Mistakes were made [Crowcall]

Bark zat al een hele tijd voor de ingang van het kamp. Everstar was, samen met nog enkele warriors en apprentices, nog steeds weg van het gevecht met Riverclan. Stiekem vroeg Bark zich af er allemaal daar gebeurde. Ze leken langer weg te blijven dan normaal, waardoor Bark steeds nerveuzer werd. Bark wist zijn gezicht gelukkig in de plooi te houden. Langs buiten was niets te zien, maar van binnen was de paniek hem naar het hart geslagen. Wat als er iemand stierf? Wat als Everstar weer een leven moest afgeven door zijn toedoen? Wat als ze erachter kwamen dat dit allemaal één grote vergissing was geweest? Even beet de kater op zijn lip toen hij iemand achter zich hoorde naderen. Door de geur wist hij al snel wie het was. "Crowcall," mauwde hij zonder zijn kopje naar haar te draaien. Hij hield zijn blik gericht op het bos.

Het gesprek was nooit echt op gang gekomen en na een paar ongemakkelijke stiltes was ieder maar weer zijn eigen weg gegaan. Crowcall wierp af en toe een blik op Barksound, die wel van steen gemaakt leek zo bewegingsloos als hij daar bij de kampingang zat. Ze bleef een tijdlang voor de ingang van de warriors den liggen, maar stond toen weer op. Ze was te onrustig om stil te liggen en ze ijsbeerde door het kamp. Ze had graag een wandeling willen maken, misschien even langs Fourtrees gaan - misschien kwam ze nog een zeker bekende tegen, je wist maar nooit - maar het kamp bewaken betekende nu eenmaal in het kamp blijven.
Ze wist niet hoe veel tijd er voorbij gegaan was. Veel, voor haar gevoel, maar de groep oorlogvoerders was nog steeds niet terug. Barksound zat nog altijd bij de kampingang en Crowcall liep naar hem toe. Hij begroette haar en zij begroette hem. Hij keek haar niet aan. Ze ging naast hem zitten. "Het zal vast niet lang meer duren voor ze terugkomen", zei ze. Barksounds gezicht verraadde niets, maar juist in zijn stilheid leek ongerustheid te zitten. Zelf was ze ook wat nerveus. De woede van de katten die op pad gegaan waren... Het zou een fel gevecht zijn. Het zou voor sommigen misschien het laatste gevecht zijn. Het kwam niet vaak voor dat iedereen een gevecht als dat overleefde. Wie zou er dit keer niet levend terugkeren? Welke katten zouden sterven om een dood te wreken? Ze huiverde. Ze was blij dat ze er niet bij hoefde te zijn, maar ze had nog liever gehad dat niemand was gegaan.

"Het zal vast niet lang meer duren voor ze terugkomen" Even draaide de kater zijn kop lichtjes naar de poes toe die naast hem was komen zitten. "Dat is te hopen. Ze zijn al te lang weg naar mijn mening." mompelde hij kort en trok even met zijn oor. Stiekem wilde hij dat ze voor eeuwig weg bleven, zodat niemand hem op iets kon aanspreken. Hij zuchtte diep. "Hopelijk zijn er geen katten met te ernstige wonden." mompelde hij, luidop denkend. Hij vermeed het woord 'dood'. Daar wilde hij niet eens aan denken. Stel je voor dat iemand van hen nu zou sterven, door een kleine leugen die hij aan Everstar had vertelt. "Hoe gaat het trouwens met je, Crowcall? Al een apprentice toegewezen gekregen?" vroeg hij uiteindelijk toch maar om zijn gedachten op iets anders te richten. "Heeft Everstar je er al op aangesproken?"

"Dat is te hopen. Ze zijn al te lang weg naar mijn mening." Crowcall knikte. Ja, ze waren al lang weg. Hoe veel zouden er terugkomen? "Hopelijk zijn er geen katten met te ernstige wonden", miauwde Barksound. Ze dachten allebei aan hetzelfde, maar spraken het niet uit. De warrior leek het onderwerp verder te willen vermijden en begon over iets anders. "Hoe gaat het trouwens met je, Crowcall? Al een apprentice toegewezen gekregen? Heeft Everstar je er al op aangesproken?" Crowcall was oprecht verbaasd. "Een apprentice? Ik? ben je gek." Ze schudde haar hoofd. Everstar zou haar nooit een apprentice geven. Ze moest wel merken dat ze daar totaal ongeschikt voor was. Ze was de leerling van de zogenaamde verrader geweest, dat was al één reden. Ze was bij een gevecht weggerend, al was Wolverinebite voor zover ze wist de enige die dat had gezien. Ze was bijna vijftien manen geweest toen ze warrior werd, terwijl de meeste op twaalf manen al wel klaar waren. Ze had het gehaald, maar ze was nou niet bepaald een stralend voorbeeld voor de nieuwe generatie, stelde ze zich zo voor.

Barksound haalde zijn schouders op bij wat ze als antwoord gaf. "Er schuilt een warrior en mentor in elk van ons, ook al denk je zelf van niet." mauwde de kater met een kleine glimlach. Sinds het vertrek van de groep was dit zijn eerste oprechte glimlach. Barksound had zelf ook nog geen apprentice gehad, maar daar sprak hij maar niet over. Everstar had hem waarschijnlijk geen apprentice gegeven nadat Whitelion dood was gegaan, zodat hij tijd had om zich erover te zetten. Wel, hij had zich erover gezet, maar op dit moment hingen er heel andere dingen aan zijn kop. De warrior stak zijn kopje hoger in de lucht toen een vage geur van Windclan naar hen toe werd geblazen. Zouden ze dat zijn? De geur werd aangevuld door een vage geur van bloed. Dat moesten ze wel zijn. Even ging zijn blik naar Crowcall. Tot zover hun gezellig gesprek.

"Er schuilt een warrior en mentor in elk van ons, ook al denk je zelf van niet", miauwde Barksound met een zwakke glimlach. Het was zo'n typische uitspraak, zoiets wat iedere kat zou zeggen om je te troosten, maar waar volgens Crowcall geen woord van klopte. Ze waardeerde het vriendelijke gebaar, maar het deed haar niet van gedachten veranderen. Zij was geen mentormateriaal. Ze glimlachte flauwtjes terug en wilde net weer iets zeggen, toen Barksound zijn kop hief, alsof hij iets had geroken. Crowcall snoof de lucht wat aandachtiger op en onderscheidde de geur nu ook. De geur van WindClankatten en de geur van bloed. "Ze zijn terug", miauwde ze zacht, eerder zenuwachtig dan opgelucht. Met welk nieuws keerden ze terug? Toen ze dichterbij kwamen, zag ze dat er een kat gedragen werd, en haar maag draaide zich in een knoop. Ze keek wat ongerust opzij naar Barksound, en daarna weer naar de naderende groep katten. Wie was het die daar werd gedragen?

Onderwerp: Re: Mistakes were made [Crowcall]