Can't hold me

Acefray lag op zijn rug en met zijn mond open te slapen. Hij koesterde iedere slaap die hij kon krijgen, aangezien hij best vaak eruit geschopt werd voor nachtelijk werk. Zowel de katten uit Shadowclan als uit Starclan leken dat een geweldig moment te vinden hem wakker te maken. Daarbij had de grote kat zijn slaap hard nodig. Maar net toen hij een geweldige droom had voelde hij zichzelf wakker worden. Met een kreun rolde hij om, verwachtend een kat voor zich te zien –voornamelijk Tall die als zijn wekker diende- die hem wakker had gemaakt, maar niemand stond er. In tegendeel, hij kwam een kat te kort in zijn onderkomen. Aangezien ze maar met z’n drieën hier sliepen was het makkelijk te merken als er iemand weg was, zijn vriend hielt hem in de gaten en hij zijn apprentice. Vandaar dat hij licht mopperend omhoog kwam en naar de voorkant van de den liep. Hij wist dat de gevlekte poes het moeilijk had met de dood van haar moeder, en hij wou er voor haar zijn. Vandaar dat hij ook opsprak, de slaap nog duidelijk te horen in zijn diepe stem, bij het zicht van de weglopende kattin. “Canary, je bent me een uur uitslapen te goed” De ander moest ondertussen wel aan zijn humor zijn gewend, waarschijnlijk leed ze er nog het meeste onder van heel de clan.

Langzamer hand begon de grijze kat wat wakkerder te worden, wat nogal nodig was ook want de ander begon al weer te praten. Jammer genoeg voor de kat was Ace een pro in andere irriteren en lastig vallen. Maar om eerlijk te zijn vond hij haar geklaag niet erg, hij nam het voor lief om nog iemand te kunnen zien puberen en erbij betrokken te zijn. “Ik doe het met alle liefde ma’lady” Grinnikte hij even terug, terwijl hij naast haar ging zitten op zijn resolute manier. En tja, als hij eenmaal ging zitten was het duidelijk je aan hem vast zat. De kater was dan ook vrij duidelijk in al zijn bedoelingen. “Hé, ik ben nog maar op middelbare leeftijd, nog geen grijs haartje te zien” Hierna keek hij op dramatische wijze naar zijn pels, die zoals hij altijd al was geweest grijs was “Hmm, dan moet je het maar van me aannemen dat ik nog in de bloei van mijn leven ben” Toch werd hij na deze opmerking wat serieuzer. Met een vriendelijke blik in zijn groene ogen keek hij naar Canarypaw. “Maar deze man in de bloei van zijn leven zou toch graag willen weten wat je dwars zit” Ace was lang niet de slimste maar soms kreeg je het idee dat hij wist wat hij deed. Jammer genoeg moest de ander dat nu onder ogen komen.

De kater keek naar zijn apprentice, die een flinke oogtraining deed door deze steeds te rollen. Canarypaw was zijn eerste echte apprentice, Lurking niet meerekende voor de korte tijd dat hij die onder zijn hoede had genomen. Deels vond hij het jammer dat hij niet meer katten mocht opleiden, maar aan de andere kant zou Canary een stuk langer moeten leren dan een normale apprentice, dus het klopte wel. “Pfff, Ik heb meer dan genoeg wijsheid jongedame, wacht maar af” De grappende toon maakte wel duidelijk dat hij wel beter wist. Ace was zich heel goed bewust dat hij niet het helderste lichtje was. “Er is genoeg plek daar” Ging hij er alsnog op in, ondanks de toon. Toch luisterde hij naar de woorden van de ander, iets waar hij ondertussen heel goed in was geworden. Langzaam knikte hij bij de verklaring, om bij blik hierna lichtelijk te grijzen. “En of ik dat ken. Weet je Canary, zou ik je eens iets vertellen? Iets dat niemand anders weet?” Hij keek even naar boven, een actie die hij vaker deed als hij naar zijn woorden zocht. “Je weet dat ik warrior was toch? Nou, in die tijd was ik ook een partner, en een aankomend vader.” Tall wist het, maar weinig andere dan dat konden zijn volgende woorden bevestigen. “Toen ik mijn nieuwe rang kreeg besloten we het geheim te houden, dat ik mijn eigen kits had, voor hun eer en de mijne. Ik was nog maar een paar manen Medicine cat toen mijn partner beviel.” Even zuchtte hij en ontmoette de blik van de gevlekte poes weer. Zijn verhaaltje had een doel, want hij wou even bewijzen dat hij ook iets persoonlijks kende en dat het oké was.“De oudste kitten stierf en hierna heb ik nog veel andere katten zien sterven. Dus ik ken het gevoel, en jammer genoeg heb ik daar nog geen plant tegen gevonden” Hij had genoeg aan zijn pels hangen, maar zelfs nu hij dit vertelde stond er in zijn groene blik die altijd heldere lichtjes. “Maar een gedachte helpt. Jij helpt katten hier, houd ze in leven. En als ze hun leven geleefd hebben, helpen ze ons weer terug.” Hierna grijnsde hij even en gaf de ander een zachte tik met zijn poot. “En wat nou dat ik geen wijsheid heb”

En hoe gingen de levenslessen met Ace? Verassend goed eigenlijk. Canary had haar lot geaccepteerd en luisterde netjes. Hij liet zijn gedachtes weer met rust toen de gevlekte poes begon te spreken. Blijkbaar kon ze het zich allemaal nog niet zo goed voorstellen. Dat begreep hij maar heel goed, als apprentice had hij er weinig over nagedacht wat er gaande was met Starclan en al. Voor een lange tijd geloofde hij nergens in na de dood, maar dit vooral omdat hij het zo jong had meegemaakt. Het was echter moeilijk die gedachte aan te houden als je ineens tussen de overleden katten stond en deze je naam riepen. Hij had bekende gezien uit het kamp op dat moment, katten die ineens weer in de lust van hun leven waren en een mooie look hadden met sterren in hun pels. “Ik begrijp het, en ik beloof dat als alles weer een beetje rustig is hier we naar Moonstone reizen. Dan hoor je officieel bij ons clubje” Sprak hij op een geamuseerde toon. Ja, hij gaf veel om de energieke kattin en gunde het haar om ook Starclan te zien. Toen werd hij ineens teruggeduwd, wat weinig uitmaakte voor zijn zwaartepunt. Het zorgde ervoor dat hij moest grijnzen. “Owhh, nu krijgen we het hoor. Maar deal, dan zullen we wel zien wie er wint.” Hij stond hierna op en gooide zijn pluizige staart even in het gezicht van de ander. “Maar tot die tijd, toevallig zin in normale training?” Klonk er vriendelijk. In zijn ogen was jagen of vechten de beste manier je gedachtes los te laten. Daarbij hoorde het bij de training en lag er nu toch niemand dood te gaan, beste tijd dus.