Battlefield [ Story ]

[ Hoofdstuk 4 ; Evergreen ]

Een beetje verslagen rukte ik aan de ketens die me stevig vasthielden. Ik was vastgemaakt aan haar armen en benen, waarbij de ketens aan mijn armen me omhoog trokken zodat ik er aan hing. Ik had geen idee waar ik was, en ik had geen besef van tijd. De enige lichtbron in deze kerker was de half opgebrande kaars die naast de ingedommelde wachter stond, en ik had al dagen niet meer geslapen. Ik kreeg één keer per dag een glas water, en eens in de twee dagen een homp brood. Ik zou het zo niet lang meer trekken, maar dat maakte me niet uit. Want de pijn, oh de pijn. Hij was overal. Mijn achterhoofd bonkte al sinds ik hier was, aangezien ik daarop knock-out was geslagen. Mijn polsen voelden alsof ze elk moment in tweeën konden scheuren. Mijn oog was opgezwollen, doordat een wachter haar had geslagen toen ze weigerde te drinken. Afgezien van een groot voddig hemd en haar ondergoed was ze naakt, en ondanks dat er geen ramen waren was het toch verschrikkelijk koud en tochtig in de kerker. Gekraak en gestommel van de deur van de kerker die een gang verderop werd geopend, deed me opkijken. Mijn rode haar was vettig en viel half voor mijn ogen, en mijn geboeide polsen brandden. Toch had ik nog genoeg energie om de woede die diep in me opborrelde te onderdrukken. Silhouetteheart. Het gemene gniffeltje irriteerde me mateloos, maar ik toonde geen enkele reactie. 'Oh Evergreen, meisje toch, je ziet er verschrikkelijk uit.' Sprak hij poeslief. Ik snoof verontwaardigd, maar bleef verder gewoon hangen. 'Ik had nooit gedacht dat ik jou ooit zo zou zien.' Ging de man geniepig verder. Zijn halflange zwarte haar was amper te zien in het donken, en het schemerige licht van de kaars in zijn hand wierp lange schaduwen op zijn gezicht. Ik kende hem al voor al dit; hij had wel vaker voor problemen gezorgd binnen de groep. Geen wonder dat hij hier ook achter zat. Echter knaagde er toch iets aan me. Silhouetteheart was dan wel geniepig en extreem irritant, maar hij leek me niet echt een initiatief-nemer. Nee, ik vermoedde dat hier een groter crimineel brein achter zat. 'Ik denk dat de grote baas heel blij zou worden van dit .. trieste schouwspel.' Gniffelde hij zachtjes. Dus toch. Lichtelijk nieuwsgierig hief ik mijn hoofd een beetje op. 'Wie?' Vroeg ik kort, te vermoeid en geïrriteerd om meer woorden te verspillen aan deze slang. Hij lachte spottend, en draaide zich om. Met een hooghartige tred begon hij weg te lopen. 'Daar, schat, kom je snel genoeg achter.' Sprak hij, terwijl hij wegliep. Zijn woorden galmden nog even na, tot ook het geluid van zijn voetstappen verdween en de krakende deur weer werd gesloten. Gefrustreerd rukte ik aan mijn boeien. Degene die dit alles had beraamd, zou daar spijt van krijgen. Daar zou ik persoonlijk voor zorgen.