Not afraid. [&AMARE] [FINISHED]

Met een snelle beweging klapte de klauw van Shark over de muis heen en sneed daarmee zowel de pas als het leven van het diertje af. Hij hoorde het hartje stilvallen en boog zich tevreden zijnde voorover. Dat hij momenteel op Rogue territory aan het jagen was boeide hem vrij weinig, want naar zijn idee was elke prooi op elk territorium van hem. WindClan, ThunderClan, ShadowClan, RiverClan, de Kittypets en de Rogues moesten hem niet eens waarschuwen, want daar trok hij zich toch niks van aan. Hij was een Member met heel wat levenservaring. Hij had zijn ouders vermoord en zou zijn zussen en broertjes als hij die ooit als Kittpet zijnde tegenkwam ook vermoorden. Nee, van zijn familie was er niemand meer veilig voor hem, want zij hadden hem gedwongen. Zij hadden er voor gezorgd dat hij tussen de Twolegs terecht was gekomen. Zijn leven in de BloodClan was zoveel beter. Want hoe meer reputatie zij maakten, hoe sneller hij angst kon aanjagen aan andere katten. Zelfs de Rogues moesten onderhand wel weten dat ze beter niet met hun konden spotten. Maar hij was niet dom. Hij wist dat hij zijn vijand zo min mogelijk moest onderschatten. Hij was dan ook van geen enkele vijand vies om hem of haar pijn te doen. Hij sloeg een kitten net zo makkelijk dood als een Elder, daar had hij nu eens echt geen medelijden mee. Hij had geen idee hoe dat met andere katten van de BloodClan zat, maar dat boeide hem ook niet. De kater keek even twijfelachtig of hij het muisje zou op eten. Hij had eigenlijk geen honger en bovendien was dit prooi van het Rogue territory. Net goed om wat keet te schoppen. En dus sloeg hij met zijn nagels ongenadig hard in op het weerloze lichaampje van de muis zodat deze aan flarden gereten werd. De volgende kat die zich hier zou begeven zou totaal niks meer hebben aan deze prooi en dat was juist wat Shark wilde. De BloodClan-cat richtte zijn kopje op toen hij een geluid hoorde. ‘Wie is daar?’ vroeg hij kil.

Geconcentreerd sloop de zwart-witte poes op het konijn af, wat geen idee had van zijn nabije dood. Ze wiegde zachtjes heen en weer en wierp zich daarna op haar prooi, wie een gilletje van angst sloeg. Het geluid stokte toen de poes haar tanden in zijn nek zette en daarmee een einde maakte aan zijn leven. Hongerig begon ze het konijn op te schrokken. Ze had al dagen niet gegeten. En als ze iets at was het mager of ziek. Nee, bladkaal was geen goede tijd voor katten zoals zij. Een enkele seconde verlangde ze naar het warme en veilige clanleven, maar die gedachte schudde ze snel van zich af. Clancats hadden haar vader vermoord. Ze zou het de clans nooit vergeven. Dat was misschien een oppervlakkige gedachte, maar werkte wel voor haar. Nog steeds hongerig trippelde ze verder over het besneeuwde landschap. Ze stopte toen ze de lucht opsnoof van kat, Bloodclan om precies te zijn. Als er een geur was die ze meteen zou herkennen dan was het de Bloodclan wel. En daar zag ze dan de kat van wie ze het geurspoor had opgepikt. Gebogen over een dode muis sloeg hij deze aan flarden. Woedend sloop ze op de kater af, waarbij ze heel onhandig op een takje trapte. Het had geen zin meer om verder te sluipen nu ze toch was gesnapt. ''Ben je helemaal gek geworden?'' Spuugde ze terwijl ze op hem afstapte. ''Prooi verspillen. Ik dacht dat zelfs de Bloodclan niet zulke muizenhersenen had.'' Haar stem klonk duidelijk spottend.

De inhoud van de muis deed hem niks. Het feit dat hij zojuist prooi had verspild ook niet. In principe was het geen prooi van zijn territorium, dus dan mocht het gewoon. Het was van die stomme Rogues. En hij wist zeker dat er wel één zou komen om hem daarover aan te spreken, maar dat was juist wat hij hoopte. Dan had hij tenminste een reden om zijn klauwen te slaan in hun vachten. Het was al een tijdje geleden dat hij voor het laatst gevochten had en dat was iets wat hij lichtelijk vervelend vond. Hij hield van vechten, was dankzij vechten ook ontsnapt aan zijn Twolegs en zou het altijd blijven doen om zichzelf uit benarde posities te laten ontsnappen. De kater draaide zijn kopje met een ruk om toen hij een geluid hoorde. Uiteraard was het weer een Rogue die hem zo nodig moest wijzen op het feit dat het prooiverspilling was. Hij rolde met zijn ogen toen hij haar opmerking hoorde. ‘Zo te zien ben je best trots dat je een weerwoord hebt tegen een BloodClan-cat,’ zei hij en hij klonk al even spottend. Hij draaide zich om zodat hij haar recht aan kon kijken. De stukjes muis vlogen van zijn nagels toen hij zijn poot optilde en er wat mee schudde. Emotieloos keek hij naar de stukjes vlees die op de grond lagen, de muis onherkenbaar ernaast. Je moest vast een zieke geest zijn om prooi zo toe te takelen, maar dat was hij ook. ‘En het maakt niet uit, want het is mijn prooi niet eens. Het is van jullie zielige territorium.’ De kater keek de poes uitdagend aan. Hij zag dat hij ouder was. Waarschijnlijk had hij dan ook wel meer ervaring in het vechten als het daar op aan zou komen. ‘Of wil jij dit muisje nog hebben?’ Pesterig haakte hij de overblijfselen van de muis aan zijn nagels en liet deze voor haar gezicht bungelen, lekker dicht bij haar snuit zodat ze de inhoud zeker kon ruiken.

Ze krulde haar lippen tot een grauw en keek de kater recht aan, met een blik vol pure afschuw. Of het nou zijn territorium was of niet. Dit was prooi. Zij was vast niet de enige die zulke honger leed. Zelfs zo'n schrale vangst had al wat van honger kunnen stillen. Dat deze kater daar geen respect voor leek te hebben maakte haar kwaad. Hij maakte haar alleen nog maar kwader toen hij de muis voor haar gezicht hield. Een verleidelijke geur van verse prooi drong haar neus binnen. Ze wist dat ze het niet meer kon eten, maar haar honger werd steeds maar erger. Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart en probeerde zich niet op de kater tegenover haar te werpen. ''Denk toch na.'' Dacht ze. Hij was ouder en daarbij waarschijnlijk ook sterker. Dat hij van de Bloodclan kwam maakte hem alleen nog maar gevaarlijker. Ze kon dan wel redelijk vechten, maar hem kon ze misschien niet aan. Ze had nog niet zo veel gevochten. Alleen nog maar met Draco en min of meer met Leopardskin. Milo telde ze maar niet mee. Hij was nog makkelijker te besluipen dan een doof konijn. ''Waarom zoeken jullie Bloodclanners altijd een manier om iemand kapot te maken?'' Oh dat was precies wat ze deden. Ze maakte zich klaar om hem te bespringen. Waarom was ze altijd zo opvliegerig? Ze vloog al door de lucht en landde bovenop de kater. Snel zette ze haar poot op zijn keel en drukte ze met haar andere poot zijn schouder tegen de grond. Hoelang ging ze dit nog volhouden? Erg sterk was ze niet..

Shark grijnsde toen hij zag hoe de kattin hongerig naar de prooi keek. Hij merkte dat ze honger had en dat het feit dat hij één van hun prooien kapot had gemaakt niet erg leuk vond, maar wat maakte hem dat uit? Oké, hij wist dat je geen prooi moest verspillen één dezer dagen, maar het was niet van de BloodClan en anders had deze poes hem waarschijnlijk gevangen. Het maakte Shark dan ook helemaal niks uit of de poes dankzij zijn acties uit ging hongeren. Ze was een Rogue. Ze moest maar voor zichzelf kunnen zorgen. Als je er voor koos om een Rogue te zijn, moest je er ook tegen kunnen dat andere katten van Clans wel eens irritant tegen je konden doen. En dan vooral katers waarvan hun naam ‘Shark’ was. De kater grijnsde omwille van zijn gedachten, maar grijnsde nog meer toen de poes de perfecte definitie voor een BloodClan-cat gaf. ‘Omdat dat onze stijl is,’ zei hij schouderophalend. Katten die anderen niet uit konden moorden of konden manipuleren zonder zich daarbij schuldig te voelen hoorden niet thuis in de BloodClan. Als je in de BloodClan terecht was gekomen, moest je het ermee eens zijn dat je wel eens iemand zou kunnen doden. Hij was het daar al mee eens toen hij wist wat voor leven hem als Kittypet te wachten stond. De kater keek kalm op de poes neer, maar zette zich schrap toen er een aanval kwam. Domme poes. De nagels tegen zijn keel kon hij nog net ontwijken, maar de poot die tegen zijn schouder drukte niet meer. Het was een geluk dat ze lichter was en dat ze minder oud was. De kater loste het dan ook op door zich gewoon in zijn volle lengte op te richten zodat ze hopelijk op de grond zou vallen. Razendsnel draaide hij zich om en haalde uit met zijn scherpe nagels. Hij heette niet voor niets Shark. Zijn nagels en tanden waren scherper dan die van de gemiddelde kat en dat was ook de reden waarom hij waarschijnlijk een mooie aanwinst voor BloodClan was. ‘Weet waar je aan begint,’ zei hij lachend tegen haar. ‘Want ik laat niks meer van je over als je hier echt mee door wilt gaan.’ De kater keek haar nu eerder bloeddorstig aan terwijl het puntje van zijn staart fel heen en weer zwiepte.

Onhandig viel de poes op de grond. Scherpe nagels gingen langs haar schouder, die vrijwel meteen begon te bloeden. Met een door woede verdraait gezicht staarde ze de kater aan. Zonder iets te zeggen stortte de door honger gek geworden poes stortte zich nogmaals op de Bloodclankater. Misschien was dit wel haar laatste gevecht. Misschien ook niet. Niet dat het haar interesseerde of het leven haar lichaam zou verlaten. Dit was gewoon een gevecht dat ze moest winnen van zichzelf. Ze wist dat ze deze keer niet haar gewicht moest gebruiken, maar haar behendigheid. De kater was groter, ouder en vele malen beter getraind dan haar. Ze zou dus slim en snel moeten handelen. Anders overleefde ze deze bekrompen kater niet. Ze landde bovenop de kater en begon zijn buik te bewerken met haar scherpe nagels. Snel sprong ze weer van hem af en haalde ze uit naar zijn kop. ''Ik weet donders goed waar ik aan begin.'' Grijnsde ze. ''Zeg het maar als ik je sneetjes schoon moet likken.'' Bloed druppelde van haar schouder.

Met een rustige blik keek Shark naar haar schouder die onmiddellijk begon te bloeden. Hij wist dat zijn nagels scherp waren, maar zijn tanden waren nog scherper. Hij kon, zonder overdrijven, een kat gewoon de nek breken als hij wilde door enkel zijn tanden diep in diens botten te laten zinken. Hij kon deze poes mank maken of haar gehoor laten verliezen door enkel een beet uit te delen. Hij wist wat hij kon, hij wist wat zijn mogelijkheden waren. En als deze poes wist waar ze aan begon en ze zou zich nog niet terugtrekken, zou hij ook niet zijn best doen om zich in te gaan houden. Nee, dan had deze poes wat hem betrof alles wel verdiend. De poes was snel en Shark spande zijn spieren aan zodat zijn rug wat omhoog ging. Hierdoor schraapten haar klauwen net niet over het gevoeligste deel van zijn buik, maar het deed wel zeer. Shark liet echter niks merken. Hij wist dat ze al weg zou zijn voordat hij zich ook maar omgedraaid had en dus bereidde hij zich handig voor op haar volgende aanval. Zo kon hij dus op tijd wegspringen. Hij wist dat zij sneller was dan hem, maar hij was beter getraind. Hij had meer spieren. Dus als hij haar zou raken, zouden zijn aanvallen ook effectiever zijn dan die van haar. En met die gedachte deed de kater snel een schijnbeweging naar links om vervolgens zijn klauwen naar haar oren te richten. Zijn bek ging al open en hij richtte voor haar hals toen hij haar aan wilde vallen met zijn tanden. Het was niet eens de bedoeling dat ze er diep in zonken en dat ze dood zou bloeden, maar het zou hem niks kunnen schelen als dat was wat er wel zou gebeuren. Dit was een gerichte aanval en dat wist hij.

Het verbaasde haar hoe hij zich had voorbereidt op haar aanvallen. Was ze zo voorspelbaar? Ze kon nog vluchten. Ze was veel sneller dan hij, maar ze zou eerder uitgeput raken waardoor hij haar uiteindelijk in zou halen. Dit was een onmogelijke situatie. Haar leven hing af van een Bloodclankat. Ze kon net zo goed meteen doodvallen. Plotseling sprong de kater op haar af, met zijn klauwen en scherpe tanden op haar hals gericht. Ze kon nog net op tijd wegspringen voor de dood, maar hij had haar wel ergens geraakt. De poes verloor haar evenwicht en rolde omver. Hijgend naar adem krabbelde ze overeind. Hij zou haar nu ongetwijfeld tegen de grond aan drukken of in ieder geval ernstig verwonden. Haar schouder begon weer te bloeden.

OCC: Sorry voor mijn korte en late reactie. Ik had het druk met school :/
Ik geef Shark trouwens toestemming om Amare ernstig te verwonden (waar ze best een litteken aan mag overhouden), maar ik heb liever geen botbreuken of schade aan een zintuig.

Een grijns kwam op zijn gezicht toen zijn aanval raak was. Het katje had eerst behoorlijk veel praatjes, maar nu zag hij wel in haar ogen dat ze bang voor hem was. En dat was ook zijn bedoeling. Als het aan hem lag zou elke kat bang voor hem zijn. Hij wist dat er echter andere katten in het woud waren die meer ervaring hadden dan hem en dan ook sterker waren. En natuurlijk had hij ook machtigere katten die hij niet wilde verwonden of als vijand wilde maken zoals Claw en Zira. Hij had veel respect voor hun en uitte dit door zijn best te doen voor BloodClan, maar de op de één of andere manier bleef hij steken op weinig hondentanden. Hij zou hier echter zo snel mogelijk verandering in proberen te brengen. De gemikte aanval op haar hals was gedeeltelijk mis, maar hij zag dat hij wel iets geraakt had omdat de grond rood werd van het bloed. Hij kon haar makkelijk tegen de grond drukken als hij dat wilde en dat was dan ook wat hij deed. Hij zat te twijfelen wat voor verwonding hij toe zou dienen. Een nieuwe, diepere beet in haar schouder kon geen kwaad. Ze verdiende het om pijn te lijden omdat ze zijn orders had genegeerd en omdat ze hem opzettelijk kwaad had proberen te maken. Snel sprong hij naar haar toe, klemde zijn nagels om haar heen en drukte haar genadeloos tegen de grond. Hij zette niet genoeg gewicht om één van haar botten te doen breken, maar hoopte dat de adem wel even uit haar longen geperst werd. ‘En dit is wat je krijgt als je een BloodClanner kwaad maakt en uitdaagt. Dom poesje,’ siste hij nog voordat hij zijn tanden in haar verwonding zette. Hij beet hard door zodat zijn abnormaal scherpe tanden door het vel zouden gaan. Hij zou haar verwonden tot op het bot als het moest.

De zwart-witte poes hapte naar adem toen Shark haar tegen de grond drukte en daarbij alle lucht uit haar longen perste. Kwaad siste ze in de kater zijn gezicht. Ondanks het vele bloed wat ze had verloren zou ze niet opgeven. Ze kon ook niet echt anders. Ze zou in ieder geval dapper sterven. Ze slaagde er niet meer in om de kater van zich af te krijgen en overeind te springen. Deels omdat ze daar te beroerd voor was en deels omdat hij normaal gezien ook al sterker was dan haar. Zijn kop boog naar haar toe, wat een hele sterke angst bij haar opwekte. Nee.. Zijn scherpe kaken zonken in haar schouder. Een dodelijke pijn schoot door haar hele lichaam en het mos onder haar kleurde zich steeds roder en roder. Ze krijste het uit, jammerend om genade: 'Laat me los,' Zwaar hijgend slaagde ze er amper in om te praten. 'Alsjeblieft! Ik.. ik zal meteen vertrekken..' Ze probeerde hem niet uitdagend aan te kijken, wat erg lastig was aangezien ze hem met elke vezel in haar lijf haatte. Zou ze het er levend vanaf brengen?

Ah, de schouders. Hét gedeelte waar, als katten wandelden, het beste op vertrouwden. Je schouder was immers gelinkt aan verschillende spieren en had je ook gewoon nodig als kat zijnde om fatsoenlijk te kunnen lopen. Hij had geen idee hoe het met die Twolegs zat, maar zij hadden hun schouders echt wel nodig om kracht te kunnen zetten voor te rennen en dergelijke. Het zou dus heel jammer zijn als hij haar schouder zou verbrijzelen met zijn tanden, want dat was iets wat hij zeker kon en wat hij al vaker had gedaan. Haar schreeuw van doodsangst toonde aan dat zij dat zich ook leek te beseffen en om de pijn wat erger te maken liet hij zijn klauwen treiterig in haar flanken zinken zodat hij haar goed kon vasthouden. Zijn staart zwiepte uitdagend op en neer en hij keek tevreden naar het bloed dat opwelde. Toen hij haar woorden hoorde snoof hij, maar sprong wel van haar af. Zijn klauwen gingen langs haar flanken terwijl hij haar losliet en aangezien hij een flinke trap had gegeven om van haar weg te komen waren zijn klauwen hopelijk vrij diep in haar flank gegaan. Shark keek tevreden zijnde naar haar bloedende schouder en naar het gras dat zich onder haar rood had gekleurd. Van die schouder zou ze wel een tijdje last krijgen. Hij keek haar minachtend aan en likte het bloed langs zijn lippen weg. ‘Genoeg gehad?’ snauwde hij haar toe. ‘Domme poes. Je had beter moeten weten dan mij aan te vallen. De volgende keer heb ik minder geduld met je. Dan verbrijzel ik eerst je schouder en daarna klauw ik je ogen uit je kop.’ Zijn serieuze toon toonde aan dat hij het meende en hij vernauwde zijn ogen naar haar terwijl hij wachtte op een reactie.

Het liefst had ze alle vacht van zijn lijf gerukt. Misschien had ze dat wel gedaan als hij niet vele malen sterker was geweest. En belangrijker: Als haar schouder nu niet bloedde als een stromende rivier. Ze schaamde zich. Ze was verslagen zonder dat er ook maar een fatsoenlijk gevecht had plaatsgevonden. Daar lag ze dan, overmeesterd en bloedend op de grond en smekend om genade. Wat was ze voor Rogue? Hij zou haar makkelijk kunnen doden als hij dat zou willen. Zoals ze had verwacht moest hij al er nog extra inwrijven in de vorm van een kleinerende opmerking. ''Genoeg gehad? Domme poes. Je had beter moeten weten dan mij aan te vallen. De volgende keer heb ik minder geduld met je. Dan verbrijzel ik eerst je schouder en daarna klauw ik je ogen uit je kop.'' Zo'n opmerking had haar normaal gezien niet echt beangstigd, maar de zekerheid waarmee hij sprak maakte hier een uitzondering op. De poes probeerde minder angstig uit haar ogen te kijken. Ze begon te spreken op een nogal bibberende toon: ''Goed. Voortaan zal ik wat meer respect tonen.'' Veel meer durfde ze niet te zeggen. Er kwam hopelijk geen volgende keer. Het was gewoon toeval dat ze hem nou net hier tegen moest komen.

Amberhunt was nog steeds in het Roqueterretorium om te zoeken toen hij de schreeuwen van pijn hoorde, terwijl hij erop af liep wist hij éen ding heel zeker: het was Amare. Toen hij nog een paar voslengtes was verwijderd van waar het geluid vandaan was gekomen zakte hij in sluiphouding. De jonge Shadowclanwarrior gluurde tussen de struiken door en zag zijn halfzus daar liggen met een kater ernaast die haar dit duidelijk had aangedaan. Hij wist dat hij de andere kater nooit aan zou kunnen maar hij kon haar daar ook niet laten en dus deed hij het dapperste maar ook het domste wat hij had kunnen doen. Hij sprong overeind en wierp zich tussen de twee in "hey, ik weet niet wat er is maar laat haar met rust wil je? Ik ga je nooit kunnen verslaan in een eerlijk gevecht en dus zal ik je ook niet aanvallen maar zou je alstjeblieft even, hoe zeg ik dit? Weg kunnen gaan?" miauwde hij kalm tegen de grotere en duidelijk sterkere kater.

Shark keek minachtend naar de poes die onder hem lag. Haar schouder bloedde als een rivier die zijn tranen vrijliet en zijzelf was waarschijnlijk ook niet ver van de drang om te gaan huilen. Het was grappig om te zien hoe ze eerst verschrikkelijk stoer tegen hem had gedaan, maar toen puntje bij paaltje kwam toch besloot om geen grote bek meer tegen hem te hebben. Shark was geamuseerd over het feit dat ze nu opeens wél bereid was om respect te tonen nadat hij haar een lesje had geleerd die ze hopelijk niet gauw zou vergeten. Aan haar bloedende schouder te zien zou het waarschijnlijk een blijvend litteken worden dat haar er altijd aan zou laten herinneren wat hij met haar gedaan had. Hopelijk kwam hij haar nog een keertje tegen zodat hij zou zien of ze weldegelijk respect naar hem zou tonen of dat ze weer zo’n grote bek tegen hem had. Tegen de tijd dat hij haar echter nog eens zou ontmoeten zou hij waarschijnlijk al wel meer ervaren zijn en haar nog meer pijn kunnen doen dan hij nu al deed. Hij kon haar trouwens nu ook de keel doorsnijden, maar dat had nu geen zin. Ze was bang voor hem en dat was voor hem nu straf genoeg. ‘Brave poes,’ mompelde hij droogjes toen ze haar woorden sprak, maar zijn ogen flitsten van woede toen een kater opeens tussen hun in sprong. ‘Wie is dit?’ vroeg hij, een minachtende blik werpend op de kater. ‘Je vriendje? Een beetje jong denk ik, niet?’ Spottend keek hij naar de kater die tussen hun in was komen te staan. Zo te ruiken was het een ShadowClan cat. Ah. ShadowClan. Daar had hij ook nog genoeg banden mee. ‘Ik ga even nadenken over je vraag…’ En Shark deed alsof hij diep nadacht, maar om zijn lippen ontstond een valse grijns die het al voor hem beantwoordde voordat hij zelf zijn mond opentrok. ‘Nee, ik denk dat ik hier nog even ga blijven. Ik laat me niet de les voorzeggen door een ShadowClanner.’ Hij spuugde de woorden naar de kater en tilde zijn klauw op om de kater zogenaamd een klap te geven. Hem bang maken was voor nu zijn doel, als hij zo bleef doen dan zag hij later wel wat hij ging doen.

Amare voelde zich al zwakker worden door het bloed dat ze verloor met haar schouderwond. Ze voelde zich misselijk worden van de metalige geur die opsteeg vanuit het met bloed besmeurde mos. Haar bloed... Plots verscheen er een andere kat op het toneel. Dapper als hij was sprong er een kater tevoorschijn tevoorschijn en zette een grote bek op tegen Shark. Ze herkende haar halfbroer meteen. Nee dit moest hij niet voor haar doen.. StarClan wat was haar bloedverwant een muizenbrein. Nu zouden ze beiden hier sterven, onder de klauwen van deze - mentaal niet helemaal in orde - kater. Niet dat ze dat zelf wel was.. Ze ergerde zich aan Shark zijn opmerking. ''Dit is mijn dappere, maar muisstomme halfbroer; Amberpaw.'' Mauwde ze, zich niet weten waar ze de moed vandaan haalde. De poes merkte op dat de BloodClankater zijn aandacht niet meer op haar vestigde, maar dat hij Amberpaw nu aanviel. Ze greep haar kans en sprong overeind. Zwak van het bloedverlies en de shock besprong ze de massieve kater van achteren en sloeg ze wild haar klauwen in zijn schouders.

Amberhunt reageerde niet op de zogenaamde klap van de kater. "ja ik ben haar halfbroer, en ja ik ben een beetje dom, en nee ik heet geen Amberpaw" Miauwde hij droogjes en hij draaide zich om naar Amare "het is nu Amberhunt." grijnzde hij. Toen viel Amare, die toch al niet meer helemaal in orde was, de kater aan. Amberhunt zuchtte "laten we dit dan maar samen doen" zei hij en hij viel de Bloodclanwarrior ook aan door die te proberen te tackelen. Dit lukte niet en Amberhunt zuchtte weer "vechten was nooit mijn sterkste eigenschap" deelde hij droog mee en hij deed een uitval naar de kater's ogen.

Shark trok geërgerd zijnde met zijn oortje. En hier stond hij dan met een she-cat die half dood aan het bloeden was en een tom die dacht dat hij, omdat hij de halfbroer van de she-cat was en van ShadowClan afkomstig was, hem opeens aankon. Hij vergat even het feit dat Shark niet alleen minstens vijftien moons ouder was, maar ook tien keer meer ervaring had dan hem. Zijn paar moons die hij had gespendeerd als Rogue en de daaropvolgende moons in de Elite hadden hem een zeer harde kater gemaakt die wel kon vechten. De kater wist duidelijk nog niet dat de dood van de tom die waarschijnlijk bij de vorige Ceremony was benoemd zijn schuld was. Als hij dat geweten zou hebben zou hij dan nog aangevallen hebben? Plotseling voelde hij gewicht op zijn rug, maar het was niet bepaald zwaar omdat de she-cat al zo veel bloed had verloren dat het voor haar onmogelijk zou zijn om nog fatsoenlijk aan te vallen. De klauwen op zijn schouders deden echter wel pijn en met een grauw hief Shark zich net op het juiste moment op zijn achterpoten. De ShadowClanner voor hem deed namelijk een uitval naar zijn ogen. Hij voelde het gewicht van zich af gaan ten teken dat hij zelf hevig genoeg was geweest en sprong vervolgens naar voren, recht tegen de ShadowClanner aan. Hij zette zijn klauwen hard in de flanken van de kater en siste woedend naar hem. ‘Heb je het nog niet gehoord?’ snauwde hij. ‘De vorige keer dat een ShadowClanner mij aan wilde vallen werd het zijn dood.’ Hij grijnsde haast maniakaal. ‘Je moet het maar eens voorstellen… zijn buik helemaal open en zijn ogen die levenloos naar me keken.’ Hij sprong minachtend van de kater af en keek de twee afkeurend aan. ‘Diegene die nu nog dom genoeg is om me aan te vallen gaat dood. Ik meen het.’

Amberhunt.. Enkele seconden voelde de poes zich even trots over haar halfbroer, die zijn krijgesnaam had ontvangen. En een goeie ook. Inmiddels was ze al op de kater zijn rug beland. Ze probeerde om met de kracht die ze nog had hem goed te verwonden, een onmogelijke opgave. Ze was door het bloedverlies te verzwakt geworden. Amberhunt leek een uitval te doen naar de kater zijn ogen, wat hem op zijn achterpoten jaagde. Doordat ze plotseling aan Shark zijn schouders begon te hangen werd haar eigen gewicht haar teveel. De poes viel met een doffe plof op de grond en keek angstig toe naar hoe de BloodClankat haar halfbroer wild aanviel. Hij drukte hem met een angstaanjagende kracht tegen de grond en siste zijn bedreiging. Had hij echt ooit een ShadowClanner vermoord? Zoja, had dat geen woedende reacties opgeroepen van de clan zelf? Shark maakte zich los van Amberhunt en keek de twee katten afkeurend aan. ''Diegene die nu nog dom genoeg is om me aan te vallen gaat dood. Ik meen het.'' Mauwde hij sterk. Amare kreeg een sterk verlangen naar het uitkrabben van de kater zijn ogen, maar bedacht hoeveel gezeik dat zou opleveren. Dus bleef ze - verzwakt als ze was en ingedoken op de grond - zitten. Ze wierp een radeloze blik naar haar broer. Hoe kwamen ze ooit uit deze levensbedreigende situatie? Ze wou dolgraag vragen of hij hun zou willen laten gaan, maar ze wist zeker dat haar stem zou het zou begeven en Shark had waarschijnlijk toch al een ongelofelijke minachting voor haar. Ze besloot dus om het aan haar broer over te laten. Wauw, wat schaamde ze zich voor haar afhankelijkheid..

Het gevecht was over, ze hadden duidelijk verloren. Het deed Amberhunt weinig om te verliezen, maar om Amare zo te zien... ''Diegene die nu nog dom genoeg is om me aan te vallen gaat dood. Ik meen het.'' Zei de ouder kater dreigend terwijl hij hen minachtend aankeek. De rode warrior keek naar Amare, die zou niet door kunnen vechten En alleen zou het helemaal niks worden. "Ja dat weten we nu en wees maar niet bang, wij gaan je echt niet meer aanvallen." Begon hij, zich kwetsbaar en verslagen opstellen was nu zijn beste kans. De jonge kat liet zijn kop hangen alsof hij ontzettend veel spijt had door het verliezen van een gevecht. Hij keek naar de grond en miauwde toen "Zou je ons alsjeblieft kunnen laten gaan? Ons nu doden heeft voor jou ook geen zin. Vroeg of laat komt de Shadowclan er toch wel achter en dat zou niet gunstig voor jou zijn of wel dan?" Hij probeerde de bloodclankat te overtuigen dat het slimmer was om hen te laten gaan. Misschien was dit wel de beste kans om Amare te redden.

Shark wierp een minachtende blik op de rogue. Ze leek niet eens meer te kunnen vechten, dat had hij daarnet al gevoeld toen ze haar gewicht op hem had laten rusten om hem aan te vallen. De she-cat had gewoon veel te veel bloed verloren. Als ze geen kruiden wist om zichzelf te genezen dan had ze best wel een probleem, want in tegenstelling tot Clan cats konden Elite cats en rogues zich niet wenden tot een medicine cat. Shark had ook niet bepaald het idee dat die medicine cats veel hielpen. Als je lichaam sterk genoeg was kon het zichzelf immers wel beschermen tegen een ziekte, toch? Nee, hij had niet het idee dat hij zichzelf moest wenden tot een medicine cat om te genezen van zijn wonden. Hij had het al die moons prima gered toen hij nog een rogue was en ook toen hij al tot de Elite behoorde. Zijn ogen gleden minachtend naar de she-cat welke niks meer zei, maar de tom, Amberhunt, nam het woord. Een lach verliet zijn bek die naar het krankzinnige toeging en hij wierp zijn kopje in zijn nek. ‘Bang? Voor jullie? Laat me niet lachen. Ik denk dat het eerder andersom is.’ Zijn snorharen bewogen alsof Amberhunt een leuke grap had verteld en eigenlijk was dat ook wel zo. Als de ShadowClanner werkelijk dacht dat Shark bang voor hem was dan had hij echt wel een manier van goed door fantaseren. Hij lachte deze keer echt op een krankzinnige manier toen de ShadowClanner verderging. ‘Weet je hoe lang dat lichaam van je Clanmate al wel niet ligt te rotten buiten de Clan?’ Hij vermoedde dat de o zo nobele ShadowClanners het lichaam van de tom hadden gevonden en dat ze hadden gerouwd om hem waarna ze hem hadden begraven. ‘Als je denkt dat je Clan jullie dood zo gauw gaat wreken dan ben je echt wel heel erg dom.’ En weer grinnikte hij alsof Amberhunt een goede grap had verteld. Het werd alsmaar beter hier. ‘Maar vertel eens…’ Een zowel geïnteresseerde als een maniakale blik lag in zijn ogen toen hij zich wendde tot de twee katten. ‘Je zei dat Amberhunt je halfbroer was, right? Dat wilt zeggen dat jullie dezelfde moeder of dezelfde vader delen.’ Hij grijnsde vals. ‘Ik dacht dat Clankatjes zo loyaal waren aan de warrior code dat ze geen partners hadden buiten hun Clan? Of heeft je moeder of je vader je gedumpt omdat je geen toevoeging was aan de Clan? Want daar kan ik wel inkomen, hoor.’ Hij keek de she-cat vals aan.