A new adventure

Milo trippelde rustig door de besneeuwde straten, warm ingepakt in zijn witte truitje. Eerst naar links, naar de straat met de kersenbomen, dan weer rechts, oversteken, door de achtertuinen. Het was zijn gebruikelijke routine, elke dag ging hij langs ditzelfde pad. Hij hield van de voorspelbaarheid, de zekerheid dat alles hetzelfde bleef. Zijn pootjes stapten onafgebroken verder op het weggetje. Hij sloeg de hoek van de straat om en bleef geschokt staan toen hij een onbekende, gevlekte kat zag zitten. Wat deed zij hier? Een lichte paniek verspeidde zich door zijn lijfje; dit was niet gepland!

'Hallo, ik heet Leopardskin, wat is jou naam?' De poes had heldere, blauwe ogen en was misschien iets ouder dan hem. Milo vermoedde dat ze geen poesiepoes was, en een koude rilling trok over zijn rug. Er zat geen dreiging in haar stem, en niets wees erop dat ze hem zou aanvallen, maar toch... Je wist nooit wat zo'n wilde kat zou doen. Het ene moment konden ze misschien wel vriendelijk en aardig tegen je doen, maar zodra te dicht in de buurt kwam... bam! Met toegeknepen ogen keek Milo de poes aan, 'Milo' antwoordde hij kortaf. Hoe minder hij zei, hoe sneller de luipaard weg was.

'Prettig kennis te maken Milo' de poes had een aangename, zachte stem en haar ogen keken hem vriendelijk aan. Ze zag er oprecht aardig uit. 'Trouwens, veel huiskatten zijn bang van rogues... Maar ik doe je echt geen kwaad, geloof me' Milo schuifelde onrustig met zijn poten, kon hij haar vertrouwen? Het woordje rogue spookte door zijn hoofd, rogue, rogue, rogue. Had hij dat niet ooit al gehoord? Hij wist het niet zeker... 'Ben je een clankat?'  vroeg hij opnieuw kortaf, maar met een tikkeltje nieuwsgierigheid. Nu deze onbekende kat zomaar zijn dagelijkse route had verstoord, wou hij wel graag weten waarom. Hij schrok toen hij opeens verdriet in de ogen van de poes zag verschijnen. Had hij iets verkeerd gedaan? 'Alles goed?' vroeg hij bezorgd.

'Nee, ik ben een Rogue... Waarom zou ik anders over Rogues begonnen zijn?' legde ze uit, maar Milo snapte het nog steeds niet. Wacht wacht, was een Rogue niet zoiets als een aardige Bloodclanner? Dus betekende dat dat ze niet van plan was om hem op te eten? Milo hoopte maar van wel. Leopardskin's blik richtte zich op de grond toen er plots een enkele traan over haar wang naar beneden biggelde. 'Prima' zuchtte ze, 'Om eerlijk te zijn, nee.... Mijn ouders, broer en zus zijn vermoord toen ik 10 manen was, en sindsdien ben ik alleen. Ik heb het zelf net overleefd' Oh... Milo was even met stomheid geslagen. Hij wist niet goed hoe hij moest reageren, niet iedere dag kwam er een wildvreemde zijn levensverhaal bij hem uitstorten. Hij kende haar nauwelijks! En dan nog, hij kon zich amper voorstellen hoe zij zich moest voelen. Familie had hij nooit gehad, noch was hij ooit iemand dierbaar verloren. Maar niemand verdiende zo'n hard leven. Hij wou dat hij Leopardskin kon troosten, maar wist niet hoe. Uiteindelijk gaf hij haar dan maar een onbeholpen kopje. 'Het komt wel goed,' murmelde hij, al wist hij niet of hij het zelf wel geloofde.

'Dankje,' zei Leopardskin, 'Sorry als het een beetje raar lijkt dat ik gelijk mijn hele levensverhaal aan je vertel, maar ja. Soms is dat de enige manier om iemand er van te overtuigen dat ik geen kwade bedoelingen heb' De poes ratelde maar door en Milo had geen idee waarover ze het had. 'Ik zag dat je duidelijk bang van me was, maar dat is volkomen normaal. Dus besloot ik me maar gewoon kwetsbaar op te stellen, snap je?' Ehm nee, dacht Milo, maar hij knikte alsof alles wat ze zei volstrekt logisch was. 'Ah ja' mompelde hij zwakjes. 'Wel... Eh, ik denk dat maar eens verder moet.' Hij probeerde zo subtiel mogelijk langs Leopard heen te lopen, wat niet lukte met zijn dikke lijf, en verder te gaan met zijn wandeling. 'Nog leuk om je te ontmoeten.' 

Hij was al bijna verder gelopen toen hij opnieuw Leopardskin achter hem hoorde. 'Ben ik nou zo vervelend?' vroeg ze. Er was geen spoor van verwijt in haar stem waar te nemen, of verdriet, boosheid, al die dingen had Milo kunnen begrijpen. Hij stopte en ademde een paar keer diep in en uit, zijn kop naar beneden hangend. Hij wist gewoon niet wat te zeggen. Hij draaide zich om, stopte half in zijn beweging en opende zijn mond om iets te zeggen. Hij stokte toen hij Leopards felblauwe ogen zag. Eigenlijk wou ze gewoon een beetje vriendschap, besefte hij, gewoon iemand om tegen te praten. Waarom moest hij zo bot doen? 'Sorry,' hij schaamde zich. 'Ik ben het simpelweg niet gewoon om met vreemden te praten.' Geen oogcontact maken, niet praten met hen en vooral niet te dichtbij komen, het was hem altijd zo geleerd.

'Het geeft niets... De meeste katten vallen me gelijk aan, dus jou reactie viel eigenlijk wel mee...' zei Leopardskin. Milo schuifelde weer onrustig met zijn poten. Hij had geen idee wat hij moest antwoorden of zeggen, of gewoon reageren in het algemeen. Hij wou de poes niet kwetsen, dat was nooit zijn bedoeling geweest, maar hij vond dit alles maar een beetje vreemd. Hoewel, nu hij even over haar woorden nadacht.. 'Oh, ja! Dat heb ik ook altijd!' Een opgeluchte grijns verscheen op zijn gezicht, eindelijk iets waarover hij kon meepraten! 'Maar dan echt altijd. Heel het dorp zit vol met die sadistische katten, die Bloodclan.' Hij trilde even toen hij aan die naam dacht, het waren geen fijne herinneringen.