Night & day

Zijn blauwe ogen waren half gesloten en vermoeidheid trok als een zware ziekte aan zijn lijf. Met een plofje liet hij zichzelf vallen in zijn nest, nog even rondkijkende naar de andere krijgers die ondertussen allang sliepen. Hij had besloten om nog snel even langs de grenzen te gaan. Hetgeen wat er overlaatst gebeurd was stond als een litteken op zijn hersenpan getekend. Daarom dat hij nu al zijn taken extra serieus nam. Waarschijnlijk hielp het niet eens veel maar alsnog gaf het hem een gevoel van veiligheid, een gevoel dat hij toch iets deed wat zijn Clan nu nog kon helpen. Maar natuurlijk was dat gewoon schijn. De Clan was alles behalve veilig. Elk moment kon Claw opdagen en iemand uitkiezen die hij ging vermoorden. Al was Zealspark zeker van één ding: als Claw hem uitkoos om een kopje kleiner te maken dan was hij niet de enige die zou sterven. No way dat hij zomaar over zich heen zou laten lopen. Zo zielig was hij nog niet.

1st Glowstick

Slaap was iets dat hij nu al in geen tijden meer had gehad, en vannacht was weer een die slapeloos was. Onrustig was hij aan het wandelen toen een hele bekende geur zijn neusgaten binnendrong, heel even ging zijn kop enthousiast overeind maar lang kon hij het niet blijven. Echt, dood kon hij totaal niet tegen, en het was er nu zoveel... Zelfs een goede vriendin, Shiverthought was... Weg. "Hey Zeal." Zei hij zachtjes, zijn stem klonk verschrikkelijk en hij zag er ook niet al te goed uit. Maar een klein beetje licht was wel in zijn ogen te zien, hij had in ieder geval zijn broer nog.

Zealspark tilde zijn kopje op toen hij de bekende stem van zijn broer hoorde. Zijn blauwe ogen hadden een vermoeide glans maar voor Glowstick was hij bereid om zijn eigen problemen te vergeten. "Glow.." miauwde hij terwijl hij zichzelf overeind dwong en al zittende zijn rode broer aankeek. Hij wist wat er gebeurd was, dat zijn dochter verdwenen was. Iets nam zijn hart beet, een ondraaglijk gevoel dat veel weghad van klauwen. "Hey.. alles oké?" vroeg hij zachtjes. Merendeels omdat hij de rest niet wakker wou maken maar ook omdat hij meeleefde met Glowstick.

Het deed hem pijn om zijn broer zo te zien, verdomde Elite. "Denk het." Antwoordde hij op de vraag. Al was het niet zo. Hij was niet oké. Hij was álles behalve oké. Hij was verschrikkelijk. "Gaat het wel met-" Hij moest even kuchen omdat zijn keel zo schor was. "Met jou?"

Zealspark keek even met vernauwde wenkbrauwen naar zijn broer. Niet vanuit haat maar omdat hij diens response alles behalve geloofwaardig vond. Toen die nadien nog een onderbroken vraag stelde kon hij het al helemaal niet meer laten om ongerustheid te voelen opborrelen in zijn onderbuik. "Kan beter," gaf hij toe met een kleine glimlach. Rustig stond hij op en gaf hij zijn broer een speelse maar zachte schouderduw. "Hey, kop op."

Waarom waren ze eigenlijk naar elkaar aan het liegen? Ze moesten juist bij elkaar uithuilen en het uitschreeuwen. Hij glimlachte nadat zijn broer hem een schouderduw gaf, positief als altijd. "Hoe dan?" Vroeg hij, hoe moest hij zijn kop op houden als alles tegen leek te zitten?

Zealspark zuchtte bij diens vraag. "Vroeg of laat zal er wel iets veranderen. Al moet ik er persoonlijk voor zorgen dat die Claw met zijn slaafjes het kamp verlaten, gebeuren zal het zeker." zei hij zachtjes, zodat enkel zijn broer hem kon horen. Hij was niet meer zeker wie zo schuw was geworden dat die alles doorvertelde aan de Bloodclanners en wie nog loyaal genoeg was. Angst kon lelijke dingen teweeg brengen, lelijke karaktertrekken waarvan niemand dacht die ooit te hebben.

Hij glimlachte na Zeals woorden, het gaf hem echt moed en mooie ideeën. "Ik pak zijn opvolgertje wel." Miauwde hij even zacht en knipoogde. "Voor Silverstar." Volgde hij zachter. Die kater voelde als een vader voor hem en hij ging zich niet nog een vader laten ontnemen.

Een zachte glimlach spreidde zich op zijn knappe gelaat toen zijn broer de naam van zijn voormalige mentor noemde. "Ik hoop maar voor ze dat hij nog leeft. Anders vermoord ik persoonlijk iedere Bloodclanner die er bestaat." Alhoewel hij wist dat dit onmogelijk was en hij lichtelijk sarcastisch zijn broer aankeek, was er toch iets van serieusheid op zijn gelaat te bekennen. Hij had het verlies van hun vader anders aangepakt dan Glowstick. Hij had altijd gezegd dat hij oké was, een masker gedragen. Maar na alle verliezen die de Clan had moeten overleven, wist hij niet hoeveel hij nog aankon. Zeker niet als ook Silverstar dood was.

Er was een glimlach te zien op Zeal's gezicht, wat reflecteerde naar Glow toe. Beetje cheesy, maar hij blij was zeker weten Glow blij. "Oooh zeg dat wel, en stel mijn leven kom daardoor om ga ik vanaf de Starclan persoonlijk naar de Dark Forest om ze nog een keer te vermoorden." Oké, tuurlijk wist hij dat dat niet kon. En tuurlijk zou hij niet in de Dark Forest kunnen komen, toch? Nah, maar goed.

Zealspark verhardde even zijn blik. "Geen haar aan m'n lichaam denkt eraan jou naar Starclan te sturen, liever ik dan jij." Glowstick had dan ook een gezin waarvoor hij moest zorgen terwijl Zealspark dat niet had. Er zouden meer katten rouwen om zijn broer dan om hem, simpelweg omdat hij niet zoveel geliefden had als Glowstick. Hij hield zich meer bezig met jagen en vechten voor de Clan. Niet dat Glow dat niet deed, maar als vader en geliefde partner lag het hele gedoe toch wat anders.

Verbaasd keek hij naar zijn broer, wat was hij nou weer voor onzin aan het uitkramen. "Jij denkt dat ik nog meer dood aan kan? Nog meer verdriet?" Zei hij, zijn stem iets hoger dan het niveau waarop ze eerst praatten. "Jij denkt, werkelijk waar, dat ik verder zou kunnen leven voor jou?" Oké, misschien zou hij net geen zelfmoord plegen, voor zijn kittens. Maar leven zou hij het ook niet kunnen noemen.

Zealspark zuchtte even, zijn helderblauwe ogen afwendende van zijn broer. "Nee, ik bedoelde gewoon maar dat ik jou niet kwijt wil." Zijn stem was zachter geworden en nog maar amper hoorbaar. Opnieuw verliet een zucht zijn bekje, deze keer wat beveriger. "Beloof me dat je je veilig houdt, oké? Bescherm je kittens zo goed mogelijk, ik wil gewoon niet dat er nog iemand van Thunderclan dood gaat.." Zijn stem klonk niet bevelend, enkel gevuld met emotie. Hij meende deze woorden dan ook en dat was te zien aan de blik in zijn blauwe ogen.

Hij fronste, dat gevoel was toch wederzijds? Misschien moesten ze gewoon allebei in leven blijven! Een angstig zuchtje verliet zijn broer zijn mond en meteen keek de kater bezorgd, al lieten zijn woorden hem even naar de grond staren. "Dat is nou het punt." Sprak hij brekend uit. "Zelfs mijn kitten heb ik niet kunnen beschermen."

Zealspark keek weer op toen zijn broer sprak. Zijn blauwe ogen keken met medeleven in die van Glowstick. Opnieuw was hij ergens gerustgesteld dat hij geen gezin had dat hij moest koesteren. Hij had geen flauw benul van hoe hij dat nu zou moeten doen. Misschien was het dus toch goed dat hij een laatbloeier was op dat vlak. "Het spijt me voor je.. Maar wat Sandkit is overkomen, daar kun jij niets aan doen." miauwde hij zachtjes maar duidelijk. De rood met witte kater wou niet dat zijn broer zich hier schuldig over ging voelen, al was dat hetgeen wat hijzelf ook zou doen als het zijn dochter overkwam.  

Hij schudde met zijn hoofd, alles schoof hij onbewust op zichzelf wat er voor zorgde dat hij niet naar zijn broer luisterde. "Tuurlijk wel! Ik was er niet voor haar! Ik had op ze moeten letten. Ik ben een slechte vader." Fronsde hij en hoewel zijn stem bij het eerste woord omhoog ging was hij amper hoorbaar op het laatst.

Hij legde zijn oortjes plat in zijn nek. "Als jij een slechte vader bent, wat maakt mij dat dan?" Het was bedoelt als een stevige vraag, met een vaste stem zonder enige trilling. Maar het was eruit gekomen als een verstikte zucht, volgepropt met emoties die geen enkel hart te verduren wou krijgen. "Silverstar was mijn mentor.. een vriend.. Wat als hij echt dood is? Is dat dan ook mijn fout?" Zijn blauwe blik keek die van zijn broer oprecht nieuwsgierig aan. Merendeels omdat het verdriet dat erin weerkaatste ook oprecht was.

Hij keek hem kort verbaasd aan, waar sloeg die vraag op? Het volgende deed hem alleen maar met zijn hoofd schudden. "Silverstar was iedereens vriend. Voor mij was het, zoals bij jou waarschijnlijk ook, een vaderfiguur. Maar dat is niet jou fout. Silver was niet jou verantwoordelijkheid." Toch?

De rode kater schudde zijn kop bij de woorden van Glowstick. Hij wist dit allemaal.. Maar toch waren de troostwoorden van Glowstick geen pleister voor de wonde op zijn hart+ De gedachte dat het allemaal zijn fout was bleef als een nare nachtmerrie zijn hoofd achtervolgen en teisteren, als lastige tandpijn maar dan vele malen erger. Een zucht verliet zijn bekje. "Ik ben gewoon in de war.." miauwde hij zachtjes, zijn kopje zakkende terwijl zijn lichte blauwe ogen doelloos naar de grond staarden.

Glow knikte, iedereen was volgens hem in de war. Maar hoe kon je dat niet zijn? De kater legde zijn kop over de nek van zijn broer, beschermend maar ook troostend. "Alles komt goed. Ik voel het." En die woorden meende hij.