Pause

De zo'n scheen en verwarmde haar vacht, terwijl de vogels zongen en het gras rondom het meertje zachtjes heen en weer danste op de wind. Het was onwijs rustgevend en daarom was het ook niet al te gek dat ze in slaap was gedoezeld aan de waterkant, op een kleine verhoging naast het water. Ze was de laatste tijd onwijs vermoeid van het harde werken, en al helemaal na een niet bijzonder soepele jacht zoals net, was ze kapot. De mollige muis had ze al slapende nog vast geklemd tussen haar klauwen.
Alles was vredig en goed, totdat er een andere bezoeker kwam. De poes was zo diep in slaap dat ze de witte kater niet door had totdat hij voor haar neus stond. Routpaw opende eerst één oog, waarna ze wild knipperde en ietwat betrapt opsprong. De poes was echter vergeten dat ze op een verhoginkje zat, waardoor ze naar achteren tuimelde en met een kreetje het water in plonsde, met muis en al.

De witte kater stak geen poot uit om haar te helpen, waardoor Routpaw zelf spartelend en al op de oever klom. Ze had de muis wel weten te vangen en legde die op het land, ze was vastberaden haar vangst niet zomaar kwijt te raken. "Wat denk je te doen Routpaw?" Klonk zijn stem streng. De druipende Routpaw kromp ineen onder zijn toon, maar grijnsde toch schaapachtig naar hem. "Aan het zwemmen, Thistlethorn." Toen ze zijn afkeurende blik echter zag besefte ze zich dat het niet bepaald tijd was voor een van haar stomme grapjes. "I-ik bedoel, ik was aan het jagen en, eh, tja, ik was nogal moe en dus dacht ik van, eh, ik kan hier wel heel even rusten in de zon... Toen kwam u en ik schrok." Mompelde ze naar de waarheid. Ze was niet lui, heus niet. Het was gewoon niet de bedoeling zo lang in slaap te vallen. Ze schoof wat met de muis, als bewijs dat ze wel wat had gedaan.

Haar grap viel duidelijk niet al te goed, heh. De poes keek dan ook weg en bood hakkelend haar excuses aan, waar de witte kater enkel op snoof. "Het is hier geen plek om te slapen, Routpaw."sprak hij en Routpaw vermeed zijn priemende gele ogen. "Slapen doe je in de avond, niet midden op de dag, waar op prooi het actiefste is." Zijn stem was streng, niet vriendelijk en warm zoals die van haar mentor. Al had die dit ook niet al te leuk gevonden. "Vooral als je apprentice bent." Ze wiebelde wat met haar oren maar hield wijselijk haar mond. "En er honden los zijn." Natuurlijk had hij gelijk, dat had ze zelf ook moeten kunnen bedenken. Echter was de zon zo heerlijk warm geweest. Haar oren lagen wat beschaamd in haar nek. "U heeft gelijk, h-het zal niet meer gebeuren, Rustlethorn." Sprak ze gemeend en keek hem weer aan, een onzeker glimlachje op haar gelaat. De jonge apprentice had duidelijk moeite met namen.