A daughter's vigil

Zijn blauwe blik volgde de gestaltes van katten die hun dennen inkropen om zich vervolgens in hun nesten neer te leggen. Er hing nog altijd een vage geur van Bloodclan in de lucht en het zou vast ook nog eventjes duren voordat deze volledig verdwenen was. Maar zolang Zealspark hun vervloekte gezichten niet meer zag, was hij al content genoeg. De rest volgde wel. De sporen die de vijandige Clan had achtergelaten zouden nog wel even zichtbaar blijven, misschien zouden sommige dingen zelfs nooit meer zijn zoals ze ooit waren. Zoals zijn band met Firedance. Zealspark's ogen zochten het gestalte van de jongere poes, haar algauw opmerkende in het midden van het kamp. Haar blik was strak op de doorntunnel gericht. Een zachte zucht verliet zijn bekje, waarna hij opstond en geluidloos naar de poes toe stapte.

De jonge deputy zette zich neer naast de eveneens rode kattin en gunde haar een snelle zijdelingse blik. Hij was zich ervan bewust dat katten die net krijger waren geen woord mochten reppen tijdens hun wake, maar of hetzelfde voor hem gold? Hij schudde onopvallend zijn kopje en zocht naar de geschikte woorden om te zeggen. Maar was het wel een slim plan om iets te zeggen? Misschien wou ze hem juist niet spreken vanwege alles wat er gebeurd was.. Maar Firedance was dan ook weer niet degene die moest praten, ze mocht dat niet eens. Hij nu wel. Dit was dé perfecte kans om alles uit te leggen, maar waarom voelde zijn keel dan zo droog aan?

Zealspark besefte maar al te goed dat dit een lastig gedoe zou zijn, het "bijleggen" met de kattin. Uiteindelijk had hij namelijk niets verkeerds gedaan. Hij had juist haar veiligheid verzekerd, hij had Claw verjaagd. Wat wou ze dan nog meer van hem? Stiekem wist hij wel wat haar intenties waren geweest toen ze meeging om Silverstar te zoeken. Waarom ze hem zo had aangekeken toen hij had besloten Rowanflight terug mee te nemen naar het kamp in plaats van haar. De deputy schraapte zijn keel eventjes. "Sorry dat ik je niet meegenomen heb naar het gevecht," begon hij. Wauw. Perfect. Recht in de roos. Hij gaf zichzelf een pluim voor de subtiele manier waarop hij dat gezegd had. "Maar ik moest er zeker van zijn dat Silverstar veilig terug geraakte." vervolgde hij, haar een ietwat hoopvolle blik gevende. "Claw heeft zijn lesje wel geleerd, geloof me maar." Zealspark beet even op de binnenkant van zijn kaak. Dit zou vast niet genoeg zijn maar alsnog was het nooit fout om simpelweg te hopen dat dat het wel was.

Haar blik vertelde al genoeg. Een luide zucht rolde over zijn lippen waarna hij eventjes wegkeek. "Oké dan.." miauwde hij, zijn stem plots ietsjes brutaler. "Ik had je niet terug meegenomen omdat ik wist dat je roekeloze dingen zou gaan doen. Ik moest me concentreren op het gevecht. Thunderclan moest vrijgevochten worden. Ik zeg niet dat als jij erbij was dat niet gebeurd zou zijn, maar.." Opnieuw onderbrak hij zijn zin. Hij verpestte het alleen maar meer, niet? Zenuwachtig begon hij met zijn staartpunt tegen de grond te tikken. Hij slikte de krop in zijn keel door en richtte zijn blik op enkele laatblijvers om nadien zijn mond terug te openen. "Ik was bang dat jou iets zou overkomen. Wat als hij hetzelfde met jou zou doen als bij Nightwish en... en Brightspots?" miauwde hij, zachter dan hij zelf verwacht had. Hij vond het lastig om zijn gevoelens te uiten, dat was één ding waar hij nooit echt goed in was geweest. Naast blijdschap dan, dat was een gevoel apart.

Ze zuchtte. Was dat een goed teken, of niet? Hij nam maar aan van wel. Met ogen rollen, met staart slaan en zulke dingen - dat waren slechte dingen. Dus zuchten betekende dat hij de juiste woorden had uitgekozen? Zealspark richtte voorzichtig zijn blauwe blik weer op de rosse kattin. "Euh.." Zijn stem stierf even weg. "Zal ik nu dan maar zwijgen?" Met een schaapachtige glimlach op zijn gelaat keek hij haar aan, hopende dat ze hem soort van vergeven had. Het accepteren zou ook al iets zijn, al hoopte hij natuurlijk meer op vergiffenis. Al had hij niets verkeerds gedaan.. of wel? Lichtelijk geïrriteerd schudde hij opnieuw zijn kop. Waarom moest Firedance alles altijd zo moeilijk maken? Hij probeerde altijd zijn uiterste best te doen voor haar, maar nooit was het goed genoeg.. Ook Zealspark zuchtte zachtjes, zijn helderblauwe ogen op de uitgang van het kamp richtende.

Mistpaw was na alle ceremonies en toestanden vroeg haar bed in gegaan. Ze had het druk gehad de afgelopen dagen met alle katten die ze had moeten behandelen. Gelukkig had ze hulp gehad van haar zusje Firepaw. Dance. Firedance. Mistpaw moest nog steeds een beetje wennen aan de nieuwe naam van haar zusje. Maar ze had het dik verdiend, ze had al veel eerder warrior moeten worden. Maar nu schrok de grijs-witte poes wakker en keken haar blauwe ogen even het donker in voordat die zich aanpaste. Het was nacht, Firedance zat waarschijnlijk met de andere warriors hun wake te houden. Zou ze even gaan kijken? Gedag zeggen, ondanks dat haar zus niet mocht praten? Ze stond buiten voordat ze het überhaupt gedacht had en liep een stuk naar waar ze Fire zag zitten. Zealspark, de verse deputy, zat bij haar. Was het erg als ze zich er ook bij zou mengen? Mistpaw keek even achterom naar haar den, toen weer naar Firedance. Wacht, was dat? Ze zag een vage gestalte naast haar zus zitten. Het was vast slaap in haar ogen. Mistpaw veegde met haar poot door haar ogen, maar de vage gestalte zat er nog steeds. Ze kende die katten. Dat waren Starclan katten! Zou Firedance ze zien? Vast niet, anders had ze dat allang opgemerkt. Mistpaw kwam op een snel drafje dichterbij en de adem sloeg uit haar longen toen ze zag welke Starclan kat haar zus een bezoek had gebracht. "Mam?" zei ze iets te enthousiast. Ze keek even naar Fire, een gevoel van rust overspoelde haar. Mistpaw wist wel dat alle clankatten naar Starclan gingen, maar het deed haar goed dat Brightspots er toch was. "Mama is er. Ze is bij je, naast je." vertelde Mistpaw toen met een lichte glimlach. 'Starclan will watch over you.' dacht ze stilletjes bij zichzelf terwijl ze bij het gezelschap ging zitten.

Hij verschoot lichtelijk van haar duw, merendeels omdat hij niet verwacht had zo snel terug de oude Fire terug te zien. Een kleine maar oprechte glimlach verscheen op zijn gelaat terwijl hij voor zich keek. Zealspark was best trots op zijn voormalige apprentice. Hij had altijd al geweten dat ze zou opgroeien tot een uitstekende warrior, maar ze was véél meer dan dat geworden. Zijn dagdromen werd verstoord door de woorden van Mistpaw. Verbaasd keek hij om, zijn blauwe blik vragend op de medicine cat apprentice richtende toen ze beweerde dat de moeder van zowel haar als Firedance naast hen stond. Nieuwsgierig en misschien ook verwachtingsvol keek de rood met witte kater om zich heen, maar er was geen Brightspots te bekennen. "Ik zie niemand." bracht hij uit terwijl hij zich weer tot Mistpaw wendde, haar nog altijd diezelfde vragende blik gevende.

Mistpaw's blik ging naar Zealspark, die haar zei dat hij niks zag. Dan zou Firedance vast ook niet zien wat zij zag. En dat werd bevestigd toen ze de teleurgestelde blik van haar zus zag. Oh man, wat ze allemaal niet zou geven om Firedance door haar ogen te laten kijken. Nou ja, oog. Mistpaw keek teleurgesteld naar het sterrige beeld van haar moeder wat naast Firedance zat. Het was jammer dat haar zus niet kon zien wat zij zag. Daar zou ze nu zeker wat aan hebben. "Je ziet haar niet.." klonk Mistpaw toen wat neerslachtig. Ze dacht even na. "Maar ze is er wel! Ze heeft diezelfde trotse blik in haar ogen als die ze had in de nursery altijd. En toen we apprentices werden!" vertelde ze toen enthousiast. Ze wist dat Firedance niet mocht praten, maar ze kon toch wel tegen haar aan praten? "Ik ben ook trots dat je eindelijk warrior bent geworden. Ik vond het soms zo jammer dat we nooit samen apprentice konden zijn, maar ik snap wel dat we allebei andere paden hebben om te bewandelen. Maar je hebt het zo goed gedaan. Soms ben ik stiekem wel een beetje jaloers op je, Fire. Je hebt Claw bevochten voor mij! Je durfde sowieso tegen hem in te gaan, dat vond ik heel dapper en je hebt Silverstar terug gevonden! En Starclan weet wat je nog meer allemaal gaat doen! Je bent echt een zus om trots op te zijn." spinde ze zachtjes terwijl ze naar haar toe liep en haar kop langs die van haar drukte. Ja, ze was zo blij met de familie die nog bij haar was en Mist hoopte dat dat nog heel lang zo kon blijven.

Toen Mistpaw begon door te ratelen over hoe goed Firedance wel niet was begon de rood met witte kater zich een beetje als het vijfde wiel te voelen. Met een vage glimlach op zijn snoet bekeek hij de twee zussen. Alles wat de medicine cat apprentice zei was waar, maar hij was ervan overtuigd dat Firedance dit zelf ook allemaal wist. Net zoals hij dat deed. De deputy kon niet trotser zijn op zijn voormalige apprentice dan dat hij nu al was, daarom dat Zealspark slechts goedkeurend naar Fire keek. Zijn lichte blauwe ogen stonden vermoeid, net zoals zijn spieren zeurden voor een beetje rust. De wonden die Claw nog had toegebracht prikten, wat hem eraan deed herinneren dat hij nog niet bij Mistpaw was langsgegaan sinds het gevecht. Echter schudde hij gewoon zijn kop, de pijn en vermoeidheid negerende. Hij wou dit zustermoment niet onderbreken, en daarom hield hij koppig zijn mond dicht.

Mistpaw's blauwe ogen leken wel te fonkelen terwijl ze naar haar zus keek. Ze was zo trots op haar. Haar blik gleed even naar Brightspots, het was apart om haar zo in de sterrige gedaante te zien, maar het stond haar wel. Een gevoel van rust gleed over Mistpaw heen en opeens werd ze geslagen met de slaap die ze al die tijd niet gevoeld had. Ze geeuwde. "Ik ga denk ik maar is naar bed, veel plezier samen." ze knipoogde snel naar Firedance en draaide zich toen om. Ze zag die twee al helemaal samen. Zealspark en Firedance. Het klonk zelfs goed. Mistpaw moest een beetje in zichzelf lachen terwijl ze terug liep en de medicine cat den in verdween om in haar nest eindelijk te gaan slapen. Ze was blij dat ze wakker was geworden om dit alles gezien te hebben, maar nu was ze moe en ging ze eindelijk slapen.

Met zijn lichte blauwe blik keek hij de medicine cat apprentice na toen die zich omdraaide en aanstalten maakte om weg te gaan. Een knipoog werd nog aan Firedance gegund, waarna hij en zijn voormalige apprentice alleen gelaten werden. Een beetje verbaasd en totaal niet doorhebbende wat er met die knipoog bedoelt werd, keerde hij zich weer tot de rosse poes. "Zal ik je dan ook maar met rust laten?" vroeg hij, haar oprecht nieuwsgierig aankijkende. Hij zou het volledig snappen moest ze nu ja zeggen, hijzelf wist nog goed hoe vermoeid hij was geweest de nacht dat hij wake moest houden. Het feit dat het nu wat warmer weer was zorgde er dan ook voor dat vermoeidheid sneller kon toeslaan. Maar Zealspark kende Firedance. No way dat haar ego zo'n grote blunder zou toelaten als in slaap vallen tijdens haar wake. De deputy greens even bij die gedachten, wat er waarschijnlijk super stom uitzag aangezien het doodstil was.

Stiekem had hij gehoopt dat de poes zou zeggen dat hij mocht blijven, maar het feit dat hij nu deputy was zorgde ervoor dat hij zich niet meer roekeloos mocht gedragen. Zealspark wist zelf dondersgoed dat nachtelijke uitjes nu geen optie meer waren. Hij zou zijn slaap nodig hebben, broodnodig, en Firedance wist dat waarschijnlijk ook. Haar knikje die volgde kwam dan ook niet onverwachts aan. Een tikkeltje teleurgesteld keek hij weg, zijn helderblauwe blik ergens anders op richtende. Zijn poten hadden nog niet echt de neiging om in beweging te schieten. "Oké dan." zuchtte hij uiteindelijk, zichzelf dan toch overeind dwingende. Hij nam een stap de andere kant op, maar verstijfde even. Algauw draaide hij zichzelf weer om, zodat hij Firedance terug aankeek. "Nog gefeliciteerd met je nieuwe rang. Denk nu maar niet dat je van me af bent hoor!" miauwde hij, plagerig terwijl hij de poes een kopje gaf en nadien wegsnelde. Een geniepige glimlach viel te lezen op zijn gelaat en met snelle maar vermoeiende passen liep hij naar zijn nest toe, zich afvragende hoe de gelaatsuitdrukking van de rosse kattin nu zou zijn..