Hey you! You're a kittypet, aren't you? [Milo]

Vol walging keek de poes naar een Kittypet die naar de hand van een Twoleg dook. Hoe kon je verlangen naar een aanraking van zo'n koude, kale pels? Toen de Kittypet haar aankeek met een duidelijk angstige blik in haar ogen siste ze geïrriteerd naar de kat. Wel bang voor haar maar niet voor zo'n rare Twoleg? Ach.. Kittypets waren vreemde verschijningen. Achtervolgt door de ondergaande zon trippelde ze verder over de harde wegen. Waarom legden Twolegs deze paden aan? Wat was er mis met zacht gras of verkoelend zand? Ze verlangde naar het zachte gras onder haar pootkussentjes waar ze zo gewend aan was. Amare had een in haar ogen terechte haat aan Twoleg places. Ze deinsde er dan ook niet voor terug om deze mening met anderen te delen. Hoe dan ook, ze was op weg naar huis om zich daar op te rollen in haar warme schuur. Alleen en zonder de stank van Twolegs. Ze sloeg linksaf en wist dat het niet ver meer was. Plotseling zag ze een witte bal vacht niet ver bij haar vandaan. Een grijns verscheen op haar gezicht en ze sloop zo stil mogelijk op de kat af. Toen ze nog een vossenlengte van de Kittypet verwijdert was wierp ze zich op hem en drukte ze hem tegen de grond. Niet dat ze van plan was hem te verwonden, maar een beetje plezier maken kon best. ''Hi there.'' Fluisterde ze in zijn oor. ''Amare komt je even testen.''

Met een zucht plofte Milo neer op het verharde pad van zijn straat. Pff, dacht hij, eindelijk. Hij had geprobeerd een kortere weg naar zijn huis te nemen, maar zonder resultaat. De hele tijd had hij door het natte gras moeten lopen, straks werd hij nog verkouden! Zonder al te veel hoop keek hij naar zijn doorweekte vacht. Natte pieken stonden recht overeind en hier en daar zaten er zelfs een paar blaadjes en takjes vast. Een kreet van frustratie ontsnapte aan Milo's mond en hij begon ijverig te likken. Nooit zou hij nog eens langs daar gaan! Was hij maar gewoon op zijn oude weg gebleven, dan was dit allemaal niet gebeurd... Een paar poten die hem hardhandig op de grond duwden haalden hem ruw uit zijn sombere gedachten. 'Mraaauwauwauw' gilde hij angstig. Zijn kop werd tegen de koude stenen van de straat gedrukt en hoe hij ook worstelde, de greep op schouders verminderde niet. 'Hi there,' mompelde een zachte, angstaanjagende stem in zijn oor, 'Amare komt je even testen.' Milo's ogen werden zo groot als schoteltjes en zijn borstkas ging snel op en neer. Nee, nee, nee, gilde een stemmetje in zijn hoofd, 'Nee, alsjeblieft...' murmelde Milo zwakjes. Niet opnieuw, niet weer die pijn... Zijn adem ging steeds sneller op en neer tot hij zelfs een hoog gepiep produceerde. In een waas van angst sloeg hij wild om zich heen om zijn aanvaller van zich af te schudden.

Met een minachtende blik keek de poes naar de zielige, dikke Kittypet onder haar. Een sterke angstgeur vulde haar neusgaten. Ze deed haar best om niet te kokhalzen. De kater sloeg wild om zich heen zonder resultaat. Wou hij haar misschien zelfs een beetje pijn doen, dan mocht hij echt een beetje afvallen. Dit was nou precies waarom ze walgde van Kittypets. Het waren zwakke en angstige katten, niet in staat om zichzelf de verdedigen. ''Amare is de naam.'' Zei ze op de zelfde - net iets te aardige - toon als net. ''Als jij je naam verteld dan laat ik je misschien gaan.'' De poes grinnikte even. Als het zo makkelijk kon zijn voor haar om hem te overmeesteren, wat zou er dan gebeuren als hij een ervaren vechter tegenkwam? Kittypets hadden het ongeluk dat ze veel kans hadden om Bloodclanners tegen te komen. Maar dat was nog geen reden om zo'n angstig stuk stront te zijn. Ze zou misschien een beetje sympathie gevoeld hebben voor deze kat als hij het in ieder geval probeerde.

Heel Milo's lijf trilde van de angst. Alles wat hij deed was nutteloos, de poes boven hem leek zelfs geen moeite te hoeven doen om hem tegen de grond te houden. Zijn kop duizelde. Wat kon hij doen? Hoe kon hij hier ooit uit geraken? Op dit moment voelde hij zich zo hopeloos, zo zwak... Voor de eerste keer in zijn leven wenste hij dat niet als Kittypet geboren was. Of dat hij op z’n minst een paar vechtskills had, een trucje om hieruit te geraken, iets. 'Amare is de naam,' vervolgde dezelfde zeemzoete stem in zijn oor, misleidend vriendelijk. 'Als jij je naam verteld dan laat ik je misschien gaan.' Voor het eerst keek Milo op, recht in een paar amberkleurige ogen en twijfelde, zou het echt zou gemakkelijk zijn? Ze klonk bijna alsof ze het beste met hem voor had, bijna, als er niet die kille blik in haar ogen lag. Een blik van een kat die weerloze Kittypets zomaar aan stukken kon scheuren. Maar wat had hij te verliezen met een naam? 'Milo,' stootte hij krachteloos uit. Zijn ogen gleden angstig over zijn aanvaller, zoekend naar nog maar het kleinste teken van medelijden.

Een grijns verscheen op haar gezicht toen haar ogen die van de angstige kater ontmoetten. Waar was hij zo bang voor? Voor haar? Ze was tenger en ondervoed. Ze zou zich ongetwijfeld meteen overgeven als de dikke kater op haar ging zitten. Dat was eigenlijk een best grappige gedachte. ''Milo,'' Miauwde hij opeens. Hij was dus niet helemaal dichtgeklapt van angst. ''Het praat!'' Grapte ze. Ze wist niet zeker of ze het wel of niet gemeen bedoelde. Zou ze hem nu laten gaan? Ze kon ook gewoon doorgaan met hem vervelen, iets wat haar veel leuker leek. Niet dat ze helemaal geen medelijden met hem had. Kittypets moesten nou eenmaal zo nu en dan geconfronteerd worden met hun eigen zwakte. Terwijl zij en vele anderen honger leden kon hij zich volvreten. Ze zette een poot op het steen, waardoor ze hem nog met een poot tegen de grond drukte. ''Toe dan.'' Ze vermeed zijn angstige blik. ''Ga me niet zeggen dat je zo zwak bent dat je zelfs nu nog niet kan ontsnappen.''

'Het praat!' mauwde de poes smalend, en Milo moest beschaamd zijn ogen afwenden. Het was zo overduidelijk dat de poes hem verachtte. 'Toe dan,' snauwde ze hem toe, 'Ga me niet zeggen dat je zo zwak bent dat je zelfs nu nog niet kan ontsnappen,' Ze had één van haar poten van zijn borstkas gehaald en naast hem op de straatstenen gezet. Milo keek haar niet-begrijpend aan. Wat? Was ze echt van plan om hem zomaar te laten gaan? Het is een soort van test, begreep hij opeens, nu is het moment om te tonen dat je ook dapper kunt zijn. Maar hij wist gewoon niet hoe. Milo had nog nooit in zijn leventje dapper moeten zijn, of moedig of wat dan ook. Voor de zoveelste keer keek hij hulpeloos omhoog. Zou hij smeken? Nee, woedend kneep Milo zijn ogen dicht, deze keer niet. Een vreemd soort verontwaardiging maakte zich meester van zijn lijf. Hij was zo boos, zo boos op al die katten die hem steeds weer vernederden, die hem pijn deden, maar het meest van al was hij boos op zichzelf. Zijn hulpeloosheid, zijn zwakte. Hij sloeg Amare's overgebleven poot van zich af en zette zich recht. 'Ga weg,' siste hij nijdig. Hij was het zat om steeds het slachtoffer te zijn.

[OCC] Omg, Milo being brave c':

Nou, kwam er nog wat van? Haar staart zwiepte ongeduldig heen en weer. De kater staarde haar niet-begrijpend aan. Begreep hij dit serieus niet? Als dat zo was, dan was hij dommer dan het domste schaap. De poes merkte op dat de sterke angstgeur minder in haar neus prikte. Nee, hij dreef zelfs weg. Er was iets verandert in de kater. Plotseling sloeg hij haar poot weg en kwam overeind. ''Ga weg.'' De kater kwam kwaad over en elk spoortje van angst was verdwenen. Een klein momentje van trots overmande haar. Ze herstelde zich snel toen ze zich besefte dat ze niets met deze kater te maken had. Ze had hem alleen maar een kleine les geleerd, althans.. hoopte ze. ''Ik dacht dat het er nooit van zou komen.'' Ontspannen ging ze zitten en begon ze zich te wassen. Haar slechte humeur had spontaan plaatsgemaakt voor een zeldzame glimlach op haar gezicht. ''Als je dat nou eens wat vaker deed.''