Sorry [& Maskheart]

Haar staart lag over haar kleine neusje. Een lach had ze sinds haar afscheid van haar rang niet meer op haar gezicht gehad. Ze had toen Maskheart achtergelaten zonder ook maar enige reden en had hem nooit verteld waarom. Ze voelde zich schuldig. Had ze wel het goede gedaan? Ze mocht dan wel blind zijn aan een oog en altijd al kleurenblind zijn geweest, maar was dit werkelijk een goede keus geweest? Misschien had ze op zijn minst haar mentor eerst moeten waarschuwen? Zou Starclan dit goedgekeurd hebben. Na haar te hebben aangenomen, had ze zo afscheid genomen. Was ze niet beter doorgegaan totdat het niet anders meer kon? Of zou ze op zijn minst het afscheid anders moeten hebben laten verlopen? Ze wist het niet. Hier piekerde ze nu al manen lang over. Ze had zich teruggetrokken in het donkerste hoekje van de Elder's Den en had enkel het broodnodige gegeten. De sterren die ze vroeger altijd zo geweldig had gevonden, had ze nauwelijks nog gezien. Had ze haar vader hier geen oneer mee aangedaan? Haar moeder? Ze had alle contact vermeden. Vrolijk en opgewekt geleken als ze dan toch maar weer tegen iemand moest spreken, maar alleen...

[& Maskheart]

Misschien had hij dit al iets te lang uitgesteld. De reden ervoor was voor hemzelf ook niet echt duidelijk, misschien kwam het omdat hij niet goed wist hoe te beginnen. Maskheart had het zijn vroegere apprentice niet kwalijk genomen dat ze haar rang had afgestaan, maar toch had het hem wel de twijfels gebracht. Was hij geen goede mentor geweest? Of was er misschien wat anders? Ergens was hij misschien bang geweest voor het echte antwoord en was het dan ook nog de reden dat hij nog niet op bezoek was gegaan. Vandaag was echter de dag dat hij eindelijk genoeg moed verzameld leek te hebben om de elders den in te stappen op zoek naar Milkyway. Hij wist ook wel dat hij de reden niet kon afschuiven op wat er allemaal gebeurd was, het was tenslotte al een aantal manen geleden en het gold dan ook niet echt meer als een goede reden. Nu hij in de den was liet hij zijn ogen even wennen voor een moment voor hij deze rond de den liet gaan. Al snel vond hij de witte vacht waar hij naar op zoek was en na een keer diep adem gehaald te hebben begon hij haar kant uit te lopen. "Hey," Was alles dat hij voor nu zei, niet goed wetend wat hij meer kon zeggen. Hij hield zijn ogen echter wel gericht op de poes, haar reactie afwachtend.

Ze schrok zich compleet te pletter. Eigenlijk had ze niemand meer verwacht. Zeker niet hier en zeker niet voor haar. Meestal lieten ze haar wel met rust. Daarbij, wie zou er nu gaan zoeken in het donkerste hoekje van de Den. En toch was er een stem die haar aansprak. Hij was te dichtbij om voor een van de andere elders te zijn. Welke over het algemeen toch enkel maar bromberen waren. Ze had er nooit veel contact mee gehad. Van de schrik was ze rechtop gaan zitten en keek nu recht in de ogen van haar ex-mentor. Ze herkende de vlekken op zijn vacht, voor zover ze die kon zien in het zwakke maanlicht dat naar binnen viel, en de geur die van hem afdroop. Direct keek ze weg. Half om het blinde oog, dat ze zelf zo goed als het kon had proberen te verzorgen, te verbergen en half omdat ze hem niet durfde aan te kijken na wat ze had gedaan. "Eehm.. H.. Hallo," mompelde ze zachtjes en keek met haar overgebleven oog naar haar tenen. Ze zou nooit een sterke warrior worden. Nooit zou ze met medicijnen anderen kunnen helpen. Nooit zou ze kunnen jagen voor haar clan. Eigenlijk was ze hier zo goed als nutteloos.

Of hij deze reactie verwachtte was hij niet zeker van, het leek erop dat ze namelijk schrok van het feit dat hij tegen haar praatte. Hij wachtte dan ook op het moment af hoe ze verder zou reageren. Ze was in ieder geval rechtop gaan zitten, maar ze ontmoette zijn ogen niet. In plaats daarvan had ze haar kop iets weggedraaid en keek ze naar haar poten. Uiteindelijk kwam er een gemompelde hallo uit haar mond. Maskheart wist even niks te zeggen, waardoor de stilte misschien was ongemakkelijk werd. Wat zei je eigenlijk tegen je ex-apprentice terwijl je elkaar niet had gesproken voor manen? Hij was tenslotte zelf ook geen medicine cat meer. "Hoe gaat het met je?" Oke, stomste vraag om mee te beginnen, maar hij had werkelijk waar geen enkel idee wat hij anders moest zeggen of vragen. Waren ze beide zo erg veranderd dat ze niet eens meer een normaal gesprek konden voeren? Of lag het aan hoe hij er zelf overdacht? Ze was tenslotte zijn eerste apprentice geweest en hij wist nog steeds niet de volledige reden waarom ze ermee gestopt was. Misschien had het wel aan hem gelegen, misschien was hij wel niet goed genoeg geweest als mentor.

"Hoe gaat het met je?" Het was een simpele vraag. Althans normaal gezien. Het was een vraag die normaal gezien zeer simpel zou moeten zijn. Een gespreksopener. Tenminste, dat was het idee. Het was duidelijk dat de kater hier niet zomaar gekomen was. Ze keek even achter zich, waar haar taart een beetje nerveus heen en weer zwaaide. "Goed," zei ze toen zachtjes, terwijl ze haar blik weer naar haar tenen verplaatste. Was het liegen? Ergens wel. Het was gewoon liegen, maar voor  een goed doel, right? Welk goed doel dan? Haar geweten vond het niet fijn. Het enige dat ze ermee op schoot was dat ze haar oog nog niet hoefde te tonen. Alhoewel hij er waarschijnlijk toch zou achter komen. Niet dat het nog gezwollen was of iets. Ze kon het openen. Over het algemeen hield ze het echter dicht. Wat nu? Oh ja, zelf de vraag stellen. "Met jou?" Het voelde zo vreemd om terug tegen haar mentor te spreken. Niet dat hij ooit een slechte mentor was geweest. Hij was een geweldige mentor geweest. Dat had haar enkel slechter laten voelen over haar vertrek. Zou ze het er nu misschien gewoon moeten uitgooien? Ze wist het niet goed. Ze had het gevoel alsof het al veel te laat was daarvoor.

Hij merkte op dat hij nog steeds rechtop stond. Voorzichtig ging hij zitten naar haar korte antwoord, proberend wat relaxter over te komen. Het was tenslotte ook niks als hij stijf zou blijven staan. Misschien had hij de vraag terug moeten verwachten. Hij probeerde een zacht glimlachje op zijn lippen te zetten, ook al wist hij dat ze niet keek. Echter kon hij haar er ook niet op aanspreken als hij eerlijk was. Hij vond ergens niet dat hij haar kon vragen om hem aan te kijken en hij had ook werkelijk geen idee of ze het zou doen. "Het gaat wel goed," Antwoordde hij, dat was tenslotte waar. Het bleef niet het makkelijkste om alle warriortaken te doen nadat hij zijn rang had afgestaan, maar dat was niet iets dat hij haar zou vertellen. Hij had er tenslotte zelf voor gekozen en Milkyway had het eerder geweten dan elke andere kat dat hij wat met Cherrypelt had. Dat zou toch niet hetgeen zijn geweest dat haar had weggedreven? Als dat zo was, dan was hij een slechtere mentor dan hij had gedacht. Hij hield zich stil, wat had hij haar eigenlijk willen vragen voor hij hier naartoe kwam? Wat was eigenlijk de precieze reden? Was er überhaupt een reden voor?

"Het gaat wel goed," klonk het antwoord. Heel even keek ze op, maar wende al snel haar blik weer af. In het donker had hij waarschijnlijk haar blinde oog net niet kunnen onderscheiden, maar ze wou het risico niet nemen. De stilte voelde wat ongemakkelijk aan voor haar. Ze moest hem wel doorbreken. Ze haatte hem immers niet. Verre van. Maar ze voelde zich zo schuldig. Nog even was ze stil, denkende over wat ze kon zeggen. Wat ze kon gebruiken om de conversatie verder te laten gaan. "H.. Hoe gaat het met Cherry?" vroeg ze toen maar, ze was een aantal keer op de twee ingelopen toen ze nog medicine cat apprentice was. Ze had er altijd over gezwegen tegen anderen. Zij zou niet de persoon moeten zijn die dat verklapte. Daarbij had zij er niks tegen gehad. Het mocht enkel niet, maar als Starclan twee tegenstrijdige dingen begint te zeggen, dan moet je gewoon je hart volgen. Althans.. Dat was haar idee. Misschien.

Hij zag voor een moment haar blik naar hem toegaan, maar al snel keek ze weer weg, hierdoor had hij niet echt haar gezicht kunnen zien en daarbij het oog, waarmee ze nooit naar hem toegekomen was. Hij was tenslotte nog medicine cat geweest toen het was gebeurd, maar de reden waarom ze niet naar hem toe was gekomen was hem niet duidelijk. Hij keek even lichtelijk verbaasd toen ze de volgende vraag stelde, misschien was de stilte wat ongemakkelijk geworden. "Met Cherry gaat het goed en met de kittens ook." Ze waren soms wat onstuimig, maar dat maakte het soms juist prettig. Hij had echter niet veel om haar daarover te vragen of beter gezegd hij wist niet of ze zo iemand had. Ze had het van hem geweten, maar eigenlijk had hij niet echt geweten met wie zij allemaal omging naast hem. "Ze zijn soms wat druk en onstuimig," Hij wilde het ergens niet alleen maar over zijn leven hebben en dan vooral niet echt over hoe het hem verging als warrior. Het was tenslotte compleet anders dan wat een medicine cat moest doen en hij had er nog steeds geen vertrouwen in dat hij zou kunnen vechten mocht het ooit nodig zijn.

"Met Cherry gaat het goed en met de kittens ook." Ze knikte even. "Dat is goed." mompelde ze een beetje zachtjes. "Ze zijn soms wat druk en onstuimig," vervolgde de kater. Ze wist hoe ze zelf was geweest als kitten. Zo lang geleden was dat niet eens geweest. Talloze keren was ze de nursery uitgeslopen. Talloze keren was ze zonder medeweten van haar ouders buiten gaan zitten, in het kamp terwijl de maan al lang op was. Al die keren had ze naar de hemel zitten kijken. Naar de twinkelende sterren die zich op het donker oppervlak van de lucht zichtbaar maakten. De maan die helder scheen of soms helemaal verdwenen was. Het zag er allemaal zo geweldig uit. Met een soort van heimwee in haar ogen, keek ze langs de kater heen naar de uitgang van de Den. Nu dat ze er zo over na dacht, wou ze terug. Terug naar de tijd waar ze nog vrolijk was, maar vooral terug naar die prachtige nachten onder een blinkende sterrenhemel. Pas na een tijdje besefte ze zich dat ze stil was gebleven. Met een lichte schok, schrok ze op uit haar gedachten en keek de kater een paar tellen aan. "Eehm..," mompelde ze en keek weer naar de grond. Toen beet ze even zachtjes op haar lip. Vroeger had dit gesprek een stuk minder ongemakkelijk aangevoeld. "Sorry," prevelde ze toen, zachtjes.

Maskheart merkte dat Milkyway door iets afgeleid werd toen haar blik naar de uitgang van de den ging. Hij begon zich nu wel af te vragen hoelang het wel niet geleden was dat ze buiten de den was gekomen. Hij had haar niet in het kamp gezien, want anders was hij ook vast al wel een keer eerder naar haar toe gekomen. Voor nu bleef hij dan ook stil, terwijl hij naar haar keek. Ze leek voor nu in gedachten te zijn en hij wilde haar er weer niet uit op laten schrikken. Plots draaide de poes haar kop en keek ze hem aan voor een paar tellen voor ze weer wegkeek. "Je hoeft je er niet voor te verontschuldigen." Zei hij rustig. Het had hem niet zo heel veel uitgemaakt dat ze even afgeleid was, toch kon hij het niet helemaal laten zitten. "Zullen we even de den uit gaan?" Hij had geen idee of hij het had moeten vragen, maar het viel te proberen toch? Hij had echter geen idee hoe ze erop zou reageren en misschien zou het nu juist misgaan, maar de woorden waren al gezegd, dus terugtrekken kon hij ze ook niet echt meer.

Tranen prikten in haar ogen nadat ze zich zo had verontschuldigt. Ze probeerde ze weg te duwen. "Je hoeft je er niet voor te verontschuldigen." Klonk de stem van de kater. Zachtjes fluisterde ze het echter nog een keer, of Maskheart het kon horen? Waarschijnlijk niet. Maar toch bleef ze het fluisteren. "Zullen we even de den uit gaan?" Ze zat weer naar de grond te kijken, maar keek heel even op. Direct wende ze haar blik weer af en knikte toen zachtjes. "Oke" mompelde ze. Ze wist eigenlijk niet of de kater had doorgehad waarvoor ze sorry had gezegd. Ze bleef zitten. Wachtende tot de kater naar buiten zou gaan. Ondertussen durfde ze hem nog steeds niet aan te kijken. De tranen wouden maar niet verdwijnen. Ze beet zachtjes op haar lip. De sterren. Ze zou de sterren weer zien. Dat was toch iets om naar uit te kijken? En nu het nacht was, moest ze zich ook geen druk maken over anderen die haar al dan niet zagen.

Hij had haar tweede sorry niet gehoord en wist ook niet goed of hij het bij het juiste eind had met waar ze zich over verontschuldigde. Het konden tenslotte verschillende dingen zijn, maar dat maakte het niet gemakkelijker om te praten over wat er was gebeurd en waarom. Misschien had hij niet helemaal verwacht dat ze zou instemmen met wat hij voorstelde en hij keek dan ook lichtelijk verbaasd haar richting uit toen ze een korte 'Oke' mompelde. Hij merkte dat Milkyway hem nog steeds niet aan durfde te kijken en dat maakte het ergens niet heel makkelijk om in te schatten wat ze dacht. Hij stond voorzichtig op, terwijl hij zijn blik nog een keer naar haar liet glijden. "Kom je mee?" Vroeg hij nog een keer voor de zekerheid voor hij zelf in de richting van de uitgang van de den begon te lopen. Hij bleef ondertussen luisteren of Milkyway hem zou volgen voor hij de den verliet. Eenmaal buiten wachtte hij tot ze bij hem zou zijn.

"Kom je mee?" Klonk de stem. Voorzichtig keek ze op en knikte. Ze drukte de tranen nog eens weg en liep toen voorzichtig achter hem aan. Ze zag hem op haar wachten en liep even wat sneller tot ze bij hem was. Toen keek ze naar de kater en toen naar de lucht naar de melkweg. Milkyway, zo had haar naam geklonken. Ze had altijd zo ervan gehouden. Ze keek even naar de sterren, waarna ze de tranen toch niet meer kon tegenhouden. Ze prikten verschrikkelijk in haar ogen en al snel voelde ze ze waterig worden. Als een kleine kitten drukte ze zich al huilend tegen haar vroegere mentor aan en begon zich opnieuw en opnieuw te verontschuldigen. "Sorry.." snikte ze tussen haar tranen door, "Sorry, sorry, sorry, ik had het je eerst moeten vertellen. Het spijt me zo. Ik had nooit zo het je moeten laten weten. Ik had het je eerst zelf moeten vertellen. Niet het zo direct in de groep gooien. Het spijt me zo. Ik was in fout. Sorry. Sorry, sorry, sorry. Ik durfde het niet. Ik was bang om je reactie. Ook al.. Sorry.. Sorry.. Het spijt me zo." De poes bleef zo een hele tijd doorratelen. Misschien dat het voor de kater allemaal uit het niets kwam, maar het zien van de sterren voor het eerst in een lange tijd, het feit dat ze nu voor het eerst weer tegen hem sprak, dat hij haar hier had gehaald, en dat ze hier zo lang mee had gezeten, al die factoren hadden haar in tranen doen uitbarsten. Ze moest het gewoon kwijt.

Maskheart keek in de richting van de poes toen hij merkte dat ze bij hem was. Hij zag haar blik van hem naar de lucht gaan waar de sterren aan de lucht stonden. Eerst gebeurde er nog niks, maar al snel zag hij de eerste traan verschijnen, welke gevolgd werd door meerdere. Hij voelde hoe ze haar lichaam tegen die van hem aanduwde, waarna ze zich begon te verontschuldigen. Deze keer was er geen twijfel over mogelijk waarom ze zich aan het verontschuldigen was, want ze gooide alles eruit. Hij liet haar doorgaan tot ze uiteindelijk het laatste gezegd leek te hebben. Het was waar dat hij het misschien liever van haarzelf had gehoord, zonder dat meteen de hele clan het te horen kreeg, maar dat ze zich er zo schuldig over voelde was niet nodig. Het was waar dat hij had getwijfeld aan hemzelf toen Milkyway had besloten om haar rang aan de kant te zetten. Dat was iets dat hij niet had kunnen helpen, hij had tenslotte niet kunnen weten of het wel of niet zijn fout was geweest, maar nu was het hem wel duidelijk dat het niet aan hem had gelegen. Hij liet zijn staart geruststellend over haar rug gaan om te proberen haar te kalmeren. "Ik vroeg me inderdaad af waarom je je rang had opgegeven en waarom je me het niet zelf verteld had." Begon hij rustig. "Maar je hoeft je er niet zo vaak voor te verontschuldigen. Het is tenslotte een beslissing die je zelf hebt gemaakt en zou je echt wat veranderd hebben als je nog een kans kreeg?" Misschien waren het niet de juiste woorden om te zeggen, maar ergens vond hij wel dat hij eerlijk moest zijn.

Ze voelde de troostende staart over haar rug. Zacht bleef ze snikken, maar op z'n minst was ze uitgepraat. Ze had niks meer te vertellen. Alles wat ze had willen zeggen, was er uit. Ze hd zelfs geen woorden meer, kon zichzelf enkel nog overgeven aan haar tranen en gesnik. "Ik vroeg me inderdaad af waarom je je rang had opgegeven en waarom je me het niet zelf verteld had." Begon hij rustig. "Maar je hoeft je er niet zo vaak voor te verontschuldigen. Het is tenslotte een beslissing die je zelf hebt gemaakt en zou je echt wat veranderd hebben als je nog een kans kreeg?" Ze keek even naar Maskheart en snikte nog een aantal keer. "Ik zou het jou eerst vertellen," mompelde ze het toen. "Je was een geweldige mentor en ik liet je gewoon in de steek. Zo. Zonder ook maar iets te vermelden. Zonder ook maar naar je toe te komen met dit.. met dit.. met dit rotoog. Het was vast beter geweest. Minder zichtbaar. Ik had mijn training nog niet eens afgerond. Ik keerde je zomaar de rug toe. Dat verdiende je niet. Dat zou ik niemand toewensen. Ik weet niet eens of Starclan het echt wist. Het was ook zo abrupt. Ik weet het niet.. Ik weet het niet.." Ze liet zich terug in zijn vacht vallen, de weer opgekomen tranen opnieuw wegwerkende en snikte nog een paar keer.

Ze had hem dus geen slechte mentor gevonden. Dat was iets dat hem zeker opluchtte, hij had het zich tenslotte afgevraagd of het daaraan had gelegen. Hij was echter nu nog steeds niet zeker over het mentorschap, vooral niet omdat hij nu apprentices aan het trainen was die warrior zouden worden, terwijl hij zelf voor het merendeel van zijn leven Medicine cat is geweest. Toen Milkyway begon te praten over haar oog liet hij zijn blik er voor een moment naartoe gaan. Hij kon begrijpen dat ze het niet aan anderen wilde laten zien en het was misschien beter gegaan als ze naar hem toe was gekomen ermee. "Ik had je misschien beter kunnen helpen als je met je oog naar me toe was gekomen." Zei hij. Dat was tenslotte waarschijnlijk waar en hij was niet van plan om er omheen te draaien. "En ik had zeker de reden willen weten waarom je ineens afstand van me nam, maar ik ben blij dat je het me nu al kan vertellen. We kunnen tenslotte overnieuw beginnen, ondanks dat we natuurlijk niet kunnen vergeten wat er is gebeurd." Zei hij als laatste voor hij een stilte liet vallen en naar Milkyway keek.