As the oceanwind greets us

De kater likte wat water op en opende toen zijn ogen om naar zijn spiegelbeeld te kijken, die langzaam tevoorschijn kwam als het rimpelende water tot rust kwam. Zijn groene ogen vielen op te midden van zijn korte maar feloranje vacht, die vooral in de winter afstak tegen de omgeving. Nu het newleaf was en de sneeuw zich een jaar lang niet meer zou laten zien, zou het beter worden voor hem. Voor iedereen eigenlijk. De prooi kwam weer tevoorschijn uit hun schuilplaatsen, en hij zou niet langer moeten toekijken hoe de katten van zijn clan langzaam verhongerden. Neverland ademde de frisse geur die altijd bij het water was diep in en zuchtte tevreden. een kleien glimlach verscheen op zijn gezicht. Ah, iedereen zou binnenkort weer vrolijk zijn, dus hopelijk zou de oorlog die tussen de clans woedde dan ook snel gedaan zijn.

Eerste post Oceanpaw

Als het op vrienden aankwam, waren die voor Oceanpaw wel op een paar poten te tellen. Echte vrienden waren er altijd maar weinig. Vrienden die voor elkaar door het vuur zouden gaan, die ongeacht de onhandigheden van de ander elkaar zouden accepteren. Ze was dan niet echt een loner, nee ze hield wel van wat gezelschap, ook al was ze nu heel even liever alleen. Haar nacht was vaak onderbroken geweest door verschillende nachtmerries. Dromen, die vreselijk veel impact op de kattin hadden, ook al liet ze het niet blijken. Maar de angst dat Cyber ooit terug zou komen, of een van zijn vrienden was groots. Oh Starclan.. Dacht de kattin dan ook behoorlijk vaak, hopende dat iemand daarboven haar zou kunnen zien en haar stilletjes aan zou moedigen. Een traan drupte langs haar ooghoek naar beneden terwijl ze langzaam haar neus ophaalde. Daar in de verte rook ze een geur, eentje die bekend was waardoor ze al snel weer ontspande. Met soepele passen en de snelheid van een Windclanner rende ze erop af, om daar de vertrouwde rode vacht te zien van de broer van Everstar. De leider die ze stilletjes eeuwige trouw had gezworen. Ondanks het feit dat ze niet met alle clangenoten door verscheidene redenen graag omging, was ze wel trouw aan haar clan en zag ze ze wel als familie. De tijd zou het leren of dat voldoende was om een gelukkig en gezond leven te leiden. Het weer zat in ieder geval mee, het was stukken beter dan de koude Leafbare. Al was het nog steeds wel frisjes. 'Neverland!' Mauwde ze opgewekt, ook al kende ze de kater niet super goed, ze had met hem nog nooit problemen ondervonden. Het was zover ze wist zeker geen heethoofd die kater.

De kater werd weer eens opgeschrikt door een stem die zijn naam riep, en hij draaide zich glimlachend om om de kat te begroeten. "Hallo, Oceanpaw.", zei hij tegen de apprentice, zijn stem zacht als altijd. De oranje kat kon niet boos klinken, al zou hij het willen - hij klonk altijd vriendelijk en rustgevend. Of zo hadden ze toch altijd tegen hem gezegd. "Hoe gaat het met jou?", vroeg de senior warrior aan de veel jongere poes, omdat hij erom gaf hoe het ging met de katten van zijn clan. Hij was altijd een loyale kat geweest, en het welzijn van de katten van Windclan ging hem evenveel aan als zijn zus of eender welke warrior die volgens de warrior code leefde.

-Kort

De rode kater leek ietwat opgeschrikt door haar snelle maar tevens vrolijke begroeting. 'Hallo Oceanpaw.' Zei hij nadat hij zich al glimlachend had omgedraaid. Zijn vriendelijke en zachte stem liet haar, haar houding even ontspannen. Inderdaad, Neverland was zeker geen heethoofd. Natuurlijk kon elke kat wel eens boos worden, of eens zijn stem verheffen, maar er zaten katten bij die van eens, altijd maakten. Die katten bleef ze dan ook zo goed en kwaad als het kon uit de buurt. Toch zou ze altijd wel katten tegen komen die op oorlogspad waren, zo was het leven van een Warrior nu eenmaal. Zo nu en dan moesten de wilde katten risico's nemen en daarmee misschien een vergrootte kans nemen om gewond te raken of dierbaren te verliezen, als ze niet eerst zelf het leven lieten. 'Hoe gaat het met jou?' Vroeg de kater onmiddellijk waardoor de jonge kattin ongemakkelijk op haar lip beet. Ze wist dat het een goed bedoelde vraag was, immers was Neverland duidelijk een kater met interesse in zijn clangenoten en hun welzijn. Hij was zover ze wist een trouwe Warrior en dan ook nog eens de broer van hun leider. Al zei dat niet veel, Whitelion was ook haar broer en hun waren als nacht en dag. Een groot verschil, de norse kater had altijd wel een zachte en warme plek aan haar gegeven. Iets dat ze nu nog wel eens miste. Ondanks zijn vele fouten keuzes hadden er ook vele mooie tussen gezeten. Met een nadenkende blik in haar ogen richtte ze zich weer op de rode kater voor haar. 'Goed,' mauwde ze zachtjes, zonder enige overtuiging. Ze kon dan ook echt niet liegen, ze wist dat hij het vast wel aan haar houding af kon lezen, hoe ze zich echt oprecht voelde. Maar had geen zin om er lang bij stil te staan. De redenen waren nog te pijnlijk en misschien zorgelijk.

Er lag een begrijpende blik in zijn ogen bij het antwoord van de poes. het was duidelijk dat ze nog niet helemaal de oude was na het verlies van haar broer, die tevens ook de deputy van hun clan was geweest. Hoewel hij niet altijd geliefd was in de clan, was het een klap voor heel Windclan. Hij snapte dat het moeilijk was voor Oceanpaw - hij had ook op jonge leeftijd twee siblings verloren, niet lang na de dood van zijn ouders. Alleen hij en Everstar bleven over. De rosse katter schudde zijn hoofd lichtjes in een poging om zichzelf weg te trekken uit het verleden en ging er niet te veel op in, wetend dat het een gevoelig onderwerpt was voor de apprentice. "Ik ben blij dat het weer Newleaf is.", zei hij, lichtjes glimlachend, in een poging het onderwerp op minder pijnlijke dingen te brengen.

De rode kater leek haar antwoord maar al te goed te begrijpen, waardoor de jonge kattin langzaam haar stijve spieren ontspande. Ze had nog steeds geen optimale nachtrust, met haar verleden die haar opjoeg, en niet omdat ze zozeer slechte keuzes had gemaakt. Eerder doordat ze toevallig op de verkeerde plaats, op de verkeerde tijd was. De rosse kater schudde zijn kop, waardoor de jonge kattin zich heel even stilletjes afvroeg waaraan hij aan het denken was. 'Ik ben blij dat het weer Newleaf is.' Mauwde de rossige kater met een lichte glimlach op zijn gezicht. Meteen knikte ze langzaam, 'ik heb niet zoveel ervaring met het jagen in Leafbare, al was het zeker geen pretje.' Mauwde ze met een lichte grijns op haar snoet. De koude was nog niet zo heftig voor haar, ze had tenminste nog een dikke en lange vacht. Maar sommige clangenoten zouden vast extreme koude hebben geleden. Daarbij waren de ziektes en de spanningen tussen de clans tijdens Leafbare vaak verontrustend. Niet dat de spanning van nu, tussen Windclan en Riverclan niet onrustbarend was. Ondanks dat ze een grijns op haar snoet had staan, bij die gedachten was aan haar ogen te zien hoe ze zich werkelijk voelde. Met moeite onderdrukte ze een gaap, deze was niet van het waterige zonnetje dat op hun vacht scheen maar eerder van weer een lastige, heftige nacht.

De senior warrior knikte maar gaf verder niet echt een antwoord. Hij was nooit een kat van veel woorden geweest, en de kans was klein dat hij dat nu opeens zou worden. Neverland sprak alleen wanneer hij iets te melden had - of om beleefd te zijn. Hoewel de jonge poes glimlachte, zag hij in haar ogen dat dat niet zo zeer was hoe ze zich echt voelde. desondanks vroeg of zei hij er niets over. Hij wist hoe moeilijk het verlies van een sibling was - hij had het twee keer moeten doorstaan, en hij wist zeker dat hij het een derde keer niet meer zou overleven. Hoewel de rosse kater meestal vrolijk leek, was er geen dag dat hij aan hen dacht - zijn twee zussen in Starclan, en zijn zus hier in het woud. Hazeshade, Dreamdust - en Everstar. Zijn donkergroene ogen staarden wat voor zich uit, naar een punt in de verte, terwijl hij weer in gedachten verzonken raakte.

De senior Warrior knikte enkel bij haar woorden maar gaf geen antwoord. Door zijn korte beweging wist de jonge kattin dat hij wel luisterde, al stond Nevermind er niet om bekend dat hij overal zijn aandacht lang bij kon houden. Ze vond het niet erg dat de kater niet zo veel sprak, er waren er genoeg die veel spraken en weinig zeiden. Als de oudere kater sprak zou hij dat met een goede reden doen en dat kon ze wel respecteren. Daarbij was de stilte niet bepaald ongemakkelijk. Ze wist bijna zeker dat de oude rosse kater doorhad hoe ze zich echt voelde. Waarschijnlijk had hij op zijn leeftijd ook al genoeg doden meegemaakt. Ze wist dat het voor haar moeder ook niet de eerste was. Daarbij hadden Lizardpaw en zij ook al aardig wat familieleden verloren. De donkergroene ogen van de kater stonden afwezig, hij staarde maar wat voor zich uit waardoor ze even fronste. Hopelijk dacht hij aan iets positiefs. Met een zachte zucht en een kuch probeerde ze zijn aandacht weer op haar te vestigen, zonder dat ze niet respectvol overkwam. 'Nevermind? Kunnen we een van de grenzen extra controleren en misschien ondertussen nog wat jagen?' De jonge kattin was al een lange tijd niet meer in de buurt van de grenzen geweest en het zou goed voor haar zijn om alle grenzen te herkennen en te onthouden. Daarbij had ze wel zin om iets nuttigs te doen, en niet te praten zonder dat het nodig was.

De kater werd weer naar het heden gebracht door de stem van de apprentice. Het duurde even voor haar woorden tot hem doordrongen, maar toen knikte hij. "Tuurlijk, Oceanpaw. Ben je recent nog bij de grenzen geweest?", antwoordde de senior warrior, zijn stem zacht als altijd. Hij oriënteerde zichzelf even en draaide zich toen naar de richting van de grens met Riverclan, de kloof. De kloof waar Hazeshade in gevallen was.. Maar hij schudde zijn kopje en verjoeg de gedachte weer, omkijkend naar Oceanpaw om te zien of ze zou volgen.

De kater leek haar woorden gelukkig wel op te merken, het duurde namelijk niet al te lang voordat hij knikte. 'Tuurlijk, Oceanpaw. Ben je recent nog bij de grenzen geweest?' Vroeg de senior warrior, zijn stem zacht en vriendelijk. De kattin schudde haar kop. 'Nee, het is al een poosje geleden,' Mauwde ze zachtjes. De kater leek intussen zich te oriënteren voordat hij zich omdraaide richting een van de grenzen. Hij schudde met zijn kopje, waarschijnlijk om gedachten te verjagen voordat hij omkeek naar haar. Ze volgde zijn beweging vlug en liep naar hem toe voordat ze zachtjes snoof. Er waren niet zoveel verse geuren die ze zou kunnen volgen om te jagen. Misschien dat ze wat meer geluk hadden dichter naar de grens toe. 'Naar welke grens gaan we?' Vroeg ze zachtjes, met een gedempte stem.

"Die met Riverclan.", antwoordde de senior warrior, ondertussen zijn pas wat versnellend in een lichte looppas. Geen sprint, maar wel sneller dan gewoon wandelen. "De grote kloof - oppassen trouwens, dat je er niet invalt." Hij glimlachte even richting de jonge poes, maar de blik in zijn ogen suggereerde wel dat hij echt serieus was. Hij had geen zin om nog een kat te verliezen aan de kloof, die al vele kattenlevens opgeëist had - waaronder waarschijnlijk die van hun vorige Leader, Hollystar. Al was zij nooit teruggevonden.. Neverland schudde de gedachte weer weg, alleen niet fysiek deze keer. Hij moest proberen om minder snel afgeleid te raken - het was een slechte gewoonte, waardoor hij al vele gevechten verloren had.. Waaronder die tegen een Bloodclanner die slechts een apprentice zou zijn. Een apprentice, in Starclansnaam.

Zodra ze vroeg naar welke grens ze gingen antwoorde de kater vriendelijk, niet dat ze anders verwacht had. 'Die met Riverclan,' mauwde hij waarna hij zijn pas versnelde. Als een echte Windclanner waren de passen altijd wat sneller en krachtiger dan die van andere clans. Met een klein beetje een zenuwachtig gevoel, hiel de jonge kattin haar passen ietjes in. Normaal kon ze er nog wel eens van door schieten, ze hield van de snelheid die ze met gemak kon behalen. Toch bleef ze niet ver achter Neverland lopen, wetende dat hij nu de leiding had en een oudere Warrior was en dus respect verdiende. Het was gelukkig geen sprint waardoor ze ook niet op haar hardst er van door schoot. Ze hield wel van de ontspannen maar snelle passen. 'De grote kloof - oppassen trouwens, dat je er niet in valt.' De kater waarschuwde haar dan wel, maar een glimlach was op zijn gezicht te zien. Ze nam de waarschuwing nauw aan het hart, vallen in een kloof stond niet op haar wenslijstje. Zijn blik echter was heel serieus, dit zorgde ervoor dat de jongere kattin met een geruststellend knikje antwoord gaf. Langzaam ging de jonge kattin naast de kater lopen. 'Maar als het een kloof was, hoe kan Riverclan dan mijn broer bereikt hebben?' Murmelde ze zachtjes, immers zou Riverclan hem vergiftigd hebben als het verhaal klopte. Ze had die vraag al wel langer gehad, ze was al enkele manen Apprentice dus niet geheel onwetend. Haar blauwe ogen staarden naar de bekende vlakten van Windclan. Dit was hun veilige thuis, ze kon zich niet bedenken dat Rogues, Kittypets of Bloodclanners net zo gelukkig konden zijn. Het leven was hard maar niet eenzaam.

De magere kater wierp even een blik opzij. "Waarschijnlijk langs Fourtrees. Ze steken de rivier over langs de Twoleg Bridge. Als je goed kijkt kun je die in de verte zien als we bij de grens zijn.", antwoordde hij. Er was niets mis met een lesje over de andere clans en hun territorium, ze waren immers niet van plan om over te steken. Dat was immers tegen de warriorcode, en hij was niet van plan die te breken. Uiteindelijk kwamen ze aan bij de kloof, het lawaai van het water duidelijk hoorbaar, zelfs van bovenaan. Hier was Hazeshade gestorven.. Neverland slikte even en rukte zijn blik los van het kolkende water beneden en keek in plaats daarvan naar Oceanpaw.

De magere en waarschijnlijk ook lenige kater wierp even een blik op de jongere kattin. 'Waarschijnlijk langs Fourtrees. Ze steken de rivier over langs de Twoleg Bridge. Als je goed kijkt kun je die in de verte zien als we bij de grens zijn.' Antwoordde de rode kater, waarna de jongere kattin even langzaam en oplettend knikte. Ze snapte het wel redelijk. Een Twoleg Bridge, ze zou daar zelf liever niet over heen gaan, maar ze was geen Riverclanner dus zou ze ook niet weten hoe ze het deden, gewoon moed bijeen schrapen misschien. Of ze haatte de Windclanners gewoon. Wat het ook was, ze was blij dat ze een Windclanner was en trots op de relatief rustige en vredige manier waarin ze met haar clangenoten leefde. Het was goed om te weten dat er een andere manier voor oversteken was dan zwemmen. Daarbij kon het geen kwaad dat ze wist hoe de andere territoria ongeveer waren. Niet omdat ze van plan was ergens binnen te glippen, maar meer omdat ze wist dat het altijd tot nut kon zijn iets te weten over mogelijke vijanden. Ze kwamen, waarschijnlijk beide in gedachten verzonken aan bij een diepe kloof, eentje die wel eens had gezien maar waar ze nog niet extreem veel was geweest. De blik van Neverland landde op haar waardoor ze even vragend opkeek.

Onderwerp: Re: As the oceanwind greets us