Thriller night

Ze waren terug in hun oude kamp ingetrokken, waardoor alles weer een stuk beter was gegaan. Ze moesten niet constant een gebied claimen of op onderzoek uitgaan. Nee, hier wist hij waar de grenzen lagen en waar je het beste prooi kon vinden. jagen was iets waar hij, nog steeds, van genoot. Dat was hij ook meteen gaan doen. Ook vandaag was hij gaan jagen. Nadat hij dat gedaan had, was hij terug naar het kamp getrokken om daar zijn prooi te verorberen. Clementine was samen met Taavi bezig met enkele vechttechnieken te verbeteren. waar de twee andere katers zaten, was voor hem een raadsel. Zij kwamen en gingen. Vinal was net begonnen aan zijn prooi toen een scherpe geur zijn neus bereikte. Met die geur hoorde hij een stem die zijn naam riep. De jonge kater, Taavi, was degene die Gravepath als eerste opmerkte. Hij haalde automatisch zijn lip op. Hij wist ook niet beter. Hij en zijn moeder hadden Gravepath nog nooit gezien. Vinal liet zijn prooi op de grond vallen en trok even met zijn oren bij het zien van Gravepath. Ergens wist hij dat zijn moment als leider van de groep, nu weg viel. Toch wilde hij, zoals elke jonge kater, niet direct toegeven aan dat feit. "Gravepath," mompelde hij rustig tegen de robuuste kater. In zijn ooghoek zag hij dat Clementine en Taavi achterdochtig hun kop hadden laten zakken. Maar ze bleven wel staan waar ze stonden, wetend dat Vinal de kater voor hem kende.

"Make them happy, make them smile and laugh"
That was what she ordered me
I would rather let them shiver, scream in fear, weep in pain

Enkele manen was de poes vertrokken. Ookal wist ze best dat Gravepath het het daar niet mee eens was, maar ze had toch geen keus gehad. Toen hij was vertrokken besloten ook de andere van de Terror Claws dat ze het wel gezien hadden. Waarschijnlijk hadden ze gedacht dat ze met een poes als leider zwakker zouden lijken, ze had toch zeker het tegendeel bewezen. Ze had genoeg levens genomen op zichzelf, maar dat zou nogsteeds geen effect brengen als je geen groep achter je had staan, een groep die angst bracht. Eentje die queens aan hun kinderen zou vertellen om ze binnen te houden. Eentje waar warriors de rillingen van kregen. Het had enkel niet zo veel opgeleverd. De echte katten leken verdwenen. Ze leken amper meer rond te lopen.
Nu was ze weer op de terugweg. Niet omdat zij zelf besloten had dat het genoeg was geweest. Maar omdat die geur voorbij kwam. Eentje die ze maar al te goed in haar kop geprent had. En ze wist precies waar hij heen ging en waarom. De reden leek haar ook wel iets goeds om haar kop weer eens te laten zien. Vinal had Terror Claws proberen over te nemen. Haar leerling dacht dat hij zomaar haar plekje in kon nemen. Eerst had ze gedacht dat het nog wel even kon wachten. Maar niet meer zeker niet als Gravepath al onderweg was. Vinal was een eigenwijze en goed getrainde kater, teminste als hij zijn trainingen in stand had weten te houden, maar zij wist zelf ook dat het voor die lopende wolk niet slim was om zijn bek open te trekken naar de kater. Gelukkig hield hij die ook zeker wel vaak zodra Sushi haar kop enkel naar hem richtte.
Sushi verzette haar poten net het territorium in waar ze ook zeker met die kleine over moest gaan praten want de grenzen werden toch wel heel slecht bewaakt toen ze de stem van de grote kater al hoorde. Kort luisterde ze naar het antwoord van Vinal, iets wat haar zeker niet in de smaak viel. Rustig stapte ze door de rozenstruik voor ze naar zowel Gravepath als Vinal keek verder schonk ze geen aandacht aan de katten die erbij zaten. 'Vinal what do you think you're doing?'

'We'll make them scream, shiver, weep and bleed
We are strong and fiercefull
We are proud'