Battlefield [ Story ]

Hey daar, bedankt voor het klikken!
Gisteren heb ik een idee gekregen voor een nieuw verhaal, en zie hier, het topic daarvoor! Het heet "Battelfield", en gaat oer mensen in de toekomst. Het leuke is dat deze mensen gebaseerd zijn op karakters van deze site. Nu ga ik niet zomaar iemands karakter jatten, want ik snap dat dat niet leuk is. Maar lijkt het jou nou leuk om jou kat in dit verhaal als mens te zien? Stuur me dan gerust een PB'tje ;D. Oh, en commentaar of tips zijn altijd welkom. Nu, we hebben lang genoeg gekletst; ik ga het jullie laten lezen.


---


[ Proloog ; Warning ]

Mijn vingers dansen rond de rode knop. Ironisch hoor. Als ik iets meer kracht zal geven zal de wereld eraan gaan. Althans, zonder ons geweldige pilletje zou deze planeet onbewoonbaar worden. Hij zou van ons zijn. We zouden hem opnieuw kunnen bouwen, alles recht kunnen zetten. Zachtjes aai ik over het rode oppervlak. Het voelt geweldig om met zo'n dodelijk dingetje te spelen, vol macht. Nog even en ik zou het tekentje krijgen om het in te drukken. Ik stel me voor hoe die simpele aanraking het mechanisme in zal zetten dat de vele nucleaire wapens die daar beneden onder die luiken vast zaten af te vuren en over de hele wereld zouden verspreiden. De wereld zou één grote woestenij worden met amper leven. Alleen in onze prachtig uitgedachte bolwerken zou het mogelijk zijn om te leven, met de pillen. Een stem die plotseling in mijn oortje klinkt doet me opschrikken uit gedachten. "84014". Dat zo'n korte reeks cijfers een einde zal maken aan zo veel ellende én levens. Geweldig. Ik zucht, en kijk nog één keer naar de monitors die een vuurgevecht aantonen. Mijn laatste blik op deze vorm van de wereld. Nu moest ik het doen. Ik leg mijn vingers weer op de knop, en ik druk erop. Dit keer echt. Enkele klikken klinken, en dan is het voorbij. De mannen op de monitor kijken verbaasd omhoog, en dan vallen ze kronkelend op de grond. Voor ik het weet zijn ze vergaan. Het werkte. De stem klinkt weer in mijn oor. "Good job." Ik wist toen natuurlijk nog niet wat ik gedaan had...

Welkom in het jaar 3678, ofzo. Wat doet het er ook toe. Tijd is geen begrip meer in deze ruige, harde wereld. Sinds de nucleaire aanval, is alles drastisch veranderd. Bondgenoten staken elkaar in de rug. Families vielen uiteen. Terwijl iedereen probeerde de schade te herstellen, vernietigden ze juist alles. Ze creëerden.. deze plaats. De aarde. Ik zal de grove details weglaten, maar dit is wat er ongeveer gebeurde;

De wereld was verwikkelt in een enorme oorlog, ook wel "De grote vernietiging" genoemd. De wereld had zich in twee delen gesplitst; de UL & de 3F's. De reden van hun ruzie was allang verloren gegaan. Op een gegeven moment hadden de UL een zogenaamd "geniaal" plan bedacht. Ze hadden een soort pil ontwikkeld, waardoor de mens ongevoelig zou worden voor nucleaire wapens. Echter werkte deze maar één week, dan moest men een nieuwe slikken. Ze hadden dus bedacht om al hun mensen die pillen te geven, en dan alle 3F'S uit te moorden met duizenden nucleaire raketten. Ze voerden hun plan uit, en het werkten; er werd niet meer gevochten. Maar toen bekend werd dat de pillen schaars waren en dat ze binnenkort op zouden zijn, liep het helemaal mis. De UL vielen uiteen; ze begonnen elkaar uit te moorden, wetend wat er zal gebeuren als er geen pillen meer waren. Er werden groepen opgericht; de Blown trees, de Dark caves, de Bloody messes, de Schoking lights en de Drowned drops. Sommigen kozen er ook voor om alleen of in duo's veder te gaan. Ze stalen van elkaar, moordden elkaar uit. Zo ontstond de wereld die nu ontstond; waarin alles draaide om overleven en dus pillen, die iedereen Survies begon te noemen. In de verschillende groepen had iedereen een codenaam, en ook veel Lone Survivors kozen voor zo'n nepnaam. Het is een ruige wereld, en ik waarschuw je; het is niet makkelijk om hier te overleven. Pas op met wie je als bondgenoten kiest, want niemand is meer te vertrouwen. Zorg goed voor jezelf. Succes.

[ Hoofdstuk 1 ; Lurkingshade ]

De ruwe hand op mijn schouder wekt me op uit mijn droomloze slaap. "Lurkingshade, tijd voor wissel." Zonder gezucht of gesteun kom ik overeind. Ik ben niet geïrriteerd, opgewonden, vrolijk of wat dan ook. Emotieloos als altijd trek ik mijn pak uit de kast, en trek ik het zwart-witte uniform aan. Ik stop mijn oortje in mijn oor, gesp mijn riem met daaraan mijn taser om mijn middel en zet mijn zonnebril op, die meer dient als scanner waarmee ik mensen kan herkennen. Ik loop de deur uit, richting de gang waarin ik de komende drie uren moest slijten. Mijn partner voor deze sessie is een grote, stevige man die een beetje verveeld met zijn voet tikt. Als ik me bij hem voeg knikt hij even naar me. "Levy." Begroet hij me vriendelijk. Toch schiet het gebruik van mijn gewone naam in mijn verkeerde keelgat. "Het is Lurkingshade." Verbeter ik hem toonloos. Ik ga recht staan, en verberg mijn handen achter mijn rug, precies zoals ik had geleerd op de opleiding. De andere bewaker was direct stil. Ik mocht dan wel jongen en klein zijn, toch dwong ik veel respect af bij mijn college. Misschien kwam dat doordat ik 4 jaar sneller door de opleiding heen gegaan was dan anderen, en daarmee de jongste bewaker met een oorkonde was. Of misschien kwam het doordat ik gelijk na die al zo korte opleiding gelijk de Survies mocht bewaken. Of misschien waren ze wel bang voor me, mede door de roddel dat ik geen ziel had. Niet dat het mij wat uitmaakte. Ik had dit baantje nu 5 maanden, en sinds dien was er nog niet veel gebeurd. Er waren meerdere bedelaars geweest, die extra pillen wilden. Één keer was er een groepje mannen met knuppels langs gekomen voor een handje vol Survies. Ook die schakelde ik met een paar rake klappen en mijn taser zo uit. Niet écht spannende dingen dus. Ik was dan ook wel verbaasd toen ik via mijn oortje te horen kreeg dat een Blown tree doelgericht naar de grote kluis kwam. Ik ging klaar staan, en greep naar mijn taser. Mijn partner deed hetzelfde, en zo wachtten we op de mogelijke bedreiging. Ik voelde weer geen spanning, adrenaline of wat dan ook. Soms schoot het wel eens door mijn hoofd dat ik geen emoties had. Niet dat het mij wat uitmaakte. Maar nu had ik geen tijd om na te denken, want rennende voeten kondigden aan dat hij of zij dichtbij was, en na een paar tellen verscheen de kleine gestalte. Hij was alleen, en zag er wat verloren uit. Echter verdwenen al mijn vooroordelen toen ik zag hoe hij te werk ging. Met een enorme souplesse haalde de gedaante de boog van haar schouders, en doelgericht begon ze met pijlen te schieten. Eerst verbaasde ik me over zijn wapenkeuze, maar toen de pijl zich in mijn partner boorde waarop die als pudding uiteenviel veranderden ook daar mijn vooroordelen over. Wat had ze daar nou weer in gestopt?! Deze vijand was dodelijk, agressief en ik was de enige blokkade tussen hem en zijn doel. Even was het stil. Ik en mijn vijand keken elkaar aan. Mijn bril gaf allemaal informatie door, maar ik lette daar niet op. Het gezicht van de dreiging kon ik nog niet helemaal onderscheiden, maar dat boeide me vrij weinig. Het enige waar ik nu in geïnteresseerd was was het uitschakelen van dit naderende gevaar. En toen zijn hand naar achteren gleed was dat voor mij het teken om aan te vallen. Zonder kreet, woorden of wat dan ook rende ik naar voren, en voor mijn tegenstander door had wat er gebeurde lag de dodelijke boog gebroken zo'n 10 meter verderop, samen met de koker met daarin de dodelijke pijlen. Ik greep naar mijn heup, maar tot mijn grote frustratie was deze waarschijnlijk gevallen door de explosie. Ook mijn vijand was geïrriteerd zodra ze zag wat ik met haar wapens had gedaan. Één op één bleek ze een stuk minder dodelijk, want ik legde haar zo in een houdgreep op de vloer. "Zo zo, een boompje nog wel." Sprak ik spottend terwijl ik een paar boeien uit mijn zak viste en om haar polsen klikte. "En wat is je naam?" Hij zweeg. Of beter gezegd, zij. Want toen ik haar capuchon afzette bleek tot mijn verbazing dat ze van het andere geslacht was. Kennelijk konden die ook vechten. Woedend keek ze me aan, terwijl ik haar aan haar arm meesleurde. Wat ze met haar gingen doen maakte mij niet zo veel uit. Ik had vandaag de kluis met de Survies gered, en mijn partner konden ze opdweilen. Top dagje. Eenmaal bij de deur van mijn baas stopte ik even. Ik fouilleerde haar even, wat ze met een geïrriteerde blik ondergaan. "Naam?" Vroeg ik emotieloos als altijd. Haar lippen bleven stijf op elkaar geperst. "Dan niet." Ruw trok ik haar schouders recht, en liet ik mijn brik haar scannen. Haar cn bleek Floodlight te zijn, en ze was inderdaad een Blown tree. Ook bleek ze pas 15 te zijn, net als ik. Toch best knap dat een meisje van 15 al zo dichtbij de kluis kon komen. Misschien was het ook wel zorgwekkend, want wat zou een peloton soldaten dan wel niet kunnen aanrichten? Ach ja, dat waren niet mijn problemen. Ik greep haar weer bij haar arm en klopte vlug op de deur. Zonder te wachten op antwoord opende ik deze, waarna ik Floodlight naar binnen duwde. Ik volgde, en sloot de deur achter me. "Meneer." Begon ik. "Dit is de Blown tree die ons vanmorgen aanviel. Minstens één slachtoffer. Wat zijn de volgende orders?" Toen ik klaar was keek mijn baas geamuseerd naar het meisje dat boos terug keek. "Naam?" Vroeg hij, met nog steeds een geamuseerde grijns op zijn gelaat. "Ze wilt niet praten, maar haar cn is Floodlight." Antwoordde ik, aangezien zij niet zou spreken. Mijn baas knikte bedachtzaam. "Stop haar in cel 7. We besluiten morgen wel wat we met haar gaan doen." Ik knik, en sleur haar ruw de kamer weer uit. Ik leid haar door de gangen, naar een andere grot, waar de cellen zich bevinden. Nog altijd ruw sleep ik haar mee naar cel 7. "Auw..." Mompelt ze. "Dus mevrouw heeft haar stem terug?" Zeg ik quasi-verbaasd. "Ik maak gewoon gebruik van mijn zwijgrecht." Bijt ze me fel toe. Ik lag zonder een spatje humor in mijn ogen. "Welterusten, prinses." Zeg ik nog terwijl ik haar hardhandig het celletje in duw en de deur dichtsmijt. In mijn oortje is het chaos. Kennelijk heeft de grote baas de bewaking verdubbeld, en nog eens twee patrouilles naar de grens met de Blown trees. Dat één zo'n meisje zoiets kon aanrichten. Dat één zo'n meisje een hele oorlog kon veroorzaken...

[ Hoofdstuk 2 ; Hellhound ]

Het was een complete chaos. Joelend, gillend, juichend, schreeuwend en zo veel mogelijk geluid producerend stonden alle leden van onze sectie door elkaar heen te brullen. Het was alsof het een wedstrijd was waarbij je zo veel mogelijk geluid moest produceren. Zuchtend leunde ik achterover. Stelletje ongeordende Fox-hearted. En wie mocht weer eens de oppas spelen? Ja ja, ik. Geïrriteerd wrijf ik over mijn slapen, als ik een zacht gegrinnik achter me hoor. "Lukt het een beetje, broertje van me?" Met een ruk draai ik me om. Daar staat mijn zus, met een triomfantelijke grijns op aan gezicht. IJzig kijk ik haar aan, waarna ik me weer omdraaide. "Het maakt niet uit hoor, broederlief, ik zou het ook niet zo goed kunnen." Voegde ze er poeslief aan toe. "Hou je bek, Auora." Grom ik over mijn schouder. "Sorry hoor, baas." Ging ze op dezelfde toon veder. Wat kon dat wicht irritant zijn, sjonge jonge. Boos sla ik met mijn platte hand op de desk van mijn bureau. "EN NU ALLEMAAL KOPPEN DICHT!" Brul ik door de zaal. Alles valt abrupt stil. Ik heb tenslotte wel een reputatie, en ze weten dat ik niet bang ben voor wat bloed. Ik heb niet voor niets de cn Hellhound gekregen. "We zijn hier dus bijeen gekomen, om iets aan jullie te vertellen. En aan mij, als sectieleider, de eer." Begin ik, nu weer op een normale toon. "Volgens betrouwbare bronnen heeft een Blown tree vanmorgen een aanval gedaan op de kluis met de Survies van de Dark caves." Er klinkt geroezemoes in de zaal, maar mijn ijzige blik weet daar snel korte metten mee te maken. "De aanval is - jammer genoeg - mislukt, maar er hangt dus wel degelijk spanning tussen de Dark caves en de Blown trees. En dat is natuurlijk goed nieuws voor ons." Dat laatste voegde ik er met een sadistisch glimlachje aan toe. Spanning tussen de "echte" groepen was altijd gunstig. Wij, de Bloody messes, vielen er altijd een beetje buiten. Natuurlijk werkten we anders dan de andere groepen, maar dat we het leuk vonden om soms te moorden betekende toch niet gelijk dat je ons moest boycotten met alles? Daarom worden al onze kinderen opgevoed met het idee dat de groepen slecht zijn. Ondertussen klonken verschillende kreten in de zaal. "Komt er een oorlog?!" Hoorde ik meerdere keren enthousiast voorbij komen. Natuurlijk hoopte ik daar zelf ook wel op, maar niet dat ik dat zou laten merken. Het gejoel zwol weer aan, en ik rolde even met mijn ogen terwijl ik achterover leunde. Kleuters. Ach ja, soms moest je ze even laten uitrazen. Na enkele minuten besloot ik dat ze nu wel genoeg uitgeraasd waren. Ik stond op, en sloeg weer met mijn vlakke hand op de tafel. Vrijwel meteen werd het weer stil. "Sectiebespreking is over. Jullie kunnen naar huis gaan." Sloot ik af, en langzaam maar zeker ging iedereen weer weg, weer veder met wat hij moest doen. Ik was in principe nu vrij, maar als sectieleider moest ik eigenlijk 24/7 klaar staan. Ik bedoel, als er nu een gevecht losbarstte moest ik natuurlijk mijn sectie leiden. Soms wilde ik dat ik nooit leider was geworden van deze prut sectie, want van alle vier de secties was deze het meest ongeordend. Het was ook de "laagste" sectie, waar je in kwam als je de eindproef van je eerste keuze niet doorstond of je gewoon niet goed genoeg was voor een hogere sectie. Niet dat ik een slechte leider was, ik was hier juist geplaatst omdat ik de enige was waarnaar deze mensen een beetje luisterden. Na een tijdje was de hele zaal verlaten, en zuchtend stond ik op om weer terug te gaan naar mijn appartement. Echter werd ik opgehouden door mijn zusje, die bij de deuringang stond te wachten. "Wat nu weer, Auora?" Vroeg ik geïrriteerd. Ze had ook echt niets beters te doen dan mijn stalken, he? "Komt er echt een oorlog, broertje?" Vroeg ze echter, en er stond een enthousiaste grijns op mijn gelaat. "Ik hoop van wel." Antwoordde ik met dezelfde grijns op mijn gezicht.

[ Hoofdstuk 3 : Cyber ]

Als ik mijn hutje binnenkom, blijf ik hijgend tegen het houten muurtje staan. Sjezus, wat kon het weer heftig zijn in deze tijd van het jaar. Rukwinden hadden me bijna omver geblazen, en die hagelstenen zo groot als beukennootjes werkten natuurlijk ook niet mee. Het getik op het golfplaten dakje en het loeiende gebrul van de wind gaven aan dat de storm nog lang niet voorbij was, en handenwrijvend ging ik zitten op de kleine boomstronk die als stoel diende. Op de tast vond ik mijn lucifers en ervaren als ik was had ik het vuurtje zo aangestoken. Om een beetje op te warmen ging ik zo dicht mogelijk bij de vlammen zitten, maar toen het na een tijdje nog steeds ijskoud was besloot ik mijn deken ook maar om me heen te wikkelen. Ik trok mijn muts nog eens stevig over mijn oren, en haalde toen de haas die ik uit mijn strikken had gehaald tevoorschijn. Geoefend begon ik het dode beest te villen met mijn mes, terwijl ik mijn deken zo goed mogelijk schoon probeerde te houden. Niet dat ik zo snel vies van iets was, maar hier moest ik tenslotte nog wel onder slapen. Toen ik uiteindelijk het hele beest had gevild, gooide ik de huid in een hoekje. Daar kon ik misschien nog wel een lekkere muts van maken of zoiets. Het vlees zelf spietste  ik handig op een takje, waarop ik deze op het kleine vuurtje begon te roosteren. De smaak van vers vlees deed de water in mijn mond lopen, maar ik wachtte geduldig tot het goed gaar was. Van rauw vlees kon je tenslotte erg ziek worden, en zo'n domme fout maakte een doorgewinterde Lone Survivor als ik natuurlijk niet. Toen het vlees al bijna klaar was, deed een zachte klop op mijn geïmproviseerde deur me opkijken. Wie was dat nou, zo laat en in dit weer? Een beetje verbaasd legde ik het konijn neer, en stond ik op om open te doen. Zodra de deur op een klein kiertje stond, verscheen een jonge vrouw voor me, bijna nog een meisje. Wanhopig keek ze me aan, en haar rillende handen verrieden hoe koud ze het had. "M-mag ik m-misschien binnenk-komen?" Sprak ze klappertandend. Nors keek ik haar aan. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om mijn slaapplaats en waarschijnlijk ook voedsel met deze vrouw te delen. Toch kon de goede ik het niet over mijn hart verkrijgen om haar hier te laten staan, in dit weer. Als de storm voorbij was zou ik haar er wel weer uit schoppen. Nog steeds nors opende ik de deur een stukje veder. Mijn huisje kraakte en kreunde onder de wind, maar ik wist dat dit krotje wel tegen een stootje kon. "Kom binnen." Mompelde ik brommerig. "B-bedankt.." Sprak ze, terwijl ze me hoopvol aankeek. Toen ze binnen was sloot ik de deur weer, en wees ik naar een tweede boomstronk. "Ga zitten." Bromde ik in mijn zwarte baard. Ze volgde mijn verzoek op, en dankbaar leunde ze naar het vuur. Ze zat zo dichtbij, het leek wel alsof ze de vlammen wilde opeten als ze niet daardoor levend zal verbranden. Nog altijd nors ging ik veder met het klaarmaken met het konijn, terwijl ik wantrouwig naar het meisje keek dat op haar beurt weer hongerig naar míjn avondeten zat te gluren. No way dat ze daar iets van zal krijgen. Na een paar minuutjes was het dan echt klaar, en hongerig trok ik een poot van het lijfje af. Ik viel aan, en at alsof dit de laatste keer was dat ik zal eten. Wie weet was het ook zo. Met een pruillipje keek het meisje toe, maar ik was niet zo'n weekhartig typje. "What isb jbe cn?" Vroeg ik met mijn mond vol. "Erosa" antwoordde ze terwijl ze haar armen om zich heen sloeg. "En die van u?" Sprak ze vervolgens beleefd. "Noem bmij maarb Cwyber..." Ik kauwde even snel mijn hap weg. "Cyber." Herstelde ik, en ik ging weer veder met eten. Na een tijdje was ook de tweede poot van het konijn verslonden, en toen het meisje nog steeds rilde besloot ik toch maar even aardig te zijn. "Mot je een deken?" Vroeg ik haar, een beetje bot. Ze knikte hevig. "Graag." Ik draaide me om, en leunde achterover om mijn tweede deken van mijn bed te grissen. Echter stond het meisje opeens naast me toen ik me weer terug draaide, en achterdochtig gaf ik haar het deken. Onopvallend klopte ik even op mijn riem, en vloeibaar ijs stroomde door mijn aderen toen ik merkte dat het leren zakje dat altijd aan mijn riem zat weg was. Het zakje met mijn Survies. "Misschien moet ik maar weer eens gaan..." Opperde Erosa. Kennelijk had zij weer niet door dat ik haar door had. Ik knikte, en speelde het spelletje braaf mee. Toen ik opstond om de deur open te houden voor haar, boog ik mijn hoofd zodat ik die noet zou stoten. Erosa bedankte me vriendelijk, en net toen ze weg wilde lopen greep ik haar arm vast, draaide ik die om en duwde ik haar met haar gezicht tegen de muur. "Geef ze terug." Fluisterde ik kil in haar oor. Snel gaf ze het leren zakje terug, en ik kon haar angst haast proeven. Ik kon natuurlijk ook wel erg angstaanjagend zijn, dat gaf ik wel toe. Snel bond ik het zakje weer rond mijn riem. "Je moet goed oppassen.." Sprak Erosa mysterieus. "Survies worden schaars." Ruw liet ik haar weer los, en pijnlijk wreef ze over haar arm. "Scheer je weg!" Riep ik naar haar. "En maak dat je nooit meer terug komt!" Voegde ik er nog steeds boos aan toe. Het zwartharige meisje volgde mijn bevel maar al te graag op, en haastig stapte ze de storm in. Met een klap sloot ik de deur weer, en mopperend ging ik weer zitten. Stom wicht. Toch had ze wel wat interessants gezegd. Werden Survies zeldzaam? Tevreden klopte ik op het zakje op mijn heup. Ik had er gelukkig nog veel, dus ik had voorlopig nog geen problemen. Hopelijk.