Hello it's me ll Rapidpaw

Een lichte zucht verliet de bek van de kater terwijl hij naar het muisje keek dat voor hem op de grond lag. Het had even geduurd voor hij het gevangen had omdat het hem snel had opgemerkt. Hij was er in elk geval wel trots op dat hij er al één had kunnen vangen. Het was beter als één maan geleden toen hij nog niks had kunnen vangen. Het was niet dat hij echt op een Warrior kon rekenen om het hem te leren of zo. Nee, hij ging dikwijls zelf het kamp uit. Natuurlijk verwittigde hij wel een paar Warrior’s dat hij wegging, maar tegenwoordig keken ze nergens meer van op. Rapidpaw merkte dat ze wel een beetje in zijn buurt bleven hangen, maar ze bleven nooit lang. Ze hadden andere taken te doen en Rapidpaw behoorde daar niet toe. Bovendien wisten de meeste katten van zijn Clan wel hoe verantwoordelijk hij was. Toch frustreerde het Rapidpaw lichtelijk dat hij nog altijd geen mentor had. Hij wist dat er problemen waren met BloodClan en dat het daardoor misschien wat uitgesteld kon worden voordat hij een mentor kreeg, maar de kater wilde graag vechttechnieken aanleren. BloodClan had hun namelijk al eens aangevallen en hij wilde ook graag mee kunnen vechten, maar met de technieken die hij kende was hij niet veel. De kater gromde, begroef de muis en besloot om toen richting Fourtrees te gaan. Het was zijn plekje geworden om na te denken, maar hij leek er altijd wel iemand tegen te komen. De kater verstijfde even toen hij een stem hoorde, opende zijn bek en rook dat het WindClan was. Hij herkende de geur van ThunderClan en RiverClan zodanig dat hij gewoon zeker wist dat dit WindClan was. ‘Ja,’ sprak hij kalm en hij kwam tevoorschijn uit het struikgewas. ‘Relax,’ zei hij vervolgens. ‘Het is niet dat ik je iets ga doen of zo, hoor. Niet alle katten van de ShadowClan zijn slecht.’ Al werd dat wel van iedereen gedacht.

De poes die tevoorschijn was gekomen rook naar WindClan en Rapidpaw vond het lichtelijk ironisch dat de poes zo geschrokken was van een Apprentice. Hij was tamelijk groot, maar zeker niet groter dan haar. Bovendien zou hij haar hier niet eens aanvallen omdat hij dan StarClan verraadde. Dit was een harmonieuze plek waar absoluut niet gevochten mocht worden tenzij je natuurlijk alle haat van de StarClan op je wilde hebben. Rapidpaw was echter niet van plan om heel zijn leven te laten verzuren door zijn voorouders. De kater keek op toen hij merkte dat de poes alweer wat gekalmeerd was en een lichte glimlach verscheen om zijn lippen. Mooi zo. Ze had het recht niet om bang voor hem te zijn, want hij had nog geen enkele indicatie gemaakt naar het feit dat hij haar ging aanvallen. Nu ze wat gekalmeerd leek te zijn kon hij haar ook wat beter bekijken. Het was een mooie lichtgrijze poes met hele mooie groene ogen. Ze was, zoals hij al eerder had opgemerkt, iets groter dan hem, maar veel verschil was er niet. ‘Mijn naam is Rapidpaw,’ antwoordde hij op haar vraag terwijl hij haar naam probeerde te onthouden. Heavestep. Dat kon niet moeilijk zijn. Hij opende zijn bekje zodat hij haar geur wat beter kon opvangen en merkte dat hij ook die wel aangenaam vond. Het was eigenlijk voor de eerste keer dat hij iemand van de WindClan was tegengekomen hier. Hij was enkel nog een ThunderClanner en een RiverClanner tegengekomen en beide ontmoetingen waren niet al te amusant geweest. Schijnbaar vonden alle poezen het een goed idee om boos op hem te worden of tegen hem te snauwen, maar tot nu toe had deze poes dat niet gedaan en dat was wel iets wat hij kon appreciëren. ‘Dus…’ Hij keek even ongemakkelijk. ‘Wat kwam jij hier doen?’ besloot hij om te vragen.