Make a Wish // geboortetopic

De buik van de grote poes was maar dikker gaan worden. Wanneer ze dacht dat het niet groter kon, gebeurde het toch. Haar poten begonnen zelfs pijn te doen bij teveel lopen en dit frustreerde haar. Rondlopen buiten het kamp ging al een lange tijd niet meer en alles was moeilijker. Ze had vlagen van duizeligheid en misselijkheid. Ze was moe en at meer. Al haar energie ging naar die kittens en zelfs de wonden die ze had waren nog te zien. Ze had een kras over haar hele flank, eentje over haar hele buik en verder nog vele kleine die de zwangerschap niet makkelijker maakte. Nu de bevalling zo dichtbij was werd Vixen bang, maar ook moederlijker. Haar ogen naar andere kittens waren veranderd en zodra iemand bij haar buik in de buurt kwam had het een stel klauwen over zijn gezicht. Vooral door de wonden voelde ze zich extra zwak en dit zorgde niet bepaald voor een beter gevoel. Ze was moe en bang. Twee dingen die de poes bijna nooit was geweest, maar nu had ze het de hele tijd. Voor Graywing, moest ze de hele tijd denken anders had ze er waarschijnlijk al lang een einde aan gemaakt door de kittens proberen te doden.
De rode poes ging zitten en kneep haar ogen wat samen om rustig proberen te ademen. Het was nacht, maar iets hield haar wakker. Kittens waren aan het schoppen en haar lijf kon niet in een ruststand komen. De ogen van de poes gingen naar de uitgang van de nursery. Ze dacht aan de warriorsden waar ze had gelegen en waar ze nu veel liever lag. Ze dacht aan de pijn die ze voor die kittens zou moeten doorstaan. Met die gedachte kwam er ineens een harde steek door haar lijf waardoor ze door haar poten zakte en een kleine kreun niet horen. Geschrokken bleef ze in haar nest liggen, ogen wijdopen. Nog niemand had het gezien en de rode queen wist niet was ze ervan moest denken. Vixen ademde best hard, maar probeerde geleidelijk te ademen. Andere queens hadden haar al advies gegeven en ze had met Silvercloud gepraat. Nu wist ze echter nog niet wat ze hiervan moest denken, want nu ging het ineens weer prima. Verward ging ze staan en probeerde te voelen of er iets anders was aan haar. Deze dag had ze al vaker last gehad van zulke steken en haar buik was de hele dag strakgespannen geweest alleen nu was het te erg om te negeren. Het deed pijn, maar ze probeerde het zo stil mogelijk te houden. Het ging wel, ze had ergere pijn doorgemaakt. De poes was van plan om uit het nest te stappen toen er nog zo'n steek door haar lijf ging en ze door haar poten zakte op haar zij. Deze pijn was nog erger dan ze ooit had gevoeld. Een enorme pijn verzamelde zich in haar onderbuik die steeds meer op één ritme samen kwamen. De ademhaling van de poes was snel en hard en andere queens was het al opgevallen dat de poes op het punt stond de kittens te krijgen. Nu moest ook de rode poes dit toegeven. Haar ogen vulden zich met tranen terwijl ze probeerde om rustig te blijven. Ze was bang en in haar hoofd vormden zich allemaal scenario's of wat er kon gebeuren. Een queen boog zich over haar heen en een echte boze blik ging naar haar. De andere poes bleef haar echter aankijken en Vixen keek weg toen een nieuwe pijnlijke samentrekking van haar buik omhoogkwam. Een kat rende al naar de warriorsden om Graywing te halen en eigenlijk was hij de enige die ze hierbij wou hebben. Dat ging hem echter niet worden.
Een kreun van de pijn kwam uit haar en zenuwen en paniek begonnen zich op te hopen in haar. Als ze nadacht over wat ze nu moest doen had ze geen idee, maar haar lijf leek alles helemaal vanzelf te doen. Al deed het verschrikkelijk veel pijn. Ze haatte de pijn, maar toch wenste ze met heel haar hart dat alles oké ging zijn.

OOC -- Eerst Graywing en anderen die willen helpen. Kittens zal ik in een post noemen als ze mogen posten.

Het nieuws had zich snel door het kamp verspreid, en was zo ook bij haar terechtgekomen. Vixencry, de poes die naar haar weten al een tijd zwanger was stond op het punt te bevallen. De gevlekte poes had er helemaal niet bij stilgestaan dat dit nu ook een van haar taken zou zijn. Ze was pasgeleden tot Medicine Cat benoemd en zij en Honey hadden nog niet de tijd gehad om bevallingen te bespreken. Ze wist wel al het een en ander van kruiden, maar nieuw leven op de wereld zetten? Gek genoeg had ze hier meer vertrouwen in dan dat ze zou hebben in het genezen van een zieke kat. Een bevalling was iets natuurlijks en zou mede begeleid worden door StarClan. Uiteindelijk zouden zij toch het lot van de kittens bepalen, maar het was haar taak de poes bij te staan en zo nodig enkele middelen tegen de pijn toe te dienen.
Zachtjes stapte de poes de nursery binnen. "Vixencry?" fluisterde ze een beetje onzeker, niet zo goed wetend hoe ze zich nu precies moest gedragen. Ze nam plaats naast de poes en krulde haar staart rond haar poten om te voorkomen dat deze nerveuze trekjes zou gaan maken. Dat zou de rode poes ook niet bepaald geruststellen. "Wees maar niet bang, pijn is heel normaal in het begin." probeerde ze de krijger gerust te stellen toen ze zag hoe gespannen ze was. Zelf was ze nooit bevallen, maar dat was wat ze van andere moederkatten gehoord had.

De pijn bleef erger worden en bleef in vlagen over haar heen komen. Het leek uren te duren allemaal. Dat er gewoon pijn over haar heen kwam en dat ze niks anders kon dan blijven liggen. Ze hoorde de woorden van de medicine cat en het stelde haar ergens wel gerust. Ze had iets nodig om aan te denken, anders ging alle aandacht naar de pijn in haar buik.
Ineens voelde ze een druk op haar buik. De poes sloot van de pijn haar ogen en probeerde zichzelf rustig te houden door op een regelmatig tempo te ademen, wat heel moeilijk was om onder controle te houden. Het duurde niet lang of de druk viel ineens weg en ineens voelde ze even geen pijn meer. Geschrokken tilde de poes haar kop op. Een klein zwart poesje lag achter haar en twee gevoelens vulden haar zodra ze het zag. Ergens een vies iets dat 'dat' in haar had gezeten al die tijd, maar ook trots en liefde naar het ding toe. Het was toch raar hoeveel ze van een ding leek te houden die ze nu voor het eerst zag. Voorzichtig bracht ze de kitten naar haar toe waar ze het bijna vanzelf schoon begon te maken. "Thawkit", bracht ze uit toen ze het zag. Thawkit, het mooie zwarte poesje. Het leek op haar vader. Ze kreeg een kort moment met het poesje, alsof er een pauze was ingelast om elkaar te leren kennen. Na een tijdje kwam de druk echter wel terug. De pijn was niet erger, maar nog altijd verschrikkelijk. Het was een pijn waar je niet aan zou kunnen wennen, nooit niet. Haar ogen waren opnieuw gesloten terwijl ze probeerde zich weer op haar ademhaling te concentreren. Deze keer voelde iets raar, alsof ze nog extra werd tegengewerkt. Vixen moest blijven doorzetten. Het duurde langer dan de eerste. Toen ze achterom keek zag ze een rode kleine poes liggen. Ze kon een glimlach niet onderdrukken terwijl ze naar het dingetje keek. Alweer schoof ze het naar zichzelf toe en maakte het schoon. "Pouncingkit", mompelde ze nadat ze het kleine bolletje kort had aangekeken. Een trots gevoel voelde haar nu wel. De pijn leek het ineens allemaal waard te zijn, al voelde ze dat niet als ze de pijn had. Nu ze twee gezonde kittens hier had liggen voelde ze zich echter wel blijer. In haar buik kon ze wel nog voelen dat het niet voorbij was. Met haar kop duwde ze de levende kittens tegen zich aan. Ze lag hier veilig, maar ze voelde zich heel beschermend over de kleine dingen. Nu al.
Opnieuw leek de pijn even weg te zijn voor een tijdje. Het bleef alleen nog niet weg. Een druk kwam weer op haar buik en ze spande zich gelijk aan. Hoe vaak moest ze dit nou nog doen? Ze haakte haar nagels vast in het nest en ze haakte ze zo hard vast dat het bijna pijn deed, vooral om zichzelf af te leiden van de verschrikkelijke pijn in haar buik. Het ging net zoals de eerste en zodra de druk wegviel tilde ze gelijk haar kop op, al was ze doodmoe. Een wit met grijs poesje lag daar. Wat verward keek ze naar het beestje. Grijs was het. Ze kende bijna geen grijze katten in haar familie. Haar zus was een grijze tabby, maar verder kende ze alleen grijze katten buiten haar familie. Panther of die richting in. Ze had geen idee waar het vandaan kwam. Heel veel dacht ze er niet meer over na. Het grijze poesje leek moeite te hebben met de nieuwe wereld vanuit haar ogen. Daarom bracht ze het snel naar zich toe om het op haar wat hardhandige manier schoon te maken, het was wel lief bedoeld. Vixen bracht haar gele ogen op het drietal. Was dit het? Ze voelde niks meer. Geen getrap, geen druk. Om eerlijk te zijn was ze ook blij met drie. Drie dochtertjes. Één zwart, één rood en eentje grijs met wit. Allemaal anders. "Thawkit, Pouncingkit en...", ze keek de laatste nog even goed aan. "Tinkerkit." Ja, ze was wel blij met de drie dochtertjes. Ze sloten mooi aan bij de familie van Vixen vol met sierlijke poezen. Een warm gevoel ging door haar lijf. Het was voorbij en ze had er drie dochtertjes bij, het waren haar eerste drie en ze hadden allemaal al een gevecht overleefd op 0 manen oud. Daaruit kon je al zien dat ze sterke kleintjes waren en dat was ook hoe ze ze ging opvoeden.

OOC -- Helaas kan ik Endria niet meer bereiken, maar de kittens mogen posten! Jullie mogen de kittens ook even op 2 weken zetten, zodat jullie nog even met kleine kittens kunnen spelen. We spreken met zijn alleen wel af wanneer ze ouder worden.

NEVER GROW UP
Er was één iets nodig geweest om alles in gang te zetten en als dat gebeurd was, was er geen stoppen meer aan. Het hoopje vacht wist niet wat er gebeurde, hield zich er ook niet bezig want zover was ze nog niet. Wat ze wel wist was dat ze er uit moest en dat gebeurde al snel. Ondanks dat haar ogen gesloten waren, kwam het felle licht toch hard aan. Net als de plots andere omgeving. Een klagelijke piep ontsnapte dan ook langs haar lippen. Haar oortjes plakten nog tegen haar kopje. Het enige wat ze al wel kon, was haar neusje gebruiken. De geur die ze ineens rook liet haar dan ook stoppen met piepen. Iets zei haar dat ze daar naar toe moest, maar was 'daar' precies?

In het begin was ze nog klein geweest, zonder poten of haar. De kleine kitten "zweefde" rond in een krappe ruimte, die steeds krapper werd. Toen ze al wat groter was geworden en met haar poten kon bewegen, stampte ze vaak iets anders met dezelfde vorm als haar aan. En soms werd ze zelf ook gestompt. Het was leuk in die kleine ruimte, het was er lekker knus en warm. Maar na een tijd werd het er steeds krapper, totdat er geen plaats meer was. En plots voelde ze een enorme druk en kreeg ze een drang om weg te zwemmen van haar vaste plaatsje. De kleine kit trappelde en werd toen plots door ergens door geduwd. Ze had geen idee wat er gebeurde en piepte zo luid als maar kon. Eens ze eruit was voelde ze de koude als een pijnscheut door haar lijf gaan. Rillend en nog steeds piepend kroop ze naar ergens waar het warmer was. "Thawkit," klonk het toen ineens. Door dat woord wist Thawkit waar ze naartoe moest en kroop dicht tegen haar mama's dikke pels aan. Ze piepte nog een keertje en viel toen na een lange geeuw te hebben geslaakt in slaap, terwijl haar mama's ruwe tong haar schoon likte.

Onderwerp: Re: Make a Wish // geboortetopic