Living the high life

Zuchtend rekte de witte kattin zichzelf uit. Normaal bleef ze meer rond de twoleg gebieden en sliep ze in huizen en schuren maar vandaag vond ze zichzelf aan de top van de Highstones. Mocht ze de clangebruiken geloven was hier in de buurt de Mothermouth te vinden waar Leaders en hun kruidenkatjes samen droomde met 'starclan'. Utter bullshit in haar gedachte maar wel een romantische gedachte. Daarnaast kon ze vanaf hier uitstaren over alle vier de territoria iets dat verbazingwekkend was. Ze voelde zich even aan de top van de wereld niemand die haar zou kunnen stoppen op dit moment.. En dat was toch echt iets wonderbaarlijks.
||OPEN

De wind was aangenaam, en de lucht was frisjes. De warme vacht ruifde zachtjes af. Haar kussentjes onder de pootjes van Roxy zweefde over de grond. Zo snel als ze kon rende ze een berg naar boven. Haar snelheid verminderde steeds als ze hoger ging. Uiteindelijk was ze boven. Rox zag een mooie witte poes op de top zitten. Ze was precies de leider van alle clans zo te zien. "Hallo, wie ben jij?" vroeg Roxy met haar hoofd buigend naar de kattin. Roxy stapte naast de kattin en ze keek mee naar het weiland onder hen. Al de 4 clans waren er. Wouw!

Hallo wie ben jij.. Het had haar oren omhoog doen schieten en snel schoot haar hoofd om. Strak staarde ze naar de pluizige poes en snoof even. WAt moest zij nou weer van haar. Zag ze niet in dat Veli het druk genoeg had. Veel te druk om zich naar een kat als deze tte moeten vertegenwoordigen. Snuivend draaide ze haar hoofd bij en rekte haar lange klittende vacht even uit. "Wat gaat het een dooie aan hoe iemand heet?" Mompelde ze haar stem ruw en hoog en staarde de bruinwitte kattin aan.

"Wat gaat het een dooie aan hoe iemand heet?" mompelde de witte poes. Roxy begreep dat de poes haar niet wou, niemand wilde met Roxy vrienden zijn, ook al was Rox heel vriendelijk. De wind suisde in haar oren. "Omdat die dooie misschien terug wilt leven?" miauwde ze rustig kijkend naar de vallei. Kon de sterrenclan haar moeder en vader maar terug brengen. Waarom noemde de witte poes haar nu dooie?

"Wat dood is zou dood moeten blijven." Mompelde ze langzaam, haar stem ijskoud en haar diep groene ogen onleesbaar terwijl ze naar de rogue keek. In stilte sloeg ze haar nagels uit en deed een stap op haar af. "Heb je familie vreemdeling? Vrienden die je zullen missen?" Zoetjes vroeg ze het haar, haar witte kopje bijdraaiend en haar recht aanstarend.