Cue the music! [OPEN]

Langzaam liep de zwart witte kater door het Shadowclan gebied. In zijn bek droeg hij zijn laatste prooi die hij had gevangen, een heel konijn. Die had hij zelf gevangen natuurlijk. Of nou ja, gevonden. Doodgebloed bij de grens van Windclan gevonden. Helaas voor hun, lag het nu op hun gebied en was het dode beest van Shadowclan. Dat was dan erg jammer. Hij zwiepte vrolijk met zijn staart terwijl hij iets verder van de grens af het konijn weer neerlegde en even zijn lippen aflikte. Hij wist dat hij het nu nog niet mocht eten, dat was tegen de Warrior code in. Maar ach, wat Starclan niet wist.. toch? De kater nam een klein hapje uit het konijn. "Oh shit, dat is goed.." mompelde hij binnensmonds. "Good life, precies daar. Dank u zeer, Windclan losers." Meer zou hij er niet van eten. Maar even voorproeven kon wel, toch?

[Open voor wie wilt!]

Ze had de geur van bloed gevolgd, en was bang dat ze een dode kat of misschien een gevecht zou aantreffen. Ze volgde een spoor van bloeddruppels. Ook naar; iemand had echt een nare wond. Ze bgon wat sneller te lopen, een beetje in paniek. Ze kwam aan het eind van het spoor. Daar zat ie; een zwart en witte kater, Shadowclan. "Wat heb jíj uitgespookt dat je al dat bloed achter hebt gelaten?!" Ze was misschien een beetje brutaal, maar dat kon haar maar einig schelen. Ze nipte naar hem toe, alvast zoekend naar een wond in zijn lichaam.

Hij had een nieuwe geur geroken, er kwam iemand naar hem toe. Een zwarte poes kwam zijn blikveld inwandelen en bekeek de situatie. Spannend. "Wat heb jíj uitgespookt dat je al dat bloed achter hebt gelaten?!" Deadpool hees zijn wenkbrauwen wat op. Pittige tante. "Wat heb jíj uitgespookt dat je zo'n grote smoel hebt gekregen?" hij probeerde ondertussen haar stem te imiteren. Hij bleef haar serieus aankijken. "Geintje kind." hij stopte even, wou zich omdraaien om te vertrekken maar draaide toen terug. "Maar even zonder gein. Waar komt die grote bek vandaan? Heeft je moeder je niet genoeg geknuffeld vroeger?" terwijl hij totaal van het eigenlijke punt - uitleggen waar het bloed vandaan kwam - afweek, keek hij met zijn groene ogen naar de poes tegenover hem.

Het was niet van hem. Kon het niet zijn. Toen spotte ze het konijn. Flink beest, vacht vol bloed. Oh, yes. Ze was gewoon een beetje retarded. Dat had ze kunnen ruiken. Hij gaf een scherpe opmerking terug, waarbij hij een poging deed haar stem na te bootsen. Ze trok een geïrriteerd gezicht, maar hij had al gezegd dat het een grapje was. Haar uitdrukking werd echter niet milder, vooral niet toen hij vroeg of haar moeder haar niet geknuffeld had. Haar wenkbrauwen trokken even omhoog. "Waarschijnlijk komt die grote bek wel door m'n ouders. Volgens mij zit de grootte van je bek ook vast in je genen. Maar ik weet van niks, ik heb geen van beide ooit gezien," Ze nam hem weer op z'n woorden. Oké, kleine verklaring misschien? "Ik dacht eigenlijk dat je ergens dood lag te bloeden ofzo,"

Ze was wel erg stom. Want als ze een beetje goed gekeken had, had ze kunnen zien dat op hem niks te bekennen was. "Waarschijnlijk komt die grote bek wel door m'n ouders. Volgens mij zit de grootte van je bek ook vast in je genen. Maar ik weet van niks, ik heb geen van beide ooit gezien," hij trok zijn wenkbrauwen weer even op. "Ahw. Een tragisch achtergrond verhaaltje." zei hij toen, soort van medelevend. "Ik dacht eigenlijk dat je ergens dood lag te bloeden ofzo," Deadpool moest hier om lachen. "Lieve schat. Ik heb genezende krachten." zei hij met een knipoog. "Al zou ik gewond zijn, dan zou die wond allang weer verdwenen zijn." bam. Logisch. De kater wist wel waar hij het over had. "Altijd poezen die zich daar weer druk over maken." zei hij toen, zijn gedachten hardop. Oeps.

"Ja, zielig ben ik," zei ze met een vlak gezicht. De kat moest vervolgens lachen en vertelde er wat na. Hij had blijkbaar genezende krachten. Ze meende hem te herkennen als Deadpool, een jonge warrior. De wond die hij mogelijk had gehad zou snel verdwenen zijn. Juist. Ze rolde met haar ogen. Ze wist niet echt of ze hem als warrior zou moeten behandelen of niet. Hij gedroeg zich er niet erg naar, moest ze eerlijk zijn. En toen zei hij iets wat haar echt aansprak. Op negatieve manier. Ze richtte haar blauwe blik op hem en boorde deze in zijn gifgroene. "Fijn te weten dat jij het ook voor mij zou doen," glimlachte ze, redelijk overtuigend. Had ze hem net uitgemaakt voor poes? Well yes she did.

Deadpool keek naar de poes. Hoe heette zo ookalweer? Hij brak er zijn kop over, maar kon er niet op komen. Hij kon zichzelf wel vervloeken als zijn geheugen tegen werkte. Maar goed, gewoon loslaten. Kwam vanzelf wel goed. Haar blauwe ogen keken weer in zijn ogen. "Fijn te weten dat jij het ook voor mij zou doen," zei ze toen, poeslief met een glimlach. Hij knikte. "Ik zou precies hetzelfd-" wacht. Pauze. Even terug, reflecteren. Had ze hem nou uitgemaakt voor poes? "Noemde je mij nou een poes? Laatste keer dat ik tussen mijn benen heb gekeken was ik nog gewoon een kater, wacht.. wacht!" hij book zijn kop, keek tussen zijn benen door. Daarna schoot zijn kop weer omhoog en keek hij naar zijn gesprekspartner. "Nope, nog steeds geen poes. Damn." het had zo mooi kunnen zijn, maar goed. Deadpool was niet helemaal goed in zijn hoofd. Het was ook een algemeen bekend feit dat hij niet altijd even helder was. Maar vechten, dat kon hij wel. Als een messenset van Villeroy en Boch van de Albert Heijn sneden zijn nagels door zijn tegenstanders heen. Hij wist precies welke plekken hij moest hebben. "Oké. Misschien ben ik een poes. Maar kan een poes dit?" zei hij terwijl hij wegschoot en binnen no time de dichtstbijzijnde boom in rap tempo beklom.

Toen hij tussen zijn poten keek keerde ze zich even af. Dude. Dat was uit de hand gelopen. Hij concludeerde dat hij geen poes was. Nee, dat leek haar duidelijk. Ze vroeg zich eigenlijk af of hij zich ooit beledigd zou kunnen voelen. Zijn reactie toonde aan dat hij heel goed om wist te gaan met dat soort dingen. "Oh, en ik was zó overtuigd," sprak ze, bijna alsof ze zich echt verslagen voelde. "Oké. Misschien ben ik een poes. Maar kan een poes dit?" Hij wilde duidelijk even laten zien wat hij allemaal kon. Oké, best cool, hij klom best snel. "Nou, een poes kan dat vast wel, maar ik niet," Ze trok haar wenkbrauwen op. Wat kon zij nou eigenlijk aan speciale stuff? Helemaal niks eigenlijk. Oh wacht. Ze rende naar de boom waar hij in zat, racete op de stam aan en zette zich ertegen af. Ze vloog dus ondersteboven en na een draai achterwaarts landde ze met vier pootjes op de grond. Getraind door over de apprentice den te vliegen, en ze was er redelijk trots op.