Quarrels with squirrels {Firepaw}

Bracken

Bracken scande het gebied af met oplettende zintuigen. Hoewel in vijandig gebied, deed hij duidelijk niet veel moeite om zich te verbergen. De hele bedoeling was ook dat hij gezien zou worden. Dit bos zat zogenaamd vol met katten, dus zou hij er toch wel één tegen moeten komen. Zijn brede schouders hesen hem omhoog zodat hij over het struikgewas kon kijken. Het duurde niet lang voor hij een andere kat in het vizier kreeg. Ze (ja hij wist meteen dat ze vrouwelijk was, daar had hij oog voor) trippelde rustig onder de beschutting door met een indrukwekkende vers gedoodde eekhoorn tussen haar kaken. Haar lange oranje pels viel erg op doordat het gloeide in het zonlicht. Bracken bestudeerde haar rustig. Ze was waarschijnlijk alleen op jacht gegaan. Perfect. Dan hoefde hij zich ook niet druk te maken om vervelende patrouille groepjes. Één clankat overtuigen hem uit deze benarde situatie te redden werd waarschijnlijk al werk genoeg. Hij wachtte tot de katin binnen gehoorsafstand was en ritselde toen met zijn poot om haar aandacht te trekken. "Hey, dame met de eekhoorn," riep hij voorzichtig, zodat ze wist dat hij het tegen haar had. Zijn blik stond ietwat beschaamd omdat ze hem erop zou betrappen dat hij in clan territorium was. Bracken hoopte dat ze daar geen al te groot probleem van maakte. Ver van de grenzen was hij niet. Tenminste, zover zijn neus hem kon vertellen, het was soms moeilijk te zeggen met al die geuren in het woud. "Kan je me helpen?" vroeg hij toen ze hem genaderd was. "Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik zit vast." De kastanjebruine kater blikte kort neer op zijn achterpoot die nog altijd in een struik was gestoken. Hij trok er hard aan om haar te laten zien dat hij geen kant op kon. Zijn goudgele ogen gleden weer hulpeloos naar de hare en hij liet zijn oren zielig hangen. Ze had een langere pels, net als hem, en zou toch zeker wel de ergernis herkennen van het geregeld vast komen zitten in doornstruiken? Het had zijn charmes, maar handig was het niet altijd.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

De dagen werden langer en het weer minder guur. Het begon newleaf te worden en dat was niet enkel te merken aan de zon die steeds vaker tussen de takken van de bomen door scheen, maar ook aan de hoeveelheid prooi. Plots begon alles weer tevoorschijn te komen en dat was misschien maar goed ook. Met BloodClan in hun kamp hadden ze extra monden te voeden. Dat plus een strenge winter, ziekte en gevechten zorgde er allemaal voor dat ThunderClan hoognodig toe was aan gunstigere tijden. Firepaw was dan ook behoorlijk content toen ze met haar pas gevangen eekhoorn door het territorium trippelde, terug richting kamp. Ze zou ervoor zorgen dat die eekhoorn bij een van haar eigen Clanleden terecht kwam en niet bij een van die BloodClan mormels. Haar vacht schoot echter overeind bij het horen van een ritseling in de struiken, gevolgd door een stem die haar aansprak. Haar neus zei rogue en haar oren schoten geïrriteerd naar achter. Ze was hem al genaderd en haar nagels waren al uitgeslagen toen hij begon over hulp. Firepaw's ogen vernauwde zich toen hij zei dat hij vast zat en dat ook even demonstreerde. Ze legde haar eekhoorn buiten zijn bereik neer, zodat haar mond vrij was om te spreken. "Je zou niet eens op ThunderClan territorium moeten zijn," beet ze hem toe. Alsof ze nog niet genoeg indringers hadden met BloodClan in hun kamp. "Geef me één reden waarom ik je geen haal zou moeten geven," vervolgde ze.

F I R E P A W

Bracken

Zijn ogen volgden haar beweging toen ze de eekhoorn op de grond legde om tegen hem te kunnen praten. Ze was niet blij hem hier tegen te komen, maar Bracken had ook niet anders verwacht. Hij glimlachte een beetje sullig in de hoop dat dat de stemming wat zou verbeteren, zich bewust dat hij hier niet welkom was. "Ik weet het, en het spijt me, jullie territoria is nog nieuw voor me," miauwde hij rustig, terwijl hij nog een keer met zijn poot trok waardoor de struik weer ritselde. De katin merkte op haar een reden te geven waarom ze hem geen haal over zijn kop zou geven. Hij keek haar voor een paar seconden geschrokken aan. "Als je me bevrijdt, zal ik weg gaan en hoef je me hier nooit meer terug te zien," beloofde hij, om duidelijk te maken dat hij niet uit was op ruzie. Zijn ogen bleven recht in de hare kijken. Het viel hem op dat ze twee verschillende kleuren had. Ze was een knappe katin. Het was bijna zonde dat ze een clankatje was.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Haar blik stond strak op hem gericht, haar spieren aangespannen voor het geval hij een beweging maakte die ze niet verwachtte. De rode kattin liet hem spreken, maar maakte duidelijk hem niet te vertrouwen. Hij verontschuldigde zich en merkte op dat het territorium nog nieuw voor hem was. Als hij slim was bleef dit territorium nieuw voor hem en ging hij niet nog eens op verkenning. Als hij al vast kwam te zitten in een doornstruik hield hij het vast niet lang vol wanneer hij een hele patrouille achter zich aan had. De stemming bleef gespannen ondanks zijn glimlach. Hij zei te vertrekken wanneer ze hem hielp. "Als je je niet aan die belofte houdt trek ik persoonlijk je snorharen uit," waarschuwde ze hem alvorens dichter naar de vreemdeling toe te stappen om de takken van de struik opzij te duwen zodat ze kon zien waar en hoe hij precies vast zat. ThunderClan had al genoeg problemen met BloodClan, laat staan dat ze zich nog zorgen moest maken om iedere rogue die hier besloot door te steken.

F I R E P A W

Bracken

Ze waarschuwde hem dat als hij zich niet aan zijn belofte hield, ze persoonlijk zijn snorharen eruit ging trekken. Bracken gaf een onschuldige knik als reactie en moest zijn best doen niet te gaan grinniken om haar vurige karakter. De kater wachtte tot ze naar de struik was gelopen om te zien wat ze kon doen. Toen hij merkte dat haar aandacht gefixeerd was op de takken, pakte hij zijn kans. Hij schoot naar voren, zijn poot volledig onaangetast, en greep de eekhoorn tussen zijn kaken. Vervolgens begon hij met snelle passen weg te rennen, voordat de katin doorhad waar hij mee bezig was en hij straks echt al zijn snorharen kwijt was. Er verscheen een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. Hij mocht haar wel, maar helaas moest een rogue ook eten.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Ze had het moeten weten. Zodra ze dicht genoeg bij de struik stond, sprong de vreemdeling eruit. Haar vacht rees binnen een ogenblik en haar nagels werden uitgeslagen. In eerste instantie had ze verwacht dat hij haar aan zou vallen, maar in plaats daarvan schoot hij langs haar heen en pakte haar eekhoorn. Woedde borrelde in haar op, zowel voor de rogue als voor haarzelf. Hoe stom kon ze zijn? Rogues konden al even vuil spelen als BloodClan en ze leek dat voor een moment te zijn vergeten. Lang bleef ze echter niet op haar plaats staan. Haar al aangespannen spieren waren klaar voor de sprint. De rode apprentice zette zich af en stoof achter de kater aan. Ze ging die eekhoorn terug krijgen al moest ze hem er tot aan SkyClan territorium voor volgen. Ze was sneller dan ze was geweest toen ze pas apprentice was, haar training begon duidelijk zijn vruchten af te werpen. Haar klauwen stonden nog altijd uitgeslagen, klaar om deze in zijn vacht te zetten zodra haar poten maar dichtbij genoeg kwamen.

F I R E P A W

Bracken

Toen hij achterom keek kon hij zien dat de vlamrode poes de achtervolging had ingezet. Hij trok zijn mondhoek grinnikend op, de uitdaging aannemend. Eens zien hoe lang ze dit vol ging houden. Met de eekhoorn nog altijd bungelend in zijn bek, versnelde Bracken zijn pas. Zijn sterke poten trommelden over de harde bosgrond. Hij lachte kort, genietend van de wind die door zijn lange pels gleed. Er ging niks boven het gevoel dat je kon vliegen. De naderende stappen brachten hem echter weer terug naar de werkelijkheid. Ze was snel. Bracken nam een bocht en vloog verder richting het ruisende geluid van de rivier. Als hij die kon bereiken, zou hij in het voordeel zijn, want boskatjes hielden er niet van om hun poten nat te maken. Bracken kon het niet veel schelen, zolang hij straks maar een goede maaltijd had voor in zijn lege maag.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Toen hij zijn pas versnelde deed zij hetzelfde. Ze kende het bos beter dan hij. De rogue nam een plotselinge bocht, maar Firepaw wist zich tegen een van de bomen af te zetten om ondanks haar verminderde vaart toch nog op hem in te lopen. Haar nagels boorden in de bosgrond elke keer dat haar poten op de grond neerkwamen en zich vervolgens weer snel afzette in een vlug ritme. Firepaw vernauwde haar ogen toen ze doorhad in welke richting hij rende. Hij dacht zeker dat hij haar af kon schudden als hij zichzelf in de rivier zou gooien. Je moest haar nooit onderschatten en zeker niet nu haar Clan geterroriseerd werd en ze elk beetje prooi kon gebruiken.

F I R E P A W

Bracken

Zijn smeulende ogen gleden over de bomen die langs hem heen raasden. Hij kende zijn weg minder goed in dit vreemde gebied, maar Bracken vertrouwde op zijn oren en rende zorgeloos door. Toen de rivier dan eindelijk in het zicht verscheen wist hij dat het krap ging worden. Ze zat bijna op zijn hielen en zelfs met zigzaggen wist hij haar niet van zich af te schudden. Hij besloot toch de gok te wagen. Zijn poten raakten de oevers en de kater nam een grote sprong - met eekhoorn en al - om op de eerste steen in het water te landen. Dat ging goed en dit bemoedigde hem om snel naar de volgende te gaan. Zo sprong hij kundig van steen naar steen om de overkant te bereiken. Het water spatte tegen zijn vacht, maar het deerde hem niks. Dit zag het boskatje hem maar eens na te doen. Toen hij bijna bij de laatste was wierp hij nog een laatste blik naar achter om haar een grijns toe te werpen, maar dat was een domme zet geweest. Zijn oren vlogen naar achter toen hij de oranje schaduw over zich heen zag vallen. Oh boy.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Het was geen toeval meer, hij was op weg naar de rivier, maar ze hield niet in. Ook niet toen het water in zicht kwam, evenals steppingstones, de grens met RiverClan. De rogue kater rende nog altijd even snel door en dus ging zij hem al even snel achteraan. Het feit dat ze absoluut niet van water hield was achterin haar gedachten gedrukt en de focus lag volledig op het terug krijgen van haar eekhoorn. De dief sprong steppingstones op en hopte zo over het water. Firepaw volgde zonder te twijfelen, wetende dat ze hem snel zou moeten grijpen wilde ze die eekhoorn nog hebben. Bijna over de rivier zag ze hem omkijken en grijnzen. Dom. De rode kattin zette zich af en sprong naar hem toe om met uitgestoken klauwen op hem te kunnen landen. Hij leek door te hebben dat hij een fout gemaakt had, want ze zag zijn oren naar achter schieten.

F I R E P A W

Bracken

Zijn ogen werden groot toen de vlamrode poes op hem af dook. Hij had niet verwacht dat ze achter hem aan zou springen en zij waarschijnlijk ook niet dat hij plotseling stil zou staan. En nu was het te laat om nog naar zijn redding te duiken. Ze klapte vol tegen hem op en Bracken voelde zijn poten over het gladde gesteente glijden. Hij verloor zijn grip en viel te water.
De kou viel mee doordat hij al half nat was geweest, maar toch sloeg de schrik hem even om het hart. Hij kon zwemmen, daar hoefde hij zich niet druk over te maken, maar zijn zicht was één wervelkolk van water, bellen en vacht waarvan hij niet wist of het van hem of de boskat was. Met ingehouden adem sloeg de kater in het water om zichzelf weer recht in de stroming te krijgen. De chaos om hem heen kalmeerde en al snel zag hij de eekhoorn die voor zijn neus naar beneden zonk. Hij greep het hoopje vacht snel weer beet, niet van plan op te geven na al deze moeite, en focuste zich toen op het volgende belangrijke punt. Weer boven komen. Bracken trapte door het water en haalde opgelucht adem toen zijn kop door het oppervlak brak. Door zijn neus weliswaar, want die verdomde eekhoorn ging hem mooi niet nog een keer ontglippen. Terwijl hij zijn best deed boven te blijven drijven, keek hij om zich heen om naar de veiligste oever te zoeken. Van de katin had hij nog geen teken gezien, maar waar die ook was, hij zou hard de andere kant op zwemmen.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Ze sprong raak. Haar poten klapte als eerst tegen de dief, waarna ze haar lichaam tegen hem aan gooide. Hij leek hier niet op voorbereid te zijn geweest, want zijn lichaam gaf mee en binnen een paar tellen gleden ze beide over het gladde oppervlak van de steen en tuimelde ze het water in. Paniek hield haar in zijn ijskoude grip toen ze besefte in welke situatie ze zichzelf had gebracht. Haar haat voor RiverClan was ook altijd een afkeer naar het water geweest en zwemmen had ze geen enkele keer in haar leven gedaan. Met ongecoördineerde slagen probeerde ze zichzelf naar het oppervlak te krijgen. Haar kop stak even boven het water uit waardoor ze nog een hap lucht kon nemen, alvorens ze weer naar onder zakte. Haar dikke en lange wintervacht zoog zich vol met water, waardoor haar lichaam nog zwaarder leek. Haar spieren deden pijn van de plotselinge inspanning. De paniek zorgde ervoor dat ze zichzelf sneller uitputte dan ze gedaan zou hebben op land. Met wilde slagen wist ze zichzelf weer wat omhoog te krijgen, maar het oppervlak leek kilometers van haar vandaan. Al spartelend brak ze nogmaals door het oppervlak, maar de duur was al even kort als de vorige keer. Net genoeg om nog één hap lucht te nemen en dichterbij de kant was ze niet.

F I R E P A W

Bracken

Toen ze niet op het land bleek te staan gleden zijn ogen zoekend over het water. Het duurde een tijdje voor hij haar boven zag komen, proestend en wel. Ze ademde paniekerig in en dook toen weer kopje onder, en Bracken begreep niet waarom ze hem niet gewoon volgde naar de kant. Toen besefte hij zich plots dat boskatje waarschijnlijk helemaal niet kon zwemmen. Gefrustreerd gooide hij zijn oren naar achter. Lekker dit. Hij gromde en dook achter der aan.

Onder water was zijn zicht een stuk slechter, maar het duurde niet lang voor hij de rode pels had gevonden. Ze spartelde wild in het rond, zonder enig succes, en haar lange zware vacht trok haar als een baksteen naar beneden. Bracken wist dat hij op dat moment een grote opoffering moest maken. Hij liet de eekhoorn uit zijn bek glijden en pakte toen snel de nekvel van de poes beet voor ze nog verder de diepte in zonk. Zijn poten begonnen hem met sterke slagen weer omhoog te werken, zijn nek zwaar van het extra gewicht dat hij moest meezeulen. Het ging veel langzamer dan hij gewild had en tegen de tijd dat hij bij de oppervlakte kwam schreeuwden zijn longen om zuurstof. Hij hoestte, waardoor de katin bijna weer uit zijn bek gleed, en zwom toen snel naar de dichtstbijzijnde oever met haar stevig tussen zijn kaken. Zijn klauwen haakten zich in de grond om naar houvast te zoeken. Bracken zette zichzelf eerst op de kant en trok toen het lichaam van haar mee. Zodra haar achterpoten uit het water waren, liet hij haar los en plofte hij uitgeput neer op de grond.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Haar longen schreeuwde om zuurstof waardoor ze uit reflex probeerde adem te halen. Water vulde haar keel, zorgde voor een nog hevigere sparteling, alvorens alles zwart werd en haar lichaam slap in de stroming hing. Ze voelde er niet veel van dat ze werd beetgepakt en meegesleept. De koude buitenlucht deed haar echter uit haar waas opschrikken. Firepaw rolde iets om en begon te hoestten. Haar lichaam probeerde zo snel mogelijk al het water dat ze binnen had gekregen naar buiten te forceren. Haar lichaam trok samen om maar zo veel mogelijk kracht te zetten. Eens het gehoest wat minder werd, viel haar blik op de kater die haar eekhoorn had gestolen. Ze zag de prooi nergens liggen en haar oren schoten naar achter. Het voelde echter alsof ze zojuist naar StarClan was gelopen en weer terug, dus de energie om hem zijn snorharen uit te trekken was er momenteel niet.

F I R E P A W

Bracken

Het knappe boskatje kwam weer tot ontwaken en begon het water uit haar maag te hoesten, voor hem het teken dat hij haar in ieder niet voor niks uit die rivier had gehaald. Ze leefde. Bracken hoestte zelf ook nog wat om zijn longen een oppepper te geven en hief zich toen overeind. Hij negeerde de boze blik die hij kreeg toegeworpen. "Gefeliciteerd," sprak hij luchtig, zijn stem nog rauw van het water. "Je bent me te slim af geweest. Ik kan de katten die dat hebben gedaan op één poot tellen." Hij trok zijn mondhoek op in een flauwe grijns. Nu ze weer in veiligheid waren kon hij er de humor wel van in zien. Hij moest toegeven, ze had heel veel lef gehad om zo achter hem aan te springen. Helemaal als ze niet eens kon zwemmen. Zijn smeulende ogen gleden weer naar het water en de grijns verdween. Wel heel erg jammer van die eekhoorn. Die zou hij met geen mogelijkheid meer kunnen vinden, weggespoeld in de stroming van de rivier.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Bij zijn luchtige manier van spreken over wat er net was gebeurd voelde ze nog meer irritatie opborrelen als eerst. "Is dit een spelletje voor jou, dief? Ik heb een Clan te voedden," beet ze hem toe, haar stem schor door al het gehoest. Hoewel hij toegaf dat ze hem te slim af was geweest en hem omver had gegooid, voelde het niet als een overwinning. De eekhoorn was weg, aangezien die nergens in het zicht lag en zij was half verzopen. Als ze nog van nut wilde zijn dan moest ze nogmaals op jacht gaan, maar ze wist niet of ze nog iets zou kunnen vangen dat ook maar een beetje in de buurt van die eekhoorn zou komen.

F I R E P A W

Bracken

Hij vond het wel grappig hoe ze hem dief noemde. Er waren nog zoveel meer omschrijvingen die bij zijn kleurrijke zelf paste, maar dief was zeker een goede. Een pure noodzaak als je al je hele leven van de kliekjes op straat moest leven. Hij lachte kort en schudde eerst het water uit zijn vacht voor hij zijn gouden ogen weer op de katin richtte. Het leek erop dat het water het vuur in haar blik niet had kunnen doven. "Je laat het klinken alsof de verantwoordelijk van die clan helemaal op jouw schouders rust," concludeerde hij met een opgetrokken wenkbrauw. Dat was wat veel voor een jonge kat als haar niet. Waren er niet meer katten die voor het eten op het bord zorgde? Bracken vond het moeilijk om voor te stellen hoe zo'n clan werkte. Als rogue had hij geen verplichtingen, geen regels en geen andere katten waar hij rekening mee moest houden. En hij zou het voor niets anders willen inleveren.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Het leek er niet op dat hij serieus op haar kon reageren, want opnieuw volgde er een lach. Hij merkte op dat ze het deed lijken alsof de hele Clan haar verantwoordelijkheid was. Hoewel er natuurlijk veel meer gejaagd werd op een dag, kwamen ze er nauwelijks aan toe de wat zwakkere katten van hun eigen Clan te voedden. Claw had het niet op zwakkelingen en ze had zo het idee dat hij er gewoon op wachtte tot ze vanzelf zouden sterven. "Het is in ieder geval meer verantwoordelijkheid dan jij je kan voorstellen," merkte ze scherp naar hem op. Haar vacht wist iets omhoog te komen, ondanks het feit dat ze nog steeds doorweekt was van de val in het water. "Als jij gewoon niet te lui of te dom was geweest om zelf te jagen buiten Clangebied, dan hadden we nu misschien beide prooi," spuwde ze er nog achteraan. Nee, ze kon luie types zoals hij echt niet uitstaan. Profiteren van anderen zonder op enkele manier rekening te houden met de mogelijke schade die je aanrichtte.

F I R E P A W

Bracken

Hij trok zijn kop op toen ze scherp zei dat hij dat soort verantwoordelijk nooit zou kennen. "Dat klopt," merkte hij op. Een zelfvoldane glans scheen door zijn gouden ogen, alsof hij er trots op was. Hij boog door zijn rug en strekte zijn voorpoten om zijn gespannen spieren te laten ontspannen. Vervolgens rolde hij zich loom op zijn zij, zodat het gras in zijn lange natte vacht kietelde. Bracken was het soort kat die zich overal thuis wist te maken, of dat nou in haar gebied was, of hier in het territorium van de rivierkatjes. De vlamrode poes noemde hem lui en dom niet buiten clangebied te jagen, en hij keek haar aan met een flauw grijnsje. "En hoe moet ik dan van die interessante karakters als jij ontmoeten?" vroeg hij, terwijl hij zich terug op zijn buik liet vallen en haar aankeek. "Wat is je naam, zonnestraal?" De werkelijke reden dat hij de voorkeur gaf aan stelen in clangebied, was omdat hier het beste prooi te vinden was. Alleen de scharminkels werden buiten de grenzen gevonden, en Bracken was het al heel lang geleden zat geworden om van restjes te leven. Maar dat ging hij haar niet vertellen, want die zou dat als verwend clankatje niet begrijpen.

A VILLAIN IS JUST A VICTIM

WHOS STORY HASN'T BEEN TOLD

What do we say to the god of death? Not today.

Hij leek er nog trots op ook dat hij geen verantwoordelijkheid kende. Firepaw moest zich inhouden die zelfvoldane grijns niet onmiddellijk van zijn gezicht te slaan, maar ze wist dat haar klappen momenteel waarschijnlijk niet al te hard aan zouden komen. Het bijna verdrinken had haar behoorlijk uitgeput. De irritatie bleef echter, vooral toen hij er rustig voor ging liggen. Het argument dat hij gaf voor het jagen op Clanterritorium, gevolgd door de vraag naar haar naam zorgde ervoor dat haar natte vacht dreigde alsnog omhoog te rijzen. "Als je de volgende keer een patrouille tegenkomt zul je wel anders piepen. Ik zal ervoor zorgen dat ze de moeite niet doen een waarschuwing te geven," beet ze hem toe. "Firepaw, onthoud dat maar, dan kan je vertellen wie je snorharen heeft uitgetrokken," vervolgde ze. Haar ogen vlamde nog altijd. Hoe kon één stomme rogue zoveel irritatie opwekken.

F I R E P A W