I like to be alone, but I hate to be lonely

Hij moest weg van die verdomde Den. De lucht om hem leek hem wel te verstikken. De massieve kater wrong zich uit de Den en zuchtte opgelucht toen de koude lucht van buiten door zijn dikke vacht woei. Met lange passen sjokte hij naar de prooistapel jatte er een konijn af en verdween uit hrt kamp. Jaysong snoof diep de frisse ochtendlucht op en liep met een rustige drafje door het territorium. De konijn bungelde boven de grond en was stevig tussen zijn kaken gesloten, zijn mintgroene ogen gleden langs de openvlakte van de heide. De sneeuw was gesmolten maar de wolken boven hem vertelde dat er binnen no time weer een sneeuwstorm zou kunnen opdagen. Iets waar hij een hekel aan had, het liefst was hij dag en nacht buiten het kamp maar met een sneeuwstorm kon hij niet buiten blijven. Dat was te koud, en dan moest hij zich zelf dwingen om bij de rest te slapen. Net als vannacht. Jaysong zuchtte en liet zijn konijn op de grond vallen, eerst ontbijten en dan zou hij de rest van de dag wel veder gaan aan de taken die hem werden opgedragen. Met een plof liet hij zich naast de konijn vallen en begon rustig van zijn magere prooi te eten.

[Neverland]

De rosse kater keek met een bedachtzame blik naar de lucht. Hij was helemaal wit, geen spoortje blauw te bevinden. Alsof de hemel net zo besneeuwd was als de aarde. Zou het in Starclan ook sneeuwen? Hij wist wel dat men zei dat het er altijd Greenleaf was, maar hoe kon je daar zeker van zijn als je er nooit geweest was? De lucht leek al besneeuwd, dus waarom Starclan niet? Hij schrok op uit zijn gedachten toen een zwarte kater hem voorbij liep. Hij had een konijn in zijn bek en leek het op te willen eten in het territorium, aangezien hij niet in de richting van het camp liep. Neverland stond op en volgde de kater tot die neerzat en begon te eten. Een vriendelijke glimlach lag op zijn snuit. "Goedemorgen, Jaysong.", begroette hij de andere kater vriendelijk.