I want Adventure

Een klein zwart pluizig bolletje stapte de nursey uit. Zijn groene oogjes keken het kamp rond opzoek naar iets leuks. Wat zou hij gaan doen? In de nursey bij zijn moeder en zusje? Nee, daar was niks aan vond het katerje. Op avontuur, dat wou hij. Zijn blik ging naar een groepje warriors en apprentice die de het kamp uitliepen. Hmmm, de kitten dacht na. Mama had gezegd dat hij niet het kamp uitmocht, maar hij was toch wel erg nieuwschierig. Hij besloot toch maar richting de uitgang van het kamp te gaan. Hij was zo benieuwd wat daar buiten allemaal was. Met zijn kleine pootjes rende de kitten naar de uitgang van het kamp in de hoop dat geen andere kat hem opmerkte. Een paar meter voor de uitgang bleef hij staan. De kitten keek naar buiten, waar eigenlijk niet zo veel te zien was nog. Toch wou de kitten graag verder, hij wou de wereld verkennen. Maar naar buiten gaan was vast geen goed idee, zijn moeder zou dan vast boos worden. Nee, dat leek hem misschien toch niet zoon goed idee. Hij keek weer even achterom. Terug naar de nursey gaan leek hem ook nog niet echt een geweldig idee. Hij zette nog een paar passen richting de uitgang. Hij kon echt niet wachten op apprentice te worden, en daarna, daarna zal hij de beste e sterkste warrior worden, dacht de kit. Zijn blik ging weer naar buiten in de hoop meer van deze wereld te kunnen zien.

De grote tabby had een zielig klein muisje in haar bek toen ze terug het camp inkwam. Het was leafbare, en alle prooi leek zich dan te verstoppen in hun holen. Velen katten leden honger in dit seizoen, dus ondanks het feit dat het een enorm zielige prooi was was ze wel blij dat ze het gevangen had. In ieder geval al één kat minder die met honger naar zijn nest ging vanavond. De kattin struikelde bijna over een klein zwart pluizenbolletje die behoorlijk dicht bij de uitgang zat. winddancer legde haar prooi neer en keek hem aan. Wat was zijn naam ook al weer? Mindkit.. Of nee, Memorykit, dat was het. Elke keer als er een nieuwe kitten geboren werd was dat een nieuwe naam om te onthouden, en soms begon je ze door elkaar te slaan, maar deze keer was de poes tamelijk zeker dat ze de juiste naam had. "Welwel, kleine Memorykit. Wat doe jij zo ver van de nursery?" Ze gebruikte het feit dat ze tamelijk groot was -zeker voor een poes- tot haar voordeel om boven hem uit te torenen, al lag er een vriendelijke glimlach om haar snuit. Het litteken over de linkerkant van haar gezicht was nog steeds niet helemaal verdwenen, wat indrukwekkend moest zijn voor de kitten. Even vroeg de kattin zich af of ze zelf ooit kittens zou hebben, maar die gedachte wuifde ze snel weer weg.

Nog steeds nieuwschierig keek de kitten, toen hij een grote tabby poes langs hem heen zag lopen. De grote warrior keek hem aan. Zijn blik ging naar het muisje wat ze had neergelegd. Het ruikte zoals dat eten wat zijn mama ook at, hij had nog geen stukje van dat geproefd. "Welwel, kleine Memorykit. Wat doe jij zo ver van de nursery?" Zei de poes die ver boven haar uit torende. Memorykit keek op. "Euhh," stamelde hij even, totdat zijn blik werd afgeleid door een litteken over ene kant van het gezicht van de poes, wat redelijk wat indruk maakt op de kit. Was dit dan zoon grote warrior? Eentje die heel goed kon vechten? ging er door zijn kopje. "Ik ben op avontuur!" Miauwde de kit toen stoerder. Hij ging recht opstaan en maakte zich zo groot mogelijk met zijn staartje in de lucht. "En ik ben niet klein," miauwde hij er nog achter aan.

De tabby glimlachte vriendelijk en boog door haar voorpoten zodat ze op ongeveer dezelfde hoogte was als de zwarte kitten. "Nee hoor.", antwoordde ze, haar stem warm. "Natuurlijk ben je niet klein; ik was ook ooit ze groot als jou, hoor." Haar groene ogen stonden vriendelijk, maar ergens was een ondertoon van nostalgie in haar stem. Ach, ze herinnerde zich nog dat ze zo groot was als Memorykit, dat ze alles wou ontdekken. Toen was ze nog vrolijk en enthousiast en nieuwsgierig anders dan nu - meestal dan. Het verbeterde al wat, tijd heelde alle wonden - zo zei men toch.