Exploration | Open

Hij lag dicht tegen zijn broer aan. Hij had een hekel aan kou. Gelukkig hielden de andere katten het warm in de Nursery. Anders zouden ze straks nog bevriezen! Coralkit keek op toen zijn broertje iets zei. Knipperend en verward. Hij was bijna in slaap gevallen maar het klonk als een goed plan dus hij moest wel mee. 'Ja duh. Maar we moeten wel stil zijn anders houden ze ons tegen en dan moeten we nog langer hier blijven.' Coralkit kwam overeind en strekte zijn kleine pootjes uit. 'Wie het laatst buiten is is een Shadowclanner!' Snel rende hij weg, maar ook zo stil mogelijk.

Met kleine sprongetjes vloog hij door de Nursery. Tenminste, Coralkit vond dat hij zo snel ging dat het was alsof hij kon vliegen. Geschrokken rende hij verder toen hij bijna op een piepklein kitten viel. Waardoor hij over Redkit struikelde en door de sneeuw rolde. Hij piepte angstig. Er was alleen maar wit, was dit de Starclan? Maar toen er na een minuut nog geen schijnende kat kwam die hem vertelde dat het de Starclan was kwam hij overeind. Dit was gewoon het kamp, Coralkit was een beetje teleurgesteld. 'Het kan groter, als de leider niet zo asociaal was en gewoon zijn plek deelde.' Hij schudde de sneeuw van zijn poten door op en neer te springen. 'Laten we een prooi zoeken, als we goed kunnen jagen maken ze ons vast heel snel leiders.' Hij schrok zich dood toen hij een andere kat hoorde. 'Vertel het alsjeblieft niet aan de grote katten?'

Gelukkig zou ze niks zeggen. Anders zouden ze weer terug moeten naar de Nursery. Het enige fijne daaraan was dat het daar warmer was. Sneeuw was koud en nat. Het liet zijn normaal pluizige vacht naar beneden hangen en het zorgde ervoor dat hij nog kleiner leek. 'Dank je.' Coralkit had een fantastisch idee, als hij een nepnaam opgaf kon ze het nooit alsnog vertellen. 'Ik ben Whitekit.' De sneeuw zorgde ervoor dat hij net wit leek vond de kleine kater. 'En dit is Idiotkit' Hij wees met zijn staart naar Redkit.

Hij stootte zijn broer aan. 'Sssh, ze kan niet weten dat dat niet onze namen zijn.' Fluisterde hij. Snel keek hij naar de poes, hopelijk had ze dat niet gehoord. 'En jij bent een grotere sukkel, sukkel.' Met zijn staart sloeg hij in de sneeuw. 'Re- Idiotkit zei dat hij wou kijken in het kamp dus ging ik achter hem aan. Nu gaan we jagen.' Coral sprong door de sneeuw terwijl hij voordeed hoe hij een prooi ving.

Hij sloeg zijn broer met zijn staart. 'Muizenbrein, door de sneeuw ben ik wel wit.' Fluisterde hij. Vervolgens ging hij weer door met jagen. Er lag een blaadje voor hem. Met een heen en weer zwaaiende staart ging hij erop af. 'Grrrr.' Piepte Coralkit uit. Maar het blaadje was vergeten zodra de grote kat een voorstel deed. 'Ja! Ik wil alles zien, zoals waar de Medicine kat slaapt, en de leider. Want ooit gaan wij daar slapen, we worden namelijk leiders.' Vertelde hij aan Chestnutkit.

'Misschien is het speciale sneeuw die niet smelt.' Checkmate, Coral had gewonnen. Nu kon hij zich weer concentreren op Chestnutkit. Het was heel aardig dat ze hun wou rondleiden dus moesten ze wel goed opletten. Anders was ze hun straks zat en dan ging ze weg. Wacht... was hun moeder dood gegaan omdat ze hun zat was? Dat moest hij straks met Redkit overleggen.
'Prima.' Hij trippelde achter haar aan naar de Medicine Den. Voortdurend om zich heen ruikend, alle geuren waren zo nieuw. 'Het ruikt hier raar.' Mompelde de kater.

Coralkit gaf zijn broer een boze blik. 'Hoe weet je dat, heb je het ooit gezien? Precies, je kan het dus ook niet bewijzen.' Hij stond weer aan de top. Na de Medicine den liep hij achter haar aan na de Apprentice den. Later zou hij hier nog heel vaak langs gaan. Als hij en Red leiders waren konden ze overal komen en kon niemand hun tegen houden. Nu al verheugde hij zich erop, de poezen in de Nursery hadden er hele coole verhalen over verteld. 'Apprentice zijn lijkt me leuk, dan kunnen we samen trainen.' Stelde hij voor aan de twee anderen.