This is my riot{OPEN}

Hier was hij dan, voor niet de eerste keer buiten de grenzen van Windclan. Met zijn vurige blik keek hij om zich heen, als de ogen van de ene kant naar de andere vlogen. Want waar was hij nog veilig? Als hij ook maar de verkeerde tegenkwam, he was a goner. Ach, hij begon zwak te worden in zijn kop, daar moest hij echt weer eens iets aan doen. God, wat wat wou hij nou al als kitten? Macht en wraak, vooral dat laatste. Maar iedereen had het verpest voor hem en nu waren alweer jaren voorbij gegaan, zonder dat er iets veranderd was, iets goeds voor hem. Nee, hij had het niet gemakkelijk gehad, als zijn enige vrienden verdwenen of zelfs gewoon stierven. Silhouetteheart wist dat geen een nog zou terugkomen of zelfs maar aan hem nog zou denken. Het was zelfs stom om zelfs maar aan hún te denken. They forgot him, so now he would forgot about them. Nee, aandacht vragen was niet de manier, hij moest weer werken zoals hij ooit had gehoopt te doen. As the forgotten one. The one no one cares about. Hij zou zijn kansen nemen door het en ze allemaal een voor een afmaken. Sommige letterlijk en sommigen gewoon van binnenuit. Hun hoop en dromen. Hij zou die verwoesten, zoals ze dat bij hem hadden gedaan. De gedachtes deden zijn woede opwaaien en hij klauwde in het gras tussen zijn teentjes. Woedend wierp hij een kluit van zijn poot af, waarna hij diep inhaalde. Nee, het had geen zin om het gras aan te vallen, dat kon hijzelf ook wel bedenken. Maar op dit moment gierde alles zo erg door Silhouette's lichaam heen dat het beter was dat niemand toevallig langskwam.

De ochtendstralen vielen op zijn vacht en lieten het groen in zijn ogen dansen. De torbie kater geeuwde en rekte zich uit. Het was vroeg en er waren enkele nesten leeg waar de patrouille vast iets mee van doen had. Hij liet zijn blik verder door de den dwalen totdat hij een leeg nest spotte wat niet leeg hoorde te zijn. Onrust stak in zijn maag en hij stond zo stil mogelijk op en liep de Warrior Den uit. Hij keek om zich heen en zag dat het Camp er verlaten bij lag. De geur prikte in zijn neus en hij liep snel de Apprentice Den in waarna hij Tomtitpaw zachtjes aanporde. "Kom mee. Bordercheck" murmelde de kater waarna hij naar de uitgang van het Camp liep.

OOC: Tomtitpaw post eerst, daarna post ik nog een x en dan komen ze Silhouetteheart tegen c:

De jonge kater was trots terug gelopen naar het kamp van de Windclan, hij was weer eens te vroeg op. Het was nog te donker, zo hij besloot zijn prooi neer te leggen op de prooi stapel en daarna eens een goeie duik terug in zijn bed te nemen. Hij liep rustig over het gras heen en liep de Apprentices den weer binnen, het was nog te donker. Hij liep het apprentices den weer in en besloot weer terug te liggen in zijn mos bed, hij liet zich vallen. Hij sloot moeizaam zijn ogen, hij viel langzaam inslaap. Al duurde het niet lang tot hij een katten poot tegen zijn rug aanvoelde, hij knipperde een beetje en zag een beetje zonlicht komen uit de ingang van de apprentices den. Zijn blik viel op een gekleurde kater, wat duidelijk een krijger was. Zijn naam was Stallionheart of ieder geval hij herkende hem zo, "Kom mee. Bordercheck" murmelde de krijger die al op weg was naar de uitgang van het kamp. Tomtitpaw kwam met een ruk overeind, en wreef een paar keer in zijn ogen. Hij rekte zich even uit en vlak daarna trippelde hij langs alle slapende lijven, toen hij eruit was zag hij de gekleurde kater die op hem wachtte. Vlug rende de jonge apprentice achter de krijger aan, "Is er iets mijn broeder? Wordt de border aangevallen?" vroeg hij serieus, als dat zo was werd het wel een oorlog. Hij keek de kater aan recht in zijn groene ogen, wat nu.

De doodse kalmte lag in de blik van de gitzwarte kater, geen enkele emotie schemerde door in zijn groengele ogen. Hij had zich weer afgeschermd van zijn omgeving. Zijn familie was een rommeltje geworden en hij wist niet meer wat hij er mee aan moest, maar met de Elite ging het prima. Hij hield zijn young ones bezig en verschillende katten waren druk met patrouilles, doordat iedereen zo druk was was het rustig voor het Elite kamp. Niemand had tijd om zich te vervelen, tenminste niet zo veel tijd. Hij sjouwde het kamp uit door twoleg place in de richting van rogue gebied. De twolegnesten gingen steeds verder uit elkaar staan en maakten deels plaats voor weilanden. Er lag een neutrale grimas om zijn lippen terwijl hij rustig zijn weg vervolgde. Pas toen een clangeur zijn zintuigen prikkelde stopte hij met lopen en kwamen zijn oren nog dieper in zijn nek te liggen, wat deed die hier nou weer? Hij snoof en zijn nekharen kwamen overeind terwijl hij zichzelf weer in beweging bracht en met zijn blik de verdwaalde WindClanner zocht. Na een tijdje kwam de zwart-witte kater in zijn blikveld die woedend het gras aanviel. “Ben je kwaad omdat het niet terug praat?” Zei hij droogjes terwijl hij een eindje van de kater af stil stond.

Een stem sprak hem aan en woedend draaide hij zich om, om een zwarte kater met een halsband te zien staan. Silhouetteheart hoefde dus niet eens te gaan ruiken om te weten dat deze van Bloodclan afkomstig was. The geur hing toch erg sterk om hem heen. "Ik had liever mijn klauwen in een vacht gezet" antwoordde Silhouetteheart op de stomme vraag van de andere. Even nam hij de kater op en herinnerinde zich vaag een omschrijving van de allerlaatste Bloodclan leader die hij wel eens had opgevangen. Deze kat deed hem er wel wat aandenken, maar hij was niet zeker. Niet dat het hem wat kon schelen wie hem kwam bezoeken, het was toch allemaal een pot nat. "Nu je het antwoord weet, blijf je hier staanog of ga je belangrijker dingen doen?" vroeg hij wat ongeduldig aan de andere, totaal niet verwachtend dat hij interessant was voor de Bloodclan kat. Toen er twee nieuwe geuren hun kant opkwamen kwam zijn vacht nog wat meer omhoog. Hoewel het nog opzich ver was van hier, leek het toch wel dat twee van zijn clan deze kant op gingen komen. "Dit gaat gezellig worden" mompelde hij sarcastisch.

(Heel gezellig)

Stallionheart stond bij de uitgang van het Camp te wachten, het was niet lang voordat Tomtitpaw naast hem stond waarna hij knikte. Met een korte wenking van zijn staart liep de Warrior het hoge gras in, op weg naar de borders.

Bij de borders hielt de kater halt en keek hij om zich heen, de geur van een Clangenoot vulde zijn neus vermengd met woede en ... BloodClan. Zijn groene ogen vernauwden zich tot spleetjes en hij keek Tomtitpaw aan. "Wees voorzichtig, die scherpe geur die je nu ruikt is BloodClan. Ze zijn nog erger dan de rest van de Clan's, ze zijn niet eens een echte Clan" sprak hij schamper. Hij schudde zijn pels en versnelde zijn tempo. BloodClan met WindClan samen zou niet echt positief kunnen uitpakken. Hij zag al snel dat het Silhouetteheart was die daar tegenover een zwarte kater zat. Behoedzaam liep hij naar de twee katten toe en hij hield zijn blik op de zwarte kater gevestigd, van een eigen Clangenoot hoefde hij geen argwaan te hebben. "Claw is het toch?" zei hij kalm en met zijn kop een tikje scheef alsof hij het niet zeker wist. Stallionheart had genoeg verhalen gehoord over deze kater maar hij had nooit het genoegen gehad de kater in eigen persoon te ontmoeten. Tomtitpaw zou achter hem moeten blijven en hij keek met een waarschuwende blik over zijn schouder naar de Apprentice. Hopelijk snapte hij de hint.

Tomtitpaw was nog half aan het slapen ter wel de twee katten zich haasten door de borders heen van de Clans, hij kende nog de Thunderclan/Windclan border waar hij een Thunderclan kattin tegen kwam. Hij staarde in de groene ogen van de krijger die best hard door liep, kennelijk had deze iets geroken. Hij hield het wel bij, alleen waarvan al die haast. "Wees voorzichtig, die scherpe geur die je nu ruikt is BloodClan. Ze zijn nog erger dan de rest van de Clan's, ze zijn niet eens een echte Clan" sprak Stallionheart schamper. Alleen het tempo versnelden, we was er iets aan de hand. Zijn blik keek bezorgd, al wankelde hij een beetje door zijn vermoeidheid. Anders was hij heel oplettend geweest, zocht hij naar zijn vijand alleen nu was hij niet echt wakker. Het verrasten hem toen ze stopten en een bloederige geur zijn neus gaten binnen liep, hij schudden zijn hoofd. Toen hij goed keek zag hij Sillhouetteheart staan tegenover een zwarte kater, hij liet een kleine grom horen en ging in gevechtshouding alvast staan. "Claw is het toch?" zei de kater kalm, de krijger liet zien dat de hij achter moest blijven. Hij knikte kort en ging een paar stappen naar achter, wat deed een Bloodclanner op windclan territorium. Hij moest dit gebied nu verlaten, dit was zijn gebied niet alleen hoe ging je het iemand vertellen die juist alleen maar bloed wilden eten.

Er ontstond een klein grijnsje om zijn lippen terwijl zijn groengele ogen even sarcastisch op fonkelden. “Dat is heel herkenbaar.” Sprak hij en liet zijn blik over de andere kater glijden om elk detailtje van de WindClanner in hem op te nemen. Na Silhouetteheart zijn vraag vestigde zijn blik zich weer op de ogen van de zwart-witte kat. “Eigenlijk vind ik het best wel belangrijk wat een WindClanner in rogue gebied doet.” Er was geen enkele dreiging in zijn stem te bespeuren en dat vond hij ook niet nodig. Hij was nieuwsgierig, maar er was nog geen aanleiding om een andere houding aan te nemen. Al kon die aanleiding nu wel eens komen, de verse geur van meer WindClan raakte zijn neus. Hij draaide zijn kop een fractie toen er nog twee katten hun kant op kwamen. Opnieuw ontstond er een doodkalm grijnsje om zijn lippen, och wat een gezelligheid. Hij negeerde de vraag van Stallionheart en nam hem enkel koeltjes op. Even gleed zijn blik naar de apprentice die hij mee had, maar daarna keek hij hem weer aan. “Blijkbaar denken ze dat je niet voor jezelf kunt zorgen.” Vervolgde hij terwijl zijn blik weer naar Silhouetteheart gleed. “Interessant.” Zijn staart bewoog maar heel ietsje naar beneden, om te zorgen dat het de WindClanners niet op zou vallen. Die stille hint was ook niet voor hen bedoeld.

“Eigenlijk vind ik het best wel belangrijk wat een WindClanner in rogue gebied doet.” ''We mogen hier komen en ook al mocht het niet, dan nog kwam ik hier'' beantwoorde Silhouette deze vraag, voordat hij de aanwezigheid van twee nieuwkomers had opgemerkt. Stallionheart en Tomtitpaw kwamen beide al aanlopen en ze leken allebei niet heel erg blij te zijn met dit tafereel. Stallionpaw wou blijkbaar dat de Apprentice achterbleef, want die hield opeens afstand. Silhouetteheart's mede-warrior ging er meteen vanuit dat dit de Leader was van de legendarische Bloodclan. Claw, als het hem echt was, negeerde de vraag en bekeek Stallionheart enkel even, waarna hij zich weer op hem richtte. “Blijkbaar denken ze dat je niet voor jezelf kunt zorgen.”. Silhouetteheart snoof even. Waarom waren er nu opeens bemoeials hier. Serieus, had hij iets gemist en zond hij misschien een enorme roze gloed uit ofzo? Dat hij bezoek kreeg van de heer Claw hemzelf, dat was natuurlijk een hele eer, maar de idioten van zijn clan zag hij al elke dag. ''Dan hebben ze dat goed mis''zei hij terug tegen de zwarte kater, totaal niet lettend op de andere twee.

De BloodClanner negeerde zijn vraag totaal waardoor hij wat verbaasd bleef staan, het was niet van zijn gezicht af te lezen maar hij ervaarde het als uiterst onbeleefd. Tomtitpaw bleef netjes op zijn teken iets achter hem staan waar hij StarClan in gedachte voor dankte. Niet elke Apprentice zou dat doen, de ene zou zijn mond opentrekken en weer een ander zou doodsbang worden van de BloodClanner. Gelukkig was Tomtitpaw precies een Apprentice die hiertussenin zat. De zwarte kater gaf aan dat hij dacht dat de andere WindClan katten dachten dat Silhouetteheart niet voor zichzelf kon zorgen, nu trok de torbie kater wel degelijk zijn wenkbrauwen op. Pardon? Wat was dat voor een opmerking. Silhouetteheart blies nog net niet tegen hem dat hij het fout had. "Dat heb ik nooit gezegd Silhouetteheart" sprak hij kalm rustig. Als een van hen nu door zou draaien met een BloodClan kat hier voor hun neus kon het flink fout lopen, wie weet waar die andere zaten. Hij snoof onopmerkbaar de geuren op die in de lucht dreven en hij besloot dat hij het zekere voor het onzekere nam. Hij nam aan dat er meerdere BloodClan katten in de buurt moesten zijn, niet zichtbaar en slecht te ruiken maar ze moesten er zijn.

Tomtitpaw keek naar de zijkant, hij was weg gaan staren. Hij was te moe om iets te doen, al luisterde hij altijd naar wat katten zeiden. Hij moest een goede krijger worden, dus moest hij ook leren te luisteren wat hij ook kon. Hij spitste zijn oren bij de geluiden van de katten voor hun, “Blijkbaar denken ze dat je niet voor jezelf kunt zorgen.” Vervolgde de Bloodclanner terwijl zijn blik weer naar Silhouetteheart gleed, hij was gaan staren naar de zwarte kater. Hij kende hem niet al wilde hij dit liever niet bij zich hebben, “Interessant.” Miauwde de zwarte kater daarna. Dat moest de kat met een halsband zeggen, ging er respectloos door zijn hoofd heen. Hij schudden zijn hoofd, nee hij mocht niet respectloos zijn. De kater voor hem mocht hij niet onderschatten, deze was vele malen groter dan hem en sterker. Al wist Tomtit dat Silhouetteheart goed voor zichzelf kon zorgen, daar had hij geen enkele twijfel in. Het was een goede krijger, een hele goede. Sommige katten stierven vaak jong maar deze bleef leven, ''Dan hebben ze dat goed mis'' zei de senior warrior respectloos terug tegen de zwarte kater. Al hadden ze nooit gedacht dat het mis kon zitten. Al kon hij beter de oudere laten praten, hij moest zich er niet mee bemoeien. Stallionheart blies in de richting van de twee katten, "Dat heb ik nooit gezegd Silhouetteheart" sprak de Windclan krijger kalm rustig. De apprentice keek kort in het rond, hoe zou dit aflopen. Hij moest zijn volk beschermen, nee zijn broeders en zusters in zijn groep.

Het bericht die Claw had gegeven was duidelijk geweest. Volgen zonder gezien te worden en dat was precies wat de kater deed. Het was verschrikkelijk saai aangezien er een tijd niks gebeurde. Ze waren in rogue territorium, plek van niemand, maar de geur van hazen was zijn neus binnengekomen. De kater had zijn neus opgetrokken bij de geur, hij luisterde echter wel naar zijn mentor. Nu wist hij wel beter dan eerst. Hij volgde zijn mentor die na een tijdje een kat tegenkwamen die een struik aanviel. Cole kreeg een grijns op zijn gezicht bij het gezicht daarvan. Hij had op het moment natuurlijk de beste plek om het te zien. Een gesprek brak los en een mentor en apprentice verschenen nog. Kort probeerde hij oogcontact te krijgen met Claw, maar die was te druk bezig. Hij moest zich erg inhouden om niet ertussen te springen en zijn opmerkingen los te laten. “Blijkbaar denken ze dat je niet voor jezelf kunt zorgen.” Kijk die ouwe leerde ook hoe hij een beetje plezier kon hebben. Cole was precies zo gaan zitten dat de wind zijn geur de andere kant op blies, dus het zou lijken alsof Claw alleen was. Alleen zijn zelfvertrouwen zou het misschien weg kunnen geven. Bijna ging de kater staan toen de oudere warrior een opmerking maakte, maar bleef stil toen hij de staart van de kat zag. Er was nog niks van beweging in hem gekomen. Cole rolde met zijn ogen. Hij mocht nog geen plezier maken. Al zaten zij wel in een soort van voordeel. Hem vinden zou toch niet snel gebeuren, en anders zou je gaan moeten zoeken en de nog wat kleinere kater was dan toch sneller weg. Al waren dit de snelste katten, ze waren toch in het nadeel als ze niet wisten waar hij was. En dat was iets wat ze onmogelijk precies konden weten.

Gelukkig begreep Cole zijn hint. Tergend langzaam gleed zijn blik naar Stallionheart en probeerde zich in de blik van de WindClan warrior te boren. Er stonden geen emoties in zijn groengele ogen, enkel ijzig kille kalmte. “Vaak zeggen acties veel meer dan woorden.” Sprak hij rustig terwijl hij Stallionheart onderzoekend opnam. Het feit dat hij hier stond was toch al genoeg. Hij hoefde het ook niet gezegd te hebben, dat was niet eens nodig geweest. Toen keek hij Silhouetteheart weer aan. “Ik snap wel waarom je dat gespuis wil ontlopen.” Vervolgde hij. Die kater had zijn interesse gewekt, hij was anders. Net als die kattin die hij laatst tegengekomen was, Sweetheart heette ze. Uit wat voor katten bestond WindClan? Misschien moest hij zijn aandacht maar eens richten op deze katten, ze maakten hem nieuwsgierig.

Nee, hij had helemaal niets met zijn clangenoten. De ene keer zagen ze je niet staan en de andere keer hingen ze zo ongeveer aan je vacht. Kwamen ze hier om heldje te spelen? Hem te redden van de afschuwelijke Claw, die zulke bovenaardse krachten bezet dat Silhouetteheart zelfs al zal sterven als hij te lang met hem bleef praten. Want, tot nu toe hadden beide katers elkaar met nog geen poot aangeraakt en er was nog geen teken geweest dat dát kon gebeuren. Claw sprak weer voor hem. Het was een onevenwichtige bedoeling hier nu. Een Bloodclan kat, de leider zelfs, die het bijna opnam voor een Windclan kat, tegenover twee anderen van die 'zwakke' clan.“Ik snap wel waarom je dat gespuis wil ontlopen.”zei Claw tegen hem. Silhouette kon niet laten om een glimlach te tonen. ''Dat is fijn, iemand die begrip heeft is altijd fijn. Al is het dan nog de Leader van de meest bloeddorstigste clan''. Wat hij daarmee bedoelde was natuurlijk dat er katten waren die nooit een vlieg kwaad deden, maar ook nooit naar je vroegen of zagen als er iets mis was. ''Stallionheart, Tomtitpaw, ik accepteer jullie 'zorgen' om mij, maar voornamelijk ook natuurlijk om de clan, toch is hier geen sprake van een gevecht of grensovertreding'' zei hij toen bijna walgelijk netjes tegen de andere twee. Ze stonden nog ver van de grens af.

Silhouetteheart bleef redelijk kalm naast hem staan en de zwarte kater voor hem nam hem nu onderzoekend op. Stallionheart voelde zich licht ongemakkelijk toen hij de groen-gele ogen over zijn vacht voelde gaan. Zijn blik ging naar Silhouetteheart die nu zijn mond opendeed naar hem. Dat hij blij was met de zorgen om hem en de Clan maar dat hij hier geen grensovertreding had of een gevecht. Zijn blik ging naar de grens waar Claw stond en weer terug naar de Senior Warrior die hem uiterst 'beleefd' toe had gesproken. Hij zweeg en keek weer naar de zwarte kater terwijl hij in gedachte zijn woorden afwoog. Hij ging zichzelf niet laten wegsturen door een Clangenoot, en al zeker niet als het betekende dat die alleen achter zou blijven bij een BloodClan kat. Hij keek naar zijn mede Warrior en slaakte een zucht. "Ga je WindClan verlaten en ga je naar BloodClan?" zei hij toen ijzig kalm. Als de kater hier ''ja'' op zou antwoorden had hij hier niets meer te zoeken en zou hij het bericht doorgeven aan Frostfaith en Everstar. Het was niet zijn beslissing om te maken, het was die van Silhouetteheart en te zien aan de huidige situatie zat de kat er serieus over te denken.

De jonge apprentice keek naar de meerdere katten die er stonden, drie stonden er nu te praten. Al wist hij als er nu een gevecht zou gebeuren dat ze nu in de minderheid zou zijn, “Vaak zeggen acties veel meer dan woorden.” Sprak Claw rustig terwijl hij Stallionheart onderzoekend opnam. De groene ogen van de kater richtte zich toen naar Silhouetteheart, wat was hier aan de hand? “Ik snap wel waarom je dat gespuis wil ontlopen.” Vervolgde de Bloodclanner. ''Dat is fijn, iemand die begrip heeft is altijd fijn. Al is het dan nog de Leader van de meest bloeddorstigste clan'' Miauwde Sillhouetteheart, dat was niet fijn, bedoelde hij nu dat hij liever met Bloodclan gespuis wilden omgaan dan met hun. ''Stallionheart, Tomtitpaw, ik accepteer jullie 'zorgen' om mij, maar voornamelijk ook natuurlijk om de clan, toch is hier geen sprake van een gevecht of grensovertreding'' zei de senior krijger op een nette manier, hij begreep wat hij hier wilde doen. Zijn ogen vormde zich tot spleetjes, de apprentice keek naar de krijger al slaakte Stallionheart een zucht. "Ga je WindClan verlaten en ga je naar BloodClan?" zei de mentor van Routpaw toen ijzig kalm, zijn hart ging kloppen. Hij wilde niet dat de krijger weg ging van zijn Clan, het was een broeder voor hem zoals elk Clangenoot was. Hij wilde zijn mond open gooien al was het beter dat hij dat niet deed, dit kon zijn keuze veranderen. Hij wilde niet zijn Clan genoot achter laten maar als Sillhouette koos voor Bloodclan dan was het vanaf nu zijn vijand een geen respectvolle/waardige krijger die hij in hem zag, dan zou het beter zijn als hij hem oprecht zou vermoorden. Hij ontbloten zijn klauwen, Hij haten andere Clans en helemaal de Bloodclan. Niemand was te vertrouwen, al keek hij weer naar Stallionheart.

Beide clangenoten leken nu zelfs wel bezorgd te zijn en Stallionheart luchtte zijn hartje. Een grinnik verliet Silhouetteheart. Nee, zo ver was het nog niet, nog niet dan. Ook Tomtitpaw ontblootte zijn klauwen al, zag Silhouette. Hij schudde zijn kop. ''Nee, Stallionheart. Dat heb ik nooit gezegd.''sprak hij gevaarlijk rustig tegen de andere Warrior. Een koude bries stak op en het was even alsof de wereld om hun heen donkerde werd. ''Windclan is mijn clan, toch?''. De wolk was weer weg van de zon en het was meteen alweer een stuk lichter. Silhouetteheart liep naar Stallionheart toe en ging naast hem staan. ''Maak je maar geen zorgen.'' nog niet.

Ooh heerlijk vond hij dit, het gesprek tussen die katers was zeer vermakelijk. Van zijn gezicht was niets af te lezen, die bleef kalm en kil. Maar hij genoot er van al zorgde hij er wel voor dat niemand dat door had. “Wat hebben jullie WindClanners toch met dat heb ik nooit gezegd.” Bromde hij terwijl er een klein grijnsje om zijn lippen verscheen. “Wel zonde.” Hij liet zijn blik nog een keer over Silhouetteheart gaan en haalde toen zijn schouders op. Wie weet kreeg hij hem wel zo ver, want hij had allang opgepikt dat Silhouetteheart hem ergens zelfs verdedigde. “Mag ik die eventjes van jullie lenen?” Hij knikte naar de apprentice achter hen. Hij wenkte met zijn staart dat Cole dichterbij mocht komen. “Het zal een goede training zijn voor ze allebei.” Hij hield de katers strak in de gaten om hun reactie te peilen.

Tomtitpaw die achter hem stond voelde hij haast onrustig worden. Als dat echt zou gebeuren zou hij allerlei Clangeheimen kunnen doorbrieven aan BloodClan. Tomtitpaw liet zijn nagels uit hun hulzen in de grond glijden waarop hij een waarschuwende blik op de Apprentice wierp. Dit was niet de plek noch de tijd om dit soort fratsen uit te gaan halen. Naast hem hoorde hij Silhouetteheart zeggen dat WindClan nog altijd zijn Clan was maar gelijk toen de kater het zei betrok de lucht. Zijn eigen haren gingen ongewild overeind staan, het was haast of StarClan zelf een teken gaf dat de kater hier stond te liegen. Zijn vacht rimpelde toen de BloodClan kat weer sprak. De kater vroeg of hij Tomtitpaw mocht lenen en hij sloot zijn vraag af met “Het zal een goede training zijn voor ze allebei.” Hij voelde nattigheid en wist dat hij gelijk had gehad, natuurlijk zou een BloodClan kat niet alleen komen. Hij keek even naar Tomtitpaw en besloot dat hij niet voor de Apprentice kon beslissen. "Wat denk je er zelf van Tomtitpaw?" miauwde hij waarna hij weer naar de BloodClan kat keek. "Er is wel een voorwaarde, geen nagels of wonden op geen van beide" sprak hij vastberaden. Training... nou oké dan. Maar hij wilde geen gewonde Apprentice mee naar huis nemen, en al zeker geen Apprentice die niet van hemzelf was.

Tomtitpaw volgde het gesprek en voelde ergens een opluchting toen de kat sprak dat hij nog steeds bij Windclan hoorden, een zucht van opluchting kwam uit zijn mond. Al leek Stallions haren overeind te komen, ''Nee, Stallionheart. Dat heb ik nooit gezegd.'' sprak Silhouetteheart gevaarlijk rustig tegen de andere Warrior. Een koude bries stak op en het was even alsof de wereld om hun heen donkerde werd. ''Windclan is mijn clan, toch?'' Miauwde de kater vragend, als of het niet zeker was. Silhouetteheart liep naar Stallionheart toe en ging naast hem staan. Oké, nu wisten ze zeker dat voor nu de senior warrior bij hun zou blijven. Hij glimlachte kort, al focuste de kater zich weer op de Bloodclanner. “Wat hebben jullie WindClanners toch met dat heb ik nooit gezegd.” Bromde de Bloodclanner terwijl er een klein grijnsje om zijn lippen verscheen. Het was duidelijk zichtbaar en hij vertrouwde dit toneel spel niet echt, “Wel zonde.” Sprak de kater en liet zijn blik nog een keer over Silhouetteheart gaan en haalde toen zijn schouders op. Al ging dit gesprek ineens veder, hij keek verbaast op toen de Bloodclanner hem aan keek. “Mag ik die eventjes van jullie lenen?” Miauwde de zwarte kater vragend, waarna hij een teken gaf. Hij had meerdere katten bij, “Het zal een goede training zijn voor ze allebei.” Miauwde de Bloodclanner, deze hield zijn blik strak op de Windclanners. Tomtit keek even de twee krijgers aan, "Wat denk je er zelf van Tomtitpaw?" miauwde Stallionheart naar hem waarna hij weer naar de BloodClan kat keek. "Er is wel een voorwaarde, geen nagels of wonden op geen van beide" sprak de mentor van Routpaw vastberaden. Al leek dit hem een slecht idee, knikte hij maar. Hij moest zijn zuster leren te beschermen en niks liever dan een echte tegenstander te hebben, alleen dit lag wel met consequente. Dit zou heel verkeerd kunnen aflopen, alleen hij moest beter worden en een waardige krijger. "Ik vind het goed." Miauwde hij rustig en eervol naar zijn hogere toe en stapte wat naar voren, zijn klauwen waren ingeklapt. Hij wilde de ander geen pijn doen, want klauwen mochten niet gebruikt worden. Alleen als deze op Windclan gebied zou komen zou hij deze kat afslachten en weg moeten jagen, dus nu nog niet..