Quarantine

De tabby was zo veel meer in zichzelf gekeerd sinds de dood van haar vader. De ziekte die in het camp rond heerste hielp ook niet bepaald. Winddancer vermeide zoveel mogelijk contact, om zelf niet ziek te worden. En dan was haar grootmoeder, Shrewstar, ook nog gestorven.. Tallshadow was nu de nieuwe deputy, en Innerstar de leader. Ze kon zich nog goed herinneren hoe ze, toen ze nog een kleine kitten was, zoveel dingen van Tallshadow (toen now -paw), geleerd had. Van haar nonkel; de broer van haar vader. Haar familielijn zat erg diep in de wortels van Shadowclan verwoven, en bijna iedereen was op de één of andere manier wel met haar verwant - of het nu via bloed was, of via vriendschappen en vijandschappen, of zelfs liefde. Iets dat ze slechts heel kort had mogen zien. De brede poes die vernoemd was naar hun vijand rende snel als haar naam door het drassige territorium, de bomen ontwijkend. Haar poten maakte soppende geluiden, maar de poes was erin getraind om niet in het moeras te vallen. Tijdens dit soort activiteiten kon ze tenminste haar hoofd leegmaken, en dan was er weer even een glimp te zien van haar vrolijke en uitbundige karakter.

Eerste post Otterdive

De mooie poes stapte door de drassige gebieden van de ShadowClan heen. Ze had geluk met haar korte vacht; deze zou niet zo vies worden als bij langharige katten en dus had ze er een minder grote klus aan om deze netjes te houden. Maar mooi eruit zien stond zeker niet bovenaan haar lijstje van belangrijke dingen in het leven. Jagen, wat ze nu deed, stond daarin tegen wél in haar top drie. Gelukkig ging dit goed. De poes had al veel binnen weten te slepen, ondanks de strenge leafbare had ze al drie prooien weten te vangen vandaag. Ze was dan ook al wel de hele ochtend en een deel van de middag bezig, afgezien van de nodige pauzes natuurlijk. Twee muizen en één raaf lagen op haar te wachten. Ze had ze voor nu begraven, en zodra ze aan haar terugweg begon naar het kamp zou ze deze ophalen. Otterdive spitste haar oortjes toen ze het geluid van stappen door de drassige ondergrond hoorde. Ze bevroor gelijk, zodat als dit een prooi zou zijn, deze haar niet meer horen kon. De poes opende haar bek en ademde de lucht binnen, maar rook al meteen dat dit geen prooi maar clangenoot was. Als ze het niet verkeerd had was het Winddancer. Van deze poes had de geur vaak aan haar broertje gekleefd, maar voor zover ze nu wist hadden zij niets meer. Toen Otter de andere poes tegenkwam knikte ze deze toe ter begroeting. "Hallo Winddancer," miauwde ze.

De tabby vertraagde toen ze de geur van een andere poes rook in het moeras. Om heel eerlijk te zijn had ze liever doorgerend, maar de beleefdheid zei nu eenmaal dat dat.. Tsja, niet beleefd was. Winddancer keek de kortharige poes aan. Het was Otterdive, de sibling van Hazelnut. Ze was later apprentice geworden door één of andere ziekte. De brede poes forceerde een kleine glimlach op haar snuitje, al deden haar ogen niet mee. Het litteken dat ze kreeg van Nevermind toen ze apprentice was was al veel vervaagd en nog amper zichtbaar, maar als je wist dat het er was had je het gezien. Hazelnut had het vast gezien.. Nee. Niet aan hem denken, weet je nog? Er viel een stilte. Haar modderige poten jeukten om verder te lopen, maar ze wou ergens niet dat de katten dachten dat er iets mis was met haar - al zouden ze dat vast wel al doorhebben aan hoe stil ze nu geworden was.

De tabby vond de onderzoekende blik van de andere poes maar niets, als ze heel eerlijk was. Haar privé leven was van haar, en niemand anders moest zich daar in moeien. Je zag de afstandelijkheid in haar blik duidelijk, hoewel de poes probeerde om het ietwat in te houden. Misschien was het zelfs nog iets erger omdat ze haar zoveel deed denken aan hém, ook al leken ze niet bepaald op elkaar. De wetenschap dat ze siblings waren was genoeg. Sinds de ruzie had Winddancer niet meer met hem gesproken, het bleef een open wonde voor haar. De recente sterfgevallen in haar familie hielpen ook niet bepaald. Haar vader had niet eens haar warriorceremonie kunnen meemaken! Bij de vraag van de pointed poes haalde de grote tabby enkel haar schouders op. Alsof ze wou zeggen dat het haar niets aanging, maar niet wist hoe. Of alsof ze ergens wel wist dat het minder goed met haar ging dan ze zou willen toegeven.

De andere kattin haalde enkel haar schouders op en ietwat geïrriteerd knipperde Otterdive wat langzaam met haar ogen. Alleen omdat zijzelf het op het moment wat moeilijk had betekende dat niet dat ze dat op anderen af reageren kon. Otterdive zuchtte. "Have it your way then," miauwde ze, de irritatie duidelijk door haar stem heen klinkend. Ze vertrouwde de poes sowieso niet, ze geloofde er niet in dat Winddancer haar broer werkelijk blij kon maken. Het enige waar ze nu voor gezorgd had was een hoop problemen. Bovendien was de ander nou niet echt leuk gezelschap. "Ik snap waarom m'n broer je gedumpt heeft," voegde ze er nog aan toe, al was het niet op een gemene toon maar alsof het een feit was. Ze was hier immers niet om vijanden te maken in haar eigen clan.

De poes klemde haar tanden opeen. dacht ze nu echt dat dat het enige probleem was? Winddancer snoof eens. Haar staart zwaaide geïrriteerd heen en weer. "Jouw broer is niet alles hoor.", mompelde ze, net luid genoeg voor de andere poes om te horen. Haar groene ogen bliksemden. Ze was sterker dan haar, ze zou zich niet laten doen! Dat zat nu eenmaal niet in haar karakter. "Ik bedoel, het is niet alsof net m'n vader en m'n grootmoeder gestorven zijn ofzo hoor.", vervolgde ze, een snijdende ondertoon van sarcasme in haar stem. Tuurlijk, hun dood had ook de rest van de clan hevig geraakt, maar het was niet zo persoonlijk als voor haar en haar familie. "En het is ook niet zo dat ik me zorgen maak over mijn zus, die ook nogal in een dipje zit. Ik heb echt wel meer aan mijn hoofd."

Toen de ander scherp opmerkte dat haar broer niet alles was, keek Otterdive de ander met een minachtende blik aan. Daar leek het anders wel flink op. Winddancer begon van zich af te bijten waarbij ze miauwde dat haar vader en oma pas overleden waren. De warrior draaide alleen maar wat ongeïnteresseerd met haar oortjes, ze had besloten dat ze de ander niet mocht en ze ging dan geen medeleven tonen. Natuurlijk was het rot voor de ander, maar ze zou d'r niks over zeggen. "Je vader is al lang geleden doodgegaan. Zet je erover heen." miauwde ze simpeltjes. Eigenlijk wilde Otterdive nog een opmerking maken over Shrewstar, maar ze had teveel respect gehad voor de leidster om dit ook daadwerkelijk te doen. "Je zus en jij zijn cry baby's die zich over dingen heen moeten leren zetten. Ik ken mijn ouders niet eens, je hebt geluk dat je nog tien moons or so hebt kunnen genieten van beide. Er gaan nou eenmaal katten dood in gevechten."

Ze was woedend. Crybabies? Serieus? Haar nagels boorden zich in de grond in een poging om zichzelf onder controle te houden. De tabby snoof eens en klemde haar kaken op elkaar. Het was officieel, ze vond Otterdive een van de vervelendste katten uit haar clan. Misschien wel de vervelendste. "Je zult nooit snappen hoe zoiets voelt.", grauwde ze, een woedende ondertoon in haar stem. "En je hebt geluk dat je het nooit zult weten. Misschien is geen ouders hebben wel beter dan ze verliezen!" Ze zou immers geen idee hebben hoe het voelt om ze wel te hebben, als ze ze nooit gehad had. Maar nee, haar ouders moesten nu eenmaal mooi tezamen zijn, geen drama voor zover zei wist, en dan stierf er een van. Terwijl haar moeder nog een ander nestje van hem had, nota bene!

De poes ging bij de volgende opmerking dan toch maar zitten. Het leek erop alsof deze discussie nog wel even door zou gaan en zitten was gewoon veel relaxter. Toen Winddancer opmerkte dat geen ouders hebben beter was dan ze te moeten verliezen, keek ze fel naar de andere kattin, al bleef ze rustig zitten. "Denk je dat werkelijk?" siste ze. "Jij hebt lang van ouders kunnen genieten die je opvoedden, voor je zorgden, hielpen als je verdriet had. Ik heb alles zelf moeten uitzoeken met Hazel. Denk maar niet dat dat makkelijker is dan ze te verliezen." de poes tikte met haar staart op de grond. De warrior tegenover haar was blind, leek te verdrinken in haar eigen zorgen en hierdoor niet meer te zien dat anderen deze ook hadden. Het was egoïstisch om te denken dat zij de enige was die pijn had geleden in haar leven en bovendien was het nog raar ook. Veel katten stierven, al helemaal in deze tijden van oorlog. Alleen aan jezelf denken kon dan niet.

De tabby snoof gefrustreerd en stampte haar pootjes op de grond in een erg kinderachtig gebaar. Ze draaide zich om, haar rug naar de andere poes gericht. "Je bent potdoof", mompelde ze, haar tabby staart geïrriteerd heen en weer zwaaiend. "Het heeft absoluut geen zin om met jou in discussie te gaan!" Misschien gold dat ook wel voor haar, maar daar besteedde Winddancer geen aandacht aan. "Ik ga. Have fun, ottertje." En met die woorden stampte ze door het moeras, steeds sneller gaand. Uch, wat haatte ze de domme poes!

-topic uit (a)