Zei hij op een fluistertoon, zo zacht dat het briesje hem bijna overstemde. "Je bent de mijne," Om hem heen bewogen de grassprieten melodieus mee met de wind, maar dat merkte hij niet meer. Want zijn aandacht was al volledig gericht op Silverpool zijn geliefde.

-Jep, bij mij ook..