Unbreakable

Bovenop een grote steen langs het pad richting de Mothermouth zat de rosse kater. Op zijn dooie gemakje maakte hij de vacht tussen zijn pootkussentjes schoon. Het was nog vroeg in de ochtend waardoor de lucht een nog lichtelijk oranje gele kleur had. Hij was langs het gebied gekomen terwijl hij op weg was naar een plaats om te jagen en had besloten om een korte stop te nemen. Zijn groene ogen gingen uit naar een van de toppen, waar de Moonstoon zou moeten staan. Hij was er nooit geweest en was ook niet van plan om er ooit naar toe te gaan. Als apprentice had hij de clan vroeg genoeg verlaten om hem op dat tripje te besparen. Diep zuchtte de kater, hij had toch al van alles meegemaakt sinds die tijd en had geen spijt van zijn besluit destijds. Op het moment dat hij wilde opstaan hoorde hij een steentje op een andere ketsen. Drie opties, prooi, kat of twoleg. "En wat doe jij hier zo vroeg?" Vroeg de kater luidkeels in de richting van waar het geluid was geweest op goed geluk dat het een kat zou zijn. Twolegs kwamen er eigenlijk nooit en als het prooi zou zijn geweest kon hij die hooguit wegjagen. Het, wat het dan ook mocht zijn, stond ergens tussen de stenen. Buiten zijn zicht.

{Eerste post voor Shark}

Een geïrriteerde blik werd geworpen naar de schouder van Shark. De kater gaf er een lik over, maar de wond bleef bloeden. Als hij nu eens enige kennis had van medicijnen, maar dat had hij niet en hij was ook niet zo dom om het te gaan vragen. Hij wist waar hij aan begon toen hij de BloodClan joinde. Hij had liever zijn eigen tong en zijn eigen verzorging dan dat hij weer terug naar het huis van de Twolegs moest en door hun naar zo’n enge Twoleg werd gebracht die het voor hun deed. Een keer was Shark er geweest, maar dat was ook direct zijn laatste keer geweest. Telkens als hij een wond had en hij wist dat de Twolegs hem wilden verzorgen, rende hij direct weg voor hun klauwen. Het bracht verschrikkelijke herinneringen met hem mee en soms had de kater er wel eens nachtmerries over. Dan was hij blij dat hij in de BloodClan zat en dat ze hem niks meer konden doen. Soms had hij ook nachtmerries over zijn ouders. Hun bloed kleefde immers aan zijn tanden en klauwen, maar dat deerde de kater niet. Als hij hun niet vermoord had, was hij bij de Twolegs gebleven. De kater zuchtte, gaf zijn pogingen om het bloed op zijn schouder te stollen op en liep op zijn gemakje naar de Highstones. Hij had geen idee waarom hij per se daar naartoe wilde, maar hij had niks te doen en het leek hem geen goed idee om de Rogue’s nog verder uit te dagen. Hij was al wat meer uitgerust van zijn laatste gevechten, maar hij was nu toch wel blij dat hij even niks had. Natuurlijk moesten die gedachten weer net door zijn kopje gaan toen hij een stem hoorde. Het puntje van Shark’s staart zwiepte geïrriteerd. Wie dacht die kater wel niet wie hij was? ‘Rond wandelen,’ antwoordde hij. ‘Of is dat tegenwoordig ook verboden?’ Hij maakte zichzelf bekend door een stap naar voren te doen en schrok op toen hij Hellhound herkende. ‘Hellhound,’ zei hij rustig. ‘Ik had je niet herkend.’ Hij grijnsde en liep rustig op de kater af.

‘Rond wandelen,’ kwam er als antwoord van achter de stenen vandaan. Het was dus inderdaad een kat, de stem er van klonk bekend. ‘Of is dat tegenwoordig ook verboden?’ Vervolgde de stem waarna de kater waaraan die toebehoorde achter de stenen uit kwam. Het was een van de katten die nog tanden had gekregen tijdens de vorige ceremonie. ‘Hellhound,’ zei de kater op een rustige toon. ‘Ik had je niet herkend.’ Vervolgde de bruin witte kat met een grijns op zijn kop voor hij richting de rosse kater kwam gelopen. Hellhound zwaaide een keer met zijn staart terwijl hij recht naar de kater keek. "Hallo Shark," zei hij met een knikje, om daarna weer op de steen te gaan zitten. "Heb je niets beters te doen dan rondwandelen?" Vroeg hij met een lichtelijk geamuseerde grijns op zijn kop terwijl hij zijn ogen lichtelijk fijn kneep. Hij kende de kater eigenlijk niet en wilde wel wat meer van hem te weten komen.

Het feit dat Hellhound hem ook leek te herkennen deed hem wel goed. Hij had respect voor de kater omdat hij al zo veel hondentanden had en duidelijk had aangetoond wat hij betekende voor de Clan. Hellhound was het soort kater waar je liever geen ruzie mee had, maar eerder een goede band voor als er iets zou schelen. Daarom zag Shark het wel zitten om met deze kater, net als met Claw, ook een goede band te krijgen. Bovendien zou het wel handig zijn als hij eens wat vrienden kreeg, want de laatste tijd had hij alleen maar vijanden. De kater gaf een lik over zijn witte borst toen hij de vraag van de rosse kater hoorde. ‘Op het moment niet echt nee,’ gaf hij toe. Het was irritant dat hij een bloedende wond had en dat hij daardoor geen Rogue’s meer uit kon gaan dagen. Tegenwoordig bestonden zijn dagen uit niets meer dan jagen en vijanden maken. Hij kon niet bepaald zeggen dat hij veel vrienden had, hoewel zijn band die hij momenteel had met Claw misschien nog het meeste in de buurt kwam van iets wat een vriendschap te noemen was. Shark had zelfs geen idee of Claw daar ook maar een deed, maar in elk geval was het geen vijand te noemen. ‘Tegenwoordig vul ik mijn dagen met Rogue’s pesten. Ik heb er laatst nog eentje verminkt aan zijn achterpoot.’ Er klonk wat trots door in zijn stem en Shark verborg een grijns. Het was een goed ding als je blij was met de verwondingen die je had verricht, maar het werd wat anders als je opschepperig ging doen. Bovendien had Shark zo het idee dat dat bij deze kater toch niet ging uitpakken. ‘En jij?’ vroeg hij vervolgens. ‘Wat doe jij hier?’ Hij keek de kater nieuwsgierig zijnde aan.

‘Op het moment niet echt nee,' reageerde de kater. Het feit dat hij dat zonder blikken of blozen toe gaf viel ook niet geheel goed te noemen. Eerlijk zijn was iets dat Hellhound kon waarderen van clangenoten maar als ze letterlijk niets deden viel het niet helemaal bij hem in de smaak. ‘Tegenwoordig vul ik mijn dagen met Rogue’s pesten. Ik heb er laatst nog eentje verminkt aan zijn achterpoot.’ Rogues pesten, hoe typisch wilde je het hebben. Het gevoel dat dit weer zo'n typische Elite kater was begon Hellhound langzaam te bekruipen. Alles wat ze konden was vechten en elkaar in de weg zitten. ‘En jij?’ Vroeg Shark aan hem terug. ‘Wat doe jij hier?’ De vraag viel te verwachten. De rosse kater had zijn antwoord dan ook al klaar liggen. "Ik was me even tot het wat lichter is zodat ik kan gaan jagen." Beantwoordde Hellhound de vraag van de ander op een wat droge toon. "Maar wat is er eigenlijk zo interessant aan Rogues pesten?" Vroeg hij meteen achter zijn antwoord aan. Hij wilde Shark toch eerst nog wat verder uitdiepen voor hij een echt oordeel over de kater zou vellen.

Cyber bromde voor zich uit, zijn klauwen maakten tik geluidjes op de koude stenen. Hij zuchte al grommend en keek nors naar de hemel. Hij was nooit verder gegaan dan high stones. Wat zou daar zijn? Zijn broer Lonelydeath zei wel eens dat daar andere katten leefden, hij was namenlijk verder geweest. Maar hem leek dat onwaarschijnlijk. Er waren zoveel katten hier in de bossen en op de velden en in de twoleg en bloodclan place dat het toch onmogenlijk was dat er NOG katten daar in de verte zouden zijn. Hij wou net terug naar bloodclan vertrekken en eens zien of daar iets te beleven viel toen hij stemmen opving. 'Hallo Shark' Shark? Die nieuwe, die jonge? 'Maar.. rogues.. pesten..' Er klonk gerommel van diep in de keel van Cyber. Hij besloot achter de rots vandaan te komen en recht op de katten af te stappen. Het verbaasde hem dat Hellound erbij zat. "Rogues pest je niet." Siste hij. "Alleen de zwakke schooiers. De rest doet erg hun best om op zichzelf overeind te blijven." Oké eigenlijk was hij helemaal niet van plan geweest om in aanvaring met iemand van zijn eigen clan te gaan.

Shark probeerde in te schatten wat de kater van hem zou denken. Het leukste zou natuurlijk zijn als Hellhound ook respect voor hem zou krijgen, maar gezien hun leeftijdsverschil en het aantal tanden dat Hellhound had zou dat wel eens een probleem kunnen vormen. De kater had veel meer ervaring dan hem. Plotseling begon hij zichzelf iets af te vragen. Was Hellhound wel zo veel ouder dan hem? De kater was groter dan hem en zijn vacht zorgde er ook nog eens voor dat hij een oudere indruk maakte, maar misschien verschilden ze wel niet zo veel van elkaar. Shark slikte de opmerking dat Hellhound vast wel veel moest wassen voordat hij klaar was in en richtte zich in plaats daarvan op de vraag van de kater. ‘Omdat…’ Voordat hij een antwoord kon geven kwam er echter een nieuwe kater tevoorschijn en Shark draaide zijn kopje opzij. Hij fronste kort toen hij de woorden van de kater hoorde. Het lag overduidelijk gevoelig bij hem en Shark hoefde niet ver te gissen naar de reden daarvoor. Het lag hem meer dan voor de hand dat deze kater ooit een Rogue was geweest en had besloten om een BloodClanner te worden. Shark kon daar niet meer dan respect voor hebben. Als hij zag van waar hij was gekomen dan was het een enorme vooruitgang. Hij was een voordien een kittypet geweest, maar er waren gelukkig niet veel in zijn Clan die dat wisten. Kittypets werden nog altijd vervelend bekeken, zelfs al zouden ze een hoge rang behalen binnen de BloodClan. Hij kon tien hondentanden halen in één dag en dan nog uitgelachen worden omwille van zijn afkomst. ‘Relax,’ sprak hij rustig tegen de kater. ‘Het waren ook voornamelijk schooiers.’ Hij had niet echt het idee dat er ook maar één kat tussen had gezeten die echt zijn best had gedaan om zichzelf overeind te houden, maar had geen idee hoe ver hij mocht gaan in dit onderwerp omdat het overduidelijk gevoelig lag voor deze kater. ‘Ik doe het eerlijk gezegd vooral om naam te maken,’ gaf hij toe aan beide katten. ‘Maar ik laat diegenen die het echt proberen wel met rust. Relax,’ zei hij nogmaals tegen de kater. Hij moest het niet hebben om ruzie te krijgen met de overduidelijk oudere kater en een slechte indruk te maken bij Hellhound. ‘Ik houd het wel bij Clankatjes dan.’ Hij grinnikte even en wachtte hun reacties af.

‘Omdat…’ Het antwoord waar Hellhound eigenlijk wel nieuwsgierig naar was werd onderbroken door een derde kat die zich bij het tweetal voegde. "Rogues pest je niet." Siste de kater die hij al snel herkende als Cyber. Van Cyber was dat niet meer dan te verwachten, de zwart witte kater was immers een lange tijd zelf een Rogue geweest. De eerste keer dat hij hem ontmoette was hij nog een Rogue zelfs. "Alleen de zwakke schooiers. De rest doet erg hun best om op zichzelf overeind te blijven." Een geamuseerd grijnsje verscheen op de kop van de rosse kater, dit kon nog wel eens veel interessanter worden dan verwacht. ‘Relax,’ zei Shark tegen de vele malen oudere kater. ‘Het waren ook voornamelijk schooiers.’ Dat was eigenlijk wel logisch gezien de Rogues die dat niet waren een beter gevecht opzette dan de meeste clankatten en je dus ook niet met veel achter elkaar kon uitdagen. ‘Ik doe het eerlijk gezegd vooral om naam te maken,’ kwam er van Shark. Dat was te verwachten, precies het gene waar de meeste Elite leden die nog een beetje fatsoenlijk in hun hoofd waren op uit waren. ‘Maar ik laat diegenen die het echt proberen wel met rust. Relax,’ vervolgde Shark die duidelijk niet door had dat die woorden hem alleen maar zieliger lieten klinken. De zwakke pesten en de sterke vermeiden. ‘Ik houd het wel bij Clankatjes dan.’ Bij elk woord dat de bruine tabby er bij sprak kreeg Hellhound meer de neiging om zijn ogen te laten rollen. Het was hem inmiddels wel duidelijk genoeg. Shark was het type dat nog wel goed bij zijn hoofd was maar toch niet erg veel diepgang leek te hebben."Met die woorden komend van een voormalig Rogue kan ik het niet meer dan eens zijn als zelf ook voormalig Rogue." Zei Hellhound op een rustige toon waarna hij een klein knikje gaf richting Cyber. De kater mocht wel minder hondentanden hebben maar kon het hem gezien het leeftijdsverschil nog wel eens lastig maken. Bovendien had hij simpelweg een punt met wat hij zei, dat kon de rosse kater ook niet ontkennen. Hellhound wendde zijn blik weer richting Shark. "Aan simpelweg katten pesten heb je vrij weinig voor het geval dat je dat nog niet door had. Beter kom je met een plan of maak je jezelf nuttig voor de Elite." Zei de kater op een lichtelijk nonchalante toon om zijn woorden niet al te zwaar te laten wegen. Hij wilde zijn punt even maken maar er ook weer niet voor zorgen dat het net een uitbrander werd die je aan een kitten of Young One gaf.

Cyber knikte met enig respect naar Hellhound toen deze rustig zijn zegje zei. Cyber had het verhaal aandachtig gevolgd van Shark. Het trok op niet veel, te slecht afgewogen en oh zo zielig. Maar ergens wist hij wel dat hij vaak hetzelfde deed. Ookal vocht hij ook met de sterke bloodclanners, om eten en slaapplaats. Hij keek dan ook vol spot naar de nog vrij jonge tomcat. "Jij pakt je poesipoesjes, ik pak de uitdagingen wel." zei hij, gewoon neutraal, alsof het hem ook niet veel kon schelen. En dat was ook zo. Om zich heen klonk het geluid van een luidruchtige ekster die een of ander ding liet vallen uit een boom, waarschijnlijk van rechtlopers.

Het leek nogal een punt te zijn dat hij Rogue’s uitdaagde en irriteerde. Hij had eigenlijk voornamelijk voor de lol gezegd dat hij alleen achter de zwakkere aanging. Als Cyber beter wist zou hij heus wel weten dat hij ook diegenen die het voor zichzelf leefbaar probeerden te maken uitdaagde. Hij was heus niet zwak om enkel achter de zielige katjes aan te gaan, maar dat hoefden Hellhound en Cyber niet te weten. Shark had respect voor ze, maar ook weer niet zo veel respect dat hij per se alles met hun ging delen. Het zou enkel als een grotere verrassing aankomen als hij uiteindelijk diegene zou zijn die goed zou uitblinken in een gevecht. Shark wist heus wel hoe hij moest vechten en hij wist ook hoe hij anderen moest uitdagen. Hij had samen met Claw tijdens zijn eerste gesprek met de leader een hond zijn tanden uitgeslagen. Shark had hem in bedwang gehouden en Claw had hem zijn tanden uitgeslagen. Dat noemde hij niet niks. Maar ook dat hij ging niet aan de neus van Hellhound en Cyber hangen. Hij wist dat hij niet bepaald als een waardige BloodClanner overkwam in de ogen van Hellhound en Cyber, maar dat maakte hem niks uit. Ze zouden hem wel leren kennen zodra hij zichzelf zou bewijzen tegenover de Clan, zodra hij zijn hondentanden zou verdienen. Het kwam allemaal goed. ‘Dat doe ik al, geen zorgen,’ zei hij rustig tegen Hellhound. Vervolgens richtte hij zijn aandacht weer op Cyber. Misschien was het makkelijker geweest om zichzelf in een wat beter daglicht stellen als zijn woorden niet constant aangevallen werden door de irritante kater. Het was jammer dat hij niet met zijn eigen Clangenoten kon vechten, anders had hij Cyber graag een kras in zijn gezicht verkocht. Nee, Shark had niet direct het idee dat hij vrienden zou worden met Cyber. Met Hellhound zat er misschien wel een vriendschap in, maar zelfs dat viel nog te overwegen. But then again… Hij was niet bepaald het type dat gauw vrienden maakte. Dat viel nu ook wel te merken. ‘Als jij denkt dat ik dat ga doen moet je vooral zo in de waan blijven,’ zei Shark al even neutraal. Vervolgens richtte hij zijn blik naar iets anders, want had hij niet bepaald nog iets te zeggen over het onderwerp. ‘Iemand verder nog iets te melden?’ vroeg hij rustig. ‘Ik denk dat jullie je punt over de Rogue’s wel hebben gemaakt. Ik zal mijn gedrag aanpassen en een wat waardigere BloodClanner worden.’ Hij deed zijn uiterste best om de spot in zijn stem te onderdrukken en schraapte zijn keel alvorens weer met een rustige blik naar de twee BloodClanners te kijken.

Vanuit zijn ooghoeken had hij kunnen zien hoe Cyber naar hem had geknikt terwijl hij sprak. ‘Dat doe ik al, geen zorgen,’ reageerde Shark op zijn woorden. Dat was een antwoord dat hij niet helemaal zag aankomen maar veel kracht had het niet. Er viel niet bepaald iets van de acties van de tabby kater te merken. Hij had de naam dan ook vrijwel nog nooit bij een andere kat horen vallen. "Jij pakt je poesipoesjes, ik pak de uitdagingen wel." Zei de zwart witte kater vervolgens tegen Shark. Die opmerking viel prima te verwachten. Helemaal komend van een kater als Cyber. ‘Als jij denkt dat ik dat ga doen moet je vooral zo in de waan blijven,’ reageerde Shark op Cyber's woorden. Lichtelijk rolde Hellhound met zijn ogen, waar ging dit gesprek heen. Nergens. ‘Iemand verder nog iets te melden?’ Vroeg Shark als of het een rondje sharing information was. Het begon er steeds meer op te lijken dat de tabby kater zich toch wel best geweldig vond. ‘Ik denk dat jullie je punt over de Rogue’s wel hebben gemaakt. Ik zal mijn gedrag aanpassen en een wat waardigere BloodClanner worden.’ Vervolgde Shark met een stem die duidelijk liet merken dat hij het niet meende en ook spottend klonk. Voorlopig hadden zowel Cyber als Hellhound meer hondentanden en dus automatisch ook meer aanzien als Shark, waar die spot richting hun vandaan kwam moest dan dus pure arrogantie zijn. Hellhound liet enkel een luide zucht terwijl hij lichtelijk met zijn kop schudde. Shark was te ver heen om nog een fatsoenlijk gesprek mee te kunnen voeren.