Daddy will keep me safe

Het was koud in het Thunderclan camp, al kon de rosse poes niet echt uitmaken of dat dat kwam door de spanningen die de bloodclan teweeg bracht, of de koude wind van Leaf-bare. Waarschijnlijk een combi van de twee. Redkit zat ineengedoken naast de nursery, iedere vreemde kat (Bloodclan, met andere woorden) die voorbij kwam argwanend en angstig aankijkend. Wanneer zouden ze weer vrij zijn?

Eerste post Glowstick

Vermoeid en gestrest slofte hij, niet speciaal op zoek naar iets maar toch om zich heen kijkend. Zijn ogen lichtte gelijk op toen hij zijn dochter zag staan, het geluk dat zijn kittens hem gaven zelfs op dit soort momenten was ongelofelijk voor hem, en voor ieder ander. Hij liep naar Redkit toe, haar een lik over haar bol gevend. "Hey lieverd." Zijn stem klonk nog schor maar verstaanbaar, en hij zag er in ieder geval al wat gezonder uit.

De rosse kitten glimlachte ietwat toen ze haar vader op zich af zag komen. Hij was de laatste tijd wat ziekjes geweest, maar het leek al wat beter gegaan. Toch voelde Redkit zich niet zo op zijn gemak rond hem dan gewoonlijk - als er iets was wat de poes niet wou, dan was het ziek worden. "Hallo pappa.", antwoordde ze zachtjes, voor een keertje zonder te stotteren. Ze stotterde meestal als ze nerveus was en zich niet op haar gemak voelde (wat zeer vaak was) maar bij haar vader had ze daar geen reden voor, al kon ze het nooit helemaal helpen. "Hoe g-gaat het?", vervolgde ze.

Hij merkte dat er iets anders aan haar was maar besloot te denken dat dit door de Bloodclan kwam, en niet door hem. Iets was voor hem heel wat was, gezien hij bijna altijd de schuld op zich zelf schoof. "Met mij prima, Redkit." Hij schraapte even zijn keel, zodat hij wat duidelijker sprak. "Met jou?"

De kitten haalde eventjes héél lichtjes - bijna onzichtbaar - haar schouders op alvorens te antwoorden. "Oké, denk ik..", antwoordde ze, eventjes fronsend en naar haar pootjes kijkend. Redkit was niet zo'n fan van de invasie van de bloodclanners, maar waarschijnlijk waren weinigen dat. "Je weet wel, gezien de si-situatie.", verduidelijkte de rosse kitten, om haar vader niet te ongerust te maken - want ze kende hem.

Iets voelde niet goed, maar nu laatst voelde bijna niets zo. Hij gaf haar een licht kopje, en glimlachte opbeurend. "Het komt goed lieverd." Knikte hij, haar ogen zoekend zodat ze zag dat hij het meende. Of alles goed met hem kwam wist hij niet, maar hij zou er alles aan doen dat het wel het geval was bij zijn kittens.

De kitten knikte en liet haar vader haar troosten. Ze voelde zich veilig als ze bij hem was, net zoals ze zich veilig voelde als ze bij haar moeder was. Ze had geen idee wat ze zou doen als er één van hen er niet meer zou zijn.. "Je blijft altijd bij me, toch? Je zult me altijd beschermen..", fluisterde de -voor een kitten- oudere poes, haar vader hoopvol aankijkend. Hij zou haar niet durven alleen laten, dat wist ze - dat hoopte ze. Hij zou er altijd voor haar zijn, hoe de rest van hun leven nog zou gaan.

Bij haar woorden keek hij haar kort verbaasd aan. "Natuurlijk schat. Niemand zult aan jou komen, ik zou mijn leven voor jou geven." Sprak hij en voelde een pijnscheut door zijn hart. Zijn vader gaf zijn leven voor zijn zus, maar dt wilde hij niet. Hij wilde niet dat zijn kleine lieverds zo zouden opgroeien als hij had gedaan. Al zouden zij dan natuurlijk hun moeder houden.

De rosse kitten knikte en duwde haar neusje in haar vader's lange vacht. Ze wou gewoon dat al het drama over was, dat de Bloodclanners weggingen en dat het leven gewoon zijn gangetje kon gaan - hoewel dat ook zou betekenen dat ze apprentice zou worden, iets waar ze niet zo zeer naar uitkeek. Ze was bang van wat er buiten het camp zou zijn, ze was bang van de verantwoordelijkheid die haar nieuwe taken met zich mee zouden brengen, ze was bang van de trainingen die ze zou moeten doorgaan, ze was bang voor de mentor die ze zou krijgen - ze was eigenlijk bang van alles wat ze nog nooit gedaan, gezien of gehoord had.

Het enige wat hij deed was dit moment koesteren. Hij praatte niet, hij bewoog niet. Hij snoof alleen de geur van zijn dochter in en onthield de warmte die ze gaf. Wie wist- raakte hij dit ooit kwijt. Misschien... Zou er iets met hem gebeuren. Met haar natuurlijk niet, want dat kon niet. Zo erg kon Starclan hem niet haten.

De rosse kitten zette een stapje achteruit, opkijkend naar de sterke warrior die haar vader was. Zou zei ooit zo'n sterke warrior kunnen zijn? De poes dacht van niet, niet met zo'n doodsbange houding als ze zelf altijd had - alleen kon ze er niets aan doen. Wat de reden ook was, al sinds kleine kitten was ze doodsbang van alles wat ze niet kende, en zelfs van dingen die ze wel kende. Redkit richtte haar amberen oogjes op de vloer beneden haar zodat ze haar vader niet moest aankijken als hij ongetwijfeld teleurgesteld zou zijn in haar - of zo redeneerde de kitten toch. "I-ik ben bang, papa..", mompelde ze met zachte stem, amper hoorbaar. "O-om app-apprentice te w-worden.."

-ze heeft echt wat meer zelfvertrouwen nodig bloep xD

Hij fronsde bij het horen van haar bange stemmetje en wat ze vervolgens zei deed hem toch wel licht lachen. "Schat, dat is toch helemaal niet eng?" Sprak hij, zijn poot gebruikend om haar koppie weer te heffen. "Apprentice is de leukste tijd! Tuurlijk, het is veel drukker dan kitten zijn. En je moet meer doen. Maar wat is er mooier dan de gunst hebben om te leren?"