All kinds of fruit

Hij had zijn zusje al een tijdje in het oog. Ze was aan het trainen, vechttraining om precies te zijn. Hij zou haar niet storen. Ze waren nu volwassen en moesten hun eigen pad maar nemen. Ookal was het eigenlijk zijn o zo geliefde zussie... Sigh. Je moest ze maar leren loslaten, zo was het nu eenmaal. Toen ze klaar leek te zijn met een beweging, stond hij kalm op vanuit zijn sluiphouding. Met kalme passen wandelde hij naar haar toe. Zijn emotieloze blik gericht op haar, gevuld met koelte en emotieloosheid. "Hey Wind," klonk er op zijn eentonige, kalme manier. Hij was altijd al zo geweest en de kans dat hij nog zou veranderen was heel klein. Je kon een volwassen kat namelijk moeilijk van visie of karakter veranderen, zeker als ze zo hard waren als Lurkie.

De tabby draaide zich met een ruk om, een wilde blik in haar ogen en haar nagels nog steeds ontbloot. Ze ontspande iets toen ze haar zwart-witte broertje herkende, maar haar staart zwaaide nog steeds agressief heen en weer. Winddancer had zin om haar nagels in iemand's vacht te slaan, het uit te rukken en het bloed onder haar nagels zien vloeien. "Lurking", antwoordde ze, verder niet te veel aandacht aan haar broertje bestedend maar zich terug op de boom stortend. Ze klauwde op de schors, maar een takje haalde het pootkussentje van haar rechtervoorpoot open. "Starclanverdome!", schold de grote tabby luid. Het was Starclan's fout, alles! Waarom moesten ze zo veel pret hebben in hun pijn?

Haar uitsraling, houding en uitdrukking waren niet degene die hij van haar gewend was. Daarom voelde hij zich licht ongemakkelijk in haar nabijheid. Het was niks persoonlijks... Ah wacht, jawel... Het was simpel; ze was niet haarzelf en dat maakte hem heel... Nerveus... Ergens. "Lurking", Dat was kort geweest. Nou, hij wist wat ie zou doen. De ander schoot echter in een soort woede... Naar de schors, waardoor ze zichzelf bezeerde. "Starclanverdome!" riep ze. "Waar zijn je manieren gebleven, Winddancer," klonk er uit alle kalmte van de gevlekte kater. Zonder verder nog iets te zeggen ging de zwart-witte kat naar de ander en pakte hij diens poot ruw op om deze te bekijken. "Het is niet zo erg, laat Acefray er even naar kijken als je er echt pijn aan hebt," sigh. Zijn neutrale blik verschoof naar haar ogen en hij keek haar kalm aan. Yeah, het carede hem nie echt.