Changes. [&ZEALSPARK]

Thornflame hijgde en keek kil naar het bloed dat op de grond druppelde. Zachtjes gingen de druppeltjes naar beneden, volgden precies de lijn van zijn schouder en drupten dan op de grond alsof het niets was. Thornflame draaide zich niet eens om om de wond schoon te likken, wist dat dat geen zin had. De littekens waren er en gingen bij een hevige inspanning telkens weer open. Hij mocht geluk hebben dat de rest van zijn lijf nog altijd ongeschonden was. Sommige wonden waren schrammetjes, andere wonden waren diep en hadden hun tijd nodig om te genezen. Maar er was waarschijnlijk geen enkele wond die opgewassen was tegen de wond die zich in Thornflame’s hart bevond. De wond die maar niet wilde helen, de wond die hem een ander persoon had gemaakt. En er was maar één kat verantwoordelijk voor dat. Thornflame wilde zijn naam niet eens noemen, had er de puf niet voor. Hij had net zijn vechttechnieken wat bij gescherpt. Hij was jong en ervaren, maar hij moest zijn technieken flink wat bijschaven wilde hij de volgende kat met die afschuwelijke geur verminken. Verminken, ja. Hij had er goed over nagedacht, maar had besloten dat als hij terug moest vechten, dat hij dat op een zeer goede manier deed. Dat die kat die hem aanviel hem nooit meer zou aanvallen. Het maakte hem niet uit hoe hij uithaalde, als hij de kat zijn leven lang kon herinneren wie hij had aangevallen, vond hij het goed. De kater stond op, keek eindelijk naar zijn schouderwond en gaf er een korte lik over. Daarna sprong hij uit de kuil die diende om Apprentice’s te trainen en besloot om de grenzen te controleren. In plaats van het opgewekte gespring dat hij normaal altijd deed, liep hij nu op een rustige tred door het woud en begon hij naar de grenzen te lopen.

Het was tijdens het jagen dat Zealspark een geurspoor had opgepikt, welke hij nu aan het volgen was en hem naar de grenzen toe leidde. Zijn helderblauwe ogen hadden zich vernauwd en zijn staartpunt tikte ongemakkelijk van links naar rechts. Hij herkende de geur van de kater die hij aan het opsporen was. Thornflame, de krijger die hij kort geleden nog gesproken had. Het was maar een kort gesprek geweest, eerder een woorduitwisseling, maar alsnog vond hij het vreemd om diens bloedspoor nu te volgen. Zealspark wist wat voor kater Thorn was, en wist ook dat hij zich niet zomaar in een gevecht zou werpen. Dus vanwaar het bloed? De antwoorden op zijn vragen zouden echter snel komen, aangezien hij algauw de ander had ingehaald en nu geluidloos op hem afliep.
"Thornflame!" klonk zijn stem plots, luid en duidelijk. "Wat is er aan de hand?" vervolgde hij, zijn blauwe blik kritisch op de tweekleurige kater werpende terwijl hij geduldig afwachtte op diens response.

Thornflame was zo erg in gedachten verzeild geraakt dat hij niet in de gaten had dat hij achtervolgd werd. Misschien maar goed ook, want tegenwoordig was de kater zeer paranoïde als het daar op aankwam. Als hij maar het gevoel had dat hij achtervolgd werd, werd hij al gelijk agressief. Het enige dat hem op dit moment echter bezighield waren zijn gedachten die gevuld waren met haat tegenover de BloodClan en zijn bebloede schouder die alsmaar erger begon te steken. Thornflame had echter niet echt de zin om er op te letten en zijn bleekgroene ogen keken schichtig om zich heen terwijl hij zijn tocht vervolgde door het woud. Het irriteerde hem lichtelijk dat zijn schouder zo’n pijn deed, maar het irriteerde hem nog meer dat hij constant aan de aanval moest denken. Hij sliep ’s nachts slecht omdat hij telkens schrik had dat hij weer opnieuw aangevallen zou worden. Bovendien zag hij telkens weer de aanval voor zich als hij zijn ogen sloot. De kater slikte en wilde net aan het patrouille beginnen toen een luide stem zijn aandacht trok. Thornflame kon nog net voorkomen dat hij een meter in de lucht sprong, maar zijn reflexen waren snel. Hij had zich omgedraaid, zijn klauw uit zijn poot laten komen en haalde uit. Nog net kon hij zich inhouden om Zealspark niet tegen zijn gezicht te slaan. In plaats daar van mikte hij een beetje naar rechts zodat zijn klauw rakelings langs Zealspark zweefde. ‘Verdomme, Zealspark,’ snauwde hij. ‘Ik had je kunnen verwonden. Besluip me niet zo van achteren, wil je.’ Hij keek de kater kwaad aan, zijn bleekgroene ogen schichtig van links naar rechts schietend. Aan de ene kant stelde het hem gerust dat het Zealspark was, aan de andere kant vond hij het totaal geen leuke actie van de kater. ‘En er is niets. Ik wilde net de grenzen gaan controleren,’ sprak hij koeltjes terwijl hij het bloed dat van zijn schouder op de grond druppelde negeerde.

Instinctief dook de kater naar de grond, de slag van Thornflame's poot ontwijkende. Hij stuurde in stilte een dankgebedje naar Silverstar voor diens effectieve trainingen die hem tot een uitmuntende vechter hadden gemaakt. Echter was de actie die de tweekleurige kater ondernomen had niet hetgeen wat hem het meest verbaasde. Neen, dat waren zijn woorden. "Thornflame, maak me geen onzin wijs. Ga je nou echt in tijden zoals deze, wanneer we juist het meest op elkaar moeten kunnen vertrouwen, tegen me liegen?" Zijn stem klonk een tikkeltje nors en alhoewel zijn helderblauwe ogen zich vernauwd hadden, gunde hij de jongere krijger alsnog een zachte blik. "Je kunt me vertrouwen. Wat is er gebeurd, Thorn?" miauwde hij nadien zachtjes, zijn oren naar voren gespitst terwijl zijn staart bewegingloos over de grond zweefde. Alhoewel hij de ander vertrouwde, het hield niet weg dat zijn lichaam nog steeds voorbereid was op eventuele uithalen van diens nagels. Zodra Thornflame hem zou aanvallen zou Zealspark in een mum van tijd hem kunnen ontwijken. Het laatste wat hij wou of kon gebruiken waren nóg meer verwondingen.

Hij wist dat het geen zin had om tegen de oudere krijger te staan liegen, maar hij had gewoon niet het gevoel dat hij er over wilde praten. Maar als hij eerlijk moest zijn vertrouwde hij Zealspark wel het meeste van alle katten die zich in de Clan bevonden. En als hij heel diep in zijn hart ging kijken dan had hij juist iemand nodig waarmee hij zijn ervaringen kon delen. Hij hoopte dat Zealspark een innerlijke haat tegenover de BloodClan en tegenover de kat die hem dit had aangedaan specifiek had, want anders ging dit niet werken. Hij wist dat er katten van de ThunderClan waren die niks tegen de BloodClan in durfden te brengen, maar hij wist dat er ook waren die er juist voor op wilden komen. Wie weet kon zijn verhaal aan Zealspark wel zijn steentje bijdragen om toch met zijn allen voor zichzelf op te komen. Hij was echter over één ding zeker: hij zou een tijdje niet meer naar de Leader’s Den gaan. Zelfs al zou Claw verdreven worden en zouden ze Silverstar op de één of andere wonderbaarlijke manier levend terugkrijgen, dan nog zou hij zich de komende tijd niet meer in die Den laten zien. Te veel slechte herinneringen. De kater keek Zealspark recht aan toen hij de vraag hoorde en hij schraapte zijn keel om de brok weg te krijgen. ‘Ik…’ Hij haalde diep adem. Hij wilde niet gaan huilen. Niet in de buurt van de oudere Warrior. Wat zou Zealspark wel niet van hem denken? ‘Zoals je weet ben ik altijd een beetje blind geweest voor de problemen met de BloodClan, probeerde ik alles zo goed mogelijk weg te stoppen en me te concentreren op het normale leven.’ Daar had Zealspark hem waarschijnlijk voor willen waarschuwen die dag dat hij snel weg moest. Had hij maar eerder geluisterd. ‘Een paar dagen geleden ging ik met mijn stomme kop naar de Leader’s Den in de verwachting dat Silverstar er was, maar hij was er niet. Natuurlijk niet. Het was Claw die me opwachtte.’ Zijn eigen gekrijs schalde door zijn oren als hij terugdacht aan de herinneringen en de kater zijn adem stokte even. ‘Na slechts een korte woordenwisseling waarbij ik opkwam voor Silverstar brak er een gevecht uit en heeft hij me verwond. Je weet wel hoe hij katten verwondt. Daar hoef ik geen tekening bij te maken of een beeld bij te schetsen.’ Hij haalde zijn schouders ongelukkig op, maar dat deed verschrikkelijk veel pijn. De klauw van Claw was dan ook bij zijn schouder tot op het bot er in geweest. Het was een wonder dat hij nog Warrior mocht zijn. ‘Ik wil wraak nemen, maar dat kan ik niet. Ik kan Claw niet onder ogen komen en ik kan zelfs het kamp niet meer in zonder… zonder die vreselijke herinneringen.’ Dat hulpeloze, machteloze gevoel dat hij had in de Leader’s Den wilde hij nooit meer meemaken. ‘En dat is er zo’n beetje gebeurd.’

Zealspark had zijn oren gespitst en luisterde zonder een woord te reppen naar wat Thornflame te zeggen had. Zijn gedachten gingen terug naar de eerste dag dat hij Claw gezien had. Een grauwe kater die geen angst had om te verwonden of verwond te geraken. Het moment waarop hij zelf in de haren vloog met de Bloodclan leader was zeker één van de dingen die hij nooit meer zou vergeten. Dat bewees het litteken dat zich een weg over zijn borstkas baande dan ook. Een zucht verliet zijn bekje toen Thornflame hem zei dat hij het gevaar van Bloodclan wegwuifde, iets wat vele krijgers deden. Hij haatte de ander er niet om, want als dat zo was zou hij meer dan de helft van de Clan moeten haten. Iedereen ging er mee om op zijn eigen manier. Maar het feit dat Thornflame juist bij hem zijn hart luchtte betekende dat de kater dit al wist, dat Zealspark hem er niet om ging verafschuwen of iets in die richting. Alsnog vernauwde hij zijn ogen opnieuw toen hij een verklaring kreeg voor de wonden van de jongere warrior. "Claw heeft je aangevallen, voor die reden?" Zijn stem klonk ongelovig, bijna ontkennend. Hij schudde zijn kop eventjes en richtte voor een tel zijn lichte blauwe ogen op de grond, waarna hij Thornflame weer aankeek. "Je bent niet de enige die wraak wilt nemen, geloof me.. Maar als ik jou was zou ik voor nu uit de buurt van Claw blijven. Hij mag dan een zieke gozer zijn, hij weet wel hoe hij moet vechten." miauwde hij. Hiermee bedoelde hij niet dat de kater tegenover hem niet kon vechten, maar eerder dat Claw gewoon ouder én ervarener was. Daarbij was die kater niet voor niets de leider van Bloodclan. "Wraak zal nog komen. Zie maar eerst dat jij nu volledig geneest." klonk hij nadien, tamelijk bezorgd terwijl zijn blik over diens wonden gleed.

Zoals verwacht reageerde Zealspark niet verafschuwd over Thornflame’s ingesteldheid, maar dat gaf de kater juist meer reden om zichzelf te schamen voor zijn eigen blinde gedrag. Hij wist dat er katten in hun Clan waren die zelfs erger gedrag vertoonden en misschien wel kozen om zich bij de BloodClan aan te sluiten, maar hij had juist één van die katten moeten zijn die voor zichzelf en voor zijn Clan had durven opkomen. Die vanaf het begin al mee had moeten doen aan een zoekactie naar Silverstar of die BloodClanners het leven zuur had moeten maken. Maar nee, in plaats daarvan was hij blind geweest tot die ene stomme fout. Misschien, als je het achteraf op een andere manier bekeek, was het ook wel geen fout geweest. Misschien had hij er juist goed aan gedaan door Claw op te zoeken en door een gevecht te laten uitbreken. Zijn karakter was misschien wel voor heel zijn leven beïnvloed, maar in elk geval was hij voor zichzelf en voor de Clan opgekomen. Als Silverstar nog leefde, zou hij waarschijnlijk trots zijn. Of dat hoopte Thornflame dan toch, want hij wilde graag al zijn gedrag goedmaken, maar hij had geen idee hoe hij dat moest doen. ‘Toen ik over Silverstar begon was hij al heel erg kribbig en vond hij dat al een reden om me tegen de grond te beuken. Hij zei dat hij die naam niet meer wilde horen, maar ik ging er juist op door. Ik denk dat ik toch wat verzet wilde tonen.’ En ondanks zijn slechte humeur en alle wonden moest de kater toch even grijnzen naar zijn Clangenoot. Het was geen blije grijns, maar eerder dat soort trotse grijns dat je had als je wist dat je iets goed had gedaan. Thornflame gaf een knikje toen hij de opmerking van Zealspark hoorde. ‘Ik hoop dat die wraak gauw genoeg komt,’ zei hij. In zijn blik lag geen vrolijkheid meer. Nee, hij keek eerder op een hoopvolle manier naar Zealspark. Alsof hij hoopte dat de kater hem op een dag ging wreken. Natuurlijk sprak hij dat niet hardop uit, want hij wist hoe veel druk er dan wel niet op Zealspark’s schouders kwam te staan. ‘Ik denk dat mijn wonden wel gaan genezen, maar de mentale schade…’ Hij liet een twijfelachtige stilte vallen. ‘Ik weet gewoon niet of ik ooit nog wel diezelfde Thornflame word. Ik ben dingen anders gaan bekijken sinds de aanval en heb het gevoel dat de katten van mijn Clan bang voor me aan het worden zijn.’ Hij richtte zijn bleekgroene ogen op de grond en kneep ze daarna pijnlijk dicht. ‘Maar goed, ik heb geluk dat ik nog Warrior kan zijn. Ik heb geluk dat ik het nog na kan vertellen.’ Met een bittere blik knikte hij richting zijn schouder.

Opnieuw luisterde hij naar de woorden van Thornflame. Het leek ergens wel alsof hij diens vertrouwenspersoon was geworden. Niet dat Zealspark ermee inzat. Als hij zijn Clangenoten kon helpen, op eender welke manier dan ook, dan deed hij dat. Een sterke krijger was niet het belangrijkste in een Clan, maar de mentaliteit moest ook goed zijn. Niemand kon zich fatsoenlijk concentreren op een gevecht wanneer diens gedachten in verweggistan zaten. Hij zuchtte zachtjes toen hij de blik van Thornflame op hem voelde branden. Natuurlijk zou hij wraak nemen, niet alleen voor Thornflame maar voor alle katten die hadden geleden onder de heerschappij van Claw. Een rilling gleed over zijn ruggengraat toen hij zich het beeld van Firepaw herinnerde toen zij zag hoe haar moeder vermoord werd. Of toen Mistpaw blind werd gemaakt aan één oog. Zealspark kon nog duizenden redenen opnoemen waarom Starclan hem niet zou straffen als hij Claw een kopje kleiner maakte. Toen begon Thornflame echter over het feit dat de anderen bang van hem werden, een gedachte waarop Zealspark reageerde door met zijn kop te schudden. "Zo moet je niet denken. Deze afgelopen manen hebben ze al veel erger gezien, geloof mij maar. Je bent niet de enige die zo denkt. We moeten gewoon in elkaar blijven geloven. Want dit is wat Bloodclan wilt, dat wij gaan twijfelen aan elkaar en dat er onderlinge ruzies ontstaan. Thunderclan mag niet opsplitsen, we moeten een Clan blijven. Want dat zijn we, nu nog steeds." miauwde hij, zo zeker van van zijn woorden dat zelfs zijn blauwe ogen die doordringende blik hadden aangenomen.

Alsof zijn schouder wilde benadrukken hoe veel geluk hij wel niet had begon het weer te steken. Ongemakkelijk bewoog Thornflame geïrriteerd met het gedeelte van zijn schouder dat zeer deed, maar dat had hij beter niet kunnen doen. Zoals de laatste tijd begon het weer te bloeden en drupte het van zijn witte borst af. Thornflame vroeg zich af hoe het mogelijk was dat hij nog niet flauwgevallen was van bloedverlies. Het leek er op dat de wond constant bloedde, maar Thornflame voelde de nood niet om naar de Medicine Den te gaan en om daar te vertellen wat er was gebeurd. Hij kon hier onmogelijk over liegen. Het was bovendien niet dat hij geen enkele verzorging had gehad, want dan had hij hier niet meer gestaan. Alleen de medicijnen die aan hem op waren gedrongen had hij geaccepteerd, maar hij had het te weinig geaccepteerd en daar moest hij nu de gevolgen van onder zien. Hij moest gewoon hopen dat de wond niet zou infecteren, want dan was hij verder van huis. Dan kon hij misschien zelfs Briarpaw’s training niet meer voortzetten. Briarpaw. De gedachte aan zijn eigen Apprentice liet een rilling door hem heen gaan. Wat als Briarpaw de wonden zou zien en vragen zou stellen? Hij kon niet agressief en bot tegen haar doen. Hij had een bepaalde vriendschap voor haar ontwikkeld. Zo’n band die alleen een mentor en een Apprentice met elkaar konden hebben, juist omdat je zo veel tijd met elkaar spendeerde. Hij was niet het soort mentor dat het enkel zakelijk hield, maar hij vreesde dat het door de actie van Claw wel eens kon zijn dat hij wel zo zou worden. En wat als hij zo zou worden? Zou Briarpaw dan om een andere mentor vragen zodra ze de kans kreeg? Opnieuw haalde Zealspark hem uit zijn gedachten en verward keek de kater de andere kater aan. ‘Dat denk je maar,’ zei hij zuchtend. ‘Soms kijken ze me echt aan alsof ik zelf een BloodClanner ben. Anderen geven me een grote mond.’ Hij wist dat dat laatste waarschijnlijk ook een reactie uit angst en verzet moest zijn. En ook gewoon omdat hij hun niet met respect behandelde en dat ze daarom het recht hadden om hem zo aan te spreken, ook al was hij de Warrior en waren zij de Apprentice’s. ‘En bij sommige katten heb ik het gevoel dat ze het niet serieus genoeg nemen. Ik kwam laatst een kitten tegen die uit het kamp wilde gaan en ook een Apprentice die gewoon in een boom zat om me te bespioneren, helemaal alleen.’ Hij keek kwaad op zijn poten neer. ‘Ik kan maar niet uit mijn hoofd houden wat hun kan overkomen als één van de ThunderClanners even niet oplet.’

Zijn blauwe blik bleef gefocust op Thornflame hangen terwijl zijn staart geluidloos van links naar rechts sloeg. Het aanzicht van de jongere kater die diep in gedachten verzonken was deed hem ergens een beetje aan zichzelf denken, aan hoe hij soms uren aan een stuk kon nadenken over manieren hoe hij dit fiasco had kunnen vermijden. Maar het was te laat geweest, Bloodclan had hen nu al een lange tijd overgenomen en soms leek het wel alsof de rest van hun leven al helemaal uitgestippeld was, als dwangslaven van Claw. Zealspark schudde onopvallend zijn kopje en spitste zijn oortjes weer naar voren toen Thornflame zijn stem liet horen. "Geloof me, daar denken wij allemaal aan. Waarom denk je dat ik zo oplettend ben, zelfs als ik aan het jagen ben? Ik probeer te voorkomen dat er nog iemand moet boeten voor iets wat die niet gedaan heeft.. Maar soms gaat dat gewoon niet.. Echter, wees er maar zeker van dat Claw.. héél Bloodclan zal boeten voor hun daden. Hier blijft het niet bij. Ik ben ervan overtuigd dat het ooit weer zal worden zoals het was." miauwde hij vastberaden terwijl zijn ogen fonkelden van een vreemde soort kracht. Al zou het 't laatste zijn wat hij deed, Thunderclan ging weer onafhankelijk worden. Er zou een dag komen dat die Bloodclanners naar hun eigen kot renden met hun staart tussen hun poten.

Het idee dat Briarpaw er soms ook wel eens op uit ging om het territorium te verkennen en dat ze dat deed als BloodClanners aan het patrouilleren waren maakte hem zo misselijk dat hij zijn best deed om zijn gedachten uit te schakelen. Hij kon alleen maar hopen dat de Apprentice slim genoeg was om te weten dat ze er het beste niet alleen op uit kon gaan. En anders zou hij haar er wel eens over aanspreken zodra hij weer eens tijd had. En zodra hij een moment had gevonden waarop hij niet bezig was met het verwensen van elke BloodClanners die vrij rondliep in de Clan of het uitkafferen van Apprentice’s en kittens. Vooral dat laatste viel hem zwaar omdat hij juist dat type was dat vroeger graag een partner wilde vinden en kittens wilde hebben zodat hij vader zou worden. Hij wist niet eens meer of hij mentaal wel gezond genoeg was om een partner te hebben en zo’n relatie te onderhouden tot ze uiteindelijk zwanger zou worden en zich terug moest trekken in de Nursery om hun kittens te baren. Het idee gaf hem de rillingen. Het idee dat hij vader zou worden in deze omstandigheden. Nee, het maakte hem gewoon ronduit misselijk. Hij wist zeker dat de helft van de ThunderClan hem nu niet eens meer een geschikte vader vond en de Apprentice’s zouden hem uitlachen. Thornflame draaide zijn kop toen Zealspark zo vastberaden hoorde praten over het feit dat de Clan misschien ooit weer werd zoals het was. Hij wilde dat hij dat ook kon zeggen, maar telkens als hij dat hoopte begon zijn schouder weer ongenadig hard te kloppen om aan te geven dat het misschien toch nooit meer hetzelfde ging zijn. ‘Ik hoop dat je gelijk hebt,’ was het enige wat hij erover zei. Het zou vast niet bemoedigend bij Zealspark aankomen dat de kater het niet volmondig eens met hem was, maar wat moest hij dan doen? Opgewekt zeggen dat hij dat ook geloofde terwijl zijn ogen logen? Dat was dan niet netjes want Zealspark kon zijn blik zien, wist dat de kater loog. Maar misschien verwachtte de bruin-witte kater wel dat hij loog. ‘Maar wat ik je wel kan vertellen is dat ik wraak zal nemen op elke BloodClanner die me nog probeert te bedreigen,’ beloofde hij Zealspark. ‘Ik zal in opstand komen. Al wordt het mijn dood. Al komt Claw terug om af te maken wat hij was begonnen, ik zal er vanaf nu voor ThunderClan zijn. Dat ben ik de Clan wel verschuldigd.’