Messed up. [&NEWT]

De bekende geur van het territorium dat aan de Rogue’s behoorde drong door Shark’s neus terwijl de kater op zijn gemakje door het gebied wandelde. Hij kon de geuren nooit specifiek aan één kat toe kennen omdat er hier natuurlijk verschillende tegelijkertijd leefden. Hij zou het maar niks vinden. Of nou ja, eigenlijk juist wel. Een territorium voor jezelf toe-eigenen en vervolgens je best doen om het te moeten beschermen. Alleen al het idee hoe veel katten je daarmee niet kon doden of verwonden liet hem grijnzen. Je kon dan ook naam maken als je bijvoorbeeld veel katten had gedood of voor het leven had verwond. Katten kwamen dan op een gegeven moment niet eens meer bij je langs. Dan zou het wel wat saai worden natuurlijk. Nee, dan zat hij toch liever in de BloodClan. Daar kreeg je het aanzien van verschillende katten in je Clan, werd je naam gevreesd en werd er vervolgens door iedereen jacht op je gemaakt. Shark kon op geen poten tellen hoe veel katten er wel niet kwaad op hem zouden zijn. En dat alleen door de Clan waar hij van afkomstig was. Het deed hem ook wel bijzonder goed dat er katten waren die rilden bij het idee dat ze van doen hadden met een BloodClan-cat. De kater spitste zijn oren en grijnsde toen hij een muisje voorbij zag komen. Het feit dat dit Rogue-territory was maakte het enkel aannemelijker om het muisje te doden. En dus boog de kater door zijn poten, rende naar voren en sprong op de weerloze muis. Het beestje werd met een snelle klap gedood en Shark liet het dode lijfje op de grond vallen. Hij boog zich voorover om er van te eten, zich maar half bewust zijnde van zijn omgeving.

De kleine witte kater was net klaar met zijn middagdutje en het was weer tijd voor de dagelijkse patrouille door zijn territorium. Als Rogue-zijnde genoot Newt van de vrijheid dat hij een heel gebied voor zichzelf had, in plaats van die Clankatten en BloodClanners. Hij kwam niet vaak een BloodClanner tegen maar zelfs de kater wist dat ze veel vijanden hadden en ze vaak hier rondliepen op de territoria van zijn mede rogues. De ogen van de witte kater versmalde toen hij een onbekend kater zag buigen over een prooi, in zijn territorium. Met ogen fonkelend van woede bleef hij toekijken. Hoe durfde dat vieze mormel hier te jagen! Newt liep op zijn gemakje richting de kater en de BloodClan geur die om hem heen hing was misselijkmakend. Hij zou zich niet meteen op de kater werpen, Newt had wel zin om eerst even een praatje te maken voordat hij die idioot zou later zien wat er zou gebeuren als je op zijn territorium ook maar één stap zette. "Bon appétit." De witte kater had een grijns rond zijn mond geplakt maar zijn ogen lachte niet mee. "Wat doe je hier op mijn territorium?"

Het waren zijn oren die hem duidden op aankomend gevaar, maar Shark negeerde het omdat hij eerst de lekkere smaak van de muis in zijn mond wilde hebben. Bovendien dacht hij niet dat een Rogue echt direct moeite ging doen om hem zijn prooi te ontnemen, vooral niet omdat zijn nagels al in het lijfje van de muis geboord waren en zijn speeksel al in de maag van het muisje zat. Shark vond het nu ook niet bepaald een leuk idee om een prooi te delen met een ander juist vanwege het feit dat andere tanden zich al hadden geboord in het lijfje van de muis. De twee hondentanden die hij een dag geleden van Claw had gekregen pronkten trots aan zijn halsband en de kater richtte zijn blik op toen iemand tegen hem begon te praten. Hij fronste kort. ‘Bedankt,’ zei hij doodleuk op de woorden, maar de opmerking van de kater liet hem zijn kopje weer naar boven gaan. Het was overduidelijk een Rogue en de geur van de kat hing ook een beetje rond in het gebied waar hij momenteel was. Dit moest betekenen dat dit de prooi was van de kater die voor hem stond. Shark schatte zijn tegenstander kort in. Hij leek jonger te zijn en was kleiner, maar de kater nam geen risico’s. Net als de BloodClan wisten deze kater hoe ze moesten overleven in het wild en hoe ze zelfstandig moesten zijn. Hun vechttechnieken waren op dat vlak zelfs soms nog beter dan die van gewone Clankatten die dat al maanden mee kregen. Toch was Shark niet erg bang. De kater was kleiner, minder oud en had dan ook minder ervaring dan hem. ‘Je prooi op eten,’ zei hij doodleuk. ‘Mag dat soms niet?’ Er klonk een onderliggende dreiging in zijn stem, maar om de kater nog wat meer te pesten boog hij zich naar voren, reet de muis wat verder open met zijn nagels en begon de muis verder op te eten. ‘Smaakt goed,’ zei hij. ‘Ik denk dat ik hier vaker kom eten.’ De kater keek de Rogue uitdagend aan.

"Bedankt." Dus meneer was van plan om zo droog mogelijk te doen? De Rogue was niet van plan om de indringer de voldoening te gunnen door te antwoorden want Newt wist dat diegene het juist geweldig vond. "Nee, natuurlijk mag dat niet." Antwoorde de witte kater met rollende ogen en zijn nagels boorden zich in de aardbodem. Hij keek zo kil mogelijk toe hoe die stomme haarbal bezig was met het eten van de prooi. De BloodClanner boog zich gewoon weer over de muis heen en ging verder met het open rijten van de muis met zijn lange nagels. Een geërgerde zucht verliet zijn lippen, het zou niet lang duren of de muur die hij om zijn emoties zoals woede en angst had gebouwd zou breken. "Smaakt goed." De BloodClanner keek uitdagend. "Jouw vlees doorboord door mijn nagels zal waarschijnlijk ook wel goed smaken voor de kraaien." Hoonde de Rogue die nu zijn geduld begon te verliezen. "Snap je het niet? Ik wil dat je verdwijnt." Snauwde Newt nu nijdig. "Maar eerst zou ik wel de naam willen weten van dit smerig hoopje mormel."


OOC: Ik heb besloten dat een verwonding aan een poot mag hebben zodat hij voor altijd zal hinken (ik ben een fangirl van de Newt van TMR die ook hinkt xD)

‘Echt niet?’ vroeg Shark ter bevestiging, maar het was puur om de kater te pesten. Natuurlijk wist hij dat hij niet op deze prooi mocht jagen. Prooi van een ander zijn territorium was heilig en kon niet gedeeld worden met anderen. Op dat vlak waren de Rogue’s hetzelfde als al die andere heilige, smerige Clankatten. Shark was blij dat het in hun Clan anders draaide. Oké, zij waren ook wel een Clan, maar van Claw hoefde er geen prooistapel te zijn, joeg ieder voor zichzelf en was het prooi die je ving uiteindelijk die van jezelf. En dan maakte het nog niet uit op wiens grondgebied het was, want het kamp en omstreken was voor iedereen. Daar kwam dan ook nog eens het feit bij kijken dat BloodClan zich niets aantrok van andermans redelijk en dat er waarschijnlijk overal wel katten joegen op prooi dat eigenlijk of tot één bepaalde Clangebied behoorde of tot een Rogue. In zijn geval zou deze Rogue eigenlijk de zogenaamde eigenaar zijn geweest van deze prooi, maar Shark zag er geen naam op staan en rook ook niet echt een felle geur ter bevestiging dat de kater hier echt woonde. ‘Dat wil ik je nog wel eens zien proberen,’ zei hij kalm, maar er was een kille, dreigende ondertoon te horen en deze keer was aandacht van de kater wel getrokken. Shark richtte zijn kopje op zodat hij de kater strak kon aankijken. Hij dacht wel dat hij de kater aan zou kunnen, maar hield zich ook schrap voor het feit dat deze kater waarschijnlijk ook wel wat vechttechnieken in zich had. ‘Het is wel een beetje raar om me eerst duidelijk te maken dat ik op moet rotten en me vervolgens om mijn naam moet vragen. Ik dacht dat slimme katten elkaar herkenden door de geur. De mijne is lastig te missen,’ zei hij honend. Zijn geur bestond uit bloed en zijn eigen lichaamsgeur. ‘Maar goed, de naam is Shark,’ zei hij rustig. ‘Vernoemd naar de scherpheid van mijn nagels en tanden.’ Weer klonk het lichtelijk uitdagend en de kater richtte zich op. ‘Dus,’ begon hij pesterig. ‘Wat zei je ook alweer over het territorium verlaten? Ik hoorde het niet goed.’ Hij ontblootte zijn klauwen en ging voor de kater staan, zich volledig oprichtend in zijn lengte zodat hij boven de kater uit kwam.

"Dat wil ik je nog wel eens zien proberen," Het irriteerde de witte Rogue mateloos dat de kater zo kalm bleef. De dreigende ondertoon was ook niet te missen in de stem. "Komt voor elkaar." Newt zette alle woede die hij nu al jegens de kater had in zijn stem. De meeste katten onderschatte de Rogue meestal omdat hij wat kleiner en jonger was maar zijn naam betekende niet voor niks watersalamander, hij was lenig en verschrikkelijk snel maar alsnog zou hij liever ontwijken en verdedigen in plaats van het gevecht instorten. "Aangenaam kennis te maken Shark," Miauwde Newt lichtgeschokt, de scherpe klauwen waren hem niet ontgaan. "The name is Newt." Zei hij met een knikje. "Dus," Begon Shark op een pesterig toontje, stomme uitslover dat hij was. "Wat zei je ook alweer over het territorium verlaten? Ik hoorde het niet goed." Shark ontblootte zijn klauwen en ging voor Newt staan, zodat hij boven de kleine Rogue uittorende. "Je hebt het goed gehoord, psycho," Snauwde de Rogue nu nijdig, zijn staart twee keer dikker dan normaal. "Ik wil dat je mijn territorium verlaat of ik sla je terug naar die Claw van jullie." Hij spande nu zijn sterke spieren in zijn poten aan, klaar om elke seconde weg te kunnen springen en daarna in de aanval te gaan.

Shark fronste. De kater leek vooral meer praten dan doen te zijn. Je had natuurlijk zo van die types die heel veel zeiden, maar aan het einde van de rit nog steeds geen poot hadden uitgestoken. Shark had zo het idee dat dit zo’n kater was. De kater praatte wel heel stoer dat hij Shark van zijn territorium ging jagen, maar ondertussen was er nog altijd niks gebeurd. Shark merkte heus wel op hoe geïrriteerd de Rogue wel niet van hem werd en dat was iets wat hij vrij leuk vond. Het was vrij amuserend hoe boos de kater zich wel niet maakte en dat hij niet uit leek te durven halen naar Shark. ‘Je wilt me weg hebben van je territorium en toch vind je het aangenaam om kennis met me te maken? Je bent een apart geval, Newt.’ Hij sprak de naam van de Rogue denigrerend uit, alsof de kat minder betekende dat hijzelf. En eigenlijk vond hij dat ook wel zo. Hij had het interessanter gevonden als de kater hem ook uitgedaagd had en hem had proberen te intimideren, maar tot nu toe had de kater enkel zijn woede vooral naar zichzelf getoond door zijn staart dik te laten worden en zijn nagels te ontbloten. Hij was niet extra dreigend tegenover Shark komen gaan staan zoals de kater wel bij hem had gedaan. Dit kon nog eens interessant worden, maar Shark zou niet twijfelen om Newt aan te vallen als hij zinloze dreigingen bleef zeggen. De kater wilde weer eens wat actie in zijn leven en als hij dit te veel opscheppende katertje een blijvende verwonding kon verzorgen, dan was zijn dag al gelijk goedgemaakt. Even schoot er verbazing door hem heen dat Newt Claw kende. Had hij Claw’s naam opgemerkt? Nee, hij dacht van niet. Toch was het niet raar dat de kater Claw kende. Claw had immers veel naam gemaakt onder de Clankatten en de Rogue’s. Toch stond het Shark niet aan hoe Newt praatte over Claw en dat ging hij laten weten ook. ‘Dat was een zeer domme zet,’ siste hij. Vervolgens haalde hij uit met zijn scherpe nagels naar het gezicht naar Newt en schoot hij vervolgens naar voren om met zijn tanden in Newt’s poot te kunnen bijten.

Kennelijk vatte Shark het niet goed op dat ik zat te spotten over zijn Leider."Dat was een zeer domme zet." Siste de BloodClanner en plotseling haalde hij uit met die scherpe nagels naar Newt's gezicht. Hij deinsde achteruit maar er kwam nog een tweede aanval naar Newt toe van die scherpe nagels die richting zijn poot kwam. De nagels gingen diep door zijn poot heen en hij gromde van pijn maar sprong woedend op terwijl hij bliksemsnel zijn poot met uitgestoken klauwen ophief om op de kop van zijn tegenstander slaan. Zonder te kijken of het enig nut had gemaakt sprong de Rogue de lucht in en hapte naar de nek van de BloodClanner. "Let's dance," Snauwde hij, hij was zoiezo leniger en lichter dan de kater wat deels positief en negatief was.

OOC: ^^ flut, mobiel post.

De uithaal naar het gezicht van de kater was mis, maar de uithaal naar de poot van de kater was raak en met genoegen zag Shark hoe zijn nagels diep in de poot zonken. Zijn ogen fixeerden zich op de poot en opeens wist hij hoe hij de kater kon laten zwijgen. Als hij die poot waar hij net op gemikt had kon verminken, zou de kater nooit meer normaal kunnen lopen en zou hij winnen. Dan zou hij zich Shark’s naam ook voor altijd blijven herinneren en zou Shark eindelijk eens wat naam gaan maken onder de Rogue’s. Als ze dan opnieuw zouden ontmoeten kon Shark hem altijd blijven herinneren aan de pijn en aan de vernedering. Maar om dit te doen moest hij wel goed uithalen, want anders zou het niet lukken. Hij dacht dat één scherpe beet wel zou helpen en… bats! Shark schudde kort met zijn kopje terwijl een beetje hoofdpijn zich door zijn voorhoofd verspreidde. Toen hij besefte dat de kater dankzij zijn dwalende gedachten een rake klap had kunnen uitdelen naar zijn kopje, voelde hij zich woest worden. Hij haatte de kater nu al tot diep in zijn klauwen en wilde nu nog meer er voor zorgen dat de kater verminkt zou worden voor heel zijn leven. Shark liet zich op zijn zij vallen en kon daarmee de aanval nog net ontwijken die op zijn nek gemikt was. Hij nam aan dat Newt hem wilde vermoorden en ondanks dat Shark zelf niets liever wilde dan hetzelfde te doen bij Newt, wist hij dat het veel meer zou uitpakken als hij eerst Newt’s poot zou verminken en hem bij een volgende ontmoeting steeds meer zou treiteren tot hij gek werd. ‘Jij gaat echt spijt krijgen dat je mij ontmoet hebt,’ snauwde hij en hij dook naar voren voor een nieuwe aanval. Hij maakte een schijnbeweging naar links zodat de kater afgeleid zou zijn en hapte vervolgens weer naar diezelfde poot. Hij moest eerst de poot tussen zijn kaken krijgen anders zou het niet werken.

Tot zijn genoegen zag de Rogue dat de klap op de kop van Shark raak was. De rest lukte het de BloodClanner om de aanvallen van Newt te ontwijken. Hij dook naar voren met uitgestoken klauwen naar de borst van de BloodClanner maar hij miste doordat zijn pijnlijke poot protesteerde en hij krabbelde moeizaam op. Newt voelde het warme bloed uit zijn lichaam sijpelen maar hij besteedde er niet veel aandacht aan, hij kon later wel kijken wat hij eraan kon doen. "Jij gaat echt spijt krijgen dat je mij ontmoet hebt," Snauwde de BloodClanner en nadat hij dat had gezegd dook hij richting de Rogue voor een nieuwe aanval. De witte kater had geen flauw idee wat Shark van plan was dus toen hij opeens een schijnbeweging maakte en zijn kaken om zijn poot klemde gromde hij van de pijn. Newt siste nijdig toen de scherpe tanden nog harder beet en hij voelde de ondraaglijke pijn zich verspreiden door zijn lichaam alsof de BloodClanner door te bijten gif in zijn lichaam had gespoten.

Het was zo ongelooflijk dat Shark moeite moest doen om zich niet af te laten leiden door zijn eigen honende gedachten. De makkelijke schijnbeweging die hij had gemaakt was niet doorzien geweest door de witte kater. Hij had verwacht dat Newt het had kunnen ontwijken. Het was misschien een jongere Rogue, maar Shark vermoedde dat Rogue’s een heel harde periode hadden moeten doorstaan om voor zichzelf op te kunnen komen. Hij had dan ook wel gedacht dat de kater zichzelf enigszins kon beschermen en schijnbewegingen gauw in de gaten had, maar dat bleek bij deze kater niet het geval te zijn. Het gevolg was dan ook verschrikkelijk. Voor de kater dan, want voor hem gaf het enkel meer en meer adrenaline. Hij voelde hoe zijn kaken zich krachtig sloten om de achterpoot van de kater waar hij al eerder een uitval op had gedaan. Zijn spieren bewogen zich krampachtig omdat hij zijn lichaam helemaal moest bukken. Hij was namelijk een vrij grote kater en onder de witte kater komen zonder deze een meter in de lucht te tillen was niet simpel, maar toch lukte het hem. Hij zette zich af met zijn voorpoten zodat hij meer grip kon krijgen op de achterpoot van de kater en onderdrukte een grijns toen hij de witte hoorde sissen. Oh, dat sissen zou dadelijk nog wel overgaan in geschreeuw. Shark was namelijk helemaal klaar met deze kater. Hij wilde de achterpoot van de kater verbrijzelen zodat hij nooit meer zou kunnen lopen. Of toch tenminste niet meer op een normale manier. Hij wilde dat de kat angst zou krijgen voor BloodClan, angst zou krijgen voor hém. En wat was een betere manier dan nu door te bijten? En dat was dan ook precies wat de grijswitte kater deed. Hij zette zijn kaken krachtig op elkaar en beet door. Hij wilde iets horen kraken, hij wilde dat de kater boven hem in elkaar zou zakken en dat hij de volgende keer tien keer na zou denken voordat hij opnieuw een opmerking zou maken tegen een BloodClanner. En dus zette hij zijn poten stevig tegen de grond en zette nu al zijn kracht in zijn kaken.

Geamuseerd bewogen de oortjes van Shark toen hij het bot letterlijk voelde kraken. Hij hoorde het ook breken, maar door de adrenaline en het geweldige gevoel omwille van het feit dat hij Newt had doen zinken naar de grond was dat minder goed hoorbaar dan hij wilde. Het was een feit dat hij zelfs in zijn dromen achtervolgd werd door het geluid van brekende botten omdat hij op die manier zijn ouders ook om het leven had gebracht. Zijn moeder was iets minder ruw om het leven gebracht dan zijn vader. Zijn moeder was er met één knak in haar nek al vanaf geweest, zijn vader had eerst twee voorpoten moeten breken en daarna pas zijn nek omdat Shark het meest woedend op hem was geweest. Zijn vader had het leven van een Kittypet veel meer geapprecieerd dan zijn moeder. Zijn moeder had er echter nooit wat tegenin durven brengen en daarom had Shark haar vermoord. Het feit dat hij zijn ouders had vermoord deerde hem niet veel, maar toch leken zijn dromen hem altijd te willen herinneren aan de zogenaamde gruweldaden die hij had verricht. Als het aan hem lag dan vond hij dat het zijn ouders verdiende loon was geweest. De kater keek op toen hij Newt hoorde en trok zijn kopje terug zodat hij niet heel het gewicht van de witte kater hoefde te dragen op zijn rug. Bovendien was zijn missie wel geslaagd. Newt zou nooit meer op die poot kunnen lopen of toch om zijn minst mank moeten lopen voor de rest van zijn leven. Nee, Shark ging hem niet het plezier gunnen om hem uit zijn lijden te verlossen. De uithaal naar zijn gezicht ontweek hij nog maar net, maar Newt’s klauwen schraapten toch even langs zijn gezicht en Shark merkte dat er een schrammetje ontstond waar hij bloed uit voelde druppelen. Niet veel meer dan dat. Nee, daar zou hij niet veel van lijden. Newt daarentegen… Oh, wat wilde hij graag nog wat meer verwondingen aanbrengen, maar hij was geen lafaard. Newt kon niet meer terugvechten, dat was wel duidelijk. Bovendien was zijn missie geslaagd. Hij was niet van plan om hem te doden. Hij wilde Newt zien boeten voor zijn fout. ‘Omdat je zo dom bent geweest om mij aan te vallen zal je boeten voor je daden. Je zal in leven blijven en er oftewel zelf een einde aan moeten maken oftewel moeten leven met het feit dat je nooit meer normaal op die poot kunt lopen.’ Zijn stem had een kille ondertoon aangenomen. ‘Ook zal je voor jezelf moeten uitzoeken hoe je overeind zal komen.’ Hij keek de kater grijnzend aan, nam wat afstand en wachtte af. 'Lafaard,' besloot hij nog te zeggen. 'Alleen een lafaard smeekt om zijn dood.'