Losing strength |&Claw

Onderwerp: Losing strength |&Claw di 8 maa 2016 - 13:40

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Er stak een korte bries op en Silverstar opende zwakjes zijn bleekgroene ogen. Hij keek naar het licht dat van buiten kwam. De lucht voelde warmer tegen zijn huid, zachter, en hij wist dat winter op zijn einde moest komen. Hoe hij hunkerde om weer eens een keer in de buitenlucht te staan. Hoelang had hij al in deze grot gelegen? Hij wist het niet. De dagen begonnen in elkaar over te vloeien als een grote waas, waarin hij soms niet eens meer droom of werkelijkheid uit elkaar kon halen. Zijn lichaam leek al vergeten hoe het voelde om in een warme den te liggen, en kende in plaats daarvan alleen nog maar de harde kou van gesteente. Bloodclan kwam zijn beloftes na en had er zeker van gemaakt dat hij nooit een kans kreeg te ontsnappen. Het afnemen van zijn levens was als een spel voor hen, maar ze gaven hem nooit lang genoeg de tijd om volledig te herstellen. Zelfs Starclan kon hem niet zonder medicijnen en voldoende voeding snel genoeg op het been krijgen. Silverstar betwijfelde of dat überhaupt nog wel mogelijk was. Hij kreunde zachtjes toen hij van positie wilde veranderen om zijn beurse spieren wat te ontlasten. Pootstappen echode zachtjes door de donkere tunnel, maar de enige reactie die van hem kwam was het kort trekken van zijn oor. Hij keek niet langer meer op van de korte bezoekjes die zijn gijzelnemers hem soms brachten. De kater had niet langer de kracht meer om nog terug te vechten. Het enige wat hem nog in leven hield was de hoop dat hij zijn clan ooit nog terug zou zien.

Onderwerp: Re: Losing strength |&Claw di 8 maa 2016 - 14:40

Kalm sjouwde hij naar het territorium van Sushi. Hij sprak haar niet zo vaak meer, enkel als hij haar tegen kwam om Silverstar te bezoeken. Hij wist eigenlijk niet zo goed waarom, ze hadden elkaar altijd gedoogd, meer ook niet. Dat was nog steeds zo ondanks hun bondgenootschap. Hij hielp haar en zij hielp hem, dat was de afspraak en zo lang geen van beide die zou verbreken was er niets aan de hand. Haar groep paste prima op de kater die zij langzaam kapot aan het maken waren, dus nee hij had geen reden om hun verbond te beëindigen. Hij knikte één van haar leden toe en liep vervolgens door naar het hol waar ze Silverstar weggestopt hadden. Het was nog kouder in het hol dan dat het buiten was, waardoor zijn adem zichtbaar werd in het halfduister. Voor de eens zo vitale en trotse kater stond hij stil, er was niet veel meer van hem over en hij vroeg zich af hoe vaak ze hem nog moesten vermoorden. “Silvertje.” Sprak hij kil uit. Dat klonk maar gek op de toon waarop hij het uitsprak, duidelijk kleinerend. “Ben je weer klaar om dood te gaan?” Hij grinnikte zachtjes terwijl zijn groengele ogen geamuseerd fonkelden.

Onderwerp: Re: Losing strength |&Claw wo 9 maa 2016 - 19:46

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De kille stem van Claw echode langs de wanden, maar Silverstar gaf geen reactie. Hij gunde de donkere gestalte niet eens een blik waardig, en staarde in plaats hiervan met doffe ogen voor zich uit, de leegte in. Het was duidelijk dat de zilvere kater niet eens de energie had om een antwoord te geven. En al had hij dat wel gehad, zou hij Claw dat plezier niet eens gunnen. Dat was op het moment het enige verzet dat hij kon geven. Hij draaide dus koppig zijn kop weg en bleef roerloos liggen. Misschien als Claw zag dat er al bijna geen leven meer in hem zat, hij hem gewoon met rust zou laten. Daar was weinig hoop voor, maar het was het proberen waard. Silverstar keek er namelijk niet naar uit om weer een leven te moeten verliezen. Hij wist niet hoelang hij dat nog ging volhouden.

Onderwerp: Re: Losing strength |&Claw do 10 maa 2016 - 9:23

Silverstar reageerde niet op hem. “Ah toe nou niet zo flauw Silvertje. In het begin was dit veel leuker.” Toen had de andere kater nog terug gevochten of van zich afgesnauwd. “En zijn die dooie katjes weer bij je geweest of hebben ze je toch in de steek gelaten?” Hoonde hij kampjes verder. Toen liet hij heel flauw zijn nagels over de vacht van de zilveren ThunderClanner glijden. Hij zette geen druk waardoor het enkel een zachte kriebelende aanraking was, puur om Silverstar te irriteren. Hij probeerde een reactie uit te lokken. Toen boog hij zijn kop over de andere kater heen om hem op de kop aan te kunnen staren, met een brede maffe grijns om zijn lippen. “Koekkoek.” Zei hij grinnikend.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Natuurlijk nam de Bloodclan leider er geen genoegen mee. Zijn aanwezigheid was als een plotselinge storm, ineens was alle rust verdwenen. Er verscheen een geïrriteerde frons op het gezicht van de zilvere kater toen hij de nagels over zijn vacht voelde glijden. Het was ziek hoeveel plezier iemand uit het lijden van een ander haalde. Als hij eerder nog geen bevestiging had gehad over het feit dat er iets flink mis was met deze kater, kreeg hij dat nu wel. Zijn bleekgroene ogen bleven strak voor zich uit kijken. "Mijn levens.. zijn niet oneindig, Claw," mompelde hij. Zijn stem klonk uitgeput, bijna levensmoe. "Op een gegeven moment.. houdt de teller op. En wat ga je dan doen?" Als ze zo door gingen, ging hij hier sterven, en hij moest eerlijk zeggen dat dat idee op zwakke momenten wel eens in zijn kop was geschoten. Dood hadden ze niets meer aan hem. Maar Silverstar weigerde op die laffe manier het leven uit te stappen. Niet voordat hij eerst wraak had kunnen nemen. Voor hij wist dat zijn clan weer veilig was.

Hij bleef zo hangen terwijl Silverstar hem antwoord gaf. “Niet oneindig zeg je hè? Dus de allermachtige allermachtigste kan ook dood.” Hij zat hem te stangen, want het sarcasme droop van zijn stem bij die woorden. “Niemand weet waar je bent Silvertje als ik je toch per ongeluk dood maak zeg ik gewoon dat je nog leeft.” Het was handiger als hij nog een tijdje door zou leven en daarnaast was het ook een beetje zijn vermaak, maar of hij zich daarom in zou houden, nee dat niet. Uiteindelijk was het toch zijn plan om hem te vermoorden. “Ik maak mij daar geen zorgen om.” Hij hing nog steeds op de kop.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverstar ging niet in op zijn sarcastische woorden en snoof alleen zachtjes. Al zou hij hier al zijn levens verliezen, dan had hij op zijn minst de steun van Starclan. Dat was iets wat de Bloodclan leider nooit zou hebben. Zij hadden de dood te vrezen, en dat was waarom hun honger naar macht zo groot was. "Wat voor leugen je ook gebruikt.. Ze gaan je nooit als clanleider beschouwen," sprak hij schor. Hij liet zijn bleekgroene ogen langzaam naar Claw glijden, die nog altijd met een maniakale grijns boven hem hing. Plots viel hem op dat de kater ook niet zonder wonden zat. Er zaten nieuwe krassen op zijn huid, sommige nog niet eens zo oud. "En zo te zien.. gaat dat leiderschap je ook niet zo goed af," concludeerde hij met een licht opgetrokken mondhoek van voldoening. Hij besefte met een gevoel van trots dat Thunderclan het hem niet makkelijk maakte.

Hij grinnikte zachtjes en staarde Silverstar strak aan. “Denk je dat het mij werkelijk interesseert of ze mij als leider zien of niet? Ze doen wat ik zeg en daar gaat het om.” Het beetje respect wat hij voor zijn eigen members had was ver te zoeken bij de ThunderClanners. Hij gebruikte de katten gewoon en het maakte hem niet uit wat er in die koppies omging als ze maar deden wat hij zei. Zo niet maakte hij ze dood. Hij begon nog harder te lachen na de volgende woorden van de voormalig ThunderClan leader. “Ooh Silvertje je hebt geen idee wat er zich op het moment afspeelt.” Hij ging weer normaal zitten, stond op, en liep naar de andere kant van Silverstar. Zo kon hij hem gewoon normaal aankijken. “We hebben al een deel van de ShadowClan te pakken, het is maar een kwestie van tijd. Het gaat om macht en leiderschap zoals jullie dat kenden bestaat niet meer in ThunderClan.” Hij bracht zijn kop dichter naar die van Silverstar. “En wanneer ze je vergeten zijn maak ik je dood.” Hij zei het zacht en ijzig kalm. Toen sloeg hij zijn nagels uit.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De lichte glimlach verdween als sneeuw voor de zon zodra Claw zijn bek weer open deed. Hij wist dat het ook geen goed idee was geweest om een gesprek aan te gaan. Hij gaf precies wat de Bloodclan leider wilde, meer mogelijkheden om hem te kwellen. Silverstar probeerde de rest te negeren, maar het nieuws van Shadowclan trof hem hard. Zijn ogen werden even groot door de nieuwe angst die hij voelde opkomen. Hoeveel levens hadden ze verloren in die zinloze strijd? Het zou nooit genoeg voor Bloodclan zijn, niet tot ze het hele woud in hun klauwen hadden. Hij snapte niet hoe die mede-oudjes tussen de sterren dit konden toelaten. Silverstar trok zijn lip op in een grauw. "Je gaat hier niet mee wegkomen, Claw," beloofde hij dreigend, terwijl zijn ademhaling met moeilijkere teugen uit zijn bek begon te ontsnappen. "Er komt een dag.. dat je spijt gaat krijgen... ooit een poot gezet te hebben op clan territorium." Hij zou er misschien niet meer zijn om het met zijn eigen klauwen te doen, maar hij had vertrouwen in zijn warriors. Claw dacht misschien nu de overhand te hebben, maar er zou een moment komen waarin ze zich niet langer meer zouden tegenhouden door angst en dreigementen.

Toen Silverstar begon te dreigen ontstond er een sarcastische grijns om zijn lippen. “Ik leef nog steeds Silvertje.” En dat zei voor hem genoeg. Zolang hij het steeds overleefde dan kwam hij er mee weg. Ging het een keer mis dan betekende dat zijn dood, maar in tegensteling tot veel katten was hij niet bang voor de dood. “Ik ben niet bang voor de dood boskatje.” Vervolgde hij kalm. “Als ik jou was zou ik dat ook niet zijn.” En met die woorden probeerde hij zijn nagels in de schouder van de andere kater te boren. “Heb jij er al spijt van ooit leader te zijn geworden?” Zijn stem had een treiterende klank aangenomen.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Claw zei dat hij niet bang was voor de dood en Silverstar dat ook niet zou moeten zijn, gezien de plannen die hij voor hem had. De kater snoof zonder angst, wat op dit moment het enige protest was dat hij kon geven. "De dood heeft voor ons beide een andere betekenis," reageerde hij zacht, om hem eraan te herinneren dat Claw geen voorouders had die hem zouden ontvangen. Voor hem was er niets. Hij trok zijn lip op toen er een scherpe pijn door zijn schouder schoot. Claw had zijn klauw in zijn huid gezet en vroeg treiterend of hij al spijt had leider te zijn. Voor een moment verscheen er een wazige blik in Silverstar's ogen. Het viel niet te ontkennen dat hij veel had moeten opgeven op zijn weg naar leiderschap. Zijn moeder, zijn oude territorium, zijn beste vriend. Zelfs de moeder van zijn kittens wilde niks meer met hem te maken hebben omdat ze leugens geloofde die wraakzuchtende katten over hem verzonnen hadden. Maar hij had altijd geweten dat zijn lot gepaard ging met opoffering, en als het moest zou hij alles weer overdoen. Nee, hij had geen spijt. Hij was voor deze positie gekozen, om de clan, zijn thuis, te beschermen. Dat was de grootste eer die een simpele kat als hij kon hebben. De zilvere kater sloot zijn ogen om de irriterende pijn te blokkeren. "Doe wat je wilt, Claw..." mompelde hij, te moe om terug te vechten.

Even gleed er minachting over zijn gezicht. “Echt serieus Silvertje geloof je nou nog steeds in die dooie katjes van je?” Het was onbegrip. Hij kon echt niet begrijpen hoe je in zoiets onzinnigs kon geloven. Silverstar vocht niet terug toen hij zijn nagels in zijn huid boorde. Het was lang niet zo leuk meer dan toen hij dat nog wel gedaan had. Het haalde de spanning en sensatie weg in iets waar hij juist zo van kon genieten. Dus trok hij zijn nagels weer in en haalde zijn poot van de andere kater af. Hij kon het beter maar meteen doen, want zo was het niet leuk. “Een keer moet je toch doodgaan.” Mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen de voormalig ThunderClan leader. Toen bracht hij plots zijn kop naar voren en boorde zijn tanden in de hals van Silverstar. Zo snel hij bloed proefde trok hij zijn kop weer terug en staarde naar het zielige hoopje vacht. Hij keek niet eens of hij hem nu weer vermoord had of niet. Hij draaide zich gewoon om en sjouwde het hol uit. “Ja, een keer ga je dood.” Zijn stem echode tegen de wanden voordat hij zich van het hol verwijderde en terug liep naar de Elite.

[Topic uit]

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Claw vroeg vol minachting hoe hij in een stel dode, oude katten kon vertrouwen en Silverstar herkende het ongeloof dat hij eerst ook had gehad voor hij in de clans werd opgenomen. Hij had altijd gedacht dat de verhalen die zijn moeder had verteld sprookjes waren geweest. Zelfs toen hij tot deputy werd benoemd had hij de voorouders tussen de sterren nog voor een lange tijd als mambo-jambo beschouwd, maar dat was radicaal veranderd bij het ontvangen van zijn levens. Hij had zelf mogen zien hoe sterk Starclan was en nu was dat geloof nog het enige waar hij zich aan kon vastklampen. Claw haalde de poot van zijn schouder, maar Silverstar wist dat hij niet moest hopen dat de Bloodclan leider hem nu met rust zou laten. Hij hield zijn ogen gesloten en wachtte op de slag der doods. Het ging allemaal vrij snel. De kaken in zijn nek beten scherp. Silverstar kreunde pijnlijk en liet zijn kop toen slap tegen de grond vallen. Hij opende zijn ogen om de wazige zwarte gestalte weg te zien lopen, terwijl het bloed uit zijn keel begon te vloeien en daarmee ook zijn levenskracht weg leek te zuigen. Het ging weer opnieuw gebeuren. Hij was een leven aan het verliezen. Het duizelde hem en hij sloot zijn ogen weer om het maar gewoon over zich heen te laten komen.

Onderwerp: Re: Losing strength |&Claw