Sometimes I think too much

Hij trippelde de barn uit, zijn tweegekleurde ogen stonden helder. Spreken ging steeds beter nu hij ouder werd en dat deed hem goed. Hij was minder opgefokt nou hij anderen een stuk beter naar kon doen. Toch speelde er nog veel meer in zijn jonge kopje, soms veel te veel. Hij wilde dat anderen hem leuk vonden, dat ze met hem wilden spelen. Dat was alleen lastig als je niet wist wanneer je te ruig was en wanneer niet. Hij had veel minder snel pijn dan anderen en het begon nu ook op te vallen. Zijn vader had er ook al vragen over gesteld, vragen die hij niet kon beantwoorden. Hij wist het niet, hij wist echt niet waardoor dat kwam. Hij werd sowieso altijd een beetje zenuwachtig als zijn vader in de buurt was. Hij keek altijd zo streng en lachte bijna nooit, al wist hij wel dat Claw eigenlijk wel om hem gaf. Hij ging tussen de barns zitten en liet zijn tong over zijn borst glijden. Een waterig zonnetje verwarmde zijn rug en liet de witte aftekening op zijn rug meer naar voren komen, witte bloedspetters.

[First Beserk]

_{De kitten liep met rustige stappen de Barn uit, haar moeder en sibs lagen nog te slapen. Stelletje luierikken ze lagen de hele dag niks te doen zo irritant, Beserk zuchte en keek het kamp door. Zij was volwassen en slimmer dan haar sibs het werd tijd om ze los te laten en opzoek te gaan naar andere katten. Katten waar ze iets aan had, opeens vielen haar cyan blauwe ogen op een zwart bolletje. ze herkende de kitten meteen ze lag immers met hem in de zelfde Barn, rustig liep de rode kattin om de kitten af. Wat was zijn naam ook al weer? Clwah chlaw? of ja zoiets, hij was de zoon van Claw dat was voor haar het belangrijkste. 'Hey' miauwde ze rustig terwijl ze naast de kitten plaats nam. Alleen de witte bloedspetters op zijn rug ontging haar niet, wat had hik gedaan?}

Hij schrok op toen er iemand naar hem toekwam. De blik in zijn tweegekleurde ogen viel op de rode kitten. “Hallo Beserk.” Mauwde hij. Hij had de kattin nog niet zo vaak gesproken, hij hield zich sowieso een beetje afzijdig. Ze wilden niet zo graag met hem spelen omdat hij te ruig was en hij geen idee had wanneer hij iemand anders pijn deed. Wanneer hij pijn voelde was nou eenmaal veel later dan bij de andere kittens. “Hoe is het?” Vroeg hij toen maar. Eigenlijk wist hij zich niet zo goed een houding te geven. Het kwam niet vaak voor dat iemand naar hem toe kwam, meestal was dat andersom.

_{“Hallo Beserk.” Mauwde hij terug, De rode poes knikte. Hij kende dus wel haar naam. “Hoe is het?” vroeg hij toen, De kattin haalde haar schouders op. Ja hoe ging het eigenlijk? niet geweldig maar het kon erger niet? 'Kan beter' miauwde ze kort, terwijl ze haar staart om haar poten sloeg. 'En met jouw?' vroeg ze vervolgens op een koude en emotieloze toon, zo was ze gewoon koud en kil ze kon het gewoon niet helpen. 'Wat doe je hier eigenlijk?' vroeg ze vervolgens. Hij was de zoon van de leider daar wilde ze wel in een goed boekje komen staan.}

Hij had even voor zich uitgekeken, maar keek Beserk weer aan toen ze antwoord gaf. Kan beter klonk nou niet heel positief. Het liet hem kort met zijn oren trekken terwijl hij haar onderzoekend opnam. Zijn blik leek kort dwars door haar heen te kijken, voordat hij snel naar de barn keek alsof die opeens heel interessant was. “Ligt dat aan je familie?” Vroeg hij voorzichtig, voordat je zijn schouders iets aan zag spannen. “Het gaat wel goed, maar ik vind het zo jammer dat niemand met me wil spelen.” Fluisterde hij terwijl hij nog steeds strak naar de barn bleef kijken. “Ik had even frisse lucht nodig.” Vervolgde hij na een korte stilte. De warmte van de barn was fijn, maar ook bedrukkend. In de barn werd hij er steeds weer aan herinnerd dat er niet veel katten waren die met hem omgingen. Oudere katten wel, maar leeftijdgenootjes niet echt.

_{“Ligt dat aan je familie?” Vroeg hij voorzichtig, De rode poes haalde haar knikte 'Deels ja' antwoorde ze rustig. Want ja wat had ze aan haar familie? helemaal niks toch, integen deel van hem hij had de leider als vader dat moest hem vast rechten geven die zij niet kreeg. “Het gaat wel goed, maar ik vind het zo jammer dat niemand met me wil spelen.” vertelde de kater haar, de poes knikte klonk erg bekend in haar oren... 'Zelfs je siblings niet?' vroeg ze rustig aan de jongere kater. Als ze had goed had hij er twee toch? op de namen kon ze even niet komen.“Ik had even frisse lucht nodig.” Vervolgde hij na een korte stilte, De poes schudde even met haar vacht en keek strak voorzich uit. 'Ja ik ook' antwoorde ze kort en emotieloos.}

Hij knikte begrijpelijk toen Beserk zei dat het deels aan haar familie lag, dat kon hij wel begrijpen. Familie was soms echt niet makkelijk. “En het andere deel, waar ligt dat aan?” Hij wilde haar niet kwaad maken, maar misschien kon hij haar wel helpen. “Ze willen soms wel spelen, maar iedereen vind dat ik te ruig ben.” Verzuchtte hij. Hij probeerde ze wel te imiteren, zodat hij ze geen pijn deed maar blijkbaar was dat nog steeds te hard. Hij wist het gewoon niet meer. Hij keek Beserk aan terwijl hij even zijn schouders ophaalde. “Dus het zal wel aan mij liggen.” Vervolgde hij. Hij had zich er maar bij neergelegd, maar leuk was anders.

_{“En het andere deel, waar ligt dat aan?” vroeg de kitten vervolgens, Beserk gaf geen antwoord op die vraag. Dat hield ze liever voor zich zelf, plus en waren dingen die andere niet hoefde te weten. Ze willen soms wel spelen, maar iedereen vind dat ik te ruig ben.” antwoorde hij op haar vraag of zijn sibs niet met hem wilde spelen, Beserk haalde een wenkbrauw op. Al klonk het ergens wel bekend, zij had namelijk het zelfde probleem. Of ja zij was veel veder in haar gedachten dan haar sibs en daarom vond ze hun 'spelletjes' veel te kinderachtig. 'Hoezo komt dat dan?' vroeg ze voorzichtig en rustig. “Dus het zal wel aan mij liggen.” ging de kater veder, Beserk draaide even met haar oren. 'Misshien wel' antwoorde ze rustig. 'Maar dat betekend niet dat zo iets slecht is'}

Hij klemde even zijn kaken op elkaar, voordat hij weer antwoord gaf. “Ik weet niet wanneer ik iemand pijn doe.” Dat was het hele probleem en hoe dat kwam wist hij niet. Ze hadden hem wel vaker bevreemd aangekeken als hij heel hard gevallen was en de wond niet eens leek te voelen, maar wat kon hij daar aan doen? Hoe moest hij dan weten wanneer hij iemand anders pijn deed. Niemand wist een verklaring, zelfs zijn moeder niet. En zijn moeder wist alles, dat was gewoon zo. “Misschien is het niet slecht, maar Yu heeft mij verteld dat ik wel heel goed moet opletten. Ook al doet het mij geen pijn. Het is allemaal gewoon lastig.” Hij begreep het niet, dat maakte het zo moeilijk. Hij begreep zijn eigen lijf niet eens hoe moest hij zijn omgeving dan begrijpen?

Onderwerp: Re: Sometimes I think too much