Though times are better now, war is not over yet

Newleaf was aangebroken en de sneeuw op de grond was gesmolten, maar het was nog niet bijster warm in het schaduwrijke Shadowclan kamp. Het was duidelijk dat de katten van haar clan mentaal voorbereid waren op oorlog, zeker vlak na het gevecht met Bloodclan en Thunderclan. Het feit dat Bloodclan een clan had kunnen overnemen was een schok voor hen, en al helemaal gezien het feit dat de Thunderclanners het maar oké leken te vinden. Waar ging de wereld naar toe?

+Skullmask

De kater likte zijn pluizige staart een beetje schoon terwijl hij iedereen goed in de gaten hield. Het was al weer een tijdje geleden dat hij echt sarcastisch was. De temperatuur werd langzaam weer beter en dit verwelkomde hij gretig na de koude sneeuw. Nu hij klaar was met zijn staart stond hij op en rekte zich een keer goed uit. Hij keek even rond en liep weg van ze plek waar hij net nog zat. Met zijn hoofd in de wolken liep hij verder. Hij keek naar een vogel die uitdagend naar hem aan het tjirpen was en likte gretig zijn lippen af. Hij was zo geconsenteerd op de vogel in de boom dat hij niet merkte dat hij tegen iemand aan liep.

Het leek erop dat Winddancer neit de enige was die er niet helemaal bij was met haar hoofd, want opeens botste er iemand tegen haar op. De tabby zette een stapje achteruit en keek de kater die tegen haar aangelopen was aan. "Oh.. Euhm, hi Skullmask.", zei ze, niet helemaal zeker hoe ze zich moest gedragen tegenover de andere warrior. Ze keek hem ook niet aan, maar richtte in plaats daarvan haar groene ogen op een punt ergens schuin achter hem.

De kater voelde zich dom, hoe kon hij zo tegen iemand aanlopen? Hij keek haar aan "Sorry, Winddancer" hij kon maar beter meteen zijn excuses aanbieden. Hij keek even naar hij poten voordat hij weer wat zij "gaat het met je?" hij voelde zich schuldig.

De tabby haalde enkel haar schouders even op. "Gaat wel.", antwoordde ze, haar stem emotieloos. "Met jou?" Winddancer vroeg het enkel om beleefd te zijn en niet omdat ze zo zeer geïnteresseerd was in de mening van de kater, en dat was ergens ook te horen in haar stem - die was veel botter dan normaal.

De kater hoorde dat ze bot was. "Nou nou je hoeft niet zo emotioneel te doen" mauwde hij sarcastisch terug. Hij zwiepte een beetje met zijn staart keek naar Winddancer, benieuwd naar haar reactie. De meeste katten ergerde zich snel aan hem, wat hij op zich best kon begrijpen. Maar sarcasme was iets waar hij goed in was en daarmee stopte hij niet zomaar.

Winddancer rolde met haar ogen. Kinderachtig, maar dat kon zij ook zijn. "En jij niet zo sarcastisch.", antwoordde ze, haar lichaam van hem af richtend en om zich heen kijkend. Ze wou de kater niet aankijken, dat bracht toch alleen maar herinneringen terug.

"Sweetheart, ik weet dat mijn lichaam er goed uitziet maar mijn ogen zitten hierboven." Mauwde hij met een kleine grijns op zijn lippen. Even dacht hij er aan om weg te lopen, maar Winddancer lastig vallen vond hij wel oké en hij begon zijn vacht een beetje schoner maken. Soms dwaalde zijn ogen even af naar Winddancer om te kijken of ze er nog was en focuste zich daarna weer op zijn vacht. De kattin draaide zich van hem weg om zich te focussen op andere dingen. Met een klein zuchtje ging de kater staan en gaf Winddancer een kopje tegen haar flank. Waarom hij dit deed, wist hij zelf niet eens.