We've had enough {Silverstar's zoektopic}

What do we say to the god of death? Not today.

Langere twijfel was er niet binnen de groep en al snel volgde ze de drie warriors en het spoor van de BloodClan katten. Als ze nu al goed zaten dan zou dat een hoop moeite schelen en op het moment konden ze elk beetje geluk gebruiken. Het geluk leek echter niet helemaal aan hun kant te staan. Zodra ze stilhielden bij een kleine grot in een rotswand, kwam er iets in beweging. Hun patrouille was niet voorbereid op de twee BloodClanners die tevoorschijn schoten en op hen af kwamen gehold. Firepaw zette haar vacht op en dook al ineen om op één van de katten te springen zodra deze binnen bereik waren, toen Rowanflight haar naam zei en hiermee haar aandacht trok. Ietwat geïrriteerd richtte ze haar ogen op hem. Voor ze er een weerwoord uit kon krijgen, besefte ze zich echter dat als ze niet opschoot, niemand die grot zou verkennen. Zonder nog een woord te zeggen schoot ze naar binnen. Voor een moment was alles zwart, omdat haar ogen moesten wennen aan de sterke tegenstelling van het daglicht waarin ze net nog had gestaan en de duisternis van deze plek. Een seconde later was haar beeld terug en viel haar blik op een uitgemergelde zilveren tabby, althans, ze dacht dat hij zilver was, het zou ook grauwbruin kunnen zijn. "Silverstar?!" Haar stem klonk zowel serieus als hoopvol. Hoewel het duidelijk was dat hij flink toegetakeld was en niet in beste staat verkeerde, zorgde zijn aanwezigheid er wel voor dat er een nieuwe stoot adrenaline door haar lijf stroomde en de hoop dat alles over zou gaan weer wat realistischer leek.

F I R E P A W

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Toen hij Firepaw door het licht zag stappen wist hij dat hij droomde. Hallucinaties als deze waren hem niet vreemd meer, waarin hij verbeeldde dat dierbaren hem kwamen bevrijden uit deze koude grot. Het was echter altijd een loze belofte, dus had hij onderhand de hoop opgegeven. Silverstar wist ook niet waarom de dromen steeds weer terugkeerden, hij had al geaccepteerd dat hij hier ging sterven en wilde niet eens dat katten hun levens gingen riskeren voor hem. Vandaar dat hij suf zijn ogen weer sloot, in de hoop dat de illusie van Firepaw snel weer zou verdwijnen. Precies zoals al die anderen ook in het niets waren opgegaan. Maar de jonge katin bleef en sprak hoopvol zijn naam uit. Haar stem weerkaatste zachtjes lang de wanden van de tunnel. Het had nog nooit eerder zo echt geklonken. Voorzichtig trok Silverstar zijn ogen weer open en probeerde hij zich te focussen op de gedaante voor zich. De realisatie dat ze echt voor hem stond trof hem hard. "Firepaw?" stamelde hij verrast, alsof hij het nog altijd niet wilde geloven.

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Hij zag dat Rowanflight naar Firepaw riep en meteen zorgde Zealspark ervoor dat zijn tegenstander niet de kans kreeg om achter haar aan te gaan. Met zijn scherpe nagels haalde hij uit naar diens kop om vervolgens krachtig tegen zijn borstkas aan te beuken met zijn lichaam. Het resultaat was er: de Bloodclanner moest zijn best doen om diens evenwicht te behouden en struikelde uiteindelijk toch omver, wat Zealspark de kans gaf om ook de grot in te rennen. "Hou ze bezig!" mauwde hij naar Briarlight en Rowanflight, om te voorkomen dat de twee achter hem aan zouden gaan.
Zo snel als hij kon liep hij naar Firepaw toe, pas net op tijd weer halt houdende. Zijn blauwe blik volgde de hare en zodra hij het hoopje vacht zag liggen overviel zowel een blij als opgelucht gevoel hem. "Silverstar!" miauwde hij, zijn stem bevende van geluk. Al werd zijn uitdrukking weer wat donkerder toen hij zag hoe hun leider er aan toe was. "We moeten hem hier weg krijgen.. we hebben geen tijd." klonk hij plots weer doodserieus. "Kan je rechtstaan?" vroeg hij vervolgens, een bezorgde blik op de zilverkleurige kater werpende.

zealspark || warrior || male || single

made by chi!

De kattin siste naar een tegenstander voordat ze nog net een klap kon ontwijken. Meteen sloeg ze uit naar zijn wang en keek via haar ooghoeken hoe Zealspark achter Firepaw aanging. "Hou ze bezig!" Tja, ze kon niet anders. Ze grauwde vijandig nadat het haar tegenstander gelukt was haar een kras op haar schouder te geven. Snel probeerde ze zijn nek beet te pakken zodat hij geen kant uit op kon. Ze moest volhouden. Anders zouden ze achter de rest aangaan en zouden ze Silverstar niet kunnen redden.

De woorden van Zeal kwamen als niets anders dan vanzelfsprekend bij hem aan. Natuurlijk zou Zeal zijn apprentice achterna willen gaan en als Silverstar er zou zijn dan zou Zeal degene zijn die hem op dit moment het beste kon helpen. Daarnaast broeide Rowan's bloed te vol van haat om gezond te reageren en terwijl hij zijn nagels in de bloodclanner sloeg groeide de grijns op zijn lippen alleen maar meer. Hij wou bloed proeven van deze beesten die hen zo veel pijn gedaan hadden. Hij wou ze straffen voor alles. Grommend doken zijn tanden in de kat's schouder en dwong hij de kat tot de grond om vervolgens opnieuw van het beest afgegooid te worden. Slippend sprong hij iets achteruit om een adem ruimte tussen hem en de bloodclanner te krijgen. Naar adem te happen en de vacht uit te spugen die er tussen zijn kaken hing voor Rowan opnieuw zich tot de kat wendde weigerend om op te geven tot hij er dood bij zou neervallen.

What do we say to the god of death? Not today.

Voor een moment leek het erop alsof hij haar niet zou herkennen, aangezien hij zijn ogen sloot, maar eens ze zijn naam had gezegd gingen die weer open. Hun leider stamelde haar naam uit en vervolgens kwam Zealspark binnen en herhaalde de naam van de zilveren kater net als zij dat een ogenblik geleden ook had gedaan. De sfeer werd echter snel weer serieus en gespannen. Ze moesten hier weg, want Claw kon hen hier vinden. Ze hadden Silverstar nu en konden hem niet weer kwijt raken. Nu ThunderClans leider bij hen was, had Claw geen chantage middel meer. Firepaw keek verwachtingsvol naar de oudere kater toen hem werd gevraagd of hij kon opstaan.

F I R E P A W

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Een tweede schaduw doorbrak het licht in de opening. Silverstar had niet lang nodig om de gestalte van zijn voormalige apprentice te herkennen en warmte vulde zijn lijf. Opnieuw vroeg hij zich af of het geen illusie was. Het leek zo lang geleden dat hij voor het laatst een bekend gezicht had gesproken. Hij durfde bijna niet toe te geven aan de nieuwe hoop. Hoop dat dit allemaal snel voorbij zou zijn. "Jullie zijn er echt," stamelde hij zacht, zijn ogen glimmend. Zealspark vroeg of hij overeind kon komen en Silerstar wist dat hij hem geen nee kon verkopen. Dit was zijn enige kans om hier weg te komen. Het was niet te zeggen wat Claw ging doen als hij doorhad waar ze mee bezig waren. Bij de gedachte aan de Bloodclan leider begon woede weer door zijn aderen te stromen en dit leek hem kracht te geven. Hij sloeg zijn oren naar achter en knikte toen. "Ja. Ik denk het wel." Voorzichtig zette Silverstar zijn stijve poten onder zijn lichaam en begon hij zich omhoog te hijsen. Elke spier in zijn lijf leek te protesteren, maar de kater negeerde de pijn. Ze hadden geen tijd om te treuzelen. Thunderclan had hem nodig.

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Zijn blauwe blik bleef geplakt op het lichaam van de zilverkleurige kater. Een steek van bezorgdheid ging door hem heen toen hij zag hoeveel moeite de clanleader had met opstaan. Voorzichtig ging hij naast de oudere kater staan, hem steun aanbiedende met zijn stevige lichaam. Misschien dat als ze de Clan vertelden dat ze Silverstar terug hadden gevonden, ze plots wél de moed hadden om zich te verweren tegen Bloodclan. Daarbij waren er op dit moment ook niet zoveel Elite katten in hun kamp, aangezien ze nu nog het stuk Shadowclan territorium over hadden genomen en zij dat aan het bewaken waren. Een zucht verliet zijn bekje terwijl hij met voorzichtige stappen Silverstar mee de grot uit hielp. Zodra zijn gelaat werd begroet door een zwakke zonnestraal, wierp hij zijn blauwe ogen op Rowanflight en Briarlight. Tot Zealspark's grote opluchting merkte hij op dat twee de Bloodclanners al flink toegetakeld hadden. "Firepaw, zodra die twee Bloodclanners weg zijn zullen Rowanflight en ik al terugkeren naar het kamp. Jij en Briarlight zullen ons achterna komen met Silverstar. Dit hele gedoe moet afgelopen zijn, vandaag nog." Zijn stem klonk licht grommend. Zijn ogen keken verwachtingsvol naar Rowanflight, wachtende tot hij afgerekend had met zijn tegenstander zodat ze terug konden keren naar het kamp en de Thunderclanners het goede nieuws konden vertellen.

zealspark || warrior || male || single

made by chi!

What do we say to the god of death? Not today.

Firepaw snelde zich naar Silverstar's andere zijde toen deze was opgestaan. Samen met Zealspark ondersteunde ze de kater. Hun Clanleider woog zo weinig dat het nauwelijks moeite koste om hem te helpen. Buiten de grot leek het erop dat hun twee Clangenoten de strijd aan het winnen waren. Haar blik viel oo Zealspark toen ze buiten waren en hij instructies begon te geven. Haar vacht prikkelde en schoot iets omhoog bij de mededeling dat het haar taak was om de Clanleider terug te brengen en dat haar mentor en Rowanflight alvast terug zouden keren naar het kamp. Ze wilde ook vechten. Ze wilde Claw zijn ogen uitklauwen! En nu zou ze waarschijnlijk het hele gevecht missen, omdat ze Silverstar nooit snel zou kunnen laten lopen. Deed hij dit nou expres zodat ze zichzelf niet in moeilijkheden zou brengen? Ze wist dat hij liever niet had dat ze Claw aanvloog. Hij liet de twee poezen achter.

F I R E P A W

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Rustig begon Silverstar naar voren te lopen. Hij was dankbaar met de steun die Zeal en Fire hem gaven, want het leek alsof zijn poten ieder moment weer door konden zakken. Een zwaar gehijg echode zachtjes door de tunnel en het duurde even voor hij realiseerde dat hij het zelf was. Silverstar gromde gefrustreerd om zijn eigen zwakte. Het voelde als een falen als leider, maar het verliezen van de vele levens had zijn tol geëist.
Eenmaal buiten knipperde hij pijnlijk tegen het felle licht. De frisse lucht sloeg tegen zijn gezicht en voor een paar seconden was hij overrompeld. Het besef hoe lang hij eigenlijk in dat hol had gelegen drong tot hem door. Er waren zelfs momenten geweest dat hij had gedacht er nooit meer uit te komen.. De zilvere kater zuchtte zacht en eenmaal zijn ogen gewend waren liet hij zijn blik over het veld glijden. Het zag er naar uit dat ze de bewakers hadden weten uit te schakelen. Hij glimlachte kort en keek toen naar Zealspark, die al snel de volgende orders begon te geven. Hij wilde zelf met Rowanflight alvast voorruit gaan en de twee poezen bij hem laten. Silverstar knikte goedkeurend naar hem. Hij was verrast te zien hoe goed Zeal de leiding nam over het groepje. Het maakte hem trots, maar ook bang dat hij hierdoor een doelwit van Claw zou worden. Zijn nagels groeven zich in de grond. Het liefst zorgde hij er zelf voor dat Claw nooit meer een poot zou zetten op Thunderclan territorium, maar hij wist dat hij daar op dit moment niet toe in staat was. Zijn wraak zou een andere keer moeten komen.

Met zijn gouden ogen gefocust op de twee katten sloeg hij ze weg tot ze zich sissend omdraaide en grommend trok de grijze kater zijn oren terug. Oh natuurlijk zouden ze hulp halen. Die beesten konden toch niets zonder tig anderen om hun heen om hun te beschermen. Ziekmakend en zielig. Het liefst was Rowan ze achterna gegaan om de twee scharminkels voor eens en voor altijd te vloeren maar de stem van Zeal liet hem meteen omkijken. De uitleg was duidelijk en snel knikte hij voor zijn ogen naar Silverstar gleden. Een klein schietgebedje naar zijn moeder in starclan sturend dat de kater 'in orde' was. Hij bewoog zijn relatief grote lichaam dat nu dankzij zijn leaders omstandigheden nog groter leek naar de tabby grijze kater toe en duwde heel even zijn kopje tegen Silver's schouder blad om vervolgens diep adem te halen en resoluut naar Firepaw en Briar te knikken en stapte naar Zealspark toe voor hij opnieuw naar de twee poezen draaide. "Die beesten kunnen wellicht terugkomen." Begon hij zachtjes en keek naar Silver. "Probeer jullie geur kwijt te raken zodat ze jullie niet kunnen volgen. Neem desnoods een omweg. Ze zullen denken dat Silverstar meteen naar het kamp gebracht wordt. Dit kan in ons voordeel werken." Dat hij het liefst zijn leader niet zag vechten en de twee poezen. Briar die al veel van zichzelf gegeven had en Fire wie nog een apprentice was niet zag in zo'n bloederig gevecht hielt hij voor zichzelf maar hij wist dat Zeal dezelfde gedachten had. Met een knikje naar Zeal draaide hij zich weer bij. "Dus maat.. Wie er het eerste is?" Mompelde hij zacht zijn poten trillend van de adrenaline die nog altijd door zijn aderen stroomde. Het was tijd. Tijd om Thunderclan terug te krijgen en naast de sterke schouders van zijn vriend wist hij dat dit mogelijk was. Dit moest gebeuren. Vandaag nog.
-Sorry Briar, maar zodat het verhaal door blijft gaan moest ik wel even posten x3
Gezien er nog een heel gevecht aan zit te komen ^^

I'm drifting like a ghost on the sidewalk

Hij merkte Firepaw's blik op maar besloot om er even niet op in te gaan. Hij kon het haar nog wel uitleggen nadat alles voorbij was. Maar eigenlijk dacht hij wel dat de rode poes besefte waarom ze niet mee mocht. Hun laatste gesprek was hij nog altijd niet vergeten. Zealspark wist maar al te goed hoe hard de poes uit was op bloed, het bloed van Claw. En het laatste wat hij wou was dat ze regelrecht op de zwarte Bloodclan leader afliep. Hij zou het niet kunnen aanzien hoe ze door hem verwond zou geraken.. of vermoord.. Niet dat de rood met witte kater twijfelde aan de vechtkunsten van zijn leerling, maar hij wist wat voor kat Claw was. Ook hijzelf had moeite gehad met de Bloodclan leader te bevechten. Die gozer was niet voor niets de leider van die bloedzuigers, hij was namelijk de ergste van ze allemaal.
Hij schudde zijn kop onopvallend en richtte zijn blauwe ogen op Rowanflight die zacht mompelde. Een scheve grijns verscheen voor een tel op zijn gelaat. Een heftige knik was het antwoord op diens woorden, waarna hij weer doodserieus naar Silverstar keek. "Wees voorzichtig." miauwde hij zacht, nu pas beseffende hoeveel moeite hij had met het aanzicht van zijn mentor. Maar dit beeld gaf hem wel de kracht om die Bloodclanners nog voor een laatste keer hard toe te takelen. Zodanig hard dat ze hun poten niet meer op Thunderclan gebied zouden durven zetten. Zealspark zwiepte met zijn staart, als teken dat ze gingen vertrekken. Hierna schoot zijn blik snel naar Rowanflight, waarna hij terug richting het kamp spurtte.

zealspark || warrior || male || single

made by chi!

What do we say to the god of death? Not today.

De twee verdwenen, terwijl zij nog tegen Silverstar aan stond, om hem de nodige steun te bieden zodat hij overeind bleef staan. Haar irritatie was nog lang niet gezakt en haar vacht stond dus ook nog altijd wat omhoog. In haar ogen was duidelijk het verraad te lezen. Dat hij haar hier achter liet vanwege haar zogenaamde veiligheid. Het stak en het irriteerde. Ze snoof even, waarna ze kort opzij keek. "Als we toch het hele gevecht gaan missen.. Kun je alleen staan? Ik ben zo terug," zei ze tegen Silverstar. Haar oortjes wiebelde ongeduldig. Ze moest nodig haar klauwen ergens in zetten.

F I R E P A W

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Rowanflight en Zealspark rende weer terug richting Thunderclan territorium en Silverstar keek ze na, zachtjes prevelend dat ze hier ongedeerd uit zouden komen. Zealspark was nog jong, misschien was het een te groot risico om de leiding van deze aanval op zijn schouders te leggen. Maar ze waren op dit moment Thunderclan's enige hoop..
Silverstar probeerde zich te ontspannen, wetende dat het zijn lichaam niet veel goed deed, en trok zijn klauwen uit de grond. Firepaw vroeg of hij zelf kon staan. Hij focuste zicht op zijn houding en probeerde wat meer gewicht op zijn eigen poten te zetten. Hij trilde wat, maar bleef op zijn plek. "Ja.. Ga je gang," zei hij dus zachtjes, omdat hij wist dat ze waarschijnlijk gewoon even der frustratie kwijt moest. Hij herkende die blik in haar ogen maar al te goed. Ze was het er niet mee eens dat ze niet mee mocht, maar hij had er alle vertrouwen in dat ze haar taak zou opvolgen. Toen de vlamrode poes weg was, draaide Silverstar zijn bleekgroene ogen naar Briarlight. Ze kon hier blijven om hem helpen terug te komen, maar hij had een ander idee. "Rowan.. had gelijk," sprak hij met een ernstig gezicht. "Ze kunnen terugkomen. Met meer zelfs... Ik wil dat je alvast voorruit loopt en ons komt waarschuwen zodra je iets ziet." Op deze manier konden ze hopelijk voorkomen recht in de klauwen van Bloodclan te lopen. Ze waren waarschijnlijk druk met het gevecht, maar hij kende Claw, en die zou alles op alles zetten om Silverstar weer terug in die grot te krijgen. Hij wilde Firepaw en Briarlight niet in dat gevaar brengen. Silverstar wachtte tot de witte poes uit het zicht was verdwenen, en draaide zich toen weer om naar Firepaw, om te zien of die al klaar was met het molesteren van een ongelukkige boom of tak.

What do we say to the god of death? Not today.

Gelukkig bleef hij op eigen kracht staan en liet hij haar weten dat ze haar gang kon gaan. Firepaw trippelde met snelle passen een eind vooruit door het veld. Dit was geen Clan territorium en soms kon dat juist gunstig zijn. Ze opende haar bek iets, om de geuren van de omgeving in zich op te nemen en zich te herinneren wat Mistpaw haar wel eens verteld had over planten die konden genezen. Ze wist niet veel, enkel een aantal dingen die haar handig hadden geleken op dat moment waren bijgebleven. Ze wist het echter wel voor elkaar te krijgen om een bosje jeneverbessen op te sporen. Voor ze de bessen echter van de plant trok, zocht ze de omgeving nogmaals af, ditmaal voor prooi. Ze keerde niet veel later terug met een kleine muis en de jeneverbessen, die een kat wat extra kracht moesten geven als ze Mistpaw moest geloven. Ze legde beide neer voor Silverstar. Haar kwaadheid was iets gezakt, maar nog niet helemaal. "We moeten zo snel reizen als mogelijk en ik dacht dat dit misschien zou helpen," legde ze uit. Briarlight was niet meer in zicht.

F I R E P A W

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De jonge poes bleef een tijdje weg en Silverstar draaide onrustig met zijn oren, er nauw op lettende of hij misschien een teken van Bloodclan kon horen. Als dat zou gebeuren was hij in ieder geval alleen en kon hij hopelijk Firepaw ook nog op tijd waarschuwen uit de buurt te blijven. Maar het bleef tot zijn opluchting stil. Geen Briarlight die angstvallig terug via de struiken kwam rennen. Geen Claw die zijn tanden in zijn keel kon zetten om zijn laatste levens af te nemen. Het gevecht was in het kamp zelf, en daarom moesten ze zo snel mogelijk terug. De zilvere kater was opgelucht toen hij de haastige pootstapjes hoorde. Hij keerde zijn bleekgroene ogen naar Firepaw en glimlachte toen hij de vangst in haar bek zag bungelen. Zijn maag kneep bijna pijnlijk samen toen hij de geur opving, zich de laatste keer dat hij flink had gegeten nauwelijks herinnerend. "Dankje.. Dat is heel attent van je," miauwde hij schor, waarna hij de vangst dankbaar aannam. Hij werkte eerst de bessen naar binnen. De smaak was bitter op zijn tong, maar het bracht herinneringen terug van de medicine den. Van thuis. Het liet nieuwe kracht door zijn aderen stromen en hij nam snel een paar happen van de muis om het lege gevoel in zijn maag wat te stillen. Niet te veel, omdat hij wist dat na zo'n lange tijd honger het niet verstandig was in één keer alles naar binnen te schrokken. Hij likte zijn lippen af en gaf toen een knikje naar Firepaw. "Laten we gaan," sprak hij toen, waarna hij voorzichtig in de richting van het territorium begon te strompelen. Hij had hier lang genoeg zijn tijd verdaan. Het duistere hol waar hij niks anders dan kou en pijn in had gekend, liet hij maar wat graag achter zich.

What do we say to the god of death? Not today.

Haar vangst en de bessen werden zonder veel moeite aangenomen en Firepaw wachtte tot hij klaar was en haar liet weten dat ze konden gaan. Haar vacht prikte van ongeduld, maar ze wist dat ze hem niet kon opjagen, aangezien dat zijn toestand kon verslechteren. Hoewel ze Silverstar niet zo goed kende als haar mentor, Zealspark, mocht ze hem wel en had ze genoeg van hem meegemaakt om te weten hoe hij normaal was. Hij verdiende het niet om door haar te worden afgesnauwd en dus zou ze proberen haar mond te houden en haar pas niet te vlug. De rode poes nam opnieuw haar plaats in naast de kater, om hem te ondersteunen waar nodig. Het was beter dat hij af en toe op haar leunde dan dat hij echt ineen zou zakken. Hem overeind krijgen zou langer duren dan zijn gewicht dragen wanneer nodig.

F I R E P A W

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

De eerste stappen waren pijnlijk. Silverstar kon merken dat hij het niet meer gewend was zo lang op zijn poten te blijven staan. Het viel hem tegen hoe erg hij was achteruit gegaan en hij wist niet of hij ooit weer de oude zou worden, maar dat was een zorg voor later. Het aanbod van Firepaw om tegen haar aan te leunen werd dankbaar aangenomen. De zilvere leider merkte tot zijn verrassing dat het niet eens nodig was om zich er schuldig over te voelen. De jonge apprentice was op zijn minst twee keer zo groot als de laatste keer. "Je bent gegroeid," merkte hij op. Dat deed hem opnieuw beseffen hoe lang hij wel niet in dat duistere hol had gelegen. Hij probeerde er niet teveel bij stil te staan. In plaats daarvan gleden zijn gedachten terug naar de tijd dat hij Firepaw voor het eerst in zijn nest had aangetroffen. Ze was ervan overtuigd geweest dat het hààr nest was en sindsdien was het normaal geworden dat zij daar sliep. Silverstar had er toch nooit van gehouden om tussen gesloten wanden te zijn, iets wat nu alleen nog maar verergerd was. Hij liet zijn ogen naar de vlamrode poes glijden en snoof zachtjes. "Nog even en je past niet meer in mijn den.." grapte hij, in een poging optimistisch te blijven. Het was een slechte poging, maar de oude Silverstar was misschien toch nog niet helemaal verdwenen.

What do we say to the god of death? Not today.

Het feit dat hij gewoon tegen haar aan durfde te leunen tijdens het lopen gaf haar enige geruststelling dat hij haar niet slechts als kleine en zwakke apprentice zou zien. Ze had geen bescherming nodig, ze was oud genoeg om bescherming te bieden aan anderen. En ze was klaar om te vechten. Silverstar merkte op dat ze gegroeid was, waarna Firepaw haar borst wat trots vooruit stak. "Ik ben 16 manen," merkte ze op, voor het geval hij het zich afvroeg. Ze had de leeftijd van een warrior en dus ook de bouw ervan. Bovendien was haar uitstraling volwassener dan het ooit geweest was. Ze was jong, maar duidelijk getekent door wat er allemaal was voorgevallen. Haar leider grapte dat ze straks niet meer in zijn den zou passen. "Ik weet zeker dat er leiders in ThunderClan zijn geweest die groter en breder waren dan jij, scharminkel," antwoordde ze. Haar toon was lichter dan eerst, maar ze kon elk moment weer oplaaien.

F I R E P A W

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Haar ogen glommen van trots toen ze hem vertelde hoe oud ze al was. 16 manen.. Ze was al lang al klaar om warrior te worden, besefte de zilverkleurige kater. En hij was er niet geweest om haar haar verdiende ceremonie te geven. Silverstar wende zijn blik af en focuste zich weer op zijn pijnlijke poten, erop lettende dat hij geen misstap zou maken. Toen hij grapte over zijn den merkte ze op dat er leiders waren geweest die nog veel groter dan hem waren. Zeker zoals hij er nu uit zag. Hij snoof even geamuseerd. "Daar heb je waarschijnlijk gelijk in.." mompelde hij met een opgetrokken mondhoek. Zijn oren zakten wat naar beneden. "Vier manen.." prevelde hij ongelovig, toen het rekensommetje snel gemaakt was. Vier manen had hij opgesloten gezeten. Vier manen waren van zijn leven weggenomen, alsof het niets was. Er kon zoveel gebeurd zijn in die tijd. Silverstar voelde zijn maag even samenknijpen. De vraag hing op zijn lippen, maar hij kon hem niet stellen, te bang dat het antwoord wat hij zou krijgen was wat hij vreesde.