Don't sleep

De ochtend waarin haar kittens waren geboren was ondertussen achter de rug. De zon was inmiddels doorgebroken en stond hoog aan de hemel. Ondanks dat de zon scheen, bleef de warmte weg. De koude van leafbare zou nog even blijven, dat voelde ze. Een frons verscheen op Silvercloud's kopje waarna ze haar blik terug naar haar kittens liet gaan. Ze was nog steeds moe, maar ze wilde niet gaan slapen. Stel je voor dat er iets gebeurde met haar kittens en zij sliep. Dat kon ze toch niet maken?! Silvercloud drukte kort haar neusje tegen iedere kitten. Wanneer haar kittens leken in te dommelen, duwde de poes ze terug wakker. Omdat ze zo klein waren, was ze bang dat ze plots zouden stoppen met ademen. Daarom dat ze hen het liefst zag bewegen.

Open voor haar kittens (en Vixencry), later open voor andere

Silver's oortjes schoten naar voren toen ze de grijzige kitten, Peregrine, zag bewegen. Haar mondhoek ging de lucht in. Ze was blij met de activiteit van de meeste van haar kits. Ondanks hun grootte leken ze toch sterk genoeg te zijn. Even gleed haar blik naar Gracekit, die wat verdwaasd tegen haar buik aanlag. Misschien was ze wel gewoon een rustige kitten, die niet veel nood had aan beweging.? Silver keek kort op toen een queen iets in haar richting zei. Ze moest haar kittens laten slapen. Slapen? Maar dan wist ze toch niet of ze nog ademde. Ze waren klein dus het was moeilijk te zien of hun borst nog op en neer ging. Ze knikte kort op wat de poes zei en trok haar achterpoot wat in, zodat ze tegelijkertijd haar kittens wat dichter naar zich toe trok.

Het was nu vijf zonsopgangen verder en de kittens waren al flink gegroeid. Nog steeds te klein voor de normale kittens van vijf dagen, maar toch waren ze gegroeid en aangekomen. Een zilverkleurig poesje had een paar minuten geleden haar buikje vol gedronken en nu rolde ze zich op voor een diepe slaap. Ze was tevreden en lag knus tussen de andere bolletjes vacht in. Ze piepte zachtjes, als een soort zucht en de slaap golfde zich als een blauw nachttapijt over haar heen. Maar net toen ze in de diepe slaap werd getrokken duwde iets nats tegen haar aan. Ze had niet veel besef van tijd, maar voor haar leek het of die natte neus haar constant wakker hield. Chivykit rolde zich strakker op en maakte een protesterend geluidje.

Met dat ze haar aandacht op haar kittens gericht had, had de poes niet door dat Vixen de nursery in was gelopen. "Silvercloud, moeten ze niet slapen?" Wat ze zei ging dan ook bijna aan haar voorbij. Slapen? Even tilde de poes haar kopje verward op. Aan haar was te zien dat ook zij nog niet gedacht had om zelf even haar ogen te sluiten."Wat als ze niet meer wakker worden?" mauwde half tegen zichzelf, half tegen Vixencry. Even wiebelde ze met haar ogen. Ze wist maar al te goed dat ze slaap nodig hadden. Ze had het gevoel dat ze een betere 'queen' was geweest toen ze zelf nog geen kittens had gehad. Maar nu stond ze niet meer aan de andere kant van de struik. Deze keer was zij degene die echt in de nursery lag. Ze was een moeder. Daarom dat al die queens altijd zo overbezorgd waren. Ze snapte hen maar al te goed nu. Silvercloud ontspande zich lichtjes toen ook Chivykit begon te piepen. Ze moest zich ervan weerhouden om hen niet terug wakker te duwen met haar neus, iets wat haar maar net lukte. Even ging haar blik naar Vixen, wiens buik nu ook duidelijk al voller was geworden. Ze was recent nog gaan vechten. De krassen op haar lichaam lieten dit zien. Ondanks dat het al even geleden was, waren de wonden nog steeds zichtbaar. "Hoe gaat het trouwens met jouw?" vroeg ze uiteindelijk om haar aandacht weg te halen van haar eigen kittens.