Beautiful. [&FIREPAW]

Een glimlach kwam om de lippen van de Apprentice te staan toen hij de sneeuw op de grond zag liggen. Het witte dekentje dat over het woud lag zorgde er voor dat hij juist extra veel zin kreeg om naar buiten te komen. Hij wist dat het een reden was waarom katten er juist voor kozen om niet vroeg uit hun Den te gaan, maar Rapidpaw vond de natuur iets prachtigs en daar hoorde de sneeuw natuurlijk ook bij. De kater richtte zijn grasgroene ogen op de sneeuw terwijl hij rustig naar buiten kwam wandelen. De sneeuw voelde koud en zacht aan onder zijn pootjes. Ook knerpte het wanneer hij een paar stappen naar voren deed, maar daar besteedde de kater niet al te veel aandacht aan. Rustig wandelde hij een eindje verder, merkte dat het prima te doen was en rende toen vervolgens naar de uitgang van het kamp. Hij had geen honger en wilde niet te lang in het kamp rond blijven dwalen. Hij wilde eigenlijk nog eens naar Fourtrees gaan. Het zou misschien één van de laatste keren zijn dat hij kon gaan voordat hij misschien een mentor zou krijgen en getraind zou worden. En dus rende de kater over de bosgrond in de richting van Fourtrees. De sneeuw knerpte alsmaar harder onder zijn poten, maar dankzij de wind die om zijn oortjes blies hoorde de kater daar niet al te veel van. Hij zorgde er voor dat hij wat bedekt bleef door de kale bomen zodat eventuele vijanden hem niet direct konden bespringen. Sinds al die verhalen over de BloodClan was hij liever voorzichtig, want vechttechnieken bezat hij nog niet echt. Het duurde een poosje voordat de kater Fourtrees bereikte en hij zwakte zijn snelheid wat af zodat hij voor de grote eiken kwam te staan. Het puntje van zijn staart zwiepte heen en weer terwijl hij nieuwsgierig naar de takken keek. Hij draaide zich echter een kwartslag om toen hij meende iemand te horen. ‘Is daar iemand?’ miauwde hij rustig.

De kater keek op en merkte nu pas de felrode pels op van een poes die zich een eindje verderop bevond. Het viel hem direct op dat ze twee verschillende oogkleuren had, maar hij rook ook een bepaalde geur die afkomstig van haar was. Namelijk de BloodClan-geur die hij in zijn eigen territorium ook voor een deel herkende. Het kleefde aan sommige katten van de ShadowClan. Hij had niet mee gevochten, maar hij wist dat er veel gedoe gaande was tussen zijn Clan en die BloodClan. Hij wist ook dat hij voor zijn leven zou vechten als hij er één zou tegenkomen die de baas over hem zou proberen te spelen. Hij was loyaal genoeg naar zijn Clan om te durven vechten tegen de BloodClan. Hij was echter op dat moment te jong geweest en had geen ervaring gehad om te kunnen vechten. Daar was nu niet veel aan veranderd, maar hij zou in elk geval zijn best doen om zijn tegenstander zo goed mogelijk een paar wonden te bezorgen. Het baarde hem lichtelijk zorgen dat de felrode poes de geur van BloodClan droeg, maar het stelde hem ook weer gerust dat de sterkste geur die van de ThunderClan was. Dat wilde zeggen dat deze poes onmogelijk een aanhanger van de BloodClan kon zijn, maar je moest voorzichtig zijn tegenwoordig. De poes deed geen moeite om in zijn buurt te komen en Rapidpaw deed zijn best om ontspannen te zijn. De kater deed op zijn beurt wel een paar stappen naar haar en opende zijn bekje zodat hij haar eigen geur kon ruiken. ‘Je hebt echt verschillende geuren aan je hangen,’ zei hij met een verbaasde blik. ‘Wist je dat al?’ Waarschijnlijk zou ze het al wel weten. ‘En één van die geuren herken ik maar al te goed,’ mompelde hij. Hij was inmiddels voor de poes blijven staan.

Het feit dat ze naar BloodClan rook had de poes ook al opgemerkt en dat werd hem vrij duidelijk gemaakt toen ze naar hem begon te snauwen. Rapidpaw was het inmiddels wel gewend dat een poes naar hem snauwde. Hij had Rosepaw immers op dezelfde manier leren kennen: ook in Fourtrees en zij had hem ook zo benaderd. Misschien lagen poezen hem gewoon niet. Of misschien lagen poezen van een andere Clan hem gewoon niet, dat kon natuurlijk ook. Hij had immers geen idee wat hij fout deed, want hij benaderde hun gewoon op een normale manier. Hij nam aan dat er altijd tussen zaten die het nodig vonden om hem af te snauwen en dat hij daar niet veel aan kon veranderen. Het feit dat de BloodClan echter in ThunderClan was verbaasde hem niet al te veel, maar het maakte hem des te nieuwsgieriger naar wat er gaande was. Er gingen geruchten rond dat ThunderClan volledig ingenomen was door BloodClan, maar dat geloofde hij niet. Hij had verhalen gehoord over de ThunderClanners die niet strookten met het idee dat zij werkelijk ingenomen konden worden door zo’n bloeddorstige Clan, maar als hij bekeek hoe BloodClan een deel van hun territorium had ingenomen… Toch had hij het gevoel dat de poes en hij in hetzelfde schuitje zaten. Voelde hij zich daarom per se geroepen om haar bemoedigend toe te spreken? Het voelde als verraad tegenover zijn eigen Clan, maar het voelde als nog een grotere verraad aan als hij ging hopen dat ThunderClan echt problemen zou krijgen met de BloodClan zodat zij misschien recht konden hebben op een deeltje van hun territorium als zij BloodClan aan zouden pakken. Maar nee, zo was hij niet helemaal ingesteld. Natuurlijk was hij ambitieus, maar hij haatte BloodClan. ‘Geen zorgen,’ zei hij dan ook. ‘StarClan zal hun wel terugpakken als de tijd rijp is. De strijd is nog niet helemaal gestreden. Ze zullen boeten.’ Hij gaf haar een knikje alsof hij zelf heel zelfzeker was daarover en wachtte op wat ze ging zeggen.