Beautiful stars. [&REEDPAW]

Rapidpaw’s oortjes bewogen terwijl zijn ogen zich openden. Aan zijn vacht kon je het niet merken, maar enkel zijn snel kloppend hartje en zijn wijd opengesperde ogen verraadden dat hij daarnet een nachtmerrie had gehad. De kater probeerde te herinneren waar hij over had gedroomd, maar enkel flarden van de nachtmerrie gingen als een film door zijn hoofd heen. De kater kon er echter niks zinnigs uit halen en gaf het dan maar op. Gelukkig onthield hij alleen de mooie dromen. Zo droomde hij de laatste tijd dat hij muizen ving en dat hij geapprecieerd werd door de hele Clan. De kater schudde zijn kopje, kwam overeind en likte over zijn vacht. Zijn ogen staarden naar buiten. Het begon niet eens licht te worden, dus dat wilde zeggen dat het echt midden in de nacht was. Hij kon echter niet meer slapen en zijn hart ging nog altijd als een razende tekeer. Hij besloot dan maar om even naar buiten te gaan. Voorzichtig sloop de kater uit de Den waarbij hij per ongeluk met zijn poot langs een andere poot schuurde. Hij was nog net slim genoeg om geen sorry tegen die kat te gaan zeggen, want waarschijnlijk had de beweging de kat niet eens wakker gemaakt en de andere katten zouden het niet bepaald appreciëren als hij hier luidop zijn verontschuldigingen aan ging bieden. En dus stapte de kater de Den uit en liet zijn ogen naar de hemel glijden. Hij glimlachte toen hij zag hoe prachtig het was. Kalm liep de kater tot in het midden van het kamp zodat zijn pels mooi verlicht werd door de maan die zich bovenaan de hemel bevond. Hij krulde zijn staart rond zijn poten en rilde toen een stevige wind er even voor zorgde dat zijn korte vacht wat op waaide. De kater bleef geïnteresseerd naar de maan kijken terwijl hij het puntje van zijn staart rustig liet bewegen.

De hele terugweg had ze de meest chagrijnige blikken geworpen op de patrouilleleider, maar omdat haar energie met elke pootstap meer uit haar lichaam vloeide, werd haar vurige blik steeds meer gedoofd. Ze wist niet waarom die deputy het in zijn hoofd had gehaald haar haar slaap te ontnemen en haar op de laatste patrouille te sturen. De grens had ze maar wat afgesjokt en zelfs haar sterke neusje had het wat af laten weten, want een duidelijk konijnen geurspoor had ze in zijn geheel gemist en de leider had haar uitgefoeterd. Vandaar de extra grote haat voor de kater.
Toen het kamp in zich kwam, schoot nog een laatste shot aan adrenaline door haar apprentice lichaam en omdat ze zich geen zorgen zou maken dat haar patouilleleden verdwaald zouden raken, rende ze langs de warriors heen en dook zo snel als ze maar kon door de ingang van het kamp, om bijna gelijk op een mede apprentice te stuiten. Haar achterpoten duwde ze tegen de grond en al botsend tegen de kater kwam ze tot stilstand, haar witte poten besmeurd door vuil van de grond. "Wow.." hijgde ze zachtjes, alle vermoeidheid plots uit haar hoofd verdwenen en ze sprong snel overeind. Haar groene ogen gleden over de kat waar ze tegen aan was gebotst en ze beet kort op de binnenkant van haar wang. "Hrm... sorry." De ander moest dit appreciëren, want excuses verlieten Reedpaw haar mond zelden.

Het was stil in het kamp en Rapidpaw genoot daar van. Het enige wat hij hoorde waren regelmatige ademhalingen en het geluid van insecten die hij niet kende ergens ver in het bos. En nog iets. Rapidpaw hield zijn kopje een beetje scheef terwijl hij naar de maan bleef kijken en zich ondertussen probeerde te concentreren op het geluid dat hem langzaam naderde. Het klonk net alsof een tiental katten zijn kant op kwamen. Even dacht hij aan een inval en zette hij zich al schrap, maar zijn neus rook een geur dat hem geruststelde en snel likte hij zijn haren plat. Hij kon het zich niet permitteren dat ze dachten dat hij een Apprentice was die om het minste of geringste al gelijk paniekerig werd. Hij was niet paniekerig, hij was gewoon in de aanval geschoten, maar welk verschil herkende je daar tegenwoordig nog in als je haren overeind schoten? Juist, geen. De kater schrok toch toen hij iemand tegen zich voelde botsen en verloor bijna zijn evenwicht, maar een snelle verplaatsing van de stand van zijn poten voorkwam al veel. Nu rook hij duidelijk dat het om een Clangenoot ging en wist hij dat het een zeer late patrouille was. Hij vond het jammer dat hij niet mee mocht gaan op patrouille, maar was blij voor de poes omdat ze het had kunnen ervaren. ‘Geen probleem,’ antwoordde hij kalm op haar verontschuldigingen. ‘Ik sta hier ook wel vrij vervelend in het midden van het kamp, dus een botsing op jouw snelheid was waarschijnlijk sowieso niet te voorkomen.’ Hij glimlachte naar haar, maar toen nam de nieuwsgierigheid het wel over van hem. ‘Kom je net terug van een late patrouille? Hoe is dat? Moet vast mooier zijn dan overdag met al die sterren.’ De kater hield zijn mond en besloot dat hij de poes het woord maar liet doen.

Degene waar ze tegen aankwam viel gelukkig niet om, anders was ze met hem mee gevallen op de grond. Reedpaw wierp een snelle blik op haar poten, snoof met haar neus omdat ze zichzelf voor nu geen aangezicht vond en mompelde toen een half gemeend excuus. Misschien had de slaap haar hoofd toch wel een beetje aangetast, want meestal was ze erop gebrand een excuus van de ander te krijgen (of het haar schuld was daar gelaten). Het was geen probleem, volgens de apprentice, die ze bij gebrek aan licht nog niet zo snel herkende, maar zijn stem deed wel vage belletjes rinkelen. ‘Ik sta hier ook wel vrij vervelend in het midden van het kamp, dus een botsing op jouw snelheid was waarschijnlijk sowieso niet te voorkomen.’ Deze woorden vulden haar trots weer aan en haar groene kijkers glansden triomfant. Juist ja.. deze kater wist tenminste waar hij het over had. "Een les voor de volgende keer." antwoordde ze koeltjes en gaf een van haar voorpoten een snel paar likken.
‘Kom je net terug van een late patrouille? Hoe is dat? Moet vast mooier zijn dan overdag met al die sterren.’ Bij het woord patrouille gleed er een rilling over haar rug en precies op dat moment keerde de rest van de katten terug. Allen liepen ze gelijk door naar hun dens en Reedpaw bleef met haar kijkers de leider achtervolgen, tot hij uit haar zicht was verdwenen. "Nou, ik slaap veel liever. Het is vermoeiend en er gebeurt toch helemaal niets."

Het was normaal gezien niet aan hem besteed om zo snel vragen te stellen achter elkaar, maar een nachtpatrouille was iets dat al heel lang op zijn verlanglijstje stond. Het territorium ontdekken was al gebeurd omdat hij regelmatig afdwaalde naar Fourtrees en daarbij een deel van zijn territorium moest doorkruisen. Jachttechnieken kon hij zichzelf niet aanleren en hij had tot nu toe nog niet echt iets gevangen. Het lag dan ook niet direct in zijn aard om een volwassen Warrior aan te spreken om het hem even aan te leren. Als hij een mentor zou krijgen en die zou het weer anders aanpakken zou het enkel frustraties opleveren. Nee, daar had hij weinig aan. Voor vechttechnieken gold hetzelfde, hoewel Rapidpaw wel op zijn eigen manier zou ingrijpen als er iets zou gebeuren. Of die manier per se de juiste was daar ging hij geen antwoord op geven. De kater draaide zijn kopje toen de poes antwoord gaf op zijn vragen. Desondanks dat de poes niet echt enthousiast was, nam dat niet direct zijn enthousiasme af. Hij wilde eerst zien en dan geloven. Ook begreep hij dat het voor iedere kat persoonlijk was of het nu wel een leuke ervaring of niet was, maar Rapidpaw dacht over het algemeen dat de meeste katten het wel aangenaam moesten vinden. ‘We zullen zien als ik een keertje ga,’ grinnikte hij. Nee, hij ging niet liever slapen dan dat hij op patrouille ging. Het leek hem echt perfect om een nachtpatrouille te gaan doen, maar jammer genoeg had geen enkele kat hem tot nu toe mee gevragen en dat was niet bepaald iets wat Rapidpaw’s ego streelde. De kater draaide zijn kopje naar de poes toe. ‘Maar als je liever gaat slapen kun je nu toch beter in de Den kruipen?’ vroeg hij. Het was niet dat hij bezorgd was over haar, helemaal niet, maar het leek hem gewoon de meest logische oplossing.