Wintertime

Hij voelde de vers aangebrachte wonden prikken maar weigerde om langs te gaan bij de medicine cat. Die had al last genoeg met de andere katten die mee waren gaan vechten tegen Shadowclan, katten die het harder nodig hadden dan hem. Zealspark was gaan wennen aan het prikkende gevoel en dus stoorde het hem niet toen hij stappen richting de nursery nam. Hij vond dat er daar verdacht veel Bloodclanners waren, teveel naar zijn zin. Met zijn samengeknepen ogen keek hij ze één voor één aan, hen duidelijk makende dat hij zich niet ging inhouden zouden ze zomaar een Queen of kitten aanvallen. Eerst had de kater gedacht dat Bloodclan zo erg nog niet was, dat ze een hart hadden, maar nog nooit eerder had hij zo'n grove fout gemaakt. Ze waren letterlijk harteloos. Zealspark snoof nog een laatste keer waarna hij zich de kleine den in waagde. Bijna meteen viel zijn helderblauwe blik op een kitten van de overleden Brightspots en tevens ook de jongere zus van Firepaw. Hij voelde een steek door zijn hart gaan bij het aanzicht. "Hey," miauwde hij zachtjes, met zijn neus voorzichtig diens vachtje aantikkende.

Whifflekit 1st!

Whifflekit zat nerveus te wiebelen in het midden van de nursery. Nadenkend over van alles. Het horror beeld van haar dode moeder bleef maar herhaald worden in haar kop en ze wou weten waarom. Misschien moest ze dat eens vragen aan Claw. Misschen dat wanneer ze een waarom had, dat het duidelijker zou zijn. Ze vermeed haar pleegmoeder en hield zich afzijdig van haar nest genoten. Bij niemand voelde ze zich nog oké. Straks gingen zij ook dood en dan moest ze dat verdriet ook weer voelen. Plots hoorde ze een hey en tikte iemand haar zachtjes aan met zijn snoet. Ze schrok op en slaakte een kreet. "Dood me niet!" Piepte ze bang Ze had zich alleen nog niet omgedraaid.

Zealspark deinsde achteruit toen de kitten plots een bange piep uitslaakte, zelf wat geschrokken zijnde van haar reactie. De woorden hadden hem doen wiebelen met zijn oortjes en een zachte blik verscheen in zijn helderblauwe ogen. "Geen zorgen, ik zal je niet doden. Ik zal er juist voor zorgen dat niemand jou doodt." miauwde hij rustig maar warm, haar nog altijd met diezelfde blik aankijkende. Hij had het zichzelf beloofd: Hij zou ervoor zorgen dat Firepaw geen verdriet meer moest ervaren. Of toch niet in deze periode. Hij wist dat de rosse poes het moeilijk had en alhoewel ze geen meester was in dit te tonen, Zealspark wist dit. Hij was dan ook niet alleen haar mentor maar ook haar vriend. Even slikte de krijger. "Ik ken je zus, Firepaw. Ik ben haar mentor." Misschien stelde het de kitten gerust dat hij Firepaw's mentor was, wetende dat een betrokken familielied altijd wel wat teweeg kon brengen. Of het nu angst of vertrouwen was lag aan de situatie zelf. Al hoopte hij in dit geval juist het vertrouwen van de kleine kattin te winnen. Hij wou dat niemand in de Clan in angst moest leven en helaas was dat bijna onmogelijk. Maar dat hield niet weg dat Zeal het nog altijd probeerde.

Langzaam draaide Whifflekit zich om toen de kater, wie ze herkende toen ze hem zag als Zealspark, de rustgevende woorden uitsprak. "Dan ben je heel moedig zeker?" Vroeg Whifflekit nieuwsgierig. Dit was gewoon een clan genoot en die waren wel te vertrouwen had haar mama nog verteld. Brightspots was heel bang geweest voor ze dood was gegaan, dat wist ze nog. Dat was eigenlijk hoe ze haar alleen nog maar kende. Als een bange mama. Dat was geen leuke herinnering. "Ik ken je zus, Firepaw. Ik ben haar mentor." Whifflekit wiebelde met haar oortjes. "Dus jij maakt Firepaw zo sterk en moedig? Ik wil net zo goed zijn als mijn zus," vertelde Whifflekit met een serieuze uitdrukking. "Dan hoeft niemand meer dood in mijn familie," vervolgde ze. "Want dan beschermen mijn zus en ik ze samen," ging ze bloedserieus verder.

Een kleine glimlach spreidde zich op zijn gelaat. Was het moed of dwaasheid dat hem altijd in actie dreef? Hij wist het niet maar tegelijkertijd vond Zealspark het prima dat Whifflekit het moed noemde. Ergens bracht het een warm gevoel in hem teweeg, dan zo'n jonge kitten nu al naar hem opkeek. Of hem op z'n minst moedig noemde. Vervolgens keek hij weer op, nadenkende over haar woorden. Firepaw was altijd al een vurige kattin geweest, het enige wat ze nodig had gehad was een mentor die haar ook echt les gaf en haar vaardigheden naar boven bracht. Hij gaf eerlijk toe, zijn leerling die eigenlijk allang krijger hoorde te zijn wou hij zekerst niet als tegenstander in een gevecht. "Ik ben er zeker van dat jij net zo sterk zult worden als je zus, misschien zelfs nog sterker. Maar zeg dat maar niet tegen haar." Met een knipoog greens hij naar de jonge poes. Kittens werden graag gecomplimenteerd, dat zorgde voor een groeiende zelfzekerheid die ze nodig zouden hebben bij hun trainingen later. De volgende woorden van Whifflekit zorgden er echter weer voor dat Zealspark wat droeviger voor zich uitkeek. "Er zal niemand meer sterven in je familie, Whifflekit." Ook al had hij zelf zijn twijfels, zijn woorden had vast en verzekerd geklonken. Een kitten hoorde hier niet over wakker te liggen. Nee, ze hoorden juist te spelen en avontuurlijk te zijn. En die Bloodclanners verdorden álles.

"Ik ben er zeker van dat jij net zo sterk zult worden als je zus, misschien zelfs nog sterker. Maar zeg dat maar niet tegen haar." Whifflekit vernauwde haar blauwe oogjes bij de woorden van Zealspark. Dat kon hij niet menen, daarom schudde ze ook meteen met haar licht rossige kopje. "Nee, want ik zal nét zo goed worden, niet beter. Nooit beter," verklaarde ze standvastig. Ze glimlachte wel weer wat scheef.
"Er zal niemand meer sterven in je familie, Whifflekit." Whifflekit keek naar haar pootjes en slikte. "Maar mama is al dood..." fluisterde ze vervolgens. "En ik snap niet waarom... ik ga de leader vragen waarom..." vervolgde ze toen. De leader, daarmee bedoelde ze Claw omdat ze niet heel veel beter wist.

De rood met witte kater kon een grijns niet onderdrukken. Blijkbaar zat koppigheid in de familie en was Firepaw niet de enige eigenaar van dit karaktertrekje. De volgende woorden van Whifflekit zorgden er echter voor dat hij gealarmeerd opkeek en een keer met zijn staart door de lucht sloeg. "Volgens mij kan je dat beter niet doen. Claw is niet zo'n vriendelijke kat.. en.. hij is onze leader ook niet." Hij had het laatste stukje wat zachter uitgesproken om te voorkomen dat de Bloodclanners die buiten de den stonden hem niet konden horen. "Silverstar is onze enige echte leader, die Claw niet." Ook al was dit nog maar een kitten, iedereen hoorde dit te weten. En het feit dat hun jongste generatie deze gedachtegang had betekende niks goeds.

Whifflekit vroeg zich af waarom de blik in Zealspark zijn ogen ineens zo raar werd. Die stonden niet meer heel vrolijk, namelijk. "Volgens mij kan je dat beter niet doen. Claw is niet zo'n vriendelijke kat.. en.. hij is onze leader ook niet." Nu fronste Whifflekit zelf en vouwde ze haar oren wat naar achteren. "Oh? wie dan wel?" Vroeg ze. "Silverstar is onze enige echte leader, die Claw niet." Silverstar? Daar had ze zeker van gehoord, iedereen zei dat hij de leader was, maar waar was hij dan? "Maar Silverstar is er niet..." murmelde ze. En een leader moest toch aanwezig zijn?

De rood met witte kater slikte even toen de kleine kitten vroeg wie er wel de leader was. Toen hij eenmaal zei dat Silverstar dit was en Whifflekit opnieuw vroeg waar hij was kon Zealspark het niet laten om eventjes te zuchten. Hoe kon hij deze kitten nou duidelijk maken dat Claw hun leider had ontvoerd en dreigde deze te vermoorden als ze niet luisterden naar wat hij zei? Hij had dan ook besloten om dat niet te zeggen, wetende hoe snel een jonge ziel kon rotten. "Hij is eventjes weg, maar hij komt nog terug." miauwde hij rustig waarna hij zijn keel schraapte en rondkeek. "Heb je zin in een spelletje?" vroeg hij toen maar, hopende het gesprek een andere draai te geven.

Zealspark vertelde dat Silverstar even weg was, maar dat hij wel weer terug kwam. Whifflekit vernauwde haar ogen, en knikte vervolgens. "Zeker weten? Dus Claw is onze leader niet?" Vroeg ze, waarna Zealspark vroeg of ze zin had in een spelletje. Whifflekit aarzelde even, omdat ze de zelfde kitten van vroeger niet meer was sinds de dood van Brightspots, maar vervolgens glimlachte ze toch en knikte ze. "Ja! Wat gaan we doen?" Vroeg ze met een glimlach, waarna ze opsprong en met haar pluizige staart zwaaide. Whifflekit was best een mooi poesje, nu al als kitten zijnde.

Hij zag dat de kitten haar oogjes vernauwde en de vraag stelde dat Claw hun leader was of niet. Zealspark schudde zijn kop, als laatste vaststelling dat de zwarte kater dat echt niét was. Gelukkig viel zijn verandering van onderwerp in de smaak en sprong Whifflekit enthousiast recht, vragende wat ze zouden gaan doen. Een kleine glimlach sierde zijn rode gelaat terwijl hij zijn blauwe blik op de jongere zus van Firepaw richtte. "Dat mag jij nu eens helemaal zelf kiezen." miauwde hij, zowel opgewekt als kalm. Hij was tegenwoordig altijd op zijn hoede, en dat kon alleen door koel te blijven in het hoofd. Zealspark hoopte maar dat dit gedrag niet zou blijven aanhangen, aangezien het later dan wel eens voor problemen kon zorgen. Het feit dat hij zich nooit meer ergens volledig op kon concentreren kwam door de constante dreiging van Bloodclan. Maar als dit bleef, en hij zou zich niet meer volledig kunnen ontspannen, hoe zou hij later dan in staat zijn om van iets te kunnen genieten? De rode kater wuifde dit voor nu weg, wetende dat er op dit moment grotere problemen aan zijn kop hingen.