Searching for the place of blood

Ze was net een dag apprentice. De zon stond laag aan de lucht en Whifflepaw zat verveeld in het kamp met een norse uitdrukking op haar gezicht. Gisteren had ze gesproken met Silverstar en het had niets geholpen en in haar ogen ook niets goed gepraat. Ze mocht de kater niet. Of beter, ze haatte hem. Rowanflight mocht ze ook niet, ze vond hem nu al een laffe vervelende mentor. Opdat moment vroeg ze zich af of ze wel één van hen was, één van de Thunderclanners. Ze was niet zoals hun. Zira was meer een voorbeeld voor haar geweest en het meeste respect had ze voor Claw, ondanks dat hij haar moeder vermoord had. En verschillende Young ones van Bloodclan waren haar vrienden geweest. Een zucht rolde over de lippen van Whifflepaw terwijl ze haar blauwe ogen met groene spikkels op de lucht richtte. Deze was nu paars van kleur door de zonsondergang. Nu vroeg ze zich ook af hoe realistisch Starclan eigenlijk was, of haar moeder überhaupt wel op haar neer keek. Vast niet. Haar moeder was gewoon dood en dus weg, net als elke andere kat die niet meer leefde. Langzaam gleed haar blik omlaag naar de kamp uitgang, waarop ze haar ogen vernauwde. Zou ze? Ja, dat ging ze op. Overeind gekomen verliet Whifflepaw de plek waar ze gezeten had. Ze keek snel om zich heen en baande toen zo onopvallend mogelijk een weg naar de uitgang.
Niemand leek haar te volgen op gezien te hebben toen ze het kamp verlaten had. Buiten het kamp versnelde ze haar pas. De wind waaide door haar vacht terwijl ze roekeloos door bleef rennen. Abrupt kwam ze tot stilstand, hijgend van het rennen. Waar moest ze heen? Niemand had haar ooit verteld waar de Twoleg Place was. Behalve Rowanflight, deze dag nog. Maar waar was dat precies geweest? Vandaag had ze nog een glimp gezien, maar ze kon het zich niet meer herinneren. Gefrustreerd beet ze op haar lip, zo hard dat het begon te bloeden. "Auw!" Grauwde ze zacht, waarna ze haar bloedende lip aflikte. Diep stak ze haar nagels in de grond, wild zwaaiend met haar staart. Ze wou Claw vinden, ze wou het Bloodclan kamp vinden. Ze wou haar vrienden vinden, want hier in Thunderclan had ze die niet.

OOC: Open

Tallpaw was al een hele dag op jacht. Langs de ene kant probeerde hij de drukte en de chaos te onwtijken in het kamp en langs de andere kant probeerde hij zich niet verdacht te maken. Gisteren was hij bij zijn moeder geweest, maar vandaag gooide hij zich weer helemaal op het jagen. Als hij zo naar het kamp ging met veel prooi tussen zijn kaken kon hij gewoon niet verdacht overkomen. Je moest maar eens zien wat voor joekels hij gevangen had. De Elders konden hier een moon mee verder. Of een halve moon, het was maar hoe je het bekeek. Hij was al een paar keer naar het kamp gegaan met prooi en nu was hij bezig met zijn laatste toer. De prooien die hij in dit gebied begraven had, moest hij nog gaan ophalen. Hij had al een muis tussen zijn kaken, toen hij plots op een jonge poes stuitte, Whifflepaw. De poes was nog geen moon apprentice. Hij kon zich niet herinneren dat hij op die leeftijd alleen het kamp uit mocht, toch zeker niet nu de zon verdween. Je wist maar nooit wat voor nachtdieren dat hier rond liepen. Hij wilde ook zo snel mogelijk terug naar het kamp. Hij liet zijn muis voor zijn poten vallen en hield zijn kopje niet begrijpend schuin. "Wat doe je hier, Whiffle?"

Gefrustreerd stond ze waar ze stond, haar lip likkend terwijl ze met vernauwde ogen om zich heen keek, zoekend naar een teken van twolegs. Misschien als ze een kittypet trof dat die haar op weg kon helpen. Maar bewegen deed ze nog niet. Ze was licht in shock van alles wat er gebeurt was. Haar ademhaling steeg naar haar borst en die ging nu als een gek op en neer terwijl ze haar lip dwangmatig likte en verwilderd om zich heen keek. Ze wou in beweging komen, verder lopen, opzoek naar Claw. Claw kon haar wel rustig krijgen. "Wat doe je hier, Whiffle?" Klonk er plots. Met een ruk werd ze uit haar trance getrokken en meteen trok ze haar norse gezichtsuitdrukking terug over haar gelaat. Boos keek ze naar Tall. "Dat gaat je niks aan," sneerde ze een stap achteruit doend. "Rot op!" Vervolgde ze vervolgens, wild met haar staart zwaaiend, klaar om aan te vallen. Want alsnog had ze wel al twee moons trainingen achter haar rug. De Bloodclanners waren hun al gaan trainen toen ze vier moons geworden waren, waaronder Whifflekit ook.

Tall's oren schoten verbaast naar voren bij het antwoord van de jonge apprentice. Apprentices mochten in hun vroege moon als apprentice toch niet alleen naar buiten? Zijn oren zakten lichtjes in zijn nek, toen het eenmaal tot hem doordrong hoe de jonge poes tegen hem had gesproken. "In Starclansnaam, Whifflepaw, doe een keer normaal. je weet dat je niet alleen het kamp uit mag." mauwde hij lichtelijk geïrriteerd door haar eerder antwoord. Het was niet dat hij haar terecht wilde wijzen want ze bleef een klein stukje van Bright in zich dragen, maar ze vroeg er op dit moment wel achter. Even trok hij met zijn oor, wetend dat hij in zijn eerste moon als apprentice al snel alleen naar de grens ging van Shadowclan om zijn moeder op te zoeken.

Haar blauwe oogjes, vroeger zo zacht en schattig, stonden nu fel en gemeen. Als Whifflepaw in een rustige bui zat, afgezonderd en alleen, haar kopje helemaal leeg, dan zag je dat schattige, lieve uiterlijk, waar ze haar voorvoegsel aan te danken had nog wel... maar nu? Nu was er niets meer van te zien. Haar staart zwaaide wilt heen en weer terwijl haar blauwe ogen zich kruisten met de ogen van Tallpaw. "In Starclansnaam, Whifflepaw, doe een keer normaal. je weet dat je niet alleen het kamp uit mag." Whifflepaw stak haar nagels in de grond terwijl ze Tallpaw recht aan bleef kijken. "Alsof jij een heiligboontje bent, Tallpaw," siste ze. "En jij hebt het recht niet om mij terecht te wijzen, je bent nauwelijks ouder dan ik. Dus laat me nú met rust," dat laatste benadrukte ze met een grom en ontblootte tanden. Ze was er klaar mee, wou met rust gelaten worden en gewoon het kamp van Bloodclan zien te vinden. Het gesprek met Silvertar had nauwelijks geholpen, de training met Rowanflight eveneens. Ze moesten gewoon weg gaan en haar met rust laten.

"Alsof jij een heiligboontje bent, Tallpaw," De kater zwiepte met zijn staart bij de woorden van de, iets jongere, poes. Hij had toch geen enkel spoor achter gelaten van zijn bezoekjes aan Sinclaw? Of blufte ze gewoon, probeerde ze hem bang te maken. Waarschijnlijk dat laatste. Tallpaw vernauwde dan ook zijn ogen. "En jij hebt het recht niet om mij terecht te wijzen, je bent nauwelijks ouder dan ik. Dus laat me nú met rust," Hij draaide overdreven met zijn ogen. Geweldig. "Ga dan maar, verdwaal maar in het donker." mauwde hij nogal bot. "Dat de vossen je maar vinden." zei hij er nog achter, deels om haar bang te maken maar ook om haar te overtuigen om niet verder te gaan.

Het overdreven gedraai ontging Whifflepaw niet, maar ze zei niks en luisterde enkel wat hij weer terug wierp. Dat kon de jonge Whifflepaw niet negeren. Ze nam de woorden in haar op en werd nog bozer. Ergens kwam er ook een gevoel van eenzaamheid. Ze had helemaal geen vrienden. Niemand die aardig deed of nog iets meer moeite voor haar deed, al was dat niet het gene wat ze bewust probeerde uit te lokken. Misschien was dat meer iets wat onbewust zat. "En ga jij maar verder trainen met je Shadowclan maatje, hé?" Sneerde ze terug. Dit was ze te weten gekomen door Rowanflight. Al had haar mentor dit vast niet bewust aan het zonlicht willen brengen tijdens haar eerste training. Haar laatste training. Nu wachtte ze toch wel even een reactie af. Nieuwsgierig naar wat er komen ging.

Bij de volgende woorden liet de kater zijn kopje wat zakken en vernauwde hij zijn ogen. "En ga jij maar verder trainen met je Shadowclan maatje, hé?" Wat wist ze? "Waar heb jij het nu over?" grauwde hij, met een duidelijke geërgerde ondertoon. Als ze iets wist, moest hij het weten. Want dit wilde hij alles behalve voor heel de clan gooien. Laat staan een kitten die nog maar net haar apprentice naam had gekregen.

De veranderende houding van Tallpaw liet blijken dat Rowanflight nog wel eens gelijk kon hebben ook. Haar houding veranderde ook wat, iets meer zelfvoldaan. Haar linker mondhoek krulde wat op. Hij vroeg waar ze het nu over had. "Doe maar niet alsof ik dom ben, Tallpaw," miauwde ze. "Ik train al langer dan mijn zesde moon, hoor," vervolgde ze droogjes. "Hmm?" Klonk haar stem. Ze wou kijken of ze mogelijk meer te weten kon komen, terwijl ze deed alsof ze al meer wist. Maar dat kon hij niet weten, wel vermoeden, niet weten.

Hij snoof even bij het zien van haar zelfvoldane blik. "Doe maar niet alsof ik dom ben, Tallpaw," Hij moest erachter zien te komen wat ze precies wist. Zijn poten tintelden. Hij wilde niet dat iemand erachter kwam dat hij Sinclaw regelmatig ontmoette bij de grens, laat staan dat hij met haar trainde. De kater probeerde zich iets te kalmeren, zijn zorgen wat te laten varen. "Wat weet je allemaal?" vroeg de kater dan ook om er achter te komen wat ze precies wist. Hij trok even met zijn oor, wachtend op haar antwoord.

De angstgeur kon ze reuken en het vermaakte haar enorm. Ze probeerde haar vermaak niet al te veel te laten blijken, maar een zelfvoldane blik onderhouden kon ze niet laten. Tallpaw vroeg haar wat ze allemaal wist. Nu moest ze gokken en ze mocht niet verkeerd gokken. Dat hij getraind werd door een kater was haar iets te waarschijnlijk. Dus besloot ze te gokken opdat hij getraind werd door een poes. "Je wordt getraind door een Shadowclan poes, of niet?" Sprak ze uit als een feit. Ze wist het natuurlijk niet, maar wat boeide het haar als ze verkeerd gokte. En ze ging er achter komen, hoe dan ook. En ze ging het tegen hem gebruiken. Ze ging namelijk zijn geheimpje bewaren. Een verrader onder de Thunderclanners kon haar namelijk alleen maar goed doen.

Het puntje van zijn staart zwiepte heen en weer bij het horen van haar antwoord. "Je wordt getraind door een Shadowclan poes, of niet?" Hij liet zijn kopje lichtjes zakken en vernauwde zijn ogen. Hoe wist ze dat?! Hij was altijd voorzichtig geweest, altijd had hij de geuren weggewassen en had hij er voor gezorgd dat hij met een omweg terug naar het kamp liep. Tallpaw zette zich terug recht en keek de jonge poes strak aan. Whifflepaw keek hem met een doordringende blik aan, net zoals Brightspots altijd had gedaan. Ook al leek Whifflepaw niet echt op Brightspots, haar moeder, toch was die blik hetzelfde. Hij trok dan ook even met zijn oren en sloot zijn ogen, nadenkend over een antwoord. "Wat moet je Whifflepaw?" gromde hij zachtjes, niet wetend wat hij anders moest zeggen. Hij was geen held in toneel spelen en al zeker niet in het verdedigen van zichzelf, in een mondelinge discussie. Ondanks dat alles had hij zijn geheim goed weten te verbergen, tot nu toe.

Whifflepaw trok haar wenkbrauw op en grijnsde breed. Ze had het gewoon goed geraden. Zijn hele houding vertelde dat. "Op dit moment? Niks, maar je kan later wel van pas komen," miauwde ze. "Ik was eigenlijk nu opzoek naar de twoleg place, maar bedacht me dat het me niet slim leek om zo even naar Bloodclan te gaan," vervolgde ze. "Eerst sterker worden en meer kennis op doen," vervolgde ze. "Nou, buddy," miauwde ze. "Ik zal je geheimpje goed bewaren," vervolgde ze. Whifflepaw moest alles even verwerken, maar ze was enorm blij met wat ze nu wist. Tallpaw ging vast wel van pas komen. Een minion onder haar clan genoten leek haar niet verkeerd. Misschien kon ze wel eens mee gaan trainen met die shadowclan poes. Ze wou tenslotte sterker en beter worden.

"Op dit moment? Niks, maar je kan later wel van pas komen," Zijn poten prikkelde bij het horen van haar antwoord. Was ze hem nu aan chanteren?! Hij haalde dan ook even zijn lip op om te laten zien dat hij duidelijk niet blij was met wat ze hier allemaal zei. "Ik was eigenlijk nu opzoek naar de twoleg place, maar bedacht me dat het me niet slim leek om zo even naar Bloodclan te gaan," Terwijl ze verder ging met praten draaide hij even zijn kopje naar achteren bij het horen van wat geritsel in de struiken. "Nou, buddy," Hij keek terug naar Whifflepaw. "Ik zal je geheimpje goed bewaren," Foxdung! Je kon gewoon zien dat ze zich nu geweldig voelde. Waarom was ze trouwens op zoek geweest naar Twoleg gebied en Bloodclan? "Jij bent echt gek," mompelde hij en draaide zich vervolgens om, om terug richting het kamp te gaan.

Tallpaw noemde haar gek en Whifflepaw haalde haar schouders op. "Weet ik," vervolgde ze. "Je bent niet de eerste die dat zegt," ging ze verder. Maar toen kwam er een ijzig gevoel over haar ruggengraat. Whifflepaw keek achter om en meende iets of iemand te zien. Ze vernauwde haar ogen. Tallpaw had zich omgedraaid en was klaar om weg te lopen, terug naar het kamp. "Hé! Waar ga jij naar toe?" Riep ze hem na. Ze had nu geen zin meer om alleen te zijn, dus liep ze naar hem toe. "Leer me anders iets van die geweldige Shadowclan technieken van je," miauwde ze, terwijl ze naast hem was gaan lopen. Terug naar het kamp wou ze nog niet en alleen zijn wou ze ook niet. De drang om direct opzoek te gaan naar Bloodclan was er wel, maar het besef dat ze sterker in haar poten moest staan drong tot haar door. Daarbij was er nog een soort gevoel wat haar de knoop niet door liet hakken. Nog niet. Of helemaal niet. Maar waarschijnlijk gewoon nog niet.

"Hé! Waar ga jij naar toe?" Even draaide de kater zich om naar de andere apprentice. "Jagen." zei hij kortaf en draaide zich weer om om verder richting het kamp te lopen, daar waar prooi net iets beter te vinden was dan hier. "Leer me anders iets van die geweldige Shadowclan technieken van je," Hij schudde zijn kop bij haar voorstel. "We zijn al te lang weg," mauwde hij. "Als we zonder prooi afkomen, gaan ze zich afvragen wat we heel de tijd gedaan hebben." voegde hij er aan toe en draaide zijn kopje kort naar haar toe. "We moeten jagen voor de elders en queens." mompelde hij nog. Ondanks dat hij een deel warrior code verbrak met zijn bezoekjes aan zijn moeder, kon hij onmogelijk de rest laten vallen. Dat lag niet in zijn aard. Hij probeerde zijn fouten op deze manier voor zichzelf te herstellen. Dit gedeelte in zijn karakter was gevormd door Brightspots. Zonder haar, was hij een heel ander pad opgelopen.

Whifflepaw luisterde met opgetrokken 'wenkbrauwen' naar Tallpaw en schudde vervolgens met haar kop. "Já, daag," reageerde ze op zijn woorden. "Ik heb geen zin om te jagen, ik zeg wel dat het me niet lukte," bromde ze. "Ik ben tenslotte nog maar net apprentice," vervolgde ze met een zwaai van haar staart. "Veel plezier met het jagen, ik ga weer terug," vervolgde ze. Jagen voor anderen vond Whifflepaw maar niks. Toen Claw en andere Bloodclanners haar hadden verteld over alleen maar jagen voor zichzelf, had dat veel logischer en beter geklonken. Jezelf sterk houden, dat was het beste. Dan had je pas echt sterke katten. Whifflepaw keek nog een keer over haar schouder naar Tallpaw en glimlachte overdreven, waarna ze de struiken in sprong en haar weg terug naar het kamp zocht. Het territorium was tenslotte nieuw en onbekend voor Whifflepaw, gezien ze nog niet zo lang apprentice was.

OOC: Topic uit.