Every drop of water tells a story... (Brindleleaf)

In het kamp
De jonge kattin stond rustig op uit haar warme nest terwijl haar blauwe ogen stilletjes tot spleetjes geknepen naar de andere katten staarden. Ze wist dat de meeste pas later op zouden staan, het was immers nog niet licht buiten. De meeste katten stonden pas op bij de eerste zonnestralen die de nieuwe dag aanduidden. Dit was niet het geval met Oceanpaw, ze had weer een nachtmerrie gehad. Iets dat bijna gebruikelijk was voor de kattin en ze was duidelijk vermoeid. Haar ogen knipperde ze even, voordat ze voor de ingang van de den plaats nam. Langzaam draaide ze haar kop in de richting van de Warrior den, waar haar moeder waarschijnlijk ook nog sliep. Icecloud had ze al een poosje niet meer gesproken, tevens haar mentor Brindleleaf niet. Ze was duidelijk over haar toeren geweest de dag dat Whitelion was gestorven. Het was enkel het begin van een nieuwe onrustige periode. Ze was langzaam aan chagrijniger en kouder geworden. Al was ze voor sommige katten nog steeds de warme, hartelijke kattin die ze diep van binnen niet zomaar kwijt zou willen en kunnen raken. Boos was ze niet meer op haar clangenoten die zich zo hadden misdragen, teleurgesteld wel. Al was het gelukkig maar al te goed dat Brindleleaf niet een van hen was geweest. Ze had een goede mentor, dat was een ding wat zeker was. Het duurde niet al te lang voordat de kleuren in de lucht veranderde, een nieuw en helder kleurenpalet nam plaats over de donkere lucht met haar sterrenhemel. Misschien zou het nu een goede tijd zijn om Brindleleaf te wekken, andere katten zouden ook wel binnenkort hun nest verlaten, dus met aarzelende stappen wandelde ze op de Warriorden af. Daar aangekomen zocht ze snel naar haar mentors nest waarna ze haar aantikte met een van haar poten en stilletjes bleef staan.

Haar buik deed pijn de laatste tijd. Niet die normale zeurende pijn die ze bij haar eerste zwangerschap had gehad, maar gruwelijk veel pijn. Soms voelde ze niets en dan ging er opeens weer zo’n steek door haar buik, waardoor ze bijna creperend op de grond belande. Ze weigerde naar de Medicine cat’s den te gaan, het zou vanzelf wel weer overgaan…. Tenminste dat hield ze zichzelf voor. Ze schrok wakker toen Oceanpaw haar zachtjes aantikte met haar poot. Ze tilde haar kop op en probeerde te glimlachen naar haar apprentice. Ze verbeet de pijn toen ze opstond, het was vooral als ze op moest staan, wanneer ze liep ging het meestal ook wel weer. “Goedemorgen Oceanpaw.” Zei ze zachtjes terwijl ze haar nest uit stapte. Ze wenkte haar met haar staart toen ze zei het was moeizaam de warriorsden verliet.

In het kamp

Haar mentor was duidelijk wakker geschrokken zodra ze haar aangetikt had. Ietwat excuserend en schaapachtig keek de jonge leerlinge haar dan ook maar aan. Ze had haar mentor niet willen laten schrikken, maar had natuurlijk wel zo zacht mogelijk haar mentor gewekt, zodat de andere Warriors niet zomaar wakker schrokken en de hele dag al mopperend rondliepen door te weinig nachtrust. Een nerveus glimlachje was zichtbaar op haar gelaat zodra ze haar mentor zag glimlachen. Ze wachtte even rustig totdat Brindleleaf wakker was voordat ze richting de uitgang liep. Haar mentor stond op en begroette haar met een zachte, 'Goedemorgen Oceanpaw.' Voordat ze haar nest uitstapte. Oceanpaw knikte een vriendelijke groet terug voordat ze zachtjes mauwde. 'Goedemorgen Brindleleaf,' haar mentor wenkte haar waarna ze nauwkeurig langs de andere nesten heen stapte voordat ze naar buiten liep. Daar aangekomen bleef ze even staan terwijl ze vrolijk met haar oortjes wiebelde. Ze was relatief goed haar nacht doorgekomen, al hoewel de slechte nachtrust was al wel iets aan haar houding af te lezen. Dat haar mentor wat moeizamer leek te lopen, viel de jonge kattin wel ietwat op. Maar ze hield nog haar mond, eerst haar mentor maar eens laten wakker worden, voordat ze met serieuze vragen aan kwam zetten. Het zou vast het humeur van haar mentor weinig goed doen als ze als een zeurende kitten overkwam.

Ze probeerde te ontspannen, maar dat was lastig met de pijn in haar buik. Ze wilde zich niet laten kennen en ze wilde het al helemaal niet delen met anderen, dus probeerde ze het zo veel mogelijk te verbergen. Het was een masker, ook voor haarzelf, zodat ze niet aan zichzelf hoefde toe te geven dat er iets niet klopte. Dus sjouwde ze stug verder het kamp uit en het territorium in. “Is er iets wat je vandaag graag wilt doen Oceanpaw?” Vroeg ze aan haar apprentice, gewoonweg omdat ze er zelf eigenlijk nog niet over na had gedacht. De pijn maakte haar moe en futloos. Waardoor dingen die normaal zo vanzelfsprekend leken, zelfs lastig voor haar waren.

In het territorium
De jonge kattin volgde trouw haar mentor het kamp uit. Ze hoopte maar dat er niets met Brindleleaf aan de hand was. Niet alleen om het feit dat het haar mentor was, en ze afhankelijk was van haar trainingen maar ook om het feit dat ze respect voor de iets oudere kattin had en haar niet graag teleur wou stellen. Ze was in een relatief korte tijd wel gehecht geraakt aan de kattin, niet in een slechte zin natuurlijk. De vriendelijke maar duidelijke kattin was nu net wat ze nodig had om verder te leren en een waardig krijger te worden. 'Is er iets wat je vandaag graag wilt doen Oceanpaw?' Vroeg de kattin haar, waardoor de jonge leerlinge heel even verward met haar ogen knipperde. Normaal gesproken was Brindleleaf toch wel erg goed voorbereid op haar trainingen, ze kende haar niet anders. 'Misschien een extra rondleiding door het territorium om het gebied nog beter te leren kennen?' Vroeg ze zachtjes, ze kende het gebied al aardig, maar het kon nooit kwaad nog wat rond te lopen. Hoe beter ze hun terrein kende, hoe beter ze het later kon verdedigen. Als ze ooit over haar angst voor vechten heen kwam.

Ze knikte wat afwezig terwijl haar blik continu over haar omgeving gleed, maar het leek erop dat ze het niet echt in haar opnam. Ze keek wel, maar in haar kop was ze heel ergens anders mee bezig. “Ja, ja dat kunnen we wel doen.” Beaamde ze. Haar gedrag was totaal niet Brindleleaf, er klopte iets niet. Zelfs de glimlach rond haar lippen leek nep terwijl ze er normaal gesproken zo goed in was om het echt te laten lijken. Haar blik gleed naar haar apprentice en ze hapte naar adem toen een volgende steek haar buik samenkneep. Ze zette haar kaken op elkaar en schudde met haar kop om te proberen de wolken uit haar kop te halen. “Wat zijn goede verstopplekken in het territorium Oceanpaw?” Vroeg ze en ze probeerde zich echt op de training te richten. Ze deed haar best.

In het territorium

Haar mentor leek bijzonder afwezig, ook al knikte ze. Oceanpaw had niet echt het idee dat alles echt tot Brindleleaf doordrong en ergens maakte ze zich daardoor ook enorme zorgen. De blik van de oudere kattin gleed continu over het terrein. 'Ja, ja dat kunnen we wel doen.' Beaamde ze. Maar toch trapte de jonge leerlinge er niet echt in. Er leek echt iets goed mis met haar mentor en nu had ze behoorlijk wat spijt van haar voorstel. Het territorium was groot en eigenlijk wou ze nu niet te ver weg van het kamp. Wat als er iets mis ging met Brindleleaf? Haar mentor keek haar met haar amberachtige ogen aan, voordat ze naar adem hapte. Geschrokken sprong de jongere kattin achteruit waarna ze haar oortjes bezorgd wiebelde. Hoe moest ze haar mentor aanspreken en kon ze haar mentor er wel op aanspreken. Maar ze kon haar ook niet ziek laten lopen, dat zou ze zichzelf ook nooit vergeven. 'Wat zijn goede verstopplekken in het territorium Oceanpaw?' Vroeg de kattin haar nu, waarschijnlijk in een poging verder te gaan. Toch liet de leerlinge het niet zover komen, met het beste autoritaire vermogen dat ze op kon halen bleef de kattin staan. Haar serieuze blauwe ogen richtte ze op haar mentor voordat ze ongemakkelijk met haar staart zwiepte. 'Ik weet niet wat er is Brindleleaf, en ik weet niet of ik het moet weten. Maar op deze manier kan ik geen training volgen. U bent duidelijk niet fit en ik ga niet met u weg als dat enig gevaar kan betekenen.' Mauwde de kattin met een duidelijke klem in haar toon, voor deze ene keer zou ze geen tegenspraak dulden.

Ze schrok toen haar apprentice opeens tegen haar uitviel. Met een schok stond ze stil en draaide ze zich naar haar om. Haar schouders zakten steeds verder terwijl Oceanpaw haar woorden uitsprak. Ze wilde haar trainen, ze wilde ergens anders aan denken. Daarnaast wilde ze niet dat de trainingen van haar apprentice onder haar probleempjes zouden lijden. Ze had al bek al open om te zeggen dat het best wel ging, maar klapte toch haar kaken weer op elkaar. De houding van Oceanpaw zei haar genoeg, ze zou haar niet meer over kunnen halen. “Oké.” Sprak ze terwijl haar gezicht weer even betrok van de pijn. Ze probeerde trots haar kop omhoog te houden, maar je kon duidelijk aan haar zien dat ze zich verslagen voelde.

Haar mentor was duidelijk geschrokken van haar korte uitval. Al was Oceanpaw nog steeds vriendelijk en respectvol, het ging zeker tegen haar karakter in om katten waarvan ze hield in pijn te zien. Bijzonder als het door haar kwam, als zij niet getraind hoefde te worden was Brindleleaf waarschijnlijk haar nest niet eens uit geklommen. Met een schok was de gevlekte kattin stil gaan staan, voordat ze haar mond open deed, er kwam enkel geen geluid uit. De houding van de Apprentice zij dan waarschijnlijk ook alles, geen tegenspraak. Ze kon toch niet iemand laten lijden, gewoonweg omdat die verder wou gaan dan haar lichaam aan kon. Wat er ook was, ze had het sterke gevoel dat ze terug moesten. Ze had geen kennis van kruiden en ziekten zoals haar nichtje. Als Brindleleaf nu ineens neerviel was er niemand die haar kon helpen. Inmiddels had de gevlekte mentor haar mond al weer dicht geklapt en keek Oceanpaw met een treurige en zachtere blik Brindleleaf aan. 'Oke.' Sprak Brindleleaf enkel voordat ze overduidelijk weer in een behoorlijke pijn verkeerde. Toch deed de oudere kattin haar best een trotse houding te behouden, al was het duidelijk dat ze zich verslagen voelde. Met een zucht draaide Oceanpaw zich om. 'Sorry Brindleleaf..' Mauwde ze zachtjes, bang zijnde dat ze te ver was gegaan. Ze wachtte even op de andere kattin voordat ze de weg terug naar het kamp nam.

Ze liep naar Oceanpaw toe terwijl ze haar kop schudde. “Nee, het is niet jou schuld.” Snauwde ze. “Het is allemaal mijn schuld.” Zei ze weer op haar normale toon. “Ik hoor mijn excuses aan te bieden.” Ze hoorde haar excuses aan zo veel katten aan te bieden, maar dat deed ze niet. Ze loog haar kinderen voor, ze loog Barksound voor, haar zus en ze wist dat StarClan alles zag. Ze moest ook haar excuses aanbieden aan StarClan, maar ze wist dat dat geen zin zou hebben. StarClan zou haar gaan straffen en daar ging ze andere katten in meetrekken. Ze zuchtte terwijl ze terug strompelde naar het kamp. Ze had beter moeten weten, maar zoals zo vaak had ze gewoon haar verstand uitgezet.

De gevlekte kattin liep weer naar Oceanpaw toe, terwijl ze haar kop schudde. 'Nee het is niet jou schuld.' Snauwde ze. 'Het is allemaal mijn schuld.' Verward keek de jongere kattin op, ze hield wijselijk haar mond. Ook al sprak Brindleleaf weer op haar normale toon tegen haar, ging ze haar niet verder uittesten. 'Ik hoor mijn excuses aan te bieden.' Mauwde de oudere gevlekte kattin naar haar, waardoor de jongere gestreepte poes haar even een rustig knikje gaf. Ze hield zich verder stil, ze wist dan ook niet wat ze verder moest, ze kon haar mentor moeilijk dwingen naar Lizardpaw te gaan, dus hopelijk zou dat dan ook niet hoeven. Daarbij was Brindleleaf vast wel verstandig genoeg om op tijd aan de bel te trekken, daar ging ze dan maar van uit. Ze schudde haar kop even terwijl ze rustig het kamp in liep. Ze wachtte even op de kattin die achter haar aan strompelde voordat ze richting de Nursery vertrok. Boos was ze niet, verward des te meer.