Best idea ever (Embersong)

Ravi had zojuist een geniale ingeving gehad. Tenminste, deze leek geniaal nog voordat hij Thunderclan territorium binnen was gelopen. Nu liep hij hier wat om zich heen van een paar bomen te genieten.
Voordat hij in hun bos verdwaalde had hij bedacht dat het misschien wel een leuke uitdaging was om wat clankatten te versieren. De laatste keer dat hij een Thunderclankat had ontmoet verliep op zich vrij soepel. Al zei hij het zelf. Dit keer besloot hij de poezen zelf maar op te zoeken. Kon het hem wat schelen dat hij op andermans territorium liep. Misschien viel er op deze manier wel wat te beleven. Tenslotte verveelde hij zich toch enorm. Weetje, terwijl hij hier nu toch was kon hij net zo goed gaan jagen. Het prooi hier was ook vrij goed. Meteen zette hij al zijn zintuigen op scherp en sloop hij dan ook voorzichtig rond terwijl hij zijn neus in de lucht gericht hield. Het duurde even voordat hij een geur te pakken had, maar daarna had hij het te pakken. Hij probeerde met zijn neus te ruiken welk dier hij op het spoor was. Het was een andere kat. Ach, tenslotte had hij daar ook een soort jacht op. Een grijns kwam tevoorschijn op zijn snoet toen hij ook nog eens doorhad dat het een poes was. Hij stond meteen weer recht overeind om te kijken waar de ander zich bevond.

~Embersong

De poes was op jacht. Nu het weer Newleaf was zou er terug meer prooi moeten komen, al duurde het natuurlijk altijd even voor iedere prooi uit zijn winterslaap ontwaakte. De donkergrijze poes snoof de bloemige lucht op, op zoek naar prooi, maar de wind kwam vaan haar rug. De prooi zou haar sowieso kunnen ruiken voor zij hen kon ruiken. Pff. De jonge warrior liep door het bos, om zich heen kijkend, toen ze opeens een vleugje Rogue geur rook. Wat? Ze was nog diep in Thunderclan gebied, de rogue zou hier niet ongeschonden vanaf komen. Met de wind in haar rug was het moeilijk om uit te maken waar hij vandaan kwam, maar hij zou haar zeker ook geroken hebben. Embersong zakte door haar poten en sloop verder, af en toe eens snuivend om te zien of ze dichterbij kwam of niet. Uiteindelijk zag ze door de bladen van een struik een rosse kater, misschien zo'n 30 manen oud. Ouder dan haar in ieder geval. Ze kneep haar gele ogen tot spleetjes en bleef eventjes zitten in de struiken, zich klaarmakend voor een gevecht als het zo ver zou komen. Haar wonden van het gevecht met Bloodclan waren nog steeds niet helemaal genezen, maar dat was natuurlijk logisch zo kort erna. Het was slechts een weekje geleden. De kleine, slanke poes kwam overeind en uit de struiken en liep op de kater af. "Wat doe je hier, rogue?", snauwde ze, haar melodische stem bot.

Een kleine, slanke poes kwam tevoorschijn uit de struiken voor ze begon te praten. Natuurlijk had Ravi geen warm welkom verwacht. Dat zou ook nooit gebeuren bij clankatten want die waren loyaal aan hun clan zoals altijd. 'Zo rustig aan. Ook hallo hoor,' zei de rode kater nu terwijl hij de ander wees op haar gesnauw. Zo'n toon hoefde van hem heus niet. Zo ging het juist alleen maar moeilijker om het vriendelijk te vragen of hij alsjeblieft weg kon gaan. Dat is tenslotte wat deze poes nu wilde, dat wist hij wel zeker. 'Maar, ik ben hier om te jagen.' Al denk ik mijn prooi al gevonden te hebben. dat laatste besloot hij om nog even achterwege te laten. De versiertrucs moesten langzaam komen. Niet straight to the point. Zo schrik je de ander alleen maar af had hij geleerd.
Met zijn borst ligt naar voren en met een geamuseerde grijns keek hij de donkergrijze poes aan. Hij was benieuwd wat ze er tegen ging doen want hij was heus niet zo maar weg te krijgen. 'Is daar een probleem mee?' vroeg hij nog even, om haar iets meer uit te dagen.

De poes klemde haar kaken op elkaar en keek met vernauwde ogen naar de kater. Hij durfde wel, zo veel was zeker. "Ja.", antwoordde ze bot. "Dit is ons territorium, en indringers zijn hier niet welkom. Ik geef je de kans om van het territorium af te gaan, maar doe het nu of ik zal eens tonen wat voor een probleem ik daarmee heb!", ging ze verder, haar stem geïrriteerd en boos. Wat wou de rogue? als hij wou vechten had ze nog wel een verassing voor hem in petto, al was ze niet helemaal op haar best met de krassen van het gevecht nog duidelijk zichtbaar. Ze zouden snel terug kunnen gaan bloeden als ze terug zou gaan vechten, dat wist ze zeker. Embersong moest dus maar hopen dat hij weg zou gaan zonder te vechten, want om heel eerlijk te zijn: ze was niet zeker of ze wel zou winnen.

Zo, deze was wel pittig zeg. Misschien werd het toch tijd om zijn 'jaagtrucs' uit huis te halen anders dan moest hij hier zo weg. Niet dat hij bang was, maar hij had geen zin om vrouwtjes aan te vallen. En deze had wel zin om er een probleem van te maken als hij hier nu niet weg ging. 'Ik ga hier liever niet weg zonder je naam te weten eigenlijk,' antwoordde Ravi met nog altijd zijn kwajongens grijns op z'n gezicht. Hij wilde op z'n minst de naam weten van deze elegante poes. Ze zag er namelijk daadwerkelijk prachtig uit. 'Van zo'n mooi poes zou ik graag de naam willen weten voor de volgende keer dat we elkaar ontmoeten.' Lekker subtiel als altijd. Misschien moest hij doorgaan met het geven van complimentjes? Misschien werd ze er wel verlegen van, wie weet. Maakt niet uit welke poes je voor je had, bij complimentjes hadden ze ieder een leuke reactie. Ravi besloot nog even te wachten voor het geval de complimentjes totaal niet aansloegen.

De donkergrijze hield haar kopje wat scheef. Ze kon niet uitmaken wat de -niet onknappe- kater wou. Eerst was hij zelfvoldaan en gaf hij gewoon toe dat hij hier kwam jagen, en nu gooide hij het over een andere boeg met complimenten. De poes wist wel dat ze niet onknap was, en ze kreeg wel vaker aandacht van katers; ook al zei ze het zelf. Ze was er tamelijk gewend aan. Toch antwoordde de jonge warrior de rogue, niet helemaal immuun voor complimentjes. Het verzachtte haar toch altijd wat. "Embersong.", zei ze simpelweg, haar melodische stem zachter dan daarnet. Ze wou niet vragen naar zijn naam, maar ze wou eigenlijk wel eens weten wie ze hier voor zich had - waarschijnlijk zou hij zichzelf wel voorstellen. Hopelijk.

Ravi keek de poes afwachtend aan in de hoop dat zij haar naam ging geven. Embersong, had ze dit keer zachter gezegd dan daarnet. Het kwam er al een stuk vriendelijker uit. Complimentjes werkte dus. 'Wauw, mooi naam!' complimenteerde hij haar en hij was nog altijd oprecht over wat hij zij. Haar ouders hadden een goeie keus gemaakt wat betreft namen. Het achtervoegsel klopte ook. Haar stem klonk heel melodisch als ze ging praten en dat was hem al opgevallen. Zijn stem daarin tegen klonk best zwaar op zo'n manier dat het sexy was. En dat wist hij en dus maakte hij er graag gebruik van ook.
'Nou, aangenaam dan Embersong. Mijn naam is Ravi,' stelde hij zich vervolgens voor. Goed, nu het complimenten gedeelte werkte, liep alles al een stuk soepeler. Eens kijken, misschien kon hij nu interesses tonen? Dat was lastig. Ze kwamen van totaal verschillende planeten als het ware. Zodra hij een opmerking over de clan zou maken dan kwam dat verdacht over. Ravi bedacht vlug hoe hij het verder zou aanpakken voor hij zijn mond weer opende. 'En, wat doet zo'n knappe poes als jij op deze dag?' vroeg hij toen maar. Interesse in wat ze deed en ook nog eens een complimentje. Slim Ravi, slim.

Ravi, wat een rare naam. Het leek niet logisch dat een kat een naam had die niet zo opgebouwd was als de clannamen, hoewel de bloodclanners ook zo'n namen hadden. Nu ja, de meesten. Sommige katten die uit een clan gestapt waren (de verraders) hielden hun namen, en sommige bloodclannamen leken nu eenmaal op clannamen. Bij de vraag van de rosse kater haalde de kleine poes haar schouders op. "Jagen, rogue's uit het gebied jagen, het gebruikelijke.", antwoordde ze, eventjes haar scherpe witte tanden bloot grijnzend. "Jij?" Haar stem was nonchalant, maar de bijna dreigende ondertoon was moeilijk te missen.

Ravi had nieuwsgierig gevraagd naar wat Embersong nou deed op deze prachtige dag. Het was een goed begin om een gesprek te beginnen en daarbij toonde hij zo nog eens wat interesse. "Jagen, rogue's uit het gebied jagen, het gebruikelijke." antwoordde ze en een grijns volgde. Ravi grijnsde nu ook, alleen dit keer gemeend. Niet zijn kwajongens grijnsje maar gewoon om aan te tonen dat hij haar antwoord wel grappig vond. 'Jij?' vroeg ze vervolgens. De bijna dreigende ondertoon was niet te missen. Natuurlijk vertrouwde ze hem niet. En natuurlijk wilde ze dat hij nu van plan was om weg te gaan. 'Hmm, misschien dat ik hier nog even verder ga verdwalen. De weg terug vinden is altijd een gedoe voor mij. Ben niet zo wegwijs.' zei hij nu weer met zijn gebruikelijke grijns. Ravi was ooit echt goed geweest in ronddwalen. Hij was altijd de weg kwijt en was altijd verdwaald, maar inmiddels kende hij het gebied wel. Alhoewel, clangebied kende hij niet. Dat was moeilijk voor hem dus er bestond een serieuze kans dat hij alsnog verdwaalde als hij hier weg probeerde te komen.