If you cant hang then there's the door baby [briarlight]

Cyber greens geweldig breed en keek de kittens aan die buiten op de open plek rondhuppelden. Eenmaal ze te dichtbij kwamen sprong de angstaanjagende kater uitdagend naar de kittens en gromde met ontblote tanden, waarop de meeste kittens bang wegliepen. De kittens die dan lachend naar hem teruggromden die had hij het liefst. Hij leerde hen kleine trucjes om beter te vechten. Maar niet teveel, zodat ze onmogenlijk sterker dan hem zouden worden. Althans dat hoopte hij, hij vertrouwde erop. Hij liep naar de warriorsden en stak zijn hoofd binnen om even te checken wie allemaal in het kamp zat. Misschien iemand interresant om mee te vechten? Of te flirten oe lala. Hij had al snel zijn interresse vastgezet aan één kat. Die witte achterin de den. "Poesiepoesie wakkerworden." fluisterde hij zachtjes terwijl hij richting haar stapte.;

Het had lang geduurd voordat de kattin eindelijk het recht vond te hebben om wat te rusten in haar eigen nest. De geur van de BloodClanners was al als normaal in haar neus opgeslagen. Ze vond het zelf wat ongelofelijk dat ze ooit aan die stinkende geur gewend kon raken. Haar ogen waren geen minuut dicht en er klonk al een onbekende stem dat vast en zeker op haar gericht was. "Poesiepoesie wakkerworden." Langzaam deed ze haar ogen weer open en tilde ze haar kop op. Haar goudambere ogen keken naar een zwartwitte kater. Wie had dat nou verwacht? Een BloodClanner. Just great. "Excuseer mij maar mijn naam is Briarlight. Niet Poesiepoesie." zei ze licht beledigd. Meteen stond ze op. Ze mocht misschien kleiner en jonger dan hem zijn. Maar ze liet zich niet graag kleinmaken. Al wist ze wel dat je elkaar niet zomaar aan mocht vallen. Zij raakt hem niet aan, hij raakt haar niet aan en andersom. Zo ging het spelletje dus door.

Cyber greens geamusseerd toen de poes licht beledigd was, maar dat was niet echt zijn bedoeling geweest.. of juist wel? Ach wat maakte het uit. De poes stond op, haar bosgeur van de thunderclan walmde rond zijn neusgaten. "Wat gaat Briarlight doen?" vroeg hij terwijl hij haar voorbij steekte om als eerste buiten de den te zijn en voor de deningang te gaan staan. Hij glimlachte semi-lief en hield zijn hoofd een tikkeltje schuin. Achter hem hoorde hij gegiechel van kittens die hem uitdaagden. Hij wou hun een pootslag, zonder nagels, gaan verkopen. Of toch met nagels? Ach. Maar hij focuste zich nu op de poes.

De kattin bleef hem strak aankijken. Haar staart langzaam en geërgerd hern en weer zwiepend. Ze mocht die BloodClanners toch al niet. En seze kater vroeg om aandacht. Ze versmalden haar ogen een beetje en spitste haar oren bij het horen van een paar kittens. Dear StarClan, waarom ook nu? Kon niemand haar wat rust gunnen? "Wat gaat Briarlight doen?" Het bleef voor korte tellen stil totdat de kattin zichzelf in een wat meer zelfverzekerde houding dwong en een wenkbrauw optrok. "Nou, ze was van plan te gaan slapen. En als ze iets zou doen, waarom zou meneertje hondentand zo nieuwsgierig voor zijn?" Bam, teruggepakt.

Cyber greens, al voelde hij zich lichtjes op zijn tenen getrapt. "Nou bedankt dat u mijn hondentanden opmerkte, ik ben er trots op." zei hij smalend. "Nou op een saaie dag als deze is het altijd fijn wat.. gezelschap te hebben." zei hij met opgetrokke wenkbrauwen. De poes mocht hem niet, des te leuker natuurlijk. Kon hij haar wat pesten. Had hij iets.. nuttigs te doen. Hij probeerde nog even 'aardig' te zijn, maar als de poes niet oplette zou hij een ander kantje laten zien. "Heb je al gegeten?" zei hij.