Unholy [OPEN]

Ghostfang leek bijna in een soort waas te leven, waar zijn dagen herhaald en herhaald werden. Als hij eigenlijk altijd dezelfde dag had beleefd zou hij niet eens verbaasd zijn. Het waren dezelfde clangenoten met wie hij praatte, dezelfde konijnen die zijn maag vulden, dezelfde grond onder zijn poten. Dit was natuurlijk niet erg, zo ging het gewoon. Er was niet veel aan te doen, dus dan kon je je maar beter aanpassen en accepteren. Zijn maag had sterk gerommeld vanmorgen, dus na wat te eten besloot hij het weer terug te betalen aan zijn clan door te jagen. Nu was dat niet zijn sterkste punt, maar het was new-leaf en niet moeilijk om iets te vangen. De gestreepte kater maakte zojuist zijn terugtocht naar het kamp, en ging naar de plek waar hij het gevangen konijn had verscholen tussen het gras en de aarde. Het was weg. En niet zo lang ook, want de geur van de dader kleefde nog aan de crime scene. Ghost staarde even naar de plek, knipperde, en dacht toen maar dat hij het beste de geur kon volgen. Na niet lang kwam hij uit bij het heatherfield, waar hij vlak voor een kat zag zitten. De kater deed geen moeite om zich te verstoppen.

Mothflare waste haar dikke, bengaalse vacht terwijl ze nadacht over haar verleden. Ze had al zoveel doorstaan. Van een onschuldige jonge kitten die gepest werd, tot een arrogante gemene apprentice, terug naar een lieve volwassen poes. In haar korte leven had ze veel geleerd. Met onzeker zijn bereikte je niks, met arrogant en de baas willen zijn bereikte je eveneens niks. Zoals ze nu was begonnen katten langzaam respect voor haar te krijgen en haar te mogen. Daar haalde Mothflare veel meer energie uit. Ze genoot nu ook wat meer van het leven. Ze had leren vechten, leren jagen en was relatief slim. Ze was getalenteerd geworden. Het had alleen enorm veel tijd gekost. Ze was ook pas met haar zestien moons warrior geworden. Maar haar mentor was geduldig geweest en had het uiteindelijk voor elkaar gekregen dat Mothflare klaar was om warrior te worden. Nu was ze een warrior.
Mothflare verliet het kamp en ging door naar de Heatherfields om te gaan jagen. Onderweg naar de Heatherfields trof ze echter twee kraaien aan die zaten te pikken aan een verst gevangen prooi. Mothflare gromde luid en sprong er opvallend op af. De kraaien vlogen wild weg en leken niet blij te zijn met haar actie. Maar nu had ze het dode konijn in ieder geval gered. Ze pakte het konijn om het ergens anders te verstoppen. Misschien kon ze de gene vinden die deze gevangen had zodat ze het vertellen kon. Met haar klauwen begon ze een gat te graven om het konijn in te verstoppen zodat er dit keer geen beesten bij konden komen. Toen ze klaar was wou ze zich omdraaien om het konijn te pakken, maar opdat moment zag ze de vanger van het konijn. "Oh, hallo Ghostfang!" Miauwde ze met een glimlacht hem aankijkend.

De kater herkende Mothflare, een jonge warrior. Grappig, de laatste keer dat hij haar had gezien leek ze een compleet andere houding te hebben. Nu begroette ze hem echter opgewekt. "Oh, hallo Ghostfang!" Een glimlach sierde haar snoet, en Ghostfang vroeg zich ergens af waarom ze zo breed zou lachen voor, tja, eigenlijk niks. "Hallo Mothflare," Sprak hij neutraal. De kater gebaarde met zijn grijze staart naar het konijn. "Mag ik vragen waarom je mijn vangst heb verplaatst?" Zijn toon was niet aanvallend, maar niet bepaald warm. Hij was niet echt geïrriteerd, maar nieuwsgierig en enigzins wantrouwend. Het leek hem niet heel aannemelijk dat Mothflare hem zo'n lach zou schenken als ze van plan was zijn prooi te stelen.

Ghostfang vroeg, zoals Mothflare wel verwacht had, naar de verplaatste prooi, hij wou weten waarom deze verplaatst was. Mothflare wierp een blik op de prooi. "Eigenlijk wou ik het van je stelen," miauwde ze bloedserieus. Daarna schudde ze met haar kop. "Nee, er waren kraaien die aan het konijn zaten de pikken, dus toen heb ik die kraaien verjaagd en de prooi verplaatst," miauwde ze. "Geen dank," ze veegde de aarde over het beest en zwaaide daarna met haar staart, afwachtend naar een reactie.

"Eigenlijk wou ik het van je stelen," Mauwde de poes serieus. Ghostfang keek haar niet onder de indruk aan. "Nee, er waren kraaien die aan het konijn zaten de pikken, dus toen heb ik die kraaien verjaagd en de prooi verplaatst," De grijze kater knikte, en liet iets wat leek op een glimlach op zijn snuit verschijnen. Voordat hij echter iets kon zeggen was ze hem voor. "Geen dank," Blijkbaar was ze de pit van haar apprentice tijd niet compleet verloren. Hij rolde zijn schouders naar achter. "Tja, ik wou je inderdaad bedanken door een offer te maken aan je, maar als je geen dank wil..." Hij haalde zijn schouders op. Hopelijk kon ze zijn humor waarderen.