The last one standing {Final TC x BC fight}

Het leek er op dat de rosse kater hem totaal niet had zien aankomen. Hellhound keek dan ook lichtelijk verslagen toe hoe de Thunderclanner even naar adem hapte. De kater sprong al weer snel omhoog. Er werd naar hem uitgehaald, de stap die hij daarvoor naar achter zette was waarschijnlijk niet eens nodig geweest. Kon deze kater eigenlijk wel vechten of lag het aan de klap die hij daarnet had ontvangen? "Zou ik de naam van mijn tegenstander mogen weten?" Vroeg Hellhound op een vrij neutrale toon aan de Thunderclanner. Hij vond het eigenlijk altijd wel fijn om te weten tegen wie hij het nou eigenlijk opnam. De vorige kater waartegen hij vocht leek het niet zo leuk te vinden om een gesprek te houden tijdens het vechten. Hellhound had het wel amusant gevonden hoe de Shadowclanner, Ironsoul, zich er zo boos om maakte.

Tag: Glowstick

Haar aanvallen waren raak, maar leken Rowanflight niet veel te doen. Hij rukte zich woest los uit haar greep, wat ervoor zorgde dat er een groot stuk vel in haar bek bleef hangen. Zira spuugde dit snel uit; hoewel sommigen uit de Elite bloed en vlees van andere katten wel eens een lekkere smaak vonden hebben, was zij er niet één van. De zwart-witte kater boorde zijn nagels in haar schouder en de kattin hapte naar adem door de pijn. Woedde vlamde fel in haar, bij iedere kras die ze kreeg werd het erger en erger. Maar ze kon hem niet verslaan. Haar blik ging naar Claw, die haar een korte knik gaf. Het was genoeg. De kattin haar oren zakten in haar nek waarbij ze hard met haar schouder tegen de kaak van de ThunderClan warrior aan beukte en toen hijgend naar achteren stapte. Er leek wanhoop in haar ogen te staan, maar ze deed haar best dit te verbergen. Snel keek Zira om zich heen. De Elite was aan het verliezen. Ze waren ziek en met minder, het enige waarin dit zou eindigen was hun verlies. Hun verlies van de ThunderClan en daarbij ook hun trots, hun reputatie, hun naam. De angst in katten zou blijven, maar voor hoe lang was de vraag. Tot hoe lang zouden de ThunderClanners om hun schouder blijven kijken, bang voor een plotselinge aanval van de moordlustige katten die hun kamp in beslag hadden genomen? De littekens zouden blijven, maar helen. En dat was niet wat de commander wilde. Maar ze hadden geen keus. "Elite," schreeuwde ze hard, waarna ze om zich heen keek naar haar members en young ones. Haar blik bleef haken op Wasabi. De commander had sterker willen zijn voor de grijze kattin. Maar ze konden de ThunderClan niet verslaan. "Terugtrekken!" vervolgde ze toen en hinkte richting de uitgang. Als die clankatten nog enige eer hadden voor hun warrior code, zouden ze hen nu met rust laten. Zo niet... Dan hadden ze misschien toch meer Elitesporen achter gelaten dan gedacht.

Tag: Rowanflight en vervolgens heel de Elite
De Elite is verslagen en trekt zich terug.

Hij voelde zijn nagels door het vlees gaan en rook algauw de geur van bloed. Echter wist Zealspark dat hij zich nu in een gevaarlijke positie bevond, waardoor hij dus zo snel als hij kon terug recht sprong en zich meteen richting Claw draaide. Maar de zwarte kater had nog geen tegenaanval ingevoerd, en stond gewoon naar Zira te kijken. Het knikje dat hij maakte ontging hem niet, net zoals de nagels die vervolgens zijn kant op kwamen. Alhoewel de rood met witte kater nog snel wegdook, was hij net iets te laat geweest met in actie te schieten waardoor de nagels van Claw zijn kaak konden bewerken. Voor een tel voelde hij de wereld om zich heen draaien en pas nadat hij zijn kop had geschud werd zijn zicht weer scherp. Zealspark hoorde de woorden van Claw door zijn gehoorstelsel galmen maar toen hij voor zich keek, stond de zwarte kater daar al niet meer. Toen hij vervolgens zijn helderblauwe blik over het kamp liet glijden merkte hij de wegrennende gedaantes van Bloodclan katten op. Bijna meteen zocht hij naar het gestalte van Rowanflight, welke nu ook alleen stond, zonder Zira als diens tegenstander. Pas nadien besefte Zealspark dat Bloodclan zich teruggetrokken had. Betekende dit dan dat ze gewonnen waren? Zouden de Bloodclanners nu wegblijven? Vele vragen spookten rond in zijn hoofd maar hij wist dat hij geen tijd over had om antwoorden te zoeken. Want één ding was wél duidelijk, Thunderclan had Bloodclan verslagen! Triomf viel te lezen in zijn blauwe ogen terwijl hij op de grote rots sprong. "Katten van Thunderclan!" riep hij, zijn stem een tikkeltje schor. Bloed droop nog van zijn wang maar zijn gelaatsuitdrukking toonde aan dat hij er op dit moment alles behalve last van had. "Het is eindelijk zover.. We hebben Bloodclan verslagen! Thunderclan is verlost! We hebben gevochten als ware krijgers van Thunderclan. We hebben ze laten zien dat we meer zijn dan een stel hopeloze boskatten en dat ze ons niet zomaar klein kunnen krijgen!" Hij hield even een adempauze en richtte vervolgens zijn blauwe blik weer op de menigte. "Ik ben trots op jullie.. Het is eindelijk voorbij.." Hij schudde zijn kop zachtjes, nog altijd niet beseffende dat de rust nu zou terugkeren. "Silverstar zal zo meteen arriveren. Iedereen die het nodig heeft kan nu best al beter naar Mistpaw gaan. Dan kan ze zich nadien volledig op onze leider focussen." miauwde hij, terugdenkende aan de verwondingen van de zilverkleurige kater. Hij sloeg met zijn staart in de lucht als teken dat hij gedaan was met praten en sprong nadien van de rots af. Pas dan merkte hij hoe vermoeid hij wel niet was en hoe de verscheidene wonden op zijn lichaam aan het branden waren.. Maar hijzelf zou pas langsgaan bij de medicine cat wanneer de rest al geweest was. Zealspark kon nog wel even wachten, zolang zijn Clangenoten maar gezond waren..

Met een kwade blik keek Thornflame naar de katten die nog in het kamp waren. De geur van BloodClan vulde zijn neus, maakte hem misselijk. De wond op zijn schouder was weer opengegaan, maar in zijn hart had hij een soort gevoel van voldoening gekregen. Voldoening omdat hij deze keer wel mee had gevochten ondanks zijn strijderswonden met Claw. Natuurlijk had hij Zealspark en Claw in de gaten gehad en had hij overwogen om mee te helpen, maar dit was Zealspark’s gevecht geweest. Bovendien had Thornflame de vorige keer wel laten zien hoe erg ‘opgewassen’ hij tegen Claw was. Gewoon al om aan te zien hoe Zealspark aangevallen werd door die abnormaal sterke klauwen van de zwarte kater had ervoor gezorgd dat hij zich weer in de detail kon herinneren hoe erg hij was toegetakeld. Hijzelf had zijn woede uitgeleefd op een kat die net iets jonger dan hem was geweest. Thornflame had geen idee waar de kat naartoe was gerend, maar het was niet met een kreet van vrolijkheid geweest en Thornflame meende zelfs dat hij had horen snikken. Er was een grijns om zijn gezicht gekomen, een sadistische grijns. Hij wist zeker dat als zijn Clangenoten hem hadden gezien dat ze bang voor hem waren geworden, maar er was niets om bang voor te zijn. Oké, hij zou misschien nooit meer de oude worden, maar het feit dat ze BloodClan verslagen hadden gaf hem al een beter gevoel. Het zou een hele tijd duren tot hij weer die oude Thornflame zou worden. Hij betwijfelde zelfs of hij nog wel die oude Thornflame zou worden, want hij was zich veel meer bewust van alles wat er gebeurd was. Hij was zich bewust van het feit dat zijn Clangenoten zijn hulp nodig hadden en dat hij moest strijden om zichzelf overeind te houden. Ook was hij zich er van bewust dat ze katten verloren konden hebben dankzij BloodClan, maar daar wilde hij nu nog even niet aan denken. Zealspark’s oproep deed hem uit zijn gedachten halen en Thornflame blikte naar rechts. Een huivering ging door hem heen toen hij zag dat Claw verdween en automatisch deed hij een paar stappen opzij, maar luisterde ondertussen wel naar de uitleg van Zealspark. Zijn pupillen verwijdden zich toen hij het nieuws over Silverstar hoorde. Zou hij de kater ooit durven vertellen van zijn domme fout? Hopelijk zou Zealspark het voor hem doen. Hij vond het te pijnlijk om de leader te vertellen wat er gebeurd was. Maar het feit dat hij nog leefde en al op terugweg was naar de Clan deed hem goed. Thornflame sprong van een obstakel af en liep naar Zealspark toe. Dankbaar knipperde hij met zijn ogen naar de kater. ‘Bedankt,’ fluisterde hij en hij boog zich naar voren om de kater een lik over zijn schouder te geven. ‘Je hebt dapper gestreden. Je bent één van de dapperste katten die ik ken van de ThunderClan.’ Zijn wonden waren aan het bloeden, maar Thornflame dacht er niet over om voor zijn leader naar de Medicine Cat te gaan en ging daarom zitten terwijl hij wachtte op wat er verder ging gebeuren als Silverstar het kamp bereikt zou hebben.

Ja Dazzlestrike was gewond, maar de Eliten hadden zich terug getrokken en heel erg waren zijn wonden niet. Thunderclan had gewonnen. Zijn spieren brandde terwijl hij toekeek hoe alle Bloodclan katten vertrokken uit het Thunderclan kamp. Een zucht verliet zijn bek en hij begon de iet wat diepe wond op zijn schouder te likken. Bij zijn nek kon hij niet, maar hij voelde het steken en moest Mistpaw of de medicine cat zelve er zeker even naar laten kijken. "Katten van Thunderclan!" Klonk er plots. Dazzlestrike was er aan gewend geraakt dat Zealspark de laatste tijd een iet wat leidend figuur was onder de Thunderclanners, maar dan nog vernauwde hij zijn ogen. Zealspark maakte nog eens goed duidelijk dat ze gewonnen hadden en nog wat andere mooie woordjes. Een grijns werd zichtbaar op het gelaat van Dazzlestrike en liet een triomfantelijke mauw horen. Ze hadden gewonnen en dat moest zeker gevierd worden. Dat Zealspark liet horen dat hij trots op hen was gaf hem dan weer zo'n onbehaaglijk gevoel. Hij was de leader of iets dergelijks tenslotte niet, al was hij zeker wel waardig daarvoor. Zijn volgende woorden gaven echter wel een hoop moet. Silverstar zou zo arriveren, dan zal alles langzaam weer terug naar normaal gaan. Al moest Thunderclan zeker wel herstellen van deze klap. Dazzlestrike stond op, liep langs Zealspark, waarna hij naar de rode warrior knikte en doorliep naar de medicine cat den, om zijn diepe wond op zijn schouder en in zijn nek te laten behandelen. Die in zijn nek was iets heftiger dan die op zijn schouder, maar zeker niet dodelijk of belemmerend, al moest het wel genezen.

OOC: Medicine cat den.

De Bloodclanner greep haar bij haar voorpoot en beet hard. Cinderdance hapte naar haar oor en beet er hard in tot de kater losliet. Hij was flink gehavend, net als Cinderdance zelf. Toen Cinderdance opnieuw een aanval wou inzetten liet Bloodclan horen dat ze zich gingen terugtrekken. Dat was maar goed ook, want veel langer had de donker grijze poes niet door kunnen vechten. Ze was geen goede vechter en was vaak ziek, wat maakte dat ze niet tot de beste warriors behoorde. Ze was als kitten ook te vroeg geboren geweest, wat maakte dat ze klein was. Doordat ze toen als kitten al flink ziek was geworden was ze enorm vatbaar en niet de sterkste, zeker niet als het ging om haar weerstand. Maar het was haar gelukt om warrior te worden en hier was ze nu, aan het vechten voor haar clan, om Thunderclan te bevrijden van de Bloodclanners. Dit was gelukt en dat liet Zealspark weten. Cinderdance likte haar bebloede voorpoot schoon en hinkte naar het groepje warriors toe, Zealspark en Rowanflight. Net toen ze er op af ging zag ze dat Rowanflight door zijn poten zakte. "Ik zal Mistpaw halen!" Liet ze Zealspark weten, terwijl ze naar de rode kater keek en daarna weg stoof om Mistpaw te halen. Ze riep de jonge medicine cat en hoopte dat ze snel zou komen.

TAG: Rowanflight, Zealspark en Mistpaw. Kon 't niet laten c:

Thornflame kwam naar hem toegelopen en met een kleine glimlach keek hij de jongere kater aan. Diens woorden zorgden voor een warm gevoel in zijn borstkas, waardoor hij zijn kopje lichtjes schudde en de ander een oprechte blik toewierp. "We hebben allemaal dapper gevochten." miauwde hij, hier ook mee bedoelende dat Thornflame zich waardig had bewezen. Toen Dazzlestrike hem vervolgens een knik gunde, knikte hij simpel terug om nadien vliegensvlug naar Rowanflight te kijken. Zijn beste vriend, een kat die hij al kende vanaf dat hij geboren was en voor wie hij door het vuur zou gaan. Zijn hart blokkeerde volledig toen hij zag hoe de ander neerviel op de grond. Voor een tel wist hij niet wat te doen, maar nadien schoot hij algauw naar voren, zijn zeurende botten en spieren negerende. "Rowan!" miauwde hij luid, zijn vriend porrende met zijn neus in de hoop een reactie te krijgen van Rowanflight. "Waar is Mistpaw?" Zijn blik vloog het kamp rond en zijn oor werd in de richting van een zwarte poes gespitst toen hij haar hoorde zeggen dat ze de medicine cat apprentice ging zoeken. Dankbaar knikte hij naar haar, zich vervolgens weer focussende op zijn vriend. "Blijf leven, kom op... Na alles wat we hebben meegemaakt mag je nu niet doodgaan.. alsjeblieft!" miauwde hij zachtjes, niet wetende dat het misschien gewoon vermoeidheid was dat de tol had geëist bij Rowanflight.

Tall was voor de zoveelste keer naar de grens getrokken met Shadowclan. Na de uitbrander van Sinclaw had hij meer tijd gemaakt om haar op te gaan zoeken, zodat hij meer met haar kon trainen. Het waren stevige trainingen, geen trainingen die ze bij Thunderclan zouden doen. Hij leerde er enorm veel van, ook vandaag was een goede trainingsdag geweest. Hij was wat stijfjes en liep dan ook wat ongemakkelijk terug richting het kamp. Natuurlijk had hij eerst de geur van Shadowclan uit zijn vacht gewassen. Zo slim was hij ook weer. Tallpaw trok kort met zijn oor, toen een een sterke bloedgeur rook. Had hij iets gemist? Hij versnelde zijn tempo. Vlak bij het kamp deinsde hij kort naar achteren toen er enkele Bloodclanners vluchtig het kamp verlieten. Bij Starclan. Hij wiebelde nerveus met zijn oortjes toen hij het kamp binnen liep. Zijn kopje richtte hij wat meer op en zijn ogen waren strak op de verschillende katten gericht die met bloed bedekt waren. velen waren er heftig aan toe. Vreemd genoeg had hij geen spijt met wat hij gedaan had. Hij was gaan 'jagen'. Dat had goed gekund. Zijn prooi had hij latten vallen toen hij de geur van bloed rook. Voila. Hij had een excuus om hier niet aanwezig te zijn en zonder prooi terug te komen. Hij had zijn apprentice taken op zich genomen. Om toch niet op te vallen mengde hij zich tussen de anderen om hier en daar een poot toe te steken.

Tag: open/een kat die hij kan helpen naar de med den (?)

De grijze poes had de kittens in de den kalm gekregen en gehouden, in de hoop dat ze op hun plek zouden blijven terwijl zij terug ging haar den in. Het gevecht was in volle gang en Mistpaw probeerde zo min mogelijk te letten om alle verwondingen van de katten. Die kwamen later. Toen de poes de muffig ruikende den in stapte ging er een switch om in haar hoofd. Ze moest zo veel mogelijk klaar maken want ze verwachtte drukte, heel veel aangezien het gevecht in volle gang was. Ze besloot pakketjes te maken en die in te rollen in bladeren. In elk pakketje rolde ze bezembloemen, een stuk kleefkruid en zuring bladeren. Gelukkig had ze van de laatste nog een hele boel, Mistpaw was zeker dat ze het zou redden.

Terwijl ze poes in gedachte verzonken haar pakketjes in zat te vouwen hoorde Zira schreeuwen. Terugtrekken? Hadden ze ze echt verslagen? Mistpaw kon het niet geloven. Ze stak haar kop naar buiten en keek rond. Plukken haar, bloed en verslagen en vermoede katten overal. Snel rende de poes weer  terug naar binnen en pakte een paar van haar pakketjes in haar bek. Ze kon niet alles tegelijk tillen en moest dus meerdere keren lopen. Haar blik ging rond naar alle katten. Ze merkte nu pas op dat Silverstar er ook was! Samen met haar zusje Firepaw. Een gevoel van opluchting raasde door haar heen, iedereen was veilig. Mistpaw had Zealspark hoorden schreeuwen over Rowanflight, de kater lag op de grond en was er ernstig aan toe. "Ruimte graag!" bulderde Mistpaw met geklemde kaken terwijl ze zich tussen de katten door wurmde naar hen toe. Silverstar verzekerde Zealspark dat Rowan niet zo sterven en Mistpaw wist even niet hoe zeker hij daarvan mocht zijn. De legde de kruiden op de grond. "Fire? Wil jij voor mij in de den die kleine pakketjes halen en mij dan helpen?" vroeg ze aan haar zus. Dit was teveel werk voor haar alleen en zeker met de verwondingen van Rowanflight had ze haar poten al vol. Mistpaw opende een van de pakketjes en pakte het zuringblad. "Dit prikt een beetje." mompelde ze zachtjes voordat ze het blad tot een papje kauwde en die in de grootste wonden van Rowanflight smeerde met haar poot. Daarna legde ze haar kop op zijn borst om te luisteren. "Voor nu moet dit het even doen. Kan iemand hem in de den neerleggen? Daar werk ik makkelijker." Rowan was ernstig gewond, die had meer hulp nodig.

Alles ging plots veel te snel. Silverstar en Firepaw waren gearriveerd en bewust koos de kater ervoor om niet op te kijken naar de rosse poes. Hij wist dat ze niet blij zou zijn, maar Zealspark had zich onmogelijk kunnen concentreren op zijn gevecht met haar in de buurt. Hij had zichzelf beloofd haar niets te laten overkomen, en hij zou die belofte gebroken hebben moest Zealspark haar terug meegenomen hebben naar het kamp in plaats van Rowan. Want zelfs voor Rowan was dit hele avontuur net iets teveel geweest. De stem van Silverstar bereikte zijn oren en voor een tel richtte hij zijn blauwe blik op de zilverkleurige kater. Een vreemd gevoel van blijdschap overviel hem. Hij had nooit gedacht de leider hier terug te zien, in het kamp, waar hij thuishoorde. Maar hij kon zich niet volledig overgeven aan het gevoel, niet nu dat Rowanflight zich in levensgevaar bevond. Of nou ja, dat dacht hij toch. De grijze kater zag er in ieder geval niet meer springlevend uit.. Hij verstarde toen Mistpaw arriveerde en met een ietwat wantrouwende blik keek hij haar aan. Echter vermande de rood met witte kater zich al snel en schudde hij onopvallend zijn kop. "Ik zal hem wel dragen." miauwde hij, toonvast als teken dat hij niet wou dat iemand hem zou tegenhouden of zijn taak zou overnemen. Alhoewel Zealspark amper tot geen kracht meer had in zijn lichaam, wist hij toch nog net de andere krijger op zijn rug te rollen. Met voorzichtige pootstappen baande hij zich een weg naar Mistpaw's den toe, om hem eenmaal daar aangekomen te zijn neer te leggen in één van de mosnesten. Zijn neus raakte even de schouder van Rowanflight aan. "Geloof me, als jij mij nu in de steek laat dan kom ik je persoonlijk terug uit Starclan halen." miauwde hij zachtjes, de donkergrijze kater nog één laatste blik gunnende waarna hij zich terug naar buiten haastte.

Toen de donkergrijze jonge warrior de medicine cat apprentice had geroepen, had ze meteen gereageerd. Niet veel later was ook Silverstar gearriveerd en had zich gevoegd bij Zealspark en Rowanflight wie op de grond lag. Intussen zaten er ook andere katten bij. Cinderdance bleef staan waar ze stond terwijl ze toekeek, de pijn in haar voorpoot proberend te negeren, al was het wel hevig dus enorm lastig om te negeren. Mistpaw behandelde de gevallen warrior en vroeg vervolgens of iemand de kater naar haar den wou brengen. Dit deed Zealspark. Vervolgens liet Silverstar weten dat Bloodclan weg was en dat het hun dus was gelukt om Thunderclan te bevrijden van de helse katten. Cinderdance glimlachte, waarna ze nog eens haar ogen over haar omgeving liet glijden. Ze hinkte ondertussen weg om even wat afstand te nemen en haar poot zelf schoon te kunnen likken. Later zou ze wel naar Mistpaw gaan om te kijken hoe het met haar poot ging.

Rain was met een Bloodclan kat in gevecht geraakt.
"Elite," hoorde ze de Bloodclan commander schreeuwen. "Terugtrekken!" Vervolgde Zira.
Terwijl Rain haar ogen nog steeds strak op haar tegenstander had gericht rende deze weg. Ze hadden Bloodclan verslagen.
Nu de Bloodclan katten vertrokken waren keek de jonge kattin om haar heen. De grond was omgwoeld, plukken vacht lagen overal en katten waren gewond. Rain haar blik ging naar de wonden die ze zelf had opgelopen in het gevecht.
Op haar kop zaten twee sneden, één boven haar oog die over de helft van haar kop liep en één boven haar neus. De ene kant van haar kop was dan ook iets besmeurd met bloed dat uit de snee was gelopen. Ook haar poten zaten onder het bloed van dat van haar en haar tegenstander. Op haar schouder zat een grote wond en op haar achterpoot ook één. Rain ging er vanuit dat die littekens altijd zouden blijven.
Ze besloot later de medicine cat wel naar haar wonden te laten kijken, aangezien ze tijdens het gevecht had ze niet erge pijn gehad.
Rain stapte weg om te kijken waar ze kon helpen, maar al snel ging er een hevige pijnscheut door haar achterpoot. Tijdens het gevecht had de het te druk gehad om dat te merken, maar nu voelde ze het duidelijk. Rain verzette zich tegen de pijn en stapte verder. Eerst moesten de anderen maar geholpen worden, dan zij.
Rain keek rond als ze iemand kon helpen of niet.