BFF's

Het moest nog een beetje doordringen maar hij had een apprentice. Gewoon zijn eigen apprentice. Natuurlijk had hij er al eentje gehad in zijn Warrior tijd, Lurking, maar dat was niet geheel ideaal geweest. Op het einde leek het erop dat hij en de kater een wederzijdse acceptatie hadden naar elkaar toe. Iets wat in zijn ogen al een wonder was. En hoewel hij weer een vlekbeest onder zijn hoede had genomen was Canarypaw heel anders. Hij was op het moment aan het bedenken wat hij als eerste wou gaan doen, waarschijnlijk de basis van planten en kruiden leren. Dan kon ze meteen mee gaan helpen met plukken en al. Het genezen kwam wel wanneer er iemand binnen kwam lopen met een kwaal. Dan kon ze meekijken enzo. Maar voor hij zich helemaal op madame ging richten moest hij iemand opzoeken. Sinclaw. Want tja. Hij had nu wel haar apprentice gestolen en hij wou zeker weten dat ze niet boos op hem was. Ze waren immers vrienden -vond hij- en hij wou haar graag inbegrijpen in de grote verbouwing van de den. Deze had hij immers nog steeds niet uitgesloten, hij stootte zijn kop nog steeds een paar keer per dag. Het duurde gelukkig niet lang voor hij de bekende poes zag en haar kant op liep. "Hey Sinclaw" begroette hij opgewekt terwijl hij dichterbij kwam. Gewoon als Ace, niks meer en niks minder.

Hij vond een apprentice hebben nog redelijk eng. Zijn vorige ervaring ermee was immers niet goed afgelopen. Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen. Deze keer had hij wat hulp van bovenaf en als Canarypaw geaccepteerd werd door Starclan zou het allemaal wel goed komen. En anders moest hij maar hulp in schakelen. Nu wat belangrijkere dingen; zorgen dat zijn weinige vrienden ook echt zijn vrienden bleven. Bij de vraag keek hij gewoon onverstoord in zijn humeur naar de gevlekte poes. "Ik wou even sorry zeggen dat ik je apprentice gekaapt hebt" Hij klonk ook echt schuldbewust. Ace wou gewoon alles goed doen en dat was nu juist hetgene waar hij zo erg in faalde. Toch stond er hierna een klein grijnsje op zijn gelaat. "En ik wou weten of je nog steeds zin hebt m'n den te verbouwen" Hij keek even achterom naar de den gemaakt van takken en rotsen, die zichtbaar veel te klein was voor een kater van zijn formaat. Vooral als die steeds vergat om te bukken als hij naar binnen liep. Het moest gewoon uitgebreid worden. Hij wou het liefste dat de zieken niet meer meteen bij de ingang lagen, maar wat afgezonderd van de rest. Dan kon de ruimte die dan over was gebruikt worden voor de kleinere gevalletjes, en wat meer uitsluiten dat iedereen die de den in liep ziek werd. Gewoon wat kleine aanpassingen zodat alles wat beter werkte. Natuurlijk moest hij nog altijd toestemming krijgen en hij had katten nodig die wouden helpen. Tall moest zo ie zo meedoen, hij leefde immers in dezelfde den als hijzelf. Canarypaw kon nu ook helpen en hij had ook op Sinclaw gerekend. Eigenlijk stond Little ook nog op planning, maar sinds het groepje voor het laatst bij een was gekomen en dit geen succes was geweest kon ook zelf hij inzien dat dit geen goed plan was. En tjah, dan koos hij toch liever voor Sin in zijn team als hij toch een keuze moest maken. Maar dat zou hij voor zijn eigen veiligheid nooit hardop zeggen.

Ace had zover hij wist maar weinig katten die hij echt als vrienden beschouwde, of in ieder geval vrienden van zijn eigen leeftijd. Hij had Tall als zijn beste vriend, maar daarna zouden meteen Mistpaw en Sin volgen. Natuurlijk kon hij met Mist nog weinig doen omdat ze in een andere clan zat, maar de zwart witte kattin was dus wel de pineut voor zijn plannen. Verder had hij ook nog wel Little tot zekere zinnen, Fox, Lurking als hij wou bekvechten en nog wat katten die hem nu even ontglipte. Toen het dus bleek dat madame niet boos was klaarde zijn humeur meteen op en kreeg hij weer zijn brutale maar goedbedoelde lach. "Ben benieuwt hoelang ze het volhoud, ze slaapt wel bij mij in de den hé, en ik snurk" Sprak hij grinnikend. Bij de woorden van de ander begon hij gelijk in zijn hoofd op te sommen wat ze nodig hadden, wat merkbaar was dat hij in gedachten verzonken was. Bij het duwtje kwam hij ook terug op aarde en duwde met zijn schouder terug, zoals vaker niet doorhebbend dat het wat harder aan zou komen dankzij zijn gewicht en zwaartekracht. "We kunnen al gewoon beginnen en als we tussendoor wat slachtoffers tegenkomen die mee laten helpen. oh-" Geweldig plan, inderdaad. Hij keek even het kamp door en zag al iemand zitten. "Foxfire" Riep hij lekker onsubtiel door het kamp heen om haar aandacht te krijgen. Zichtbaar tevreden met zichzelf wachtte hij tot ze naar hun toe zouden komen, terwijl hij wat afwezig en tegen niemand in het bijzonder mompelde; "We hebben stenen nodig"

De kater had er wel plezier in, gewoon wat ronddollen met de ander. Jammer genoeg kende hij nog steeds zijn eigen kracht en pluis niet, waardoor hij de ander bijna omgooide. Dit leek hij niet eens door te hebben, want met een blije kop keek hij naar de zwart witte kattin. Het was wonderbaarlijk dat zo'n type als hijzelf ook kleine wondjes kon behandelen en katten kon verzorgen. Maar toegegeven was hij al meer dan een keer bijna over een patient gestruikeld. Bij de woorden van zijn vriendin moest hij even grinniken. "Dat betekend wel dat ik overal kan slapen, en eten mee kan brengen waar ik ook naar toe ga" Hij dacht er even over na alsof hij het werkelijk overwoog. "Maar het zou je nog verbazen hoe snel ik kan zijn, ik rol gewoon in plaats van rennen" Zei hij met zijn gebruikelijke vorm van humor. Hierna gingen ze al echter op serieuze zaken zoals zijn den verbouwen, en hij vond al een geschikte werknemer in Foxfire. Zoals altijd was hij zich niet bewust van de spanning of ongemak tussen de twee kattinnen, en keek hij de poes gewoon vrolijk aan. "Ik ga eindelijk mijn den uitbreiden, zodat ik niet meer tegen het plafon aan stoot. Zin om mij en Sin te helpen?" Hij zag de jonge poes ook als een van zijn vrienden, net zoals Sinclaw, waardoor hij vond dat deze elkaar automatisch ook leuk moesten vinden.