Never be the same again. [&GLOWSTICK]

Een verbeten trek kwam om de snoet van de kater terwijl hij zich uitrekte, de o zo bekende pijn in zijn schouder negeerde en vervolgens uit de Den stapte. Ook al was het voor het grootste deel al weg, toch kon hij er niks aan doen dat hij die bekende bloedgeur van BloodClan bleef ruiken waar hij ook was. Zijn trauma was nog lang niet weggegaan en Thornflame had niet bepaald het idee dat ook maar één kat binnen zijn Clan er iets aan kon veranderen. Waar hij vijf manen geleden nog bezig was met een partner krijgen en vader worden, was daar nu niets meer van overgebleven. Hij schatte zichzelf zelfs niet stabiel genoeg voor een relatie en om kittens te hebben. Zijn kittens zouden een vreselijke vader hebben en zijn partner zou alleen maar pijn lijden door de eigen pijn die hij voelde. Bovendien… Wie van de Clan vond hij geschikt als partner? Het was nu niet dat hij veel naar de poezen keek of zo. Dat deed hij vroeger al weinig en nu al helemaal niet meer. Hij ging ook nauwelijks nog naar Fourtrees, want hij wist dat hij daar toch alleen maar andere Clankatten ontmoette die ook opzoek waren naar anderen om mee op te schieten en het lag gewoon niet meer in zijn aard om een vrolijk gesprek met een vreemde kat te beginnen. Hij kon het zich niet permitteren om naar Fourtrees te gaan, een andere kat te vinden en weer zo zorgeloos als eerst te worden. Als hij niet beter wist zou hij bijna beginnen geloven dat de ellende met BloodClan erger was geworden door hem. Hij voelde zich nog altijd schuldig als hij dacht aan de doden die gemaakt waren. Hij was expres niet mee naar de Gathering gegaan omdat ze waarschijnlijk weer opnieuw herinneringen gingen oproepen van de BloodClan en daar had hij echt niet bij willen zijn. Het boeide hem vrij weinig wat er aan toe ging in de andere Clans. Alleen deze Clan telde nog voor hem. Met een grauw sprong hij het kamp uit en begon op een drafje naar de grenzen te rennen. Het duurde even voordat hij op dit tempo bij de grenzen was, maar in elk geval kon hij nu wat nadenken. Hij stopte toen hij bij de bekende grens kwam die hij vaker markeerde en rustig begon hij met het markeren, zich niks aantrekkend van zijn omgeving.

Met een frons was hij het kamp uitgestapt om te gaan jagen. Maar een kleine versnelling putte hem al uit. Hij had veels te lang niet gegeten, en dat had effect op alles. Hij legde elke dag wat op de stapel maar vaak was dat ook maar een mager beestje of zelfs soms een insect. Hij was een schande, een schande voor de clan. Soms twijfelde hij dan ook waarom hij die sprong van de Highrocks niet gewoon genomen had. Hij stond stil toen de geur van een clangenoot sterker werd, hij had liever alleen geweest maar de kater leek onrustig en onstabiel. Hoewel hij er eigenlijk niks over te zeggen had met zijn ribben uit zijn lijf stekend en lege traanzakjes besloot hij toch op Thornflame af te stappen. "Hey," begon hij rustig en fronste. ",gaat het wel?"

De grenzen markeren was één van zijn rustgevende en favoriete bezigheden geworden. Vroeger als Apprentice en als beginnende Young Warrior had hij er niet veel aan gevonden omdat het niet echt het meest spannende was geweest wat een Clan kon bieden, maar hij had nu zo het gevoel dat hij het meest spannende onderdeel van een Clan niet meer wilde meemaken. Hij wist hoe het afliep, hij wist hoe gevaarlijk het was. Zijn bloederige diepe litteken in zijn schouder toonde dat aan. Het toonde aan dat je je beter apart kon houden van spannende dingen, maar Thornflame wist dat als hij een kans had om Claw aan te vallen dat hij het zo opnieuw zou doen. Het zou hem werkelijk niet eens kunnen schelen als hij dat zou moeten bekopen met zijn dood, want hij had niet echt veel meer hier in de Clan. Zijn eergevoel, die hij om te beginnen niet echt eens had, was hem voor eeuwig en altijd ontnomen. Hij wist dat sommigen medelijdende blikken op hem wierpen, hij wist dat hij als zwakste schakel van de Clan werd gezien en dat zijn gevecht met de BloodClan toen deze het kamp aanvielen het er niet echt beter op maakten. Hij was woedend over het feit dat hij zelf zo blind was geweest, maar had hij daar zo gestraft voor moeten worden? Thornflame wierp een blik op zijn schouder. Ja, hij het was zijn verdiende loon geweest en hij… Thornflame kon nog net voorkomen dat zijn haren in de lucht schoten, maar zijn snelle blik naar de kater die bij hem was gekomen toonde aan dat zijn alertheid op het hoogste punt was. ‘Glowstick,’ sprak hij eerder op een manier om zichzelf er van te overtuigen dat het geen BloodClanner was dan dat hij de kater echt wilde begroeten. ‘Dat kan ik beter aan jou vragen,’ zei hij rustig en hij liet zijn ogen over de magere kat glijden. ‘Eet je wel genoeg? Het wilt niet zeggen dat als BloodClan ons eten aangeraakt heeft dat het per se vergiftigd is, hoor.’ Dat was iets waar hij zichzelf van had moeten overtuigen, maar hij at nog altijd liever verse prooi. Gewoon om zeker te zijn.

Hij voelde een schuldgevoel door de schrik van de kater maar ontspande toen hij dat ook deed. Hij fronste omdat de kater gelijk weer over hem begon. Wat deed dat er nou toe? Thornflame kon veel beter gebruikt worden voor de clan dan hij. "Volgens mij ging het over jou." Probeerde hij op een manier te zeggen dat het niet flauw klonk. Hij had al vaker gepraat over zichzelf wanneer hij dat niet wilde en op dit moment? Was hij daar wel zo'n beetje klaar mee.

Zou Glowstick’s magere lijf het gevolg zijn van de BloodClan? Een rilling ging door Thornflame heen bij het idee dat de BloodClanners de rode kat hadden gedwongen om niks meer te eten. Aan de andere kant leek hem dat niet erg logisch. Als BloodClan de ThunderClan echt had uitgehongerd dan hadden ze allemaal niet goed kunnen terug vechten. Ze hadden hun territory terug kunnen bemachtigen dankzij sterke, gezonde katten. Het was juist de BloodClan geweest die de meeste ziektes opgelopen had en Thornflame kon nu niet bepaald zeggen dat hij dat erg voor ze vond. Wat hij wel erg vond was dat Glowstick hier voor hem stond en zo mager als iets was. Hij had nu ook niet bepaald goed gegeten de afgelopen tijd, maar dat was pas na heel de inval van BloodClan en nadat hij aangevallen was geweest door Claw. Voordien had hij nog heel vrolijk prooi gevangen en het zelf nog opgegeten ook. Zijn klauwen schoten altijd naar buiten als hij dacht aan zijn vroegere zelf. Hij verachtte zichzelf. Hij was van een verlegen, redelijk dappere en loyale Apprentice naar een te vrolijke kater gegaan die nergens nog iets om gaf en alles rooskleurig bekeek. Nu was hij nog niet helemaal de kater die hij wilde zijn, maar hij kon wel zeggen dat het een verbeterde versie was. Thornflame’s oortje trok kort en geïrriteerd naar achteren toen Glowstick zijn weerwoord gaf. ‘En wat als ik nu eens niet over mezelf wil praten?’ vroeg hij op een rustige manier, maar je kon aan zijn houding zien dat hij geïrriteerd was en hij zuchtte terwijl hij even naar de grond keek. ‘Bovendien lijkt het, met alle respect, er echt meer op dat we meer aandacht aan jou moeten besteden dan aan mij. Ik red mezelf wel.’ Dat laatste was gefluisterd omdat hij niet precies wist of hij zichzelf überhaupt wel zou kunnen redden.

Een schuldgevoel kwam meteen in zich op toen hij irritatie voelde bij de kater. Als hij iets niet wilde was dat een ander pijn doen, rot laten voelen of geïrriteerd laten raken door zijn aanwezigheid. "Hmmmhh mhmm" Oké ja, hij zag er niet uit... Maar. "En wat nou als ik nu eens ook niet over mezelf wil praten?" Sprak hij nog altijd vriendelijk en niet geïrriteerd.

En daar stonden ze dan. Twee katers tegenover elkaar die iets vervelends hadden meegemaakt. De één was mager en was er duidelijk niet goed aan toe, de ander zat vol met littekens en zag er iets beter uit. Maar mentaal gezien was hij er helemaal niet goed aan toe en dat wist hij van zichzelf. Dat wisten anderen waarschijnlijk ook wel zodra hij zijn bek opendeed. De meesten die hem kenden, herkenden hem niet meer terug vanaf het moment dat hij zijn bek opendeed om iets te zeggen. Zealspark had hem in elk geval niet meer terug herkend en hij durfde te wedden de andere katten waarmee hij al eens een praatje had gemaakt ook niet. Zijn vader had verder niet al te veel meer op hem gereageerd en Thornflame had dat een vrij goed ding gevonden. Als het aan hem lag mocht de kater voor zijn part… nee, dat ging hij niet denken. Hij ging zich niet tot dat niveau verlagen. Thornflame keek op toen Glowstick een antwoord gaf en fronste. En toen barstte hij opeens, uit het niets, in lachen uit. Hij wist niet eens wat de aanleiding was. Misschien omdat hij ziek in zijn hoofd was door de aanval van Claw. Misschien door de situatie. Ze stonden letterlijk met een duidelijk mentaal én fysiek probleem tegenover elkaar en geen van beiden wilden er over praten. Dat was grappig, toch? Nee, niet echt, maar iets in zijn hoofd maakte het grappig. ‘Dan neem ik aan dat we het er niet over gaan hebben,’ zei hij zodra hij zich weer een beetje had kunnen beheersen, verder geen uitleg gevend over zijn lachbui. Die was trouwens volledig verdwenen en de sporen er van ook, want hij had weer een uitdrukkingloos gezicht opgezet. ‘Maar waar wil je het dan over hebben? Over hoe prachtig de ThunderClan is geworden?’ Zijn stem klonk vrij sarcastisch.

Kort fronste hij bij de lachbui van de kater maar liet het gaan. Het was fijn dat hij überhaupt nog kon lachen, want een paar seconden geleden leek het of hij niet meer wist hoe dat moest. Hij liet hem dan, ook al wist hij de reden ervan niet, genot beleven. In een flits was dat over en verwarring was te zien op zijn gezicht maar hij liet het gaan. "Hoe lelijk het hier ook is geweest, en hoeveel leed en verdriet er nu in deze grond is, dit is alles waar mijn vader trots in heeft gestopt. Je kan het niet niét prachtig noemen, toch?" Toch?