The Sunny Start (Windclan Event)

Zenuwachtig stond de jonge kattin voor haar den haar borst te wassen. Na wat geregel hier en daar was het dan eindelijk zo ver. De gezamelijke training kon van start. Dat zij zelf alles had mogen regelen was een leuke maar zware opdracht geweest, waardoor ze een lange tijd erover had gedaan.  Lizardpaw zou haar vandaag helpen, waardoor ze ietwat opgelucht kon ademhalen. Ze had deze training maar met enkele katten besproken, waaronder dus haar nichtje en Everstar. Met andere leerlingen had ze nog niet gesproken, ze had niet geweten hoe ze het met hen zou moeten bespreken, maar sinds er al zo'n lange tijd over was gegaan en het weer duidelijk beter was, wou ze niet langer wachten. Met aarzelende passen liep ze naar het midden van het kamp om de mededeling te doen. Hierdoor zou ze misschien ook nog extra katten aan kunnen wijzen om mee te helpen met de oefeningen.
In het midden aangekomen bleef ze even staan, aarzelend opende ze haar mond. 'Zouden alle Warriors en Apprentices, zich willen verzamelen voor een mededeling?' Mauwde de jonge kattin luidt en duidelijk door het kamp. Aan haar stem te horen was het duidelijk dat het om iets positiefs ging, en niets ernstigs was. Ook al trilde haar stem zo nu en dan nerveus. Ongeduldig en zenuwachtig wachtte de jonge kattin tot ze de aandacht van haar clangenoten had. Heel even schoot haar blik richting haar leider Everstar waarna ze met een diepe zucht tegen haar zenuwen weer verder sprak. 'Ik heb laatst met Everstar gesproken om een leuke training te kunnen regelen. Hiervoor heb ik Lizardpaw,' even keek de jonge leerlinge naar haar nichtje. 'Ook al gesproken, zij zal een paar basisdingen aan ons leren over haar taak.' Verklaarde de jonge leerling. 'Ik zelf zal een soort spel organiseren waar elke Warrior en Apprentice aan mee kan doen om snelheid en uithoudingsvermogen te bevorderen.' Mauwde ze weer verder. 'Ook zal ik willen vragen aan Sweetheart een vechttraining te organiseren voor katten die daar gezamelijk aan mee willen doen.' Mauwde ze waarna ze stil viel. 'Als er nog een Warrior is die een jaagtraining wil organiseren kan die nu naar voren stappen en anders zie ik jullie wel rond het samentongen om de eerste training te beginnen.' Sloot de kattin af waarna ze een respectvol knikje naar Everstar leverde en rustig naar de Nursery liep om daar een paar nesten te verschonen, zodat katten met vragen naar haar toe konden komen.

Zodra ze uitgesproken was maakte de jonge kattin aanstalten om in de Nursery de nesten te gaan verschonen. Het was niet haar favoriete bezigheid maar als ze toch moest wachten totdat katten vragen gingen stellen, dan kon ze beter iets nuttigs doen. Dus had ze haar tegenzin aan de kant gelegd en was ze een paar stappen richting de Nursery  gelopen totdat een rode kater haar naam uit sprak. Meteen keek ze vriendelijk op al was er duidelijk in haar blauwe ogen te lezen dat ze emotioneel nog steeds niet de oude was. Het verdriet stond er in af te lezen, ook de onrust. Ze wist dat ze er nu echt helemaal alleen voor stond, en ondanks dat het best een mooie uitdaging was, mistte ze haar broer ontzettend. Hoe graag had ze nog wat ervaringen met hem gedeeld. Hopen kon ze enkel dat hij op haar neer keek. 'Ik zou graag de jaagtraining geven; misschien kan ik de jeugd van tegenwoordig nog wat geduld bijbrengen.' Volgde de rosse kater met een geamuseerde blik in zijn ogen en een kleine glimlach op zijn gezicht. Ze had werkelijk niets tegen de broer van Everstar, het was een vriendelijk krijger, en hij verdiende haar respect. Al had ze hem nog niet super vaak gesproken, dus wist ze niet alles over hem, maar haar gevoel zij dat hij de juiste kat was voor deze taak. 'Bedankt Neverland,' Mauwde ze simpeltjes terug waarna ze het zware gevoel van zich af probeerde te schudden. Ze was natuurlijk trouw aan de clan, anders zou ze ook niet zoveel moeite doen. Maar dit betekende niet dat ze niet pissig was op het kleine aantal clangenoten die bij haar broers overlijden geen respect hadden getoond. Natuurlijk was de mening verspreid, maar ze had zelf niets met haar broers keuzes te maken, ze was een familielid van hem en had de anderen nodig gehad om haar te troosten. Nu vergaf ze de meeste langzamerhand wel, al betekende dat niet dat ze het nooit op zou kunnen rakelen. Langzamerhand kreeg ze er meer vrede mee, al was die vrede in haar dromen ver te zoeken. De nachtmerries van de keer dat Cyber haar ontvoerd had en het dode kille lichaam van haar broer bleven haar maar lastig vallen. Hierdoor was ze niet altijd de gezelligste meer, als ze zich zo dubbel voelde naar een paar clangenoten en slecht geslapen had kon ze nog wel eens flink nors uit de hoek komen. Deze keer niet, ondanks dat het geen geweldige nacht was geweest, voelde ze zich prima en dus glimlachte ze ook vriendelijk naar de oudere kater. 'Wanneer zou je die training willen doen? Welk tijdstip van de dag bedoel ik.' Vroeg de kattin ietwat nieuwsgierig aan de grotere kater voor haar. Terwijl ze ontspannen bleef staan.