Life goes on

Met een kalme blik keek de gevlekte kattin naar haar vier kittens. Ze was nog maar net bij bewustzijn. De geur van Riverclan was zo overvloedig dat ze er de eerste seconden niet goed van was geweest. Niet dat stonk, ze was het niet gewoon. Ze wist niet goed wat ze moest doen hier. Ze was bang om op te staan, aangezien dit onbekend terrein was en ze ook voor haar kleintjes moest zorgen. In Thunderclan had ze de vier dotjes aan iemand anders toevertrouwd... Maar dit was anders. Dit was niet haar clan, noch haar thuis. Hier kende ze niemand, buiten Butterstar dan. Ze wist niet hoe Riverclan katten zouden reageren op een nieuw gezicht, een vijandig gezicht dan nog wel. Met een zucht legde ze haar kopje naast de kittens... Toen kwam het langzaam in haar op, ze hadden nog geen naam... Met een blik vol schaamte likte ze even haar kits, een voor een. Ze wist ongeveer wie de vader was van deze schatjes... Alhoewel ze zich wel wat vragen begon te stellen bij de vierde kitten... Deze was een kleine flame-point. Zij en de witkleurige waren poesjes. De twee tabby's waren katertjes. Ze wist niet welke de oudste was... Maar dat maakte weinig uit voor de poes.
Ze likte even over het kopje van de kleine, witte kitten en glimlachte even. Ze dacht even na over een naam. Een passende naam, een speciale naam. Ze was geboren in Riverclan... En ze had een witte pels... Ze was geholpen door een kat die kon vissen. En dat was misschien ook de reden waarom ze hier nog zat... Gelukkig met haar kittens. Ze had dat allemaal te danken aan een kat... Die viste... Bij die gedachte kwam een beeld van een vissende reiger in haar op. Iets dat haar terug nam naar een heel eind geleden, toen ze zelf nog apprentice was geweest. Toen ze langs de grenzen van Thunderclan gingen, op een van haar eerste patrouilles, had ze een grote, witte vogel gezien in het laagstaande water.

De gedachten vlogen zo door haar heen en even moest ze glimlachen. Ze keek terug naar haar dochter en duwde haar neusje met een teder gebaar tegen haar flankje aan. "Heronkit," zei ze zachtjes. "Vernoemd naar de vissende katten die me hebben gered... Zodat jij ook later... Een goed iemand kan worden. Misschien wel... Iemand's hero..." zei ze even met een zachte lach op fluistertoon.
Het was immers nog ochtend. De zon was al een tijdje op, maar het was newleaf, dus dan was het normaal dat ze vroeg op was. Ze had wel wat katten zien vertrekken op patrouille. Maar dat was allemaal in haar meest onduidelijke momenten. Ze likte Heronkit nogmaals en bleef glimlachend kijken naar de kleine kitten die daar lag. Ze vroeg zich af hoe ze zou worden... Wat ze zou doen later... Het waren allemaal vragen die ze belangrijk vond. Voor haar was dit immers een droom die in vervulling kwam. Met een glans in haar goudgele ogen, keek ze even naar de kitten die naast deze witte lag. Deze was bruin van kleur, een tabby. Hij had een korte vacht, hij leek niet zo pluizig als de rest van het nest. Ze moest daardoor even grinniken. Nou, als hij daar uit de boot viel, dan was dat ok voor haar. Dat maakte hem uniek. Ze likte hem even over zijn kopje heen, terwijl ze nadacht over een passende naam. Toen ze haar ogen even weer opende, zag ze meteen de lange oren van deze kitten. Het viel erg op... Zeker nu ze zo dicht bij hem lag. Haar kopje bijna tegen de zijne. Ze glimlachte even en legde haar neusje tegen zijn voorhoofd aan. Lange oren... eh... "Longkit," zei ze even. "Niet alleen voor je speciale oren... Maar ook voor het feit dat ik zo lang op jullie schatten heb moeten wachten..." zei ze zachtjes. "Jullie waren het wachten waard," zei ze met een warme stem. Ze likte hem weer even en bekeek tevreden haar bruinkleurige zoon. Hij leek ergens op haar broer...
Ze zuchtte ze even en keek ze naar de volgende kitten. De zilveren tabby had een pluizige vacht. Hj was een beetje kleiner dan zijn broer. Ze glimlachte kalm bij het verterende beeld van het grijze katertje die tegen zijn broer aanlag. Hij lag vredig te slapen, dat was duidelijk. Het leek er dus op dat ze niet teveel problemen moest verwachten.... Toch? Ze slikte even... Wel meteen schoot bezorgdheid en paniek bij haar binnen. Maar toen Butterstar aan haar gedachten voorbij schoot, hervond ze haar kalmte. Ja... Butter had zeker de kits nagekeken... Ze had er zeker voor gezorgd dat ze ok waren. Daar kon ze op vertrouwen. Daar was ze zeker van. Met een zachte zucht van opluchting legde ze haar neusje tegen het kopje van de zilveren tabby. Deze leek uit zijn slaap gewekt te zijn hierdoor en liet een geschrokken piep horen. Ze lachte even zachtjes en likte hem geruststellend. Hij piepte echter nogmaals en leek een soort van... Van slag te zijn. Ze kon het niet echt anders beschrijven. Ze pakte hem dan ook voorzichtig op bij zijn nekvel en legde hem tussen haar voorpoten neer. Ze begon hem kalmpjes te likken, waardoor hij even een pootje optilde en haar zachtjes porde. He... Kom op nou.. ze grinnikte zachtjes en likte hem even speels waarna ze hem na een tijdje een wasbeurt begon te geven. De grijze poes bekeek haar kitten even en in dat moment zag ze maar iemand voor zich. Nja... Waarom ook niet eh? Ze dacht bijna altijd aan hem. Silverstar. Ze was bezorgd om hem... En ze wilde naar hem toe gaan; het hem zeggen... Maar aan de andere kant.. Wilde ze het ook niet. Was dit een hulpmiddel om dat te voorkomen? Met een zucht likte ze nog even over het kopje van de grijze kater heen. "Silverkit..." zei ze even terwijl ze haar neusje tegen zijn flankje aanlegde. Met een zachte zucht sloot ze haar ogen. "Want je lijkt op mijn beste vriend... Nee... Je lijkt op mijn speciale iemand..." zei ze zachtjes. "Dat ook jij... zo groots word als hem, mijn kleine Silver," zei ze even met een kleine glimlach. Haar Silver... Dit was voor alles... Voor haar liefde, voor haar hoop. Voor alles wat goed en slecht was aan dit. Hoe fout het ook was.
Ze tilde de grijze tabby op en legde hem terug bij zijn siblings. de drie andere kittens leken best rustig te zijn. Heronkit, Longkit en Silverkit. Haar blik viel op de laatste kitten. Dit was een poesje. De flame-point kitten leek het minst bewegelijk... Dus ook zij naam ze even tussen haar poten. Ze begon meteen met haar te likken, waarop de point niet meteen reageerde... Maar wel na enkele halen van haar tong. Ze richtte haar neusje wat de lucht in en liet een piep horen. Het klonk hees en moeizaam, maar ook helder, alsof ze duidelijk wilde maken dat ze er was. Ze glimlachte even bij het gedrag van de jonge kitten en likte haar nogmaals. Silver had haar weg geduwd, maar deze kitten leek het niet erg te vinden. Ze piepte enkel zachtjes, maar toonde geen houding van protest. Ze moest nog een naam voor deze kitten. De laatste van het nest. Twee dochters en twee zonen. Het was mooi, niet waar? Ze glimlachte even. Zoals ze was begonnen bij haar redders, zou ze er ook mee eindigen. En ook voor het danken... Ja... deze naam was niet echt moeilijk. Niet om uit te spreken en niet om te verzinnen. Ze zat immers al een tijdje over deze kat te denken. "Butterkit," zei ze met een tedere stem. "Voor mijn redder... Voor een nobele iemand... Dat jij dit ook mag zijn... Mijn Butterkit..." zei ze zacht. Voor het vertrouwen en voor de band, voor de liefde en voor de vriendschap. Daarvoor deed ze het. Iets speciaals hadden ze, zij en Butter. Iets dat ervoor zorgde dat hun grenzen, die van hun verschillen, met de seconde meer vervaagde. Ja. Ze was er zeker van dat ze Butterstar ook nooit wilde vergeten. Zelfs als ze oud zou worden... en al haar herinneringen een soep zouden worden... Dan zou ze nog weten wie ze was. Al was het maar door haar dochtertje... Die hier zo lag.

Ze tilde Butterkit weer op en legde de flame-point kitten terug bij de andere. Ze likte haar nog even en keek tevreden naar haar nest van vier. Wat gisteren voor haar nog een droom was geweest, was vandaag een werkelijkheid. En nee, ze zou niet piekeren over de gevolgen en de nadelen van dit. Dit was voor het eerst en ze was niet bang... Tijdens de geboorte, een gebeurtenis dat voor haar een hele blur was, had ze gepanikeerd... Ondanks het feit dat ze wist wat te doen. Ze was een vaste queen, ze zorgde voor de kittens en voor de andere queens. Ze wist wat er bij een bevalling nodig was... Nu tja, de cruciale dingen. Het punt was dat ze wist wat ze deed, dat ze wist wat dit was... Maar op dat moment had ze geen redelijke woorden kunnen uitbrengen. Ze likte haar kits even en keek op, waarna ze even staarde naar de uitgang van de nursery. Ze was bang... Maar ergens ook niet. Ze was veilig hier, toch? Ja... Ze moest niet zo twijfelen hieraan... Echt niet. Ze moest gewoon doorbijten... En misschien wennen hieraan. Maar eerst wilde ze vertrouwen. Ja, ze vertrouwde Butterstar... Maar zij was leader, zij had taken en ze had het vast druk. Ze kon niet altijd op de flame-point vertrouwen... Zelfs hier zou ze moeten terugvallen op een andere kat... Maar die gedachte maakte haar redelijk nerveus. Ze sloot haar ogen wat en krulde zich om haar vier kits heen. Heronkit, Longkit, Silverkit en Butterkit... Voor hen zou ze sterk blijven... Al moest ze hier een week blijven... Op deze plek, in dit nest... Want als er iets met hen gebeurde, zou ze het haarzelf nooit kunnen vergeven.

- 1707 words