Looking Out The Tree {Open}

Leopardskin zat op een tak, hoog in de boom. Hij wiegde zachtjes in de koude wind van Leaf-bare. De kattin huiverde even, toen een windvlaag door haar vacht streek. Ze keek om zich heen, op zoek naar een spoor van prooi. Niks te bekennen, het was immers te koud. De poes had al een paar dagen niet gegeten, en had dus flinke honger. Leopardskin hoorde poten over de bosgrond lopen, "wie ben jij?" vroeg ze met een niet al te harde, maar ook niet zachte stem.

(dit topic is open voor iedereen :3 en trouwens, mocht je me niet herkennen, ik was een hele tijd geleden super actief)

Het geritsel tussen de blaadjes kon Roxy niet missen. Ze sprong zo hoog mogelijk. Daar was het beestje. Met een ruk was de grote muis eraan. Trots met de grijze muis trippelde ze terug naar haar nest. "wie ben jij?" klonk het uit het niets. Roxy schrok en liet de muis uit haar mond vallen. Ze keek rond haar heen tussen de struiken. Van waar kwam dat geluid? Het had haar al gezien en sprak kattentaal dus zal het wel een kat zijn. Roxy stak haar neus in de lucht en op de grond. Een goede oefening om te leren bedacht ze. Roxy kwam uit bij een boom. Ze keek naar boven en zag er een poes zitten. "Gevonden haha. Ik ben Roxy jij?" vroeg Roxy aan de poes. Jaja Roxy had de poes gevonden. Ze was heel trots op haar zelf.

Leopardskin zag dat de jonge kat waarschijnlijk geen kwaad in de zin had, dus glimlachte zachtjes naar haar. "Ik ben Leopardskin" Antwoordde de kattin met een zachte stem. "Je weet dat dit mijn territorium is, toch?" Vroeg ze voorzichtig, hopende dat Roxy zich niet bedreigd voelde. "En dat sommige katten je zouden aanvallen? Maar zo ben ik niet, maar je maar geen zorgen" Voegde ze er aan toe. Er woei weer een klein briesje, wat de kattin weer deed huiveren.

Roxy keek naar boven naar de poes. "Ik ben Leopardskin" Antwoordde de kattin met een zachte stem. "Je weet dat dit mijn territorium is, toch?" Vroeg de poes. "En dat sommige katten je zouden aanvallen? Maar zo ben ik niet, maar je maar geen zorgen" vertelde de poes. Roxy was even ongemakkelijk geworden. Ze stond in iemand anders territorium. Ze deed een paar stappen achteruit. "Aangenaam kennis te maken. Ik heb geen grens geroken die ik ben overgestapt. Ik zal devolgende keer beter ruiken en zien." miauwde Roxy naar de poes. "Zou je alstublieft naar beneden komen? Mijn nek doet pijn." jammerde Roxy zoals een kitten. Roxy liet haar hoofd even bengelen om de pijn weg te doen.

Leopardskin zag dat Roxy een paar stappen achteruit ging, "Aangenaam kennis te maken. Ik heb geen grens geroken die ik ben overgestapt. Ik zal de volgende keer beter ruiken en zien." Zei de jonge poes toen. Leopardskin knikte begrijpend. "Zou je alstublieft naar beneden komen? Mijn nek doet pijn." Ze lachte een beetje toen Roxy dit zei, maar gehoorzaamde meteen. "Je hoeft nog niet weg, hoor" Stelde de poes haar gerust. "Ik ben eigenlijk een beetje eenzaam" vervolgde ze, en keek de poes voor haar aan met haar felblauwe ogen.

Roxy maakte plaats voor de poes. Leopardskin kwam dan ook bij haar zitten. "Je hoeft nog niet weg, hoor" Stelde de poes haar gerust. "Ik ben eigenlijk een beetje eenzaam" Roxy haar mond ging open toen ze zei dat ze eenzaam was. Roxy voelde de blijheid in haar opkomen. De mooie blauwe ogen van de poes kalmeerden haar. "Ik ben ook eenzaam. Al 4 maanden geloof ik." glimlachte Roxy. "Hoelang ben jij al eenzaam?" vroeg Roxy aan de blauwe ogen.

"Ik ben ook eenzaam. Al 4 maanden geloof ik" Zei Roxy. Leopardskin keek haar aan met haar helderblauwe ogen vol sympathie. "hoe lang ben jij al eenzaam?" vroeg de jonge poes haar daarna. Leopardskin's ogen waren gevuld met verdriet toen de poes dat vroeg. "al 8 manen.." ze zuchtte zachtjes. "mijn ouders zijn toen vermoord" voegde de kattin er aan toe met een trieste blik in haar ogen, die naar een tafereel staarden die alleen zij kon zien. Het beeld van haar ouders, broer en zusje die allemaal stuk voor stuk neer vielen, de aanvallers die weer wegrenden, en tot slot had de zwaargewonde kattin nog geprobeerd haar familie te redden. Ze had er nog een aantal littekens aan overgehouden; één op haar rug, staart, wang, en schouder, ze had ook nog een klein hapje uit haar oor wat bijna niet zichtbaar was.

Roxy voelde haar een beetje schuldig omdat ze die vraag had gesteld. "al 8 manen.." ze zuchtte zachtjes. "mijn ouders zijn toen vermoord" Roxy zag op dat moment dat de poes heel wat littekens op haar vacht had. "Mijn ouders zijn ook vermoord." melde Roxy erbij. Ze zag een flits waar haar ouders aan het vechten waren en zij als 4 maanden achter een bosje verschuild. Roxy wou de poes een kopje geven, maar ze kende de poes niet goed. Ach wat maakt het uit. Roxy stapte naar voor en krulde haar staart geruststellend rond de poot van Leopardskin. "Je bent niet de enigste." verzekerde Roxy met een klein glimlachje. Roxy voelde de vacht van de poes tegen haar vacht. Dat is lang geleden.

"Mijn ouders zijn ook vermoord." Zei de jonge poes voor haar. Daarna krulde die haar staart rond Leopardskin's poot. "Je bent niet de enigste." Verzekerde de poes haar. Leopardskin genoot van de warmte van de vacht van een ander, "Normaal ontmoet ik alleen katten met een fijne jeugd, of, die alleen één van hun ouders hebben... Nooit dat ze iedereen verloren zijn" Legde de kattin uit, terwijl ze zachtjes haar kop op die van Roxy legde. "Maar ooit komt het goed, uiteindelijk zullen we niet meer eenzaam zijn.. En misschien, als we elkaar vaker bezoeken zijn we nu al niet meer eenzaam" Voegde ze er aan toe met een rustige blik in haar ogen.

Roxy voelde de vacht van de poes op haar hoofd. "Normaal ontmoet ik alleen katten met een fijne jeugd, of, die alleen één van hun ouders hebben... Nooit dat ze iedereen verloren zijn" Legde de kattin uit. "Maar ooit komt het goed, uiteindelijk zullen we niet meer eenzaam zijn.. En misschien, als we elkaar vaker bezoeken zijn we nu al niet meer eenzaam" Voegde ze er aan toe. Roxy kende al een paar katten en die mocht ze wel haar vrienden noemen. Zoals Sagepaw. Ze behoorde misschien wel aan de riverclan, maar ze bezochten elkaar ook wel af en toe. Dit kon Roxy ook wel met Leopardskin doen. "Ja, dat gaan we zeker doen. Maar hoe oud ben jij eigenlijk? Jij bent zeker mijn leeftijd niet he." Miauwde Roxy weer met een glimlach de herinneringen van haar ouders waren weer weg. Eindelijk kon ze weer nieuwe vrienden maken.

Lola had een tijdje verscholen mee staan luisteren. Ze had besloten Leopardskin weer eens op te zoeken, misschien wat aardiger zijn dit keer. Nu had ze onbewust de twee katten staan afluisteren. De zwart-witte poes liep naar de twee katten toe. Ze was er altijd al een geweest om mooie momenten te verpesten, of het nu perrongeluk of expres was. "Nee dat is ze inderdaad niet." Zei Lola. "Hallo Leopardskin, ik dacht ik breng weer eens een bezoekje." Vervolgde ze tegen de gevlekte poes. "Lang geleden." Sprak ze. "En wie ben jij?" Vroeg Lola aan de onbekende, jongere poes naast Leopardskin.

(ik weet dat Lola en Leopardskin nog een topicje gaan krijgen, maar ik moest hier gewoon even binnen droppen (idk of dit een woord is).)

"Ja, dat gaan we zeker doen. Maar hoe oud ben jij eigenlijk? Jij bent zeker mijn leeftijd niet he." Vroeg Roxy aan haar met een glimlach. Leopardskin glimlachte terug, "Ik denk het niet... Ik ben 18 manen" antwoordde ze. "Maar mij maakt het niet uit.." Vervolgde de poes. Daarna zag ze Lola, de kattin vertrouwde haar niet helemaal, maar het deed er niet toe. Ze begroette haar met een knikje en een glimlach. "Nee dat is ze inderdaad niet." Zei Lola. "Hallo Leopardskin, ik dacht ik breng weer eens een bezoekje." Vervolgde ze tegen de gevlekte poes. "Gezellig" Beantwoordde Leopardskin kort, zonder heel veel emotie. "Lang geleden." Zei Lola toen. "En wie ben jij?" Leopardskin wachtte tot Roxy zelf antwoord zou geven, want Lola vroeg het immers niet aan haar.

Lola wendde zich weer even naar Leopardskin. "Geen zorgen hoor, ik kom in vrede." Zei ze sarcastisch maar ze meende het wel. Ze huiverde even, omdat een koude rilling over haar ruggengraat liep. Deze leaf-bare was er net genoeg prooi om iedereen op haar territorium te voeden. Al was het zwart-witte poesje al tenger gebouwd, en had ze het dus sneller koud. "Oh en het doet je vast goed om te horen dat je mijn territorium niet meer hoeft te mijden." Zei Lola simpel.

"Geen zorgen hoor, ik kom in vrede." Zei Lola sarcastisch toen ze zich naar Leopardskin had gedraaid. De kattin knikte, omdat ze merkte dat de jonge poes voor haar het wel echt meende. "Oh en het doet je vast goed om te horen dat je mijn territorium niet meer hoeft te mijden." Voegde Lola er daarna simpel aan toe. "Alsof ik dat deed" Zei Leopardskin simpel. "en trouwens, je weet vast al dat je hier gewoon welkom bent" Voegde ze er aan toe.

Roxy zag een zwart witte poes naar hen toe stappen. Zij zag er ook niet gevaarlijk uit. "Nee dat is ze inderdaad niet." Zei de poes. "Hallo Leopardskin, ik dacht ik breng weer eens een bezoekje." Vervolgde ze tegen de gevlekte poes. "Lang geleden." Sprak ze. "En wie ben jij?" Vroeg Lola aan Roxy. Roxy wilde haar mond open doen, maar ze werd op het zwijgen gelegd. Leopardskin antwoordde de vraag van Roxy. "Ik denk het niet... Ik ben 18 manen" antwoordde ze. "Maar mij maakt het niet uit.." Vervolgde de poes. "Hallo Leopardskin, ik dacht ik breng weer eens een bezoekje." Vervolgde de zwart witte poes tegen Leopardskin. "Gezellig" Beantwoordde Leopardskin kort, zonder heel veel emotie. Zo gingen de twee oudere poezen verder over hun territorium. Roxy besloot om haar zelf even voor te stellen. "Ik ben Roxy en ik ben 8 manen oud. Wie bent u misschien?" vroeg Roxy aan de zwart witte poes.

Nu stelde de onbekende poes haarzelf voor. "Ik ben Roxy en ik ben 8 manen oud. Wie bent u misschien?" vroeg Roxy aan de zwart witte poes. "Minder naïef als jou in ieder geval. Maar mijn naam is Lola." Stelde Lola zich voor op haar beurt. "En ik ben geen softie zoals, blijkbaar jullie beiden." Merkte ze simpelweg op. Lola zette haar vacht op tegen de koude bries, wel eerder wind. Wat haatte ze Leaf-Bare. Maar waarschijnlijk zou ze nog lang niet in haar warme hol liggen. Als ze weer terugkwam moest ze eerst een ronde maken om te kijken of er indringers waren, zoals haar vader vroeger altijd deed. Voordat hij naar de BloodClan was gegaan, niet dat dat haar veel verbaasd had.

"Ik ben Roxy en ik ben 8 manen oud. Wie bent u misschien?" Zei Roxy. "Minder naïef als jou in ieder geval. Maar mijn naam is Lola." Stelde Lola zich toen voor. "En ik ben geen softie zoals, blijkbaar jullie beiden." Vervolgde de zwart-witte poes. Leopardskin keek haar strak aan, een softie? Dacht ze bij zichzelf, maar zei niets. Ze keek Lola nog steeds aan, aar haar blik werd minder strak, ze wou immers niet nog een keer ruzie met Lola.

Lola zag geamuseerd de blik van Leopardskin verstrakken, maar daarna weer losser worden. "Oh je hoeft niet bang te zijn voor nog een ruzie, ik heb geen zin in vechten. En mijn vader heeft nieuwe bezigheden. Al zul je misschien nog wel voor hem uit moeten kijken. Ligt er aan hoe vaak je BloodClan tegenkomt." Vertelde Lola alsof het dood normaal was. "Dus wat is er in jou leven gebeurd sinds je mij bent tegen gekomen?" Vroeg ze. Niet dat ze echt geïnteresseerd was, maar gewoon om het gesprek op gang te houden.

"Minder naïef als jou in ieder geval. Maar mijn naam is Lola." Stelde de zwart witte poes zich voor. "En ik ben geen softie zoals, blijkbaar jullie beiden." vervolgde Lola. Roxy keek naar Leopardskin of ze iets zou zeggen, maar nee. Het bleef stil bij Leopardskin. Roxy keek weer naar de pratende Lola die aan het praten was over haar vader en de Bloodclan. Roxy kneep even met haar ogen toen ze het woordje 'Bloodclan' hoorde. Lola stelde een vraag, maar Roxy had het gevoel dat de vraag niet voor haar was dus keek ze weer naar Leopardskin. Roxy liet met haar gezichtsuitdrukking zien dat ze de andere kat niet zo mocht. Roxy had eerder een beetje bang van Lola.

Ze merkte de kleine seintjes van Roxy wel op, al maakte het haar niet zo veel uit. De laatste paar manen was ze niet meer de kleine naïeveling die ze eerst was. Ze was ook niet meer zo gesteld op vrienden maken. Vooral niet nu haar zus zich tegen haar had gekeerd. Maar Lola had ook niet veel zin om Roxy express te gaan stangen. De zwart-witte poes haalde even diep adem. "Oh en probeer niet te laten blijken dat je een zwak voor de BloodClan hebt." Zei Lola. "Als je dat doet vallen ze je alleen maar sneller aan." Vertelde ze Roxy. "Ze hebben mijn moeder ook vermoord toen ik twee manen oud was. Ik zou dood zijn gegaan als ik mijn vader niet had gevonden." Ze snoof even. "Dat is het enigste wat ik hemop dit moment niet vergeef. Overlopen naar hen."